κοινωνία | HashMag.gr

Κοινωνική ανασφάλεια;

Το κριτήριο για να αποκαλείται μία κοινωνία ανεπτυγμένη δεν είναι μόνο η οικονομία της και η προσπάθεια για βελτίωση των οικονομικών δεικτών της, αλλά πρωτίστως είναι η προσπάθεια για κοινωνική ευημερία. Ανεπτυγμένη είναι η κοινωνία, που παρέχει στα μέλη της ασφάλεια και σιγουριά.

Μέσα σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, έχουν υπάρξει γεγονότα, που δείχνουν την όχι και τόσο μεγάλη ασφάλεια των πολιτών. Κράτηση δύο Ελλήνων αξιωματικών από τους Τούρκους, η Θεσσαλονίκη για αρκετές μέρες χωρίς νερό, εισβολή σε σπίτι στην Κηφισιά και πυροβολισμός σε έναν άντρα και πατέρα.

Είναι δυνατόν η Τουρκία να κρατάει ομήρους Έλληνες αξιωματικούς; Είναι δυνατόν η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη ευρωπαϊκής χώρας να μένει για μέρες χωρίς νερό, βάζοντας τους συμπολίτες μας σε τόσο μεγάλη ταλαιπωρία; Είναι δυνατόν να εισβάλει στο σπίτι σου ο οποιοσδήποτε και να σε πυροβολεί;

Αυτά ίσως συμβαίνουν παντού και ίσως τέτοια προβλήματα να υπάρχουν και πάντα. Το ζητούμενο, όμως, είναι ότι η Ελλάδα δεν δείχνει μία χώρα με πλάνο, μία χώρα με οργάνωση και με κυβερνήσεις ικανές να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα. Λες και η οικονομική περιπέτεια της χώρας συνεπάγεται αναγκαστικά και την κοινωνική της περιπέτεια. Όμως, η οικονομική δυσπραγία δε σημαίνει αυτόματα και κοινωνική κατάρρευση. Η κοινωνική ακμή μιας χώρας καθορίζει και το επίπεδό της. Η ασφάλεια και η σιγουριά που νιώθουν οι πολίτες είναι και η επισφράγιση ενός ανεπτυγμένου κράτους. Εμείς πόσο κοντά είμαστε σε αυτό;

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν;

Χαμηλό επίπεδο στην βουλή. Τσίπρας και Μητσοτάκης εξαπολύουν επιθέσεις ο ένας στον άλλον με φράσεις δημοτικού σχολείου. Κόμματα και άνθρωποι μέσα στη βουλή, με ελάχιστες εξαιρέσεις, που δεν έχουν να πουν τίποτα. Ο Ερντογάν αμφισβητεί τα ελληνικά νησιά και η αντίδραση είναι μηδαμινή. Άνθρωποι που θα βρίσουν τους κακούς ξένους, που θα βρίσουν του πρόσφυγες, που θα παρκάρουν μπροστά από ειδικά διαμορφωμένη ράμπα για Α.Μ.Ε.Α. Άνθρωποι που θα πετάξουν με μεγάλη ευκολία στο δρόμο ένα χαρτί ή ένα μπουκάλι.

Πτώχευση πολιτική. Πτώχευση κοινωνική. Περί τέτοιου είδους πτώχευσης πρόκειται. Γιατί τα οικονομικά προβλήματα ή οι οικονομικές δυσκολίες δεν συνεπάγονται πολιτική και κοινωνική κατάρρευση. Ζητείται έμπνευση, ζητείται ελπίδα. Θεωρούμε Ευρώπη και πολιτισμό μόνο τα χρήματα. Έχουμε οικονομικά προβλήματα, άρα φταίνε οι κακοί ευρωπαίοι. Όμως, Ευρώπη, με την έννοια του πολιτισμού, σημαίνει προτάσεις και καινοτόμες θέσεις μέσα στο κοινοβούλιο. Σημαίνει συνεργασία και διάλογος και όχι διχόνοια και ύβρεις. Σημαίνει επιστήμη και τεχνολογία. Σημαίνει σεβασμός στο περιβάλλον, σεβασμός σε οποιαδήποτε μειονότητα μέσα στην κοινωνία.

Όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την υπερφορολόγηση. Ούτε με τις επενδύσεις ή το κόψιμο των μισθών. Είναι κάτι ανώτερο. Κάτι που σε κάνει να ξεχωρίζεις προς το καλύτερο από χώρες του τρίτου κόσμου. Τα οικονομικά προβλήματα έρχονται και παρέρχονται. Σίγουρα είναι πολύ σημαντικό, όμως μην επιτρέψουμε μία πολιτική και κοινωνική πτώχευση. Γιατί εκεί δεν θα υπάρχει επιστροφή.

Πρέπει να πάψουμε να είμαστε έλληνες και να γίνουμε ΕΛΛΗΝΕΣ…

Υπομονή ή ανοησία; Δεν ξέρω, πραγματικά, τι είναι αυτό που μας διακατέχει εμάς, τους Έλληνες, όσον αφορά τα πολιτικά δρώμενα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, από το ξέσπασμα της κρίσης και το πρώτο μνημόνιο… Πάντα, ήμασταν λίγο του στυλ «Ωχ αδερφέ μου” κι «έχει ο θεός”, πόσο μάλλον την εποχή που το χρήμα (της… Ευρωπαϊκής Ένωσης) έρεε άφθονο.

Και πώς να μην ρέει άφθονο το χρήμα αφού η εκάστοτε εξουσία αντί να αξιοποιήσει τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα εκάστοτε έργα που έπρεπε να γίνουν, μοίραζε τα λεφτά αβέρτα; Και βλέπεις, τώρα, κάποιους να απορούν με το πώς δημιουργήθηκε η κατάσταση αυτή, αυτό το χάος που ζούμε, και να κατηγορούν τους Γερμανούς και τους εταίρους για αυτό που περνάμε. Για να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα, οι Γερμανοί, το ΔΝΤ και οι εταίροι εμφανίστηκαν σαν τα κοράκια σε κηδεία, εκμεταλλευόμενοι τα τραγικά μας λάθη και την προδοσία των πολιτικών κι όχι μόνο, για να φάνε με χρυσά κουτάλια και από την χώρα μας. Αυτή είναι η πολιτική τους, αυτό είναι γνωστό, αλλά εμείς τους δώσαμε την ευκαιρία. Όταν ξοδεύεις περισσότερο από αυτά που σου δίνουν και αυτά που παράγεις είναι λιγοστά, δεν είναι λογικό να δημιουργηθεί χρέος ή έλλειμμα; Εμένα, προσωπικά, αυτό μου φαίνεται πολύ λογικό και απλό αν και δεν γνωρίζω, μάλιστα, από οικονομικά.

Οι πολιτικοί μας, οπωσδήποτε, υπήρξαν μεγάλοι θεατρίνοι, Τουλάχιστον, η πλειοψηφία τους. Ως ηθοποιοί, σίγουρα, θα κατάφερναν να μεγαλουργήσουν στο Χόλιγουντ, ως πολιτικοί κατάφεραν να κοροϊδέψουν έναν ολόκληρο λαό και συνεχίζουν, καθώς φαίνεται να το κάνουν και σήμερα με πολύ μεγάλη επιτυχία… Αλλά, φταίνε οι πολιτικοί για τις πελατειακές σχέσεις του Έλληνα; Για την προσπάθειά του να βολευτεί και να βολέψει την οικογένεια του με κάθε κόστος; Για την κακή οικονομική διαχείριση; Για το ότι ψηφίζει με βάση το ατομικό του κέρδος; Όπως λέει ένας γνωστός μου, οι Έλληνες είναι οι πιο έξυπνοι ατομικά και οι πιο ανόητοι σαν σύνολο, ενώ οι Αμερικανοί είναι οι πιο ανόητοι ατομικά και οι πιο έξυπνοι σαν σύνολο. Γιατί, εμείς δεν έχουμε ακόμα καταλάβει πως μόνο αν επιδιώξουμε το συνολικό μας συμφέρον θα έχουμε πετύχει και το ατομικό μας! Mόνο τότε θα είμαστε αληθινοί ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ. Γιατί, δεν νομίζω να είναι πατριώτης όποιος κοιτά μόνο τη βολή του.

Πολιτικοί που το παίζουν αντιμνημονιακοί και μετά γίνονται οι πιο φανατικοί μνημονιακοί, για να υποστηρίξουν τις αποφάσεις τους και να κρατήσουν την καρέκλα (Σαμαράς και η παρέα του). Πολιτικοί που τάζουν τα πάντα, υπόσχονται σκίσιμο μνημονίων και μια νέα αρχή, πατώντας πάνω στην απελπισία του ελληνικού λαού και την επιθυμία του για αλλαγή, αλλά όταν εκλέγονται τελικά κάνουν ακριβώς τα αντίθετα από όσα είπαν (Τσίπρας και Καμμένος κ.ά.). ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ρήμαξαν με εκατοντάδες σκάνδαλα, μίζες και ψέματα, τον τόπο εδώ και 40 χρόνια κι έχουν το θράσος να βγαίνουν και να το παίζουν ηθικοί, την ώρα που ο Σύριζα αθετεί κάθε μέρα και από μία υπόσχεσή του και συνεχίζει το ίδιο θέατρο…

Γιατί το ανεχόμαστε πραγματικά όλο αυτό; Δεν δύναμαι να το κατανοήσω… Έχουμε στερέψει από χρήματα, μισθοί και συντάξεις έχουν υποστεί απίστευτες περικοπές. Οι φόροι και τα χαράτσια έχουν φτάσει στο ζενίθ κι ο λαός έχει αποστασιοποιηθεί από την πολιτική… Λάθος, μέγα λάθος. Από τα κόμματα και τις πολιτικές του παρελθόντος πρέπει να αποστασιοποιηθούμε, όχι από την πολιτική. Τώρα, είναι η ώρα να ασχοληθούμε ουσιωδώς με την πολιτική. Αν περιμένουμε από τους άλλους δεν πρόκειται ποτέ να πετύχουμε κάτι. Είναι στο χέρι μας, αλλά είτε δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα είτε… δεν θέλουμε να το καταλάβουμε… Είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή θα κάνουμε την επανάσταση μας, άλλωστε σαν λαός είμαστε της τελευταίας στιγμής. Ελπίζω να μην είναι πραγματικά αργά… Κι όταν λέω επανάσταση, εννοώ επανάσταση του πνεύματος, για να ξεφύγουμε από τη νοοτροπία μας και να αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες. Μπορούμε. Θέλουμε;

Το lifestyle του τίποτα

Το επονομαζόμενο «lifestyle» κατακλύζει την καθημερινότητά μας έδω και δεκαετίες, έχοντας αλλάξει άρδην τα γούστα μας και τον τρόπο σκέψης μας. Ένα «lifestyle» άγευστο, άγουστο και προερχόμενο απο τα meeting των μεγάλων εταιριών διεθνώς, οι θαμώνες των οποίων τρίβουν τα χέρια τους, αντικρίζοντας τον πολιτιστικό μας κατήφορο. Ο «εισερχόμενος» τρόπος ζωής δεν αλλοιώνει μόνον κάθε πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα αλλά καταργεί την ίδια την ατομικότητά μας. Πρώτη μας έγνοια είναι να αποκτήσουμε τα ρούχα της «μόδας» και ωσάν μιμητικά όντα να ακολουθούμε την χειραγωγούμενη μάζα, δίχως να αξιολογούμε εάν η «τελευταία σειρά της μόδας» ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας ή τις επιθυμίες μας.

Έτσι, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από μηνύματα όπως: «πως θα κυκλοφορήσεις την άνοιξη», τι «μαγιό θα φορέσεις», πράγματα ασήμαντα που έχουν αναχθεί σε μείζονα προβλήματα των πολιτών. Την ίδια στιγμή που διακυβεύονται ζωτικά ζητήματα, η «lifestyle» ενημέρωση συνεχίζει να θριαμβεύει.

Με ή χωρίς την θέληση μας ακολουθούμε έναν τρόπο ζωής , γεμάτο από τις «lifestyle φαμφάρες». Σε μια περίοδο που τα δικαιώματα μας δέχονται μαζική επίθεση και προδιαγράφεται ένα χαοτικό μέλλον, αντί να διεκδικήσουμε την ανάκτηση της χαμένης μας ελευθερίας και να εμμείνουμε στην γνώση και το πολιτισμό, παρασυρόμαστε από τον τρόπο ζωής που επιβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης.

Ναρκισσισμός, ατομικισμός, εγωκεντρισμός είναι τα πρώτα συμπτώματα τόσο εκείνων, οι οποίοι διαφημίζουν αυτόν τον τρόπο ζωής, όσο και εκείνων που τους ακολουθούν. Άραγε θα στρέψουμε την προσοχή μας στα σοβαρά ζητήματα, όταν θα έχουμε απολέσει και την ατομική μας ελευθερία; Έχω ακούσει πολλούς μεγαλύτερους μας σε ηλικία να μας «ψέγουν» διότι δεν αντιδρούμε στην επερχόμενη λαίλαπα; Πως είναι δυνατόν να βασιζόμαστε στο κατώτατο μισθό πείνας κτλ; Απαντώ: Οι νέοι αρνούνται την γνώση, την ενημέρωση για την πολιτική πραγματικότητα. Πρωταρχική τους μέριμνα παραμένει η ενημέρωση για την «τελευταία λέξη της μόδας», ωσάν να διαβιούν σε μια παραδεισένια πολιτεία. Κλειστά αυτιά, κλειστά μυαλά και μια βαθιά οπισθοδρόμηση σε εξέλιξη.

Σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι να αποδομήσει συλλήβδην το «lifestyle» αλλά να το τοποθετήσει στην κλίμακα αξιών ή προτεραιοτήτων, εκεί που του αξίζει, ως ένα δευτερεύον ή ήσσονος σημασίας ζήτημα. Πέραν τούτου, το ίδιο το «lifestyle» οφείλει να προσαρμόζεται στις ιδιαίτερες ανάγκες και επιθυμίες του καθενός και να μην επιβάλλει πρότυπα ζωής και συμπεριφοράς.

Αφότου, επιλύσουμε ζωτικά ζητήματα που αφορούν την ίδια την ύπαρξή μας, μπορούμε να εγκαθιδρύσουμε ένα νέο «lifestyle», προσαρμοσμένο στις αξίες του ανθρώπου. Μέχρι στιγμής, κυριαρχεί το «lifestyle» του τίποτα, το οποίο μας βυθίζει ολοένα και περισσότερο στο πολιτισμικό χάος. Καλό θα ήταν να μην παρασυρόμαστε από κάθε λογής νάρκισσους που με γνώμονα το ατομικό τους κέρδος και την καταξίωση τους, μας «πουλούν» το απόλυτο τίποτα και εμείς το αγοράζουμε, ξοδεύοντας τα χρήματα μας, το χρόνο μας, μα πάνω απ’ όλα τον ίδιο μας τον εαυτό. Έχουμε ανάγκη, λοιπόν, από ένα εναλλακτικό και περισσότερο ανθρώπινο «lifestyle».

O νεόπλουτος Νεοέλληνας μέσα μας

Ανέκαθεν αλλά κατά κύριο λόγο στην σύγχρονη κοινωνία, της επικράτησης της μαζικής κουλτούρας κατά Μαρκούζε, των «μηχανοποιημένων» κοινωνικών σχέσεων, πολλοί άνθρωποι δεν αντικρίζουν τον συνάνθρωπο ως φορέα αξιοπρέπειας παρά μόνον ως μια υλική οντότητα.

Στην ζωή μας έχουμε συναντήσει και συναναστραφεί κακεντρεχείς, μισαλλόδοξους, κομπλεξικούς, υλιστές ή την χείριστη περίπτωση ου συνδυασμού όλων αυτών των αρνητικών χαρακτηριστικών που δημιουργεί ένα εξόχως αρνητικό μείγμα προσωπικότητας. Ειδικότερα, ο υλιστής μεταμορφώνεται σε τέτοιο σημείο που απορρίπτει και τους πιο αγαπημένους του ανθρώπους, εάν και εφόσον δεν έχει να αποκομίσει κάποιο «υλικό» όφελος απ’ εκείνους. Όντας αλαζόνας, υπερ-ατομικιστής και νάρκισσος αποδομεί τις αυθεντικές, πανανθρώπινες αξίες και αρετές όπως: τον ανθρωπισμό, τον αλτρουισμό, την κοινωνική παιδεία, την δια βίου μάθηση και την ευρύτερη καλλιέργεια. Κατά βάθος. όμως, πρόκειται για τον πλέον ανασφαλή άνθρωπο που επειδή στερείται αξιών και αρετών, επιδεικνύει μανιωδώς τα υλικά αγαθά που έχει στην κατοχή του. Επιπρόσθετα, δεν βιώνει καμία αίσθηση πλήρωσης-ολοκλήρωσης και ωσάν αδηφάγο επιζητεί ακόμα περισσότερα. Ο άκρατος υλισμός φθείρει ψυχικά και πνευματικά τον άνθρωπο, μετατρέποντάς τον σε ένα άβουλο όν, πρόθυμο ακόμα και να «εγκληματίσει» προκειμένου να επιτύχει αυτό που επιθυμεί.

Στην Ελλάδα, ο παραπάνω τύπος ανθρώπου συναντάται στους «νεόπλουτους-νεοέλληνες».

Καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, τέτοιου είδους άνθρωποι κυριάρχησαν σε όλα τα πεδία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, προκαλώντας ουσιαστικά την χρεωκοπία, είτε φοροδιαφεύγοντας, είτε ληστεύοντας τα δημόσιο ταμεία. Ακόμα και στην τωρινή συγκυρία, όσοι εξ’ αυτών δεν έχουν πληγεί από την ύφεση, επιδεικνύουν ένα περισσότερο σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο, αδιαφορώντας για τα τρία εκατομμύρια των φτωχών και το ενάμισι εκατομμύριο των ανέργων.

Σύμπτωμα του <<νεοφιλελευθερισμού>> ή έλλειμμα στοιχειώδους κοινωνικής-πολιτειακής παιδείας; Μάλλον και τα δύο μαζί. Το σίγουρο είναι πως με αφορμή την κρίση, οφείλουμε να επανορίσουμε τις αξίες μας, αντικρίζοντας τον συνάνθρωπο μας, ως προσωπικότητα και φορέα αξιοπρέπειας και μόνον. Στο σημείο αυτό, η Πολιτειακή Παιδεία έρχεται να διαδραματίσει έναν αποφασιστικό ρόλο, αυτόν της δημιουργίας ενός νέου, υπεύθυνου, ενεργού και ενήμερου πολίτη.

Στην εποχή μας, υπάρχουν πλείστα παραδείγματα ανθρώπων που αποδεικνύουν εμπράκτως την κοινωνική τους αλληλεγγύη, από τις γιαγιάδες στην Μυτιλήνη μέχρι και τα συσσίτια των δήμων. Ας έχουμε ως πρότυπο, τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και δράσεις και ας τις ενισχύσουμε, όσο μπορούμε.

