Κατηγορία: Διεθνή

Περί πραξικοπήματος

Γη 2016. Χώρα που επιθυμεί να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κάνει απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος. Υπάρχει, βέβαια, και η θεωρία που λέει ότι ήταν στημένο από τον Ερτογάν για να μπορέσει να δυναμώσει και να γίνει ο απόλυτος ηγέτης της Τουρκίας. Όπως και να χει, όμως, η Τουρκία αποτελεί μία τριτοκοσμική χώρα με πολιτισμένο φερετζέ.

Στην πρώτη προσέγγιση, αυτή της απόπειρας πραξικοπήματος και ανατροπής του Ερντογάν με αντιδημοκρατικά μέσα, η Τουρκία δείχνει να είναι μία χώρα πολλά χρόνια πίσω, όπου κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας. Δείχνει έλλειψη δημοκρατίας, κουλτούρας και πολιτισμικού υπόβαθρου. Βέβαια, και στην δεύτερη προσέγγιση, αυτή του στημένου πραξικοπήματος, τα πράγματα είναι κάπως παρόμοια. Ο Ερντογάν κάνει πραξικόπημα με πλάγιο τρόπο. Προσπαθεί να γίνει ο μόνος κυρίαρχος όχι παίρνοντας τον κόσμο μαζί του ευεργετώντας και εκσυγχρονίζοντας την Τουρκία, αλλά κατεδαφίζοντας τους αντιπάλους του. Γιατί μπορεί να πήρε την εξουσία με δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά το να προσπαθεί να την κρατήσει κάνοντας άνισο πόλεμο, αποτελεί και αυτό εξίσου ένα πραξικόπημα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μόνο χρήματα και επιδοτήσεις. Πάνω απ΄όλα είναι μια προσπάθεια δημιουργίας πολιτισμένων και δημοκρατικών κοινωνιών. Αυτά εξασφαλίζει και στην Ελλάδα. Την διασφάλιση της δημοκρατίας και της ειρήνης. Η Τουρκία έχει έλλειμμα αυτών των αξιών και το αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία. Το πραξικόπημα, λοιπόν, δεν ήταν έκπληξη, γιατί δείχνει ακριβώς το ποιόν της κουλτούρας της. Το ποιός το προκάλεσε δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η Τουρκία, ως μεγάλη χώρα, έχει ανάγκη από αλλαγή νοοτροπίας, εκδημοκράτιση θεσμών και περισσότερη παιδεία.

Υπάρχουν και χειρότερα

Τέτοια πολιτική κρίση η Βρετανία έχει να ζήσει εδώ και πολλά χρόνια. Είναι όμως η πρώτη φορά που τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας αντιμετωπίζουν προβλήματα ηγεσίας.

Οι Συντηρητικοί ζουν όσο ποτέ τον εσωτερικό εμφύλιο που μαίνεται στο κόμμα εδώ και σαράντα χρόνια γύρω από την Ευρώπη. Μόνο που τώρα έχουν σκορπίζει χάος και στη χώρα.

Οι Εργατικοί προσπαθούν με μανία να ανατρέψουν τον δικό τους ηγέτη, κατηγορώντας τον ότι δεν έκανε αρκετά στην εκστρατεία για την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ.

Και μπορεί ο ηγέτης των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, να μην είναι ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της ΕΕ, παρ’όλα αυτά, ήταν ο μόνος ηγέτης μεγάλου κόμματος στην Αγγλία, του οποίου η εκστρατεία του στρεφόταν γύρω από τα θετικά της παραμονής στην ΕΕ, εν αντιθέσει με την ‘εκστρατεία φόβου’ των Συντηρητικών.

172 βουλευτές του Εργατικού κόμματος υπερψήφισαν την πρόταση μομφής κατά του Κόρμπιν, ωστόσο ο ίδιος τονίζει ότι δεν παραιτείται. Ο Κόρμπιν μπορεί να ανατραπεί -σύμφωνα με το καταστατικό του κόμματος- μόνο αν βρεθεί νέος υποψήφιος με την στήριξη 50 βουλευτών. Οι βουλευτές του τώρα φαίνεται να στηρίζουν την άλλοτε στενή συνεργάτιδα του Κόρμπιν, Άντζελα Ίγκλ, ώστε να ανατρέψουν τον καρεκλο-μανή, όπως τον χαρακτηρίζουν, ηγέτη τους.

