Τηλεοπτικές Αντιθέσεις: Από το Εκρηκτικό Φινάλε του «Τατουάζ» στην Αποστειρωμένη «Άνεση» του Streaming

Η σύγχρονη τηλεοπτική πραγματικότητα κινείται συχνά ανάμεσα σε δύο άκρα: από τη μία πλευρά έχουμε το έντονο δράμα, τις λυτρωτικές εξελίξεις και τις ανατροπές που καθηλώνουν το κοινό, όπως είδαμε στο κλείσιμο του κύκλου του «Τατουάζ», και από την άλλη την άνοδο μιας νέας κατηγορίας σειρών που μοιάζουν σχεδιασμένες απλώς για να γεμίζουν τον χρόνο μας, όπως αποδεικνύει η δεύτερη σεζόν του «A Man on the Inside».

Λύτρωση και Αίμα στον Επίλογο

Ο κύκλος του «Τατουάζ» έκλεισε οριστικά, αφήνοντας πίσω του ένα μείγμα χαρμολύπης και έντασης. Η αυλαία έπεσε με τον πλέον δραματικό τρόπο για τον Ορφέα, ο οποίος, προσπαθώντας μάταια να διαφύγει από τον αστυνομικό κλοιό, βρέθηκε αντιμέτωπος με το μοιραίο. Η Ειρήνη οργάνωσε την επιχείρηση με ακρίβεια και, εκμεταλλευόμενη μια στιγμή απροσεξίας του φυγά, ένας αστυνομικός τον πυροβόλησε, βάζοντας τέλος στη δράση του. Παράλληλα, ο Σωκράτης, σε άθλια ψυχολογική κατάσταση μετά τη σύλληψή του για τη δολοφονική επίθεση στην Αθηνά, ομολόγησε όλα του τα εγκλήματα στην Τατιάνα.

Ωστόσο, το αστυνομικό μυστήριο δεν εξαντλήθηκε εκεί. Ένα βίντεο από τον τόπο του εγκλήματος της τελευταίας στραγγαλισμένης γυναίκας αποκάλυψε ένα τατουάζ στο χέρι του δράστη, στοιχείο που φάνηκε γνώριμο στην Αθηνά, χωρίς όμως η ίδια να μπορεί να θυμηθεί πού το έχει ξαναδεί, αφήνοντας ένα πέπλο μυστηρίου να αιωρείται.

Φυγές και Προσωπικές Ανακατατάξεις

Στο προσωπικό επίπεδο, οι ήρωες βρέθηκαν σε σταυροδρόμια ζωής. Η Τατιάνα και ο Τόνυ έπαιξαν το τελευταίο τους χαρτί, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια του Σέκερη και υποκρινόμενοι τον χωρισμό, ενώ στην πραγματικότητα σχεδίαζαν τη διαφυγή τους στο εξωτερικό, με τον Τόνυ να αποχαιρετά τη Μαργκώ πριν φύγει για το Χονγκ Κονγκ. Η Μαργκώ, από την πλευρά της, βρέθηκε στο στόχαστρο του Πρέσβη και του Συμβουλίου, καθώς η προδοσία της θεωρήθηκε δεδομένη.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, υπήρξαν και στιγμές φωτός. Η Άννα και ο Αλέξανδρος προχώρησαν ερωτευμένοι στην επόμενη φάση του γάμου τους, ενώ η Όλγα, παρά τις κρίσεις πανικού και την αρχική άρνηση να εμφανιστεί στην εκκλησία, πείστηκε από την Άννα και ενώθηκε τελικά με τον Στέφανο, αποφεύγοντας να τον χάσει για πάντα.

Η Παγίδα της Τηλεοπτικής Μετριότητας

Περνώντας από την ένταση της ελληνικής μυθοπλασίας στη διεθνή σκηνή, παρατηρούμε μια ανησυχητική τάση που ενσαρκώνεται στη δεύτερη σεζόν του «A Man on the Inside» με τον Ted Danson. Ενώ το «Τατουάζ» επένδυσε στο συναίσθημα και την αγωνία, η συγκεκριμένη σειρά αποτελεί το τέλειο παράδειγμα αυτού που ο κριτικός των New York Times, James Poniewozik, ονόμασε «Mid TV» (μέτρια τηλεόραση). Πρόκειται για παραγωγές που είναι απλώς επαρκείς, καλογυρισμένες, αλλά απελπιστικά αδιάφορες, σχεδιασμένες ίσως από τους τεχνολογικούς γίγαντες για να υφαρπάζουν τον χρόνο μας χωρίς να προσφέρουν ουσία.

Η σειρά, βασισμένη στο ντοκιμαντέρ «The Mole Agent», παρουσιάζει τον Τσαρλς, έναν συνταξιούχο καθηγητή που αναλαμβάνει χρέη ιδιωτικού ερευνητή. Στον δεύτερο κύκλο, ο ήρωας διεισδύει σε ένα κολέγιο στο Σαν Φρανσίσκο για να εξιχνιάσει την κλοπή ενός φορητού υπολογιστή, μέσα σε ένα πλαίσιο διαμαρτυριών εναντίον ενός δισεκατομμυριούχου δωρητή.

Μια Σειρά για Παρασκήνιο

Το πρόβλημα δεν είναι η αθωότητα της υπόθεσης, αλλά ο κυνικός τρόπος με τον οποίο η σειρά βασίζεται στις δάφνες των συντελεστών της, όπως του δημιουργού Michael Schur (The Good Place) και του Ted Danson. Η πλοκή είναι αργή, προβλέψιμη και σερβίρεται στο κοινό με το κουταλάκι, καθιστώντας τη σειρά ιδανική μόνο για «δεύτερη οθόνη» – κάτι δηλαδή που παίζει στο βάθος ενώ ο θεατής ασχολείται με το κινητό του.

Αν και γίνεται προσπάθεια να επανέλθουν χαρακτήρες από την πρώτη σεζόν χωρίς ουσιαστικό λόγο και να ενταχθούν νέοι, όπως ο εκκεντρικός Απόλλων (Jason Mantzoukas) που προσφέρει τις μοναδικές στιγμές γέλιου, το αποτέλεσμα παραμένει ρηχό. Σε αντίθεση με το «Only Murders in the Building», που διαθέτει αιχμηρό χιούμορ και ευφυΐα, το «A Man on the Inside» αποφεύγει κάθε ρίσκο. Ακόμα και η επίλυση του μυστηρίου δεν προκαλεί έκπληξη. Τελικά, φαίνεται πως ο στόχος δεν είναι η ψυχαγωγία, αλλά η δημιουργία ενός ακίνδυνου τηλεοπτικού θορύβου, σε πλήρη αντίθεση με τις σειρές που απαιτούν την αμέριστη προσοχή και το συναίσθημα του θεατή.