Συγκρουστείτε με τα κόμματά σας, όχι με την κοινωνία

Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, τις ίδιες ακριβώς ημέρες πέρυσι, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι οι πολιτικές εξελίξεις θα ήταν, σε τέτοιο βαθμό , ανατρεπτικές για την πρώτη «αριστερή» κυβέρνηση στην Ελλάδα. Τότε, ο ενθουσιασμός της «πολιτικής αλλαγής» της 25^ης Γενάρη δημιουργούσε ελπίδες και προσδοκίες για εθνική, κοινωνική και οικονομική ανάταση. Μερικοί παρέμεναν επιφυλακτικοί, μεταξύ αυτών και εγώ, πλην όμως κρατούσαν μια στάση αναμονής καθώς σε μια νέα κυβέρνηση δίδεται πάντοτε μια περίοδος ανοχής και χάριτος. Δεν αναφέρομαι, προφανώς, στην στάση των πολιτικών της αντιπάλων, διότι οι τελευταίοι όπως και οι του ΣΥΡΙΖΑ θέτουν υπεράνω όλων το κομματικό συμφέρον και ως εκ τούτου δεν μπορούν να προσλάβουν και να αξιολογήσουν την πραγματικότητα με καθαρή ματιά, αλλά με φανατισμό και εμπάθεια.

Η ελπίδα έσβησε γρήγορα και μέσα σε επτά μήνες, έδωσε την θέση της στην μελαγχολία και με την σειρά της η μελαγχολία έδωσε την θέση της στην σημερινή οργή και αγανάκτηση. Στο μεταίχμιο μεταξύ της 12ης Ιουλίου και των πρόωρων εκλογών της 20^ης Σεπτεμβρίου, αρκετοί εκ των συμπολιτών μας, αν και δυσαρεστημένοι από την «συνθηκολόγηση» πίστεψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση θα μπορέσει να εφαρμόσει το μνημόνιο με γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη. Μεταξύ αυτών και οι αγρότες, πολλοί εκ των διαμαρτυρηθέντων ελευθέρων επαγγελματιών και μια μεγάλη μερίδα των λαϊκών στρωμάτων.

Όσο και αν κάποια εναπομείναντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ -που εμφορούνται ριζοσπαστικές ιδέες- δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το διανοηθούν, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτικό υποκείμενο- μεταλλάσσεται και οδεύει προς την σοσιαλδημοκρατία με ταχύτατους ρυθμούς. Βέβαια, ο ίδιος ο πρωθυπουργός υπόσχεται έναν νέο δρόμο προς τον σοσιαλισμό, μέσα από τις μάχες στον κυβερνητικό θώκο και στα κέντρα αποφάσεων υπερεθνικών οργανισμών που επί δεκαετίες η ριζοσπαστική Αριστερά αμφισβητούσε έως και αποδοκίμαζε. Μάλιστα θέτει την μάχη αυτή, ως το διακύβευμα για την αριστερά του 21ου αιώνα. Το κατά πόσον θα μπορέσει να «υλοποιήσει» το όραμα του, μέσω της νεοφιλελεύθερης οδού του τρίτου μνημονίου είναι άγνωστο. Διότι στην προσπάθειά του να βάλει «ταξικές» πινελιές στην εφαρμογή του τρίτου μνημονίου υποπίπτει στα αδιέξοδα και στις αντιφάσεις που ο ίδιος δημιούργησε. Και ερχόμαστε στο φλέγον ζήτημα του ασφαλιστικού που κυριαρχεί στην επικαιρότητα.

Η ταξική αμεροληψία και η κοινωνική αδικία του -απορριφθέντος από τους δανειστές- προσχεδίου του νέου Ασφαλιστικού οφείλονται στον απόλυτο εξισωτισμό και την ολοκληρωτική ισοπέδωση που επιχειρεί να δημιουργήσει. Για παράδειγμα, εξομοιώνει τους έντιμους ελεύθερους επαγγελματίες και αγρότες με τους φοροδιαφεύγοντες, συρρικνώνοντας υπερβολικά το εισόδημα των πρώτων. Αντί της ενίσχυσης των μηχανισμών ελέγχου της φοροδιαφυγής( μέσω τεχνικών κλιμακίων της Κομισιόν), όλοι και όλες , ανεξαιρέτως, μετατρέπονται σε υπαίτιοι της χρεωκοπίας των ασφαλιστικών ταμείων, καλούμενοι να συνεισφέρουν το 80% του εισοδήματός του, πράγμα το οποίο χαρακτηρίζεται επιεικώς παράλογο! Μαζί με τις επαγγελματικές ομάδες, τις αμαρτίες δεκαετιών, θα κληθούν να πληρώσουν χαμηλοσυνταξιούχοι που θα χάσουν οριστικά το ΕΚΑΣ! Όπως γίνεται αντιληπτό η προσπάθεια ωραιοποίησης της πραγματικότητας από την παρούσα κυβέρνηση ξεπερνά κάθε προηγούμενο.

Μερικές απλές λύσεις για το ασφαλιστικό

Η παρούσα κυβέρνηση κάνει συχνά λόγο για «στείρα διαφωνία ή αντιπολίτευση» και για την απουσία αντιπρόταση. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι ο μέσος άνθρωπος γνωρίζει -αν όχι λεπτομερώς αλλά επαρκώς- τις αιτίες της χρεωκοπίας των ασφαλιστικών ταμείων θα μπορούσαν ως «αντιπρόταση να σταθούν τα εξής:

1) Σύσταση εξεταστικής επιτροπής στην Βουλή για τις αιτίες που δημιούργησαν το πρόβλημα ώστε ύστερα από ενδελεχή έρευνα να οδηγηθούν οι υπαίτιοι στην δικαιοσύνη. Θα ήταν προτιμότερο, η διαδικασία να διεξαχθεί απευθείας από την δικαιοσύνη, καθ’ ύλη αρμόδια να ασκεί τέτοιου είδους αρμοδιότητες αλλά ο συνταγματικός νομοθέτης μερίμνησε να προστατεύσει το πολιτικό μας προσωπικό, αναθέτοντας στην εθνική αντιπροσωπεία δικαστικές αρμοδιότητες!

2)Ενίσχυση μηχανισμών ελέγχου του κρατικού μηχανισμού, μέσω της συνεισφοράς τεχνικών κλιμακίων της Κομισιόν που μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, υποβοηθώντας το έργο των ελληνικών αρχών.

3)Περικοπές στις αδικαιολόγητα υψηλές συντάξεις, πολλές εξ’ αυτών διπλές και τριπλές, ώστε να διασωθεί το ΕΚΑΣ και να προστατευθούν συνολικά οι χαμηλές συντάξεις.
Οι ως άνω προτάσεις -αν όχι αρκετές- αλλά απλές και άμεσα εφαρμόσιμες αποτελούν πάγιο αίτημα του κάθε υγιούς πολίτη αυτής της χώρας. Προσκρούουν, όμως, στην απροθυμία της πολιτικής τάξης να συγκρουστεί με τις ομάδες προνομιούχων και ταυτόχρονα στην πρωταρχική της μέριμνα να προστατεύσει τους κομματικούς στρατούς.

Η διέξοδος της πολιτικής συνεννόησης

Οι κοινωνικές αντιδράσεις κλιμακώνονται σε σημείο που οι αγρότες έχουν καταφθάσει στην Αθήνα και παραμένουν αποφασισμένοι για όλα! Προς αποφυγή ακραίων καταστάσεων και γενικευμένων ταραχών, προτείνεται, η κυβέρνηση να ανοίξει τον διάλογο με τα υπόλοιπα κόμματα και τις κοινωνικές ομάδες, αφού προβεί στις απαραίτητες διορθώσεις. Το ζητούμενο για την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα είναι να συγκρουστούν με τον ίδιο τους τον εαυτό, εξασφαλίζοντας το minimum εθνικής συνεννόησης και διαμορφώνοντας εκείνο το πολιτικό περιβάλλον που θα τους επιτρέψει να πάρουν οριστικό διαζύγιο με τις καταστροφικές πρακτικές του παρελθόντος.

Κατά το τελευταίο διάστημα, τα μηνύματα προς την χώρα μας είναι εξόχως αρνητικά, με την πλευρά των εταίρων να κάνει λόγο για καθυστερήσεις και κωλυσιεργία ως προς την εφαρμογή του προγράμματος. Αν συνεκτιμήσει κανείς και την δυσμενή θέση της χώρας μας στο μείζον ανθρωπιστικό ζήτημα των προσφύγων, αντιλαμβάνεται εύκολα ότι οι συνθήκες επιτάσσουν την συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Μια συνεργασία και συνεννόηση στην βάση της προστασίας των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων, της κοινής «εθνικής γραμμής» απέναντι στους ευρωπαίους εταίρους με αποκλειστικό σκοπό την ομαλή έξοδο από την κρίση. Η ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών, τις επόμενες ημέρες, είναι αναγκαία προκειμένου να μην αναβιώσουμε τα γεγονότα του περασμένου Ιούλη, ευρισκόμενοι σε χειρότερη κατάσταση.

Όλοι θέλουν αλλαγή, αλλά κανείς δεν θέλει να αλλάξει.

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή το ασφαλιστικό και το φορολογικό έχει υπάρξει μια μεγάλη αναστάτωση και ένας μεγάλος ξεσηκωμός κάποιων κοινωνικών ομάδων. Προφανώς και δεν είναι ευχάριστο να επιβαρύνεται κάποιος οικονομικά, αλλά όταν η χώρα αντιμετωπίζει δημοσιονομικά προβλήματα, αναγκαστικά πρέπει να παρθούν σκληρά μέτρα.

Οι αγρότες πρέπει να καταλάβουν ότι η περίοδος όπου δεν πλήρωναν τίποτα και έπαιρναν τις επιχορηγήσεις πέρασε και δεν πρόκειται να ξαναέρθει. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες πρέπει να καταλάβουν ότι χρειάζεται να κόβουν αποδείξεις. Ο καθένας νοιάζεται για την τσέπη του και αδιαφορεί για το σύνολο ,όμως, αυτή η αδιαφορία μας έφτασε στο σημείο της χρεοκοπίας. Δεν είμαι υπέρ της υπερφορολόγησης στον ιδιωτικό τομέα, καθώς αυτός παράγει και είναι ο αρμόδιος για την ανάπτυξη της χώρας. Είμαι υπέρ μιας σταθερής κλιμακωτής φορολογίας και πολέμιος της φοροδιαφυγής.

Οι θυσίες είναι απαραίτητες. Κάποιοι θα ξεβολευτούν, κάποιοι θα πληρώσουν παραπάνω. Δεν γίνεται, όμως, κάθε φορά να υπάρχουν βίαιες και παράλογες αντιδράσεις. Το κράτος δεν έχει να τα δώσει. Όταν τα είχε, τα έδινε και με το παραπάνω. Άρα, όσο και να φωνάζουν κάποιοι δεν αλλάζουν κάτι, απλά δημιουργούν θόρυβο.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι το κράτος χρειάζεται λεφτά. Τόσα χρόνια όσα μας έλειπαν τα δανειζόμασταν από την Ευρώπη, αλλά από το 2009 που σταμάτησαν τα δανεικά ψάχνουμε τρόπους να βρούμε τα χρήματα που λείπουν. Άλλοι προσπαθούν να ρίξουν τα βάρη στον δημόσιο τομέα, με μειώσεις μισθών, συντάξεων και γενικά των δημόσιων δαπανών. Άλλοι προσπαθούν να ρίξουν το βάρος στον ιδιωτικό τομέα με υπερφορολόγηση. Σε όλες τις περιπτώσεις, υπάρχουν πάντα αυτοί που φωνάζουν. Κανείς δεν θέλει να πληρώσει. Κανείς δεν θέλει να μεταρρυθμιστεί ο τομέας του. Όλοι θέλουν αλλαγή, αλλά κανείς να ξεβολευτεί.

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι κάπου στην μέση. Η χώρα χρειάζεται μείωση των περιττών δημόσιων δαπανών και νοικοκύρεμα του δημοσίου από την μία και κλιμακωτή φορολογία ανάλογα με το εισόδημα από την άλλη. Πάνω απ΄όλα, όμως, χρειάζεται να μεγαλώσει η πίτα. Χρειάζονται επενδύσεις, ώστε μέσω της φορολογίας να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους. Χρειάζεται, δηλαδή, να μπει καινούριο χρήμα στην χώρα. Μόνο τότε θα ορθοποδήσει η οικονομία. Για να γίνει αυτό χρειάζεται μια σταθερότητα, γιατί διαφορετικά επενδύσεις και νέες επιχειρήσεις δεν έρχονται στην Ελλάδα. Η σταθερότητα αυτή θα προκύψει μέσω των μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν. Η λύση στην κρίση, λοιπόν, είναι η επιχειρηματικότητα, η επίτευξη της οποίας θα πραγματοποιηθεί μέσω των μεταρρυθμίσεων ως επιβράβευση. Οι βίαιες αντιδράσεις μόνο κακό προκαλούν, πολύ απλά γιατί όσα και να ζητάνε κάποιοι, το κράτος δεν μπορεί να τα δώσει γιατί δεν τα έχει. Ειλικρινά, δεν ξέρω πόσοι το έχουν καταλάβει αυτό.

Τελειώνοντας, θέλω να αναφερθώ και σε αυτούς που πιστεύουν ότι φταίει το χρέος και ότι ένα κούρεμα θα λύσει το πρόβλημα και μάλιστα βρίζουν τους ευρωπαίους που δεν το κάνουν. Πολύ απλά, κούρεμα χρέους χωρίς μεταρρυθμίσεις είναι ένα τίποτα. Και να γίνει κούρεμα, με τον τρόπο που λειτουργεί το κράτος σε λίγα χρόνια θα έχουμε πάλι πρόβλημα χρεοκοπίας. Το κούρεμα θα έρθει ως επιβράβευση για τις μεταρρυθμίσεις. Αυτές είναι το ζητούμενο, και για τις επενδύσεις και για το κούρεμα, αλλά όπως προείπα κανείς δεν θέλει να αλλάξει, αλλά όλοι φωνάζουν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει .

Ένας επαναστατημένος άνθρωπος

Υπάρχουν τόσοι μουσάτοι και ούτε μια επανάσταση. Μία φράση που κυκλοφορεί μεταξύ σοβαρού και αστείου. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από επανάσταση, αλλά αυτή η λέξη μπορεί να ερμηνευθεί διαφορετικά από τον κάθε άνθρωπο. Τι σημαίνει επανάσταση στις μέρες μας και ποιος θεωρείται επαναστάτης;

Σίγουρα δεν είναι αυτός που καίει αμάξια και μαγαζιά. Ούτε αυτός που συγκρούεται με την αστυνομία ή ανήκει σε κάποια αντιεξουσιαστική ομάδα. Μπορεί να αυτοαποκαλούνται επαναστάτες, αλλά δεν είναι. Η επανάσταση γίνεται για να βελτιώσεις μια κατάσταση και να αλλάξεις άρδην κάποια πράγματα στην κοινωνία. Η βία και οι καταστροφές προφανώς και δεν αποτελούν επανάσταση. Η Ελλάδα χρειάζεται ανάπτυξη και όραμα. Οι άνθρωποι που μπορούν να τα φέρουν αυτά, για μένα είναι επαναστάτες.

Επαναστάτης είναι ο νέος που θα ανοίξει μια επιχείρηση στην Ελλάδα. Επαναστάτης είναι αυτός που θα προσπαθήσει να αποκτήσει τα εφόδια ώστε να επιτύχει μόνος του και όχι με τις πλάτες άλλων. Επαναστάτης είναι αυτός που αντιτίθεται και λέει όχι στην διαφθορά, στο πελατειακό και κομματικό κράτος και στα ρουσφέτια. Αυτά χρεοκόπησαν την Ελλάδα και θεωρώ επαναστάτη όποιον τα μάχεται και οραματίζεται μια δικαιότερη και πιο μορφωμένη Ελλάδα.

Πολλοί πιστεύουν πως κάθε επανάσταση είναι μια ουτοπική κατάσταση. Προσωπικά διαφωνώ. Το κράτος δεν είναι κάτι αόρατο, αλλά απαρτίζεται από τον καθένα ξεχωριστά. Όταν εμείς οι ίδιοι αλλάξουμε και επικροτούμε ή ζητάμε τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν, τότε θα γίνουμε επαναστάτες.

Μόνο ένας επαναστατημένος λαός μπορεί να μετατρέψει ένα διεφθαρμένο και κομματικό κράτος χωρίς όραμα σε σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος δικαίου.

Ένα (βαθειά θρησκευόμενο) κοσμικό κράτος

Από τη δημιουργία μέχρι και τη χρήση του, το Ορθόδοξο δόγμα αποβλέπει στην αυτοκριτική και την «αυτό-χαλιναγώγηση». Τίποτα περισσότερο. Όταν η Θρησκεία τοποθετείται από τους πιστούς, ως εργαλείο κριτικής αυτόκλητων κοινωνικών νομοθετών του «τι μέλει γενέσθαι», τότε και το ίδιο το δόγμα χρησιμοποιείται λαθεμένα και ο εκάστοτε κριτής μάλλον υπερεκτιμά το λειτουργικό του ρόλο στην κοινωνία.

Οι παραπάνω σειρές, βεβαίως και αναφέρονται στο σύμφωνο συμβίωσης και τη στάση της ελληνικής πατριαρχικής κοινότητας γύρω από θέμα αυτό.

Εκκινώντας από τα «βασικά», η Ελλάδα πρέπει να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά της, από βαθειά θρησκευόμενο κοσμικό κράτος, σε ένα από τα δύο. Δεν μπορεί κανείς να επιθυμεί να βαδίζει στα ίχνη της παράδοσης αλλά στην τροχιά του μέλλοντος, διότι το μέλλον από μόνο του σηματοδοτεί κάποιου είδους και μεγέθους ανατροπή του παρελθόντος. Ο συνδυασμός επομένως των δύο, συνιστά φρενοβλάβεια.

Έπειτα, η εκκλησία δεν νοείται να λαμβάνει αποφάσεις για το τι θα γίνει στην κοινωνία. Ούτε βέβαια το πώς θα ζει ο καθένας. Και όπως είναι φυσικό, εμμέσως να νομοθετεί στη χώρα μας. Το δικαίωμα της έξω του θρησκευτικού γάμου συζυγικής ζωής είναι πρόσφατο χρονικά. Το ομοφυλοφιλικό σύμφωνο συμβίωσης μόλις γεννήθηκε. Βαδίζουμε σε ένα μονοπάτι, όπου στο τέλος του η εκκλησία θα ασχολείται μόνο με τα «τω Κυρίω» και τούτο είναι επιτυχία για ένα Ευρωπαϊκό κράτος, διότι εκείνος που ασκεί λειτούργημα δεν μπορεί να μεροληπτεί με τα κοσμικά.

Όσον αφορά τα επιχειρήματα της κοινωνίας πάνω στον «παρά φύσιν» έρωτα και στο ότι η ομοφυλοφιλία «χαλά την αισθητική» ας μην ξεχνάμε, ότι στη φύση δεν ανήκουν οι περισσότερες από τις ενέργειες του σήμερα, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ, το να δένεις τα κορδόνια σου δεν ανήκει στη φύση. Πολύ δε περισσότερο, κοπέλες έχουν βιασθεί, επειδή χαλούσαν την αισθητική του βιαστή τους. Ας προσέξουμε τι φράσεις χρησιμοποιούμε.

Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ ένα φόβο. Κάποτε, οι Αφροαμερικανοί διώκονταν βίαια τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά από την κοινωνία και την εκκλησία. Σήμερα, οι διώκτες τους και οι ιδέες αυτών, φαντάζουν απολιθώματα. Και η υστερικά γυμνή μισανθρωπία τους, ανήκει στο παρελθόν. Και από εκεί ανυψώνει τους αγώνες των μαύρων. Η εκκλησία συμβιβάστηκε. Εύχομαι συμπολίτες μου να μην καταλήξουν έτσι.

Υ.Γ. : Αργά ή γρήγορα, μέσα στον αιώνα που διανύουμε, οι ομοφυλόφιλοι θα αποκτήσουν τα δικαιώματα που τους αντιστοιχούν. Δεν μπορούμε να αντισταθούμε σε ένα καζάνι που βράζει για το αυτονόητο και η στάθμη του ανεβαίνει. Αυτό είναι το μέλλον που έχουμε εμπρός μας και ούτε μπορούμε να συλλάβουμε, εάν πρόκειται να είναι καλό ή κακό. Για την ώρα είναι το μέλλον.

Καλές γιορτές (;)

Πολλοί θεωρούν την περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς την πιο μαγική όλου του χρόνου και αρκετά συχνά μόλις τελειώσουν οι γιορτές κάθονται και σκέφτονται τις επόμενες. Παράλογο; Όχι και τόσο εδώ που τα λέμε.. Η ατμόσφαιρα εορταστική με τα φωτάκια να στολίζουν κάθε γωνιά της πόλης, τα καθιερωμένα εποχιακά τραγούδια να πλημμυρίζουν το ραδιόφωνο παρασύροντάς μας να σιγοτραγουδάμε κι εμείς σε συνδυασμό με τα χιλιάδες αξεσουάρ που κυκλοφορούν αυτή την περίοδο, μας γεμίζουν με αισιοδοξία και καλή διάθεση όσο δύσκολη κι αν είναι η κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην χώρα μας.

Φαινομενικά είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα… Μπήκαμε , όμως, στην διαδικασία να εξετάσουμε τα πράγματα σε βάθος; Την ώρα που εμείς γεμίζουμε τις μπαταρίες μας κάνοντας βόλτες στα μαγαζιά και βγαίνοντας σε χώρους εστίασης, άλλοι άνθρωποι βρίσκονται πίσω από τους πάγκους και προσπαθούν να μας εξυπηρετήσουν με χαμόγελο και καλή διάθεση. Το ωράριο εξαντλητικό, οι απαιτήσεις των πελατών πολλές, τα κέρδη λίγα κι όμως αυτοί οι άνθρωποι φροντίζουν να μας χαρίζουν όμορφες στιγμές χαλάρωσης. Βέβαια, ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο να σκεφτούμε τους ιδιωτικούς υπάλληλους και τι περνούν αυτή την περίοδο, αφού σίγουρα κάποιος γνωστός μας θα μας μεταφέρει τις εμπειρίες του. Γι’ αυτό ένα χαμόγελα, λίγη ευγένεια παραπάνω και καλή διάθεση, μπορούν να κάνουν αυτές τις μέρες να κυλήσουν πιο ευχάριστα για όλους. Άλλωστε, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι δούλοι μας και οφείλουμε να τους αντιμετωπίζουμε με σεβασμό ειδικά αυτή την περίοδο που η κούραση μεγαλώνει με τα εορταστικά ωράρια!

Τι γίνεται με την πιο «σκοτεινή» πλευρά των Χριστουγέννων; Για όσα δεν μιλάει κανείς και στρέφουμε το πρόσωπο αλλού όταν τα βλέπουμε; Το μυαλό σας θα πάει δικαιολογημένα στους άστεγους, ωστόσο πριν από αυτό θα ήθελα να ασχοληθώ με την εμπορευματοποίηση των πάντων. Δεν θα σας πω το κλασικό επιχείρημα ότι όλα αυτά γίνονται για κέρδος των καταστηματαρχών και πως αν θέλουμε να δείξουμε την αγάπη και την ανθρωπιά μας θα έπρεπε να το κάνουμε όλο τον χρόνο και όχι μια συγκεκριμένη περίοδο. Το πρώτο σε καθεστώς ανοιχτού καπιταλισμού δεν με αφορά ενώ το δεύτερο το αφορά αυτονόητο! Με λίγα λόγια, δε με νοιάζει αν κυκλοφορούν φιγούρες του Άγιου Βασίλη και των ξωτικών σε όλα τα είδη από ρούχα μέχρι τρόφιμα ή αν υπάρχουν θεματικά πάρκα που βγάζουν κέρδος λόγω των ημερών. Με νοιάζει, όμως, όταν βγαίνουν για κάλαντα τα παιδάκια, πολλές φορές σε ηλικία κάτω των εφτά χρονών, και κυκλοφορούν στο μετρό για να μαζέψουν χρήματα και λίγο πιο πέρα, το άγρυπνο μάτι των «κηδεμόνων» τους (;) να τα επιβλέπει και μετά να τους παίρνουν τα χρήματα. Ένα έθιμο που προκαλεί χαμόγελα, μελωδίες και γεμίζει τα παιδιά , μετατρέπεται σε πηγή εκμετάλλευσης από τους «προστάτες» τους. Με πονάει όταν βλέπω νήπια, γιατί όσο πιο μικρά τόσο πιο χαριτωμένα που αγγίζουν περισσότερους, να λένε τα κάλαντα σε μαγαζιά και απέξω να περιμένουν οι μανάδες τους για να τους αρπάξουν την «είσπραξη»! Και με θλίβει ακόμα περισσότερο όταν βλέπω κόσμο να πέφτει στην παγίδα και να τροφοδοτεί αυτόν τον κύκλο εκμετάλλευσης δίνοντας χρήματα στα παιδιά, που κανονικά θα έπρεπε να είναι στο σπίτι τους και όχι έξω μέσα στο κρύο να συντηρούν τους γονείς τους από τέτοια τρυφερή ηλικία.

Πέρα βέβαια από αυτή την κατηγορία ανθρώπων που ξεπουλούν τις αθώες ψυχές των παιδιών τους, υπάρχουν και οι άστεγοι που πραγματικά περνούν πολύ δύσκολα. Ο κόσμος ψωνίζει στα μαγαζιά και τους προσπερνά χωρίς να δίνει καμία σημασία, κι εκείνοι εκεί… ένα «αόρατο» ντεκόρ… περιμένουν χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι τι ακριβώς. Μερικοί φτάνουν στο σημείο να μην ζητούν καν χρήματα αλλά κάτι να φάνε έστω και μπαγιάτικο ή μισό. Το πιο σημαντικό δείγμα ανθρωπιάς είναι να μην στερούμε το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια από κανέναν! Μπορούμε όλοι μαζί να βοηθήσουμε με μια σακούλα με καθαρό φαγητό ή κάποιες κουβέρτες. Αυτό, βέβαια, αποτελεί μια προσωρινή λύση καθώς η ουσιαστική βοήθεια μπορεί να δοθεί μέσα από κρατική μέριμνα, κάτι που αποτελεί ξεκάθαρα πολιτική βούληση και απόφαση. Ωστόσο, ενθαρρυντική προσπάθεια αποτελούν τα γεύματα αγάπης που οργανώνουν οι δήμοι και οι εκκλησίες, έργο που δεν είναι ικανό, όμως, να καλύψει τις ανάγκες των θυμάτων της κρίσης.

Το βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων είναι η αγάπη προς όλο τον κόσμο. Να μην παραμελούμε τα άτομα που μας έχουν ανάγκη είτε υλικά, όπως οι μη έχοντες είτε ψυχολογικά, όπως οι ηλικιωμένοι τους οποίους και ξεχνάμε πολύ συχνά. Με συγχωρείτε αν περιμένατε ένα άρθρο με την λάμψη και την χρυσόσκονη από τα στολισμένα δέντρα. Εγώ ήθελα να μιλήσω για την ώρα που σβήνουν τα φώτα..

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε κάθε είδους εργαζόμενους των γιορτών!

Κάλλιο αργά παρά ποτέ για εθνική συνεννόηση

Μόλις δύο μήνες και λίγες μέρες έχουν περάσει από τις εκλογές της 20/9, όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποκήρυττε το «παλιό πολιτικό σύστημα», εννοώντας ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και εν μέρει το Ποτάμι. Μάλιστα, καθ’ όλη την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ύψωσε τους τόνους εναντίον τους σε τέτοιο σημείο, που κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του, είπε το εξής σύνθημα: «Στις 20/9 τους τελειώνουμε». Η στάση του, δε, κατά την διάρκεια της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (Ιούνιος 2012-Γενάρης 2015) ήταν σκληρή και ανένδοτη, χωρίς καμία διάθεση για διάλογο και συναίνεση.

Μετά τις πρώτες κρίσιμες ψηφοφορίες των προαπαιτούμενων μέτρων, η ήδη εύθραυστη κυβερνητική πλειοψηφία των 155 άρχισε να φυλλορροεί, ενώ πολλοί βουλευτές «απειλούν» ότι δεν θα ψηφίσουν το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό, αν αυτό είναι κοινωνικά άδικο και μη βιώσιμο. Στην προσπάθεια του να διατηρηθεί στην εξουσία και προκειμένου να μην επέλθει μια νέα περίοδος πολιτικής αστάθειας, ο πρωθυπουργός ζήτησε στήριξη από τις άλλοτε «παλιές, φθαρμένες, εναγκαλισμένες με την διαπλοκή, την διαφθορά» πολιτικές δυνάμεις. Δυστυχώς, όχι μόνον ο Αλέξης Τσίπρας αλλά και όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί συνειδητοποιήσαν πολύ αργά την ανάγκη εθνικής συνεννόησης, με στόχο την άρση των αιτιών της καταστροφής , την κοινωνική προστασία και την οριστική έξοδο από την κρίση.

Συνεννόηση δεν σημαίνει ιδεολογικοπολιτική ευθυγράμμιση, έστω και αν αυτή μπορεί να καταλήξει σε συγκυβέρνηση. Αποτελεί, απλώς, μια επιτακτική ανάγκη σε συνθήκες έκτακτου χαρακτήρα, σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που βιώνει η χώρα μας εδώ και πέντε χρόνια. Εξαιτίας της πολιτικής αλαζονείας που διείχε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, μηδεμιάς εξαιρουμένης, δεν ευδοκίμησε καμία προσπάθεια εθνικής συνεννόησης που θα επέτρεπε την σύγκρουση με τις παθογένειες και μια σαφώς πιο γρήγορη έξοδο από την κρίση. Φυσικά, για να πετύχει ένα τέτοιο εγχείρημα, απαιτείται αφενός οι παλιές πολιτικές δυνάμεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ να συγκρουστούν με τον ίδιο τους τον εαυτό( τζάκια, πελατειακό δίκτυο) και αφετέρου τα κυβερνώντα κόμματα( ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) να μην επιχειρούν την οικοδόμηση ενός νέου δικού τους πελατειακού δικτύου εξυπηρετήσεων.

Σε μια χώρα με τρία εκατομμύρια φτωχούς, ενάμισι εκατομμύρια ανέργους είναι τουλάχιστον προκλητικό να συντηρούνται «προνομιούχες ομάδες πολιτών» για να εξυπηρετούνται μικροκομματικές σκοπιμότητες. Όσο η πολιτική ηγεσία δεν συγκρούεται με τις ομάδες συμφερόντων και ασκεί οικονομική πολιτική, επιθετική προς τα μεσαία και χαμηλά στρώματα, τόσο η ανθρωπιστική κρίση θα εντείνεται.

Το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών δεν απέβη καρποφόρο παρά τις ελάχιστες συγκλίσεις και την φανερή πλέον προσέγγιση της Ένωσης Κεντρώων με το Μαξίμου. Αξίζει να τονισθεί, στο σημείο αυτό, ότι πολλές από τις προτάσεις του Β. Λεβέντη, τα λεγόμενα «εννιά σημεία» κινούνται προς στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης των παθογενειών που μας έφεραν ως εδώ. Προτάσεις, όπως η κατάργηση των προνομίων των πολιτικών, η απόλυση των αργόμισθων, των επιόρκων αλλά και ένα σημαντικό μέρος των προτάσεων του για την μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικού πρέπει να εξεταστούν σοβαρά από την κυβέρνηση. Άλλωστε, η συμμετοχή της Ένωσης Κεντρώων θα διευρύνει την κυβερνητική πλειοψηφία και σε περίπτωση «απωλειών» θα διασώσει την κυβέρνηση. Σε ότι αφορά, το φλέγον ζήτημα του Ασφαλιστικού, με εξαίρεση την πρόταση για πλαφόν 1.200€ στις συντάξεις, οι υπόλοιπες θέσεις του Βασίλη Λεβέντη, όπως η κατάργηση των τριπλοσυνταξιούχων, η κατάργηση των συντάξεων σε όσους έχουν μερίσματα σε εταιρίες ή εργάζονται και λαμβάνουν υψηλά εισοδήματα, συγκλίνουν με την επιδίωξη της κυβέρνησης για μια κοινωνικά δίκαιη λύση.

Τα υπόλοιπα κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οφείλουν να παρουσιάσουν τις προτάσεις τους για όλα τα φλέγοντα ζητήματα και όχι να επαναλαμβάνουν το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, απέχοντας από κάθε διάλογο. Έστω και την ύστατη στιγμή, η εθνική συνεννόηση είναι απαραίτητη. Βέβαια, η εθνική συνεννόηση θα επιτύχει μόνο εάν πραγματοποιηθεί στην βάση της προστασίας των πιο αδύνατων με αλλαγή του περιεχομένου της πολιτικής εναντίον της διαπλοκής, των κομματικών ελίτ και της διαφθοράς. Με γνώμονα αυτό και όχι την συνέχιση της αδίεξοδης λιτότητας και της φτωχοποίησης του πληθυσμού, τα βήματα για την έξοδο από την κρίση είναι τα εξής:

1)Εθνική συνεννόηση. Διάλογος των πολιτικών κομμάτων. Συγκρότηση διακομματικών επιτροπών με εμπειρογνώμονες που θα επεξεργαστούν ζητήματα όπως το Ασφαλιστικό, η Συνταγματική αναθεώρηση και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

2) Δημιουργία εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης με πρόσωπα, προτεινόμενα απ’ όλα τα κόμματα. Στόχος η εύρεση ισοδυνάμων, η αντικατάσταση των φόρων, των υφεσιακών μέτρων με δομικές μεταρρυθμίσεις στην Δημόσια Διοίκηση και η βέλτιστη δυνατή διαπραγμάτευση για το χρέος. Η εθνική διαπραγματευτική γραμμή παρουσιάζεται σαφώς πιο ενισχυμένη και κάμπτει τις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών.

3) Συγκρότηση εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου για την αξιοποίηση του πακέτου της Κομισιόν, με έμφαση στην πρωτογενή παραγωγή, στις καινοτόμες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, στην επωφελή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας κ.α.

Τα μνημόνια λιτότητας με προαπαιτούμενα διάλυσης του κοινωνικού ιστού μπορούν να μετατραπούν σε «μνημόνια ανάπτυξης» με προαπαιτούμενα επιστροφής στην κανονικότητα. Η λήψη δραστικών μέτρων για την ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης, η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, η επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης σε κορυφαία οικονομικά σκάνδαλα είναι μερικά από τα ελάχιστα «προαπαιτούμενα» εξόδου από το σημερινό αδιέξοδο.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, λοιπόν, για εθνική συνεννόηση. Ακόμα και μια κυβερνητική συνεργασία, αν και εφόσον επιδιωχθεί, θα απάλλασσε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ από τις ιδεολογικές εμμονές νεοφιλελευθερισμού και κρατικισμού αντίστοιχα. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ θα συνειδητοποιούσε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις ωφελούν την οικονομία, η δε ΝΔ θα ευαισθητοποιούταν περισσότερο στο ζήτημα της κοινωνικής προστασίας, απομονώνοντας ανάλγητους νεοφιλελεύθερους που επιθυμούν την κατάργηση του κράτους πρόνοιας. Ανέκαθεν τα πολιτικά κόμματα «δανείζονταν» και ακολούθως υιοθετούσαν θέσεις των αντιπάλων προκειμένου να αποκτήσουν επιρροή και δύναμη. Ιστορικό παράδειγμα αποτελεί η υιοθέτηση από τις φιλελεύθερες- συντηρητικές κυβερνήσεις πολλών ευρωπαϊκών χωρών μεταπολεμικά, ενός εκ των αξιωματικών αρχών της Σοσιαλδημοκρατίας, του κοινωνικού κράτους, του κράτους πρόνοιας. Ίσως, μέσα από μια προσωρινή και αναγκαστική συμπόρευση, οι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να ωριμάσουν πολιτικά και ανταποκριθούν στα κελεύσματα των καιρών, παίρνοντας διαζύγιο με τον «παλαιοκομματισμό» και τις εμμονές.

Η αριστερά είναι ο τελευταίος δούρειος ίππος των αγορών και της Ευρωπαϊκής ολιγαρχίας

Υπήρχαν πολλές φωνές αυτά τα χρόνια της κρίσεως, οι οποίες επέμεναν ότι η δεξιά και η αριστερά δεν έχουν καμία διαφορά, και ότι οι πολιτικές του κράτους είναι ΠΑΝΤΑ οι ίδιες (ιστορική πραγματικότητα). Αυτές οι φωνές θεωρήθηκαν «ακραίες», «υπερβολικές» και εκτός πραγματικότητος, όμως ημέρα με την ημέρα φαίνεται πόσο εύστοχες ήταν.

Ποιός να πίστευε ότι η αριστερά θα αποδειχτεί τόσο γρήγορα και εύκολα άξιος συνεχιστής της δεξιάς; Μέτρα που με την δεξιά θα πέρναγαν(;) δια πυρός σιδήρου, η αριστερά τα περνάει χωρίς να γίνει το παραμικρό επεισόδιο, γιατί είναι μέτρα «προοδευτικών» και «κοινωνικά ευαίσθητων».

Άραγε οι Έλληνες πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι η «κοινωνικά ευαίσθητη» αριστερά σχεδιάζει να παραδώσει στους τραπεζίτες τα σπίτια τους; Έχουν καταλάβει ότι οι «κοινωνικά ευαίσθητοι» θα αυξήσουν πάλι τα εισητήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Έχουν καταλάβει ότι η «κοινωνικά ευαίσθητη» αριστερά πάει να καταστρέψει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με την 100% προκαταβολή φόρου(!!!) που ψήφισε; Έχουν καταλάβει άραγε οι Έλληνες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να καταστρέψει τις λίγες βιομηχανίες που έχουν μείνει στον τόπο, όπως τους παραγωγούς κρασιού, προς όφελος των ξένων πολυεθνικών (τυχαίο κι αυτό);

Αυτό που χρόνια προσπαθούσε η διεθνής των αγορών να πετύχει μαζί με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την καταστροφή των εγχωρίων επιχειρήσεων και την αντικατάστασή τους από πολυεθνικές γίνεται πράξη συνεχώς, με τον Δούρειο Ίππο της αριστεράς. Αυτής που τόσο λιβανίστηκε και αγαπήθηκε από μεγάλη μερίδα του κόσμου. Τώρα που αποδείχτηκε πιο Θατσερική κι από την δεξιά του Σαμαρά, τί σκέφτονται άραγε όλοι οι μεγάλοι υποστηρικτές της;

Καιρός να καταλάβει ο κόσμος ότι δεξιά κι αριστερά είναι το ίδιο μαγαζί. Εκπροσωπούν το ίδιο κράτος που δυναστεύει, καταληστεύει και εξολοθρεύει την Ελληνική κοινωνία. Εξαιρέσεις δεν υπάρχουν. Όποιος δέχεται να υπηρετεί αυτό το κράτος, είναι εχθρός της κοινωνίας. (Όχι, δεν είναι εχθρός γενικά το κράτος [απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη οποιασδήποτε πολιτείας], αλλά το συγκεκριμένο κράτος.) Τώρα που έγινε τόσο φανερό πλέον, καιρός ως κοινωνία να καταστρέψουμε συθέμελα αυτό το εθνοκτόνο κράτος, και να δημιουργήσουμε από την αρχή ένα κράτος ελεγχόμενο από εμάς τους ίδιους. Να γίνει η κοινωνία εταίρος του κράτους, κι όχι η εταίρα του!

ΑΜΕΑ: Ας Μην Εθελοτυφλούμε Άλλο

Σε έντονο απεργιακό κλίμα το κέντρο της Αθήνας αυτή την εβδομάδα, με την διαμαρτυρία των Ποντίων στην πλατεία Συντάγματος σε απάντηση των προκλητικών δηλώσεων του Υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη καθώς και την συγκέντρωση των φοιτητών στα Προπύλαια με σκοπό την διαμαρτυρία για την υποχρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, να έρχονται στο επίκεντρο των συζητήσεων. Κάτι που δεν συνέβη, ωστόσο, με το συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε στις 4 Νοέμβρη από τα ΑμεΑ. Τι κι αν περίπου 10.000 άνθρωποι με αναπηρία, χρόνια προβλήματα καθώς και μέλη των οικογενειών τους από όλη την Ελλάδα κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας με σκοπό να διεκδικήσουν κοινωνική προστασία και αξιοπρέπεια; Η προσπάθειά τους δεν έγινε ευρέως γνωστή από τα ΜΜΕ.

Σύμφωνα με επιστολή που προηγήθηκε του Προέδρου της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ), Γιάννη Βαρδακαστάνη, προς τον πρωθυπουργό «[…] αδιαμφισβήτητα τα άτομα με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις και οι οικογένειές τους έχουν πληγεί με τον πιο σκληρό τρόπο από την οικονομική κρίση και τις οριζόντιες μνημονιακές πολιτικές» και συνεχίζει «[…] Απευθυνόμαστε στον πρωθυπουργό με πλήρη γνώση της κατάστασης της χώρας και του ζητούμε χωρίς περιστροφές να προστατεύσει πρακτικά και ουσιαστικά τα Άτομα με Αναπηρία και χρόνιες παθήσεις και τις οικογένειές τους». Όπως άλλωστε είναι γνωστό, ειδικά τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της ελλιπούς χρηματοδότησης, οι δομές για τα ΑμεΑ βρίσκονται σε πολύ πρώιμο στάδιο, δημιουργώντας τους ακόμα μεγαλύτερες δυσκολίες. Εκτός όμως από το πολύ χαμηλό επίπεδο υποδομών, ειδικά σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, αξίζει να επισημανθεί ότι η λειτουργία αυτών στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις προσπάθειες που καταβάλλουν οι γονείς. Στη συνέχεια, ο πρόεδρος της ΕΣΑμεΑ αναφέρεται στα Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας και τα Κέντρα Διημέρευσης για τα ΑμεΑ που λειτουργούν κυρίως μέσω των συλλόγων που έχουν δημιουργήσει οι γονείς ατόμων με αναπηρία. Μεγάλο ζήτημα αποτελεί, φυσικά, και η μείωση άνω του 60% στις χρηματοδοτήσεις αυτών των κέντρων αλλά και η τεράστια γραφειοκρατική διαδικασία που απαιτείται για την ισχνή αυτή χρηματοδότηση, γεγονός που οδηγεί σε διόγκωση των προβλημάτων. Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ, Γιάννη Λυμβαίο, «[…] η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών δεν έχει μειωθεί. Λόγω των γονέων διατηρείται. Έχει περιοριστεί όμως, όταν για παράδειγμα οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα με διάφορες απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο κάθε εργαζόμενος διεκδικεί. Αυτό έχει αντίκτυπο και στα Άτομα με Αναπηρία και στην οικογένειά τους γιατί αναγκάζονται αυτά τα άτομα να παραμένουν στο σπίτι. Οι γονείς πρέπει να είναι από πάνω τους συνεχώς, χωρίς να μπορούν να τους προσφέρουν αυτά που ένας ειδικός μπορεί μέσα σε ένα τέτοιο κέντρο».

Η κινητοποίηση που έγινε την 4^η Νοεμβρίου πάντως φαίνεται να είχε κάποιο αποτέλεσμα καθώς αντιπροσωπεία της ΕΣΑμεΑ έγινε δεκτή στην Βουλή από τον Υπουργό Επικρατείας, Αλέκο Φλαμπουράρη, όπου του παραδόθηκε υπόμνημα με τα αιτήματα του αναπηρικού κινήματος. Επιπλέον, συμφωνήθηκε να πραγματοποιηθεί συνάντηση με τον πρωθυπουργό στις 3 Δεκεμβρίου, Εθνική ημέρα ΑμεΑ, όπως αναφέρει το δελτίο τύπου της ΕΣΑμεΑ, το οποίο κλείνει με τα εξής λόγια: «Ο αγώνας δεν σταματά σήμερα. Το συλλαλητήριο της 4^ης Νοέμβρη δείχνει τον δρόμο για τους αγώνες που έρχονται, για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους, για ένα μέλλον χωρίς αποκλεισμούς!». Και αναρωτιέμαι… πόσο πιθανό είναι να έχουν ένα μέλλον αυτοί οι άνθρωποι ένα μέλλον χωρίς αποκλεισμούς από την στιγμή που τα μέσα δεν τους δίνουν την ευκαιρία να γνωστοποιήσουν τα προβλήματά τους στην υπόλοιπη κοινωνία; Είναι δυνατόν στον 21^ο αιώνα να κλείνουμε τα μάτια μας στις ανάγκες των συμπολιτών μας; Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι μόνο οι ίδιοι και οι οικογένειές τους μπορούν να κατανοήσουν πλήρως τις δυσκολίες που βιώνουν καθημερινά, όλοι οι υπόλοιποι μπορούμε να τις φανταστούμε μόνο…

Αν περάσεις λίγες ώρες με ένα άτομο με ειδικές δεξιότητες ή κάποια χρόνια πάθηση, θα σε κάνει να αναθεωρήσεις πολλά πράγματα για την εικόνα τους αλλά και για την ζωή γενικότερα. Η λέξη αδυναμία σε κανένα λεξικό δεν μπορεί να τους περιγράψει γιατί αυτοί οι άνθρωποι αντισταθμίζουν τις φυσικές αδυναμίες τους με μια αξιοζήλευτη δύναμη ζωής. Σπουδάζουν, δουλεύουν, έχουν ενδιαφέροντα, αθλούνται, διασκεδάζουν και ουσιαστικά δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους υπόλοιπους. Διεκδικούν μια ευκαιρία για ίση αντιμετώπιση και τα μέσα για να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Ας μην εθελοτυφλούμε άλλο! Υπάρχουν γύρω μας πολλοί άνθρωποι που μας έχουν ανάγκη. Θα ήμασταν το λιγότερο υποκριτές αν ασχολούμασταν μόνο με τους πρόσφυγες και αδιαφορούσαμε επιδεικτικά για τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και αποτελούν οργανικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Η συμπόνια δεν μπορεί να απευθύνεται σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Αν δεν είναι καθολική τότε είναι ψεύτικη. Χωρίς συμπόνια, δεν υπάρχει ανθρωπιά και χωρίς αυτήν γινόμαστε μια κοινωνία ψυχικά ανάπηρων που είναι ανίκανη να προσφέρει και να αγαπήσει.

Αν ενδιαφέρεστε για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα ΑμεΑ επισκεφθείτε την ηλεκτρονική διεύθυνση www.esamea.gr

Μαρία Μαρίνη

«Η τέχνη της ισοπέδωσης»

Ή εγώ είμαι από άλλο πλανήτη ή στραβά αρμενίζουμε. Και μπαίνω απευθείας στο θέμα, το οποίο δεν είναι άλλο από αυτό εδώ http://m.athensvoice.gr/index.php?r=site/page&view=article&id=110624&cat=topics το άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα. Με έκπληξη διάβασα την πλήρη απαξίωση των προσπαθειών ενός ανθρώπου, αθλητή, ο οποίος-άκουσον άκουσον- τόλμησε να διαμαρτυρηθεί για κάτι το οποίο δικαιούται από το ελληνικό κράτος και δεν έχει λάβει, το πριμ για τις επιδόσεις του στους τελευταίους ολυμπιακούς αγώνες. Παράλληλα, η αγανάκτηση του εκφράστηκε με την υπερβολική δήλωσή του ότι θα φτάσει σε σημείο να αφήσει τον πρωταθλητισμό και να δουλέψει. Ως πέτρα του σκανδάλου η δήλωση αυτή προκάλεσε την έκρηξη του αρθρογράφου κυρίου Βουλαρινού. Προσπερνώ το γεγονός ότι με βάση την είδηση ο δημοσιογράφος προτιμά να ασχοληθεί με το λόγο του αθλητή και όχι με την αντιμετώπισή του από το κράτος και σας παραθέτω τα εξής:

Αρχικά, όποιος συγχέει τον αθλητισμό με τον πρωταθλητισμό είναι το λιγότερο ημιμαθής. Δε χρειάζονται συστάσεις. Άνθρωπος που θέλει να κάνει το κέφι του, ασχολείται με τον αθλητισμό. Η έννοια του πρωταθλητισμού δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το «κέφι” ενός ανθρώπου ή την ευχάριστη και ανέμελη ενασχόλησή του με το αντικείμενο. Δευτερευόντως, η ακρότητα της έκφρασης του πρωταθλητή πηγάζει από την οργή ότι λόγω της κρατικής αναξιοπιστίας, η διατήρηση του υψηλού επιπέδου στο οποίο βρίσκεται ο πρωταθλητής θα πρέπει να παραγκωνιστεί.

Έκανα, τις τελευταίες μέρες, μία σκέψη η οποία αφορά τη συνολική κατάσταση στην Ελλάδα. Η οικονομική κατάσταση τραγική, τα επίπεδα διαφθοράς μεγάλα, οι άνθρωποι σε μεγάλο βαθμό ανέντιμοι και λάτρεις της αναξιοκρατίας. Σε τέτοιες συνθήκες γίνεται κατά κόρον της μόδας η ανάδειξη αυτής της παρακμής. Μοιάζει προοδευτικός κάποιος ο οποίος παραδέχεται και παρατηρεί γύρω του τέτοιες συνθήκες. Ο κίνδυνος, όμως, που ελοχεύει είναι η ύπαρξη των ανθρώπων που θα ψάχνουν παντού αυτές τις συνθήκες, θα ψάχνουν παντού, κυρίως, έναν Έλληνα με λάθος νοοτροπίες, για να τον κατηγορήσουν γι’αυτές. Παρά τις συνθήκες, όμως, αυτές που υφίστανται πράγματι, αρνούμαι να δεχθώ ότι πρέπει να ψάχνω μία δυλειτουργική νοοτροπία σε κάθε Έλληνα. Γιατί απλούστατα δεν έχουν όλοι οι Έλληνες λάθος σε αυτά που υποστηρίζουν, σε ο,τι λένε.

Εντυπωσιάστηκα, ειλικρινά, με τον ισχυρισμό ότι ο Έλληνας ακοντιστής «κάνει το κέφι του”. Ο πρωταθλητισμός σημαίνει θυσίες, ο πρωταθλητισμός σημαίνει αφοσίωση. Μάλιστα κάποιοι πονηροί ισχυρίζονται ότι οι θυσίες ενός ακοντιστή δε συγκρίνονται με τις θυσίες που καταβάλει ένας σερβιτόρος… Κι ο προηγούμενος ισχυρισμός απαξιώνει τόσο τον ακοντισμό, όσο και το σύνολο των αθλημάτων γενικεύοντας.

Ο De Coubertin θεωρούσε ότι η τέχνη αποτελεί τμήμα της ολυμπιακής κίνησης και πίστευε ακράδαντα ότι τέχνη και αθλητισμός αλληλοεμπνέονται. Παρουσιάζουν ομοιότητες ομολογώ και γι’αυτό θα ήθελα να παρατηρήσω το εξής: Λαμβάνοντας και τα δύο ως στοιχεία πολιτισμού συμπεραίνω ότι βάσει συλλογισμού το μεγαλύτερο κομμάτι των ανθρώπων που παράγουν πολιτισμό είναι για κάποιους ανθρώπους άχρηστοι. Κι επειδή κάνω διάφορα σενάρια με το μυαλό μου, σκέφτομαι ότι εάν ένας Ελύτης ή κάποιος Σεφέρης έπρεπε ξεκινώντας τα πρώτα τους βήματα να χρηματοδοτηθούν ή να μη ξαναγράψουν, υπάρχουν άνθρωποι που θα υποστήριζαν τη δεύτερη επιλογή, φωτογραφίζοντας την ασχολία τους ως άχρηστη. Κάπως άβολο ακούγεται αυτό αλλά σίγουρα προοδευτικό! Ο δήθεν προοδευτισμός, εγώ θα έλεγα, μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα…

Δε θα ασχολούμουν εάν το εν λόγω άρθρο ασκούσε κριτική στο μέγεθος του πριμ, αλλά σίγουρα θα ήθελα να έχω και άποψη πάνω στη διαμόρφωση της ισορροπίας αυτού του μεγέθους. Δε θα είχα λόγο να ασχοληθώ εάν ο αρθρογράφος ασκούσε κρατική στο μείζον ζητημα που προκύπτει, που δεν είναι άλλο από την αφερεγγυότητα του κράτους. Σίγουρα θα την παρουσίαζα σε αντιδιαστολή με την περίπτωση που μία επιχείρηση ή ένα φυσικό πρόσωπο ήταν αφερέγγυο απέναντι στο κράτος. Είναι, όμως, άδικη η κατάκριση ενός λόγου που ειπώθηκε συναισθηματικά φορτισμένα και δε θα είχε λεχθεί εάν το κράτος ήταν εντάξει απέναντι στον εν λόγω αθλητή.

Και τώρα ας διακρίνουμε την διαφορά δύο εννοιών. Άχρηστο καλλείται κάτι, το οποίο δεν είναι χρήσιμο. Χρηματικά μη επικερδές είναι κάτι το οποίο δεν αποφέρει χρηματικό κέρδος. Παρόλαυτά η χρησιμότητα δε μετριέται εξ ολοκλήρου σε χρήμα, αλλά και σε είδος.

Αυτή η σύγχυση εννοιών, κύριε Βουλαρινέ, έχει σαν αποτέλεσμα, μάλλον, να είναι τελείως άχρηστο για εσάς, εάν κάποιος Έλληνας αθλητής καταφέρνει να υψώνει την ελληνική σημαία με τις επιδόσεις του, να σας γεμίζει εθνική υπερηφάνεια. Θα ήταν τελείως άχρηστο για εσάς και αδιάφορο αν η υπομονή του, η επιμονή του, η δύναμή του, η αντοχή και οι θυσίες του ενέπνεαν άλλους όχι στην ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό απαραίτητα, αλλά και σε άλλα επίπεδα της καθημερινότητάς τους. Κι αν υπάρχουν άνθρωποι σαν εσάς να με λυπούνται για τις απόψεις μου και την αντικειμενικότητα που εκπροσοπώ, είναι τιμή μου να με λυπούνται. Είναι τιμή μου να με λυπούνται κάποιοι προοδευτικοφανείς.

Επιχειρηματικότητα. Η λύση στην κρίση

Μέχρι πριν λίγα χρόνια το δημόσιο αποτελούσε το παράδεισο για τους πολίτες. Όλοι ήθελαν να δουλέψουν στο δημόσιο, γιατί τους παρείχε μια σταθερότητα, οικονομική και εργασιακή. Πλέον, το δημόσιο έχει χρεοκοπήσει και η χώρα χρειάζεται να μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Η ανάπτυξη δεν έρχεται από το δημόσιο, αλλά από τον ιδιωτικό τομέα.

Ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που παράγει . Το δημόσιο πρέπει να φροντίζει για την καλή λειτουργία του κράτους. Πρέπει να είναι νοικοκυρεμένο και σύγχρονο. Η ανάπτυξη ,όμως , θα έρθει από τον ιδιωτικό τομέα μέσα από διττή διάσταση. Από την μία η κυβέρνηση πρέπει να επιδιώξει να φέρει επενδύσεις και από την άλλη ο κάθε νέος Έλληνας πρέπει να έχει στο μυαλό του την επιχειρηματικότητα για την δημιουργία μιας δικής του καινοτόμας ιδέας. Έτσι, το κράτος ευεργετείται ως εξής. Μειώνεται η ανεργία με τις νέες θέσεις που δημιουργούνται και αυξάνονται τα έσοδα του κράτους μέσω της φορολογίας στις νέες επιχειρήσεις.

Η λύση, λοιπόν, στην κρίση είναι η επιχειρηματικότητα. Οι νέοι πρέπει να κάνουν την αρχή και να σταματήσουν να ονειρεύονται βολέματα. Το δημόσιο είναι άκρως σημαντικό, γιατί εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία του κράτους. Πρέπει να είναι ,όμως, σύγχρονο και ευρωπαικό και όχι προοπτική για όσους θέλουν να πληρώνονται και να κάθονται. Όσοι και να διοριστούν στο δημόσιο, ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει, πολύ απλά γιατί αυτή είναι δουλειά του ιδιωτικού τομέα. Οι Έλληνες πρέπει να πάνε κόντρα στα ρουσφέτια και στα βολέματα που τους έμαθαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και να μάθουν αυτό που ισχύει σε όλες τις προηγμένες χώρες της Ευρώπης. Ο δημόσιος τομέας συντηρεί και ο ιδιωτικός παράγει. Και οι δύο τομείς είναι εξίσου σημαντικοί, αλλά όταν έχουμε ύφεση τόσα χρόνια, προφανώς πρέπει να δοθεί το βάρος στον ιδιωτικό τομέα.

Επενδύσεις από το εξωτερικό, κίνητρα της πολιτείας σε νέους ανθρώπους για επιχειρηματικές ιδέες και δίκαιη φορολόγηση στις επιχειρήσεις τους, αλλαγή νοοτροπίας των Ελλήνων σχετικά με τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Αυτά είναι τα σημεία που θα οδηγήσουν την οικονομία να κινείται με αναπτυξιακούς ρυθμούς.