Απογοητευτική επιστροφή στο Μπρόντγουεϊ: Το «The Last Five Years» με τον Nick Jonas αποτυγχάνει παταγωδώς

Η νέα παραγωγή του μουσικοθεατρικού έργου «The Last Five Years», σε μουσική και στίχους του Jason Robert Brown, έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Hudson και άφησε το κοινό με ανάμεικτα συναισθήματα — κυρίως απογοήτευση. Παρότι πρόκειται για ένα έργο που έχει αποκτήσει φανατικό κοινό τα τελευταία 24 χρόνια, η συγκεκριμένη εκδοχή με πρωταγωνιστές τον Nick Jonas και την Adrienne Warren θεωρείται ήδη μία από τις χειρότερες μουσικές παραστάσεις της φετινής σεζόν στο Μπρόντγουεϊ.

Το έργο αφηγείται την ιστορία της αποτυχημένης σχέσης του Jamie και της Cathy, μέσα από μια ασυνήθιστη αφηγηματική δομή: ο Jamie ξεκινά από την αρχή της σχέσης και προχωρά προς το τέλος, ενώ η Cathy ακολουθεί την αντίστροφη πορεία, ξεκινώντας από τον χωρισμό και γυρνώντας πίσω στην πρώτη τους συνάντηση. Η ιδέα αυτή απαιτεί καθαρή σκηνοθετική προσέγγιση και δυνατές ερμηνείες για να είναι κατανοητή και να αγγίξει συναισθηματικά το κοινό — κάτι που, δυστυχώς, δεν συνέβη.

Η σκηνοθεσία της Whitney White χαρακτηρίζεται από ασάφεια και έλλειψη συνοχής. Οι μεταβάσεις ανάμεσα στις σκηνές είναι θολές και το σκηνικό μινιμαλιστικό, χωρίς όμως να αξιοποιείται δημιουργικά. Αντί να δίνει έμφαση στην ψυχολογία των χαρακτήρων και την ένταση των συναισθημάτων, η σκηνική δράση καταλήγει να είναι άψυχη και μονότονη. Οι πρωταγωνιστές, τις περισσότερες φορές, στέκονται ακίνητοι και τραγουδούν χωρίς ιδιαίτερη εκφραστικότητα — ένα παλιό και βαρετό σκηνικό μοτίβο γνωστό ως “Park and Bark”.

Ο Nick Jonas, στον ρόλο του Jamie, αποδείχθηκε εντελώς ακατάλληλος. Παρά την εμπειρία του στη μουσική σκηνή και την προηγούμενη συμμετοχή του στο Μπρόντγουεϊ, η ερμηνεία του ήταν επίπεδη και η άρθρωσή του κακή. Σε πολλά τραγούδια, ιδιαίτερα στα γρήγορα, οι στίχοι ήταν σχεδόν ακατανόητοι, γεγονός που στερούσε από τον χαρακτήρα κάθε προσωπικότητα. Το βλέμμα του δεν μετέφερε κανένα συναίσθημα και το σώμα του παρέμενε ακίνητο, σαν να φοβόταν να εμπλακεί συναισθηματικά με τον ρόλο. Έτσι, ο Jamie του Jonas δεν άγγιξε καθόλου το κοινό, επιβεβαιώνοντας τελικά τους ίδιους τους στίχους του Brown: «Jamie is over and Jamie is gone».

Η μοναδική θετική παρουσία στην παράσταση είναι η Adrienne Warren, η οποία έχει βραβευθεί με Tony για την ερμηνεία της στο «Tina — The Tina Turner Musical». Η ερμηνεία της ως Cathy ξεχωρίζει, κυρίως λόγω της καθαρής άρθρωσης και της δυνατής φωνής της. Αν και δεν καταφέρνει να σώσει συνολικά την παράσταση, τουλάχιστον προσφέρει κάποιες στιγμές αυθεντικού συναισθήματος και θεατρικής ποιότητας.

Το «The Last Five Years» διαρκεί μόλις 90 λεπτά, αλλά ο χρόνος κυλάει αργά. Το κοινό βγαίνει από το θέατρο νιώθοντας σαν να έχει περάσει μια ολόκληρη πενταετία. Η αποτυχία της παράστασης δεν οφείλεται μόνο στις προβληματικές ερμηνείες και τη σκηνοθεσία, αλλά και στο ίδιο το έργο, που δεν καταφέρνει να συγκινήσει ή να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον.

Παρά την κλασική του θέση στο σύγχρονο μουσικό θέατρο και τη διαχρονική απήχηση κομματιών όπως το «I Can Do Better Than That» και το «Moving Too Fast», το «The Last Five Years» αποδεικνύει για ακόμη μία φορά ότι η δομή και η συναισθηματική ένταση από μόνες τους δεν αρκούν. Χρειάζονται εμπνευσμένη σκηνοθεσία, δυνατό καστ και καθαρή αφήγηση — όλα στοιχεία που έλειψαν από αυτή την παραγωγή.