Pixies: Η νύχτα που ήρθαν οι Ζόμπι – μια ηχώ από ένδοξες εποχές, χαμένη στον χρόνο

Οι Pixies, ένα από τα πιο πρωτοποριακά συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80 και ’90, επιστρέφουν με το νέο τους άλμπουμ, The Night the Zombies Came. Αν και αναμφίβολα έχουν αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στη μουσική σκηνή, ο αντίκτυπος της επιστροφής τους παραμένει πιο ήπιος απ’ όσο ίσως προσδοκούσαν οι φανατικοί τους. Πράγματι, από τα θρυλικά άλμπουμ τους, όπως το Come On Pilgrim του 1987 και το Bossanova του 1990, που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη indie rock σκηνή, μέχρι και σήμερα, η εξέλιξη της μουσικής τους έχει διατηρήσει μια αίσθηση νοσταλγίας παρά ανανέωσης.

Το νέο τους έργο, όπως και τα άλμπουμ της τελευταίας δεκαετίας, παρότι συνοδεύεται από τις χαρακτηριστικές κιθάρες του Joey Santiago και τα ιδιαίτερα φωνητικά του Black Francis, στερείται του πυρετού και της έντασης που διέκρινε τις πρώτες κυκλοφορίες τους. Η μουσική ατμόσφαιρα του The Night the Zombies Came θυμίζει στιγμές χαλαρότητας από το Bossanova, αλλά χωρίς την πρωτοποριακή δύναμη που κάποτε τους έκανε μοναδικούς. Οι νέες μελωδίες και ηχητικές επιλογές συχνά απλώς παραπέμπουν στις παλιές επιτυχίες, με τρόπο που αποδίδει περισσότερο μια ηχώ αυτών παρά έναν δυναμικό επαναπροσδιορισμό.

Αν και ορισμένα τραγούδια επιχειρούν να προσθέσουν ενέργεια, όπως τα You’re So Impatient και Oyster Beds, το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο να «φουσκώνει» με ένταση παρά να προκαλεί πραγματική συγκίνηση. Σε σύγκριση με τις παλαιότερες επιτυχίες, που ήταν γεμάτες φρεσκάδα και επιρροή, τα νέα κομμάτια δείχνουν μάλλον κουρασμένα, αφήνοντας το κοινό να αναρωτιέται αν οι Pixies μπορούν πλέον να αναζωπυρώσουν τον παλιό τους οίστρο. Ωστόσο, ακόμα και εδώ, το συγκρότημα κρατά μια αίσθηση χιούμορ και ανατροπής, όπως φαίνεται στο τραγούδι Chicken, όπου ο ακροατής βλέπει τον κόσμο από την προοπτική μιας αποκεφαλισμένης κότας – μια πρωτότυπη, αν μη τι άλλο, καλλιτεχνική προσέγγιση.

Ορισμένοι κριτικοί ίσως αναρωτηθούν κατά πόσο το συγκρότημα ανταποκρίνεται στις νέες εποχές, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Pixies δεν προσπάθησαν ποτέ να συμβιβαστούν με τις μουσικές τάσεις της εποχής. Ήταν πάντα αντισυμβατικοί, προσηλωμένοι στο προσωπικό τους όραμα και όχι στις απαιτήσεις της αγοράς. Παρόλο που ορισμένοι από τους φανατικούς τους μπορεί να απογοητευτούν από την έλλειψη δυναμισμού, οι Pixies διατηρούν την αυθεντικότητα τους, προσφέροντας στους ακροατές έναν ήχο που, αν και δεν προκαλεί την ίδια έξαψη με το παρελθόν, παραμένει χαρακτηριστικά δικός τους.

Το The Night the Zombies Came μπορεί να μη σταθεί στο ίδιο επίπεδο με τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, αλλά παραμένει μια υπενθύμιση της μοναδικότητας των Pixies. Σε μια εποχή όπου πολλοί καλλιτέχνες προσπαθούν να επανεφεύρουν τους εαυτούς τους ή να ενταχθούν στα δημοφιλή ρεύματα, οι Pixies επιμένουν να παραμένουν στον δικό τους κόσμο, προκαλώντας τον ακροατή να τους ακολουθήσει με τους δικούς τους όρους. Ίσως το άλμπουμ αυτό να μην είναι ό,τι περιμένουν όλοι οι οπαδοί τους, αλλά αποτελεί έναν αναστοχασμό, μια επιστροφή στη ρίζα του ήχου τους, ακόμα κι αν αυτή η ρίζα είναι πλέον μια σκιώδης αντανάκλαση των ενδόξων ημερών.

Σε τελική ανάλυση, οι Pixies παραμένουν ένα συγκρότημα που πατάει γερά στα παλιά, αλλά διατηρεί το βλέμμα του στραμμένο προς το μέλλον. Ακόμα και αν δεν επαναφέρουν την ίδια δύναμη και ενθουσιασμό, δίνουν στους ακροατές μια εμπειρία που τους θυμίζει τη διαχρονική τους αξία