Ο Κόρμπιν όμως δεν είναι καθόλου καρεκλο-μανής. Εξελέγη τον Οκτώβρη με 60% από τη βάση του κόμματος. Οι βουλευτές που «επαναστατούν» και εξελέγησαν το Μάη του 2015, όταν το κόμμα έχασε τις εκλογές, ανήκουν στο κίνημα «New Labour», που χαρακτηρίζεται ως νεοφιλελεύθερο.

Αυτό ακριβώς το κίνημα καταψήφισε η βάση του κόμματος τον Οκτώβρη. Η βάση απέρριψε τη νεοφιλελεύθερη στροφή του κόμματος που αγνοεί τις εργατικές περιοχές της χώρας εδώ και 20 χρόνια, από την εποχή του Τόνι Μπλέρ.

Η ανατροπή του Κόρμπιν φαντάζει δύσκολη, αφού νέος αρχηγός του κόμματος θα εκλεγεί εν νέου από τη βάση του κόμματος, η οποία ακόμη στηρίζει ένθερμα τον Κόρμπιν.

Τυχόν ανατροπή του Κόρμπιν όμως θα οδηγήσει πολύ κόσμο της εργατικής τάξης στο δήθεν «αντισυστημικό», αλλά σίγουρα ακροδεξιό και νεοφιλελεύθερο, UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ.

Το αντάρτικο των βουλευτών επίσης συμπίπτει χρονικά με την δημοσίευση της Έκθεσης Τσίλκοτ (“The Chilcot Enquiry”) την επόμενη εβδομάδα, για το ρόλο της Βρετανίας στον Πόλεμο στο Ιράκ και αναμένεται να καταδικάσει την απόφαση της Βρετανίας να συμμετάσχει στον πόλεμο. Πάρα πολλοί από τους βουλευτές που τώρα “επαναστατούν” είτε βρίσκονταν στην κυβέρνηση, είτε στήριξαν με την ψήφο τους την εισβολή στο Ιράκ…

Και όλα αυτά ενώ η χώρα έχει βυθιστεί σε έναν ατέλειωτο κύκλο αστάθειας, οικονομικής και γεωπολιτικής. Τη στιγμή που οι Συντηρητικοί ψάχνουν να βρουν τη νέα τους ταυτότητα, οι Εργατικοί θα μπορούσαν συσπειρωμένοι να τους αντιμετωπίσουν.

Αποφάσισαν όμως να μην το κάνουν.

Τουρκία: Ένας γίγαντας που καταρρέει

Πριν λίγες ημέρες η διεθνής κοινότητα έγινε μάρτυρας μιας αποτρόπαιας επίθεσης στην καρδιά της Τουρκίας, στην Άγκυρα με απολογισμό δεκάδες νεκρούς και τραυματίες (το φιλοκουρδικό κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών-HDP κάνει λόγο για 128 νεκρούς ενώ κυβερνητικές πήγες κάνουν λόγο για 97). Η συγκεκριμένη επίθεση όχι μόνο έκανε ζημιά στο ήδη καταρρακωμένο κύρος της χώρας (η οποία διεκδικεί τη θέση του μοναδικού παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή) αλλά πυροδότησε περαιτέρω και το ήδη τεταμένο και πολωμένο κλίμα ενόψει των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου.

Γράφει ο Σωτήρης Ανδρουτσής

Πριν προχωρήσουμε περαιτέρω στην ανάλυση μας σχετικά με τις επιπτώσεις που θα επιφέρει αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα στη χώρα αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και των Βαλκανίων θα ήταν καλό να σταθούμε σε κάτι στο οποίο δεν δίνεται ιδιαίτερη βάση από τους περισσότερους αναλυτές που ασχολούνται με την γεωπολιτική.Αυτό είναι η τρομακτική δύναμη της εικόνας και η διάδοσης της μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα social media.Ο φιλόσοφος Jurgen Habermas θα εντόπιζε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στα social media το καλύτερο παράδειγμα για την εδραίωση της κουλτούρας της δημόσιας σφαίρας, η οποία δεν αρκείται πλέον μόνο στην εδραίωση της στη θέση της αναπαραστατικής κουλτούρας όπως κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, αλλά πλέον έχει την τάση να μαζικοποιείται ακόμα περισσότερο και να διευρύνεται σε ένα μη ελεγχόμενο περιβάλλον, στον 21ο αιώνα.Αν ανατρέχαμε μάλιστα σε ένα ακόμη γνωστό θεωρητικό των κοινωνικών επιστημών το Jean Baudrillard θα παρατηρούσαμε την πλήρη επικράτηση της έννοιας του υπερπραγματικού με τον πιο θεαματικό τρόπο.Ας γίνουμε όμως λίγο πιο πρακτικοί.Η διάδοση μιας εικόνας με έντονη συναισθηματική φόρτιση (όπως αυτή του άρθρου στην Άγκυρα) μπορεί να προκαλέσει άμεσες πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες μερικές φορές ξεφεύγουν από τον έλεγχο ακόμα και εκείνου που τις προκαλεί.Ευκολά μπορεί κανείς να ανατρέξει στα γεγονότα της πλατείας Ταχρίρ στην Αίγυπτο ή ακόμα και στα γεγονότα της Λιβυής (με τη βιντεοσκόπηση της εκτέλεσης του Μουαμάρ Καντάφι) για να κατανοήσει τη δύναμη που μπορεί να χει μια εικόνα ή ακόμα και ένα μέρος από μια εικόνα.Η βία αποτελεί την αναμφισβήτητα κυρίαρχη δύναμη του 21ου αιώνα και η θέαση της (ή μη) από την τηλεόραση ή τις εικόνες και τα βίντεο στο ίντερνετ είναι η κινητήριος δύναμη για την άσκηση πολιτικής.

Κλείνοντας αυτή την παρένθεση μπορούμε να περάσουμε από αυτή τη μικρή κοινωνιολογική παρατήρηση σχετικά με την δυνατότητα της διπλωματίας του 21ου αιώνα να δημιουργεί τετελεσμένα, στο πεδίο της πραγματικής γεωπολιτικής ανάλυσης σχετικά με το τι ενδέχεται να συμβεί στην περιοχή μετά τις τελευταίες εξελίξεις.

Τουρκία

Η Τουρκία είναι αρκετά στριμωγμένη το τελευταίο διάστημα.Η εμπλοκή της στη Συρία της έχει προκαλέσει περισσότερα προβλήματα παρά οφέλη.Η αρχική της στρατηγική που αποσκοπούσε κυρίως στην αποτροπή της δημιουργίας ενός εν δυνάμει δεύτερου Κουρδικού κράτους στην περιοχή και στο μαλακό της υπογάστριο απέτυχε παταγωδώς.Επίσης, δεν κατάφερε να αποκτήσει ως (θεωρητικά) εντολοδόχος των Αμερικάνων ερείσματα στην περιοχή από άλλες ομάδες που θα επιβεβαίωναν την ισχυρή της παρουσία ως εν δυνάμει περιφερειακής δύναμης.Αντιθέτως, απέκτησε εχθρούς και στο μουσουλμανικό κόσμο και ειδικότερα με δυνάμεις που επίσης θέλουν να έχουν λόγο στην περιοχή, όπως το Ιράν και η Σαουδική Αραβία.Παράλληλα, το μεταναστευτικό πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί από τις μακροχρόνιες συγκρούσεις στη Συρία έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο εσωτερικό ζήτημα στην ίδια τη χώρα για την περίθαλψη των προσφύγων αλλά και τριβές στη σχέση της με την Ε.Ε, η οποία την κατηγορεί ότι ουσιαστικά διοχετεύει τους πρόσφυγες προς την ίδια.Σε όλα αυτά έρχεται το τελευταίο διάστημα να προστεθεί και ο παράγοντας Ρωσία, η οποία αποτελεί μάλλον εχθρό στην περιοχή αφού υποστηρίζει πλήρως το καθεστώς Άσαντ με το οποίο η Τουρκία βρίσκεται σε πλήρη αντιπαράθεση.

Συνεπώς, το κτύπημα της 10ης Οκτωβρίου (που πιθανότατα υπεύθυνος γι΄αυτό είναι το Ισλαμικό κράτος) ενδεχομένως να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα για πολύ δυσμενείς εξελίξεις στο ίδιο το εσωτερικό της Τουρκίας.Η εσωτερική πολιτική κατάσταση το τελευταίο διάστημα δεν βρίσκεται σε πολύ καλύτερη μοίρα από αυτό της εξωτερικής πολιτικής που ασκεί η χώρα.Η μεγαλομανία του Ερντογάν και του Νταβούτογλου έχουν ανοίξει θέματα που το Κεμαλικό καθεστώς είχε επιτυχημένα τα προηγούμενα χρονιά κουκουλώσει.Η πόλωση του προεκλογικού αγώνα εκ μέρους του κυβερνώντος κόμματος της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης προκειμένου να εξοβελίσει από το Κοινοβούλιο το φιλοκουρδικό κόμμα HDP έχει οδηγήσει σε ένα σκληρό αντάρτικο από το PKK που η χώρα είχε να ζήσει από την περίοδο Οτσαλάν.Επίσης, η ανακίνηση θρησκευτικών ζητημάτων έχει ξεσηκώσει μειονότητες όπως τους Αλεβίτες, ενώ η προσπάθεια να ξηλωθούν και τα τελευταία θεμέλια του κοσμικού κράτους έχει θέσει σε συναγερμό τους κεμαλικούς που δεν βλέπουν (και δεν έβλεπαν εξαρχής) με καλό μάτι τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Ερντογάν περί Νεοοθωμανισμού.Όλα αυτά αν τα συνδυάσει κανείς μπορεί εύκολα να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η Τουρκία βαδίζει σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια ανάλογα με αυτά της Συρίας με απρόβλεπτες συνέπειες για την ευρύτερη περιοχή.

Οι ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο, στην οποία το γεωπολιτικό σκηνικό στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και των Βαλκανίων αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς και στηρίζεται σε πολύ λεπτές ισορροπίες.Η <<Αραβική Άνοιξη>> που ξεκίνησε από το Δεκέμβριο του 2010 στις περιοχές της Βόρειας Αφρικής και επεκτάθηκε στη Μ. Ανατολή, αποτέλεσε ένα κίνημα που αναμφισβήτητα θα μείνει στην ιστορία ως ένα κίνημα που άλλαξε το πολιτικό σκηνικό σε μια περιοχή με αναμφισβήτητη γεωπολιτική αξία για την παγκόσμια οικονομία.

Σήμερα, 5 χρόνια μετά τις πρώτες διαδηλώσεις που ξεκίνησαν αυτή τη σύγχρονη Άνοιξη των Λαών του Μαγκρέμπ, δεν είμαστε σε θέση ακόμη να κρίνουμε τα αποτελέσματα της καθώς πρόκειται για μια διαδικασία εν δυνάμει σε εξέλιξη.Μπορούμε να παρατηρήσουμε, όμως, ότι αυτή η <<άνοιξη>> έχει απελευθερώσει και δυνάμεις του <<χειμώνα>>, δηλαδή αντιδραστικές δυνάμεις. Ως τέτοιες μπορούν να κριθούν τόσο απολυταρχικές εξουσίες που είχαμε δει στο παρελθόν (όπως το καθεστώς Αλ Σίσι στην Αίγυπτο που ομοιάζει εξαιρετικά με το καθεστώς Μουμπάρακ) όσο και νέες αντιδραστικές δυνάμεις που τείνουν προς τον φονταμενταλισμό και αντιστρέφονται κάθε τι δυτικό (όπως είναι το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία και στο Ιράκ).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η <<Αραβική Άνοιξη>> αν και σε ορισμένες περιπτώσεις ενορχηστρώθηκε και υποστηρίχθηκε από δυτικές δυνάμεις (ιδιαίτερα τις ΗΠΑ), με σκοπό να δημιουργήσει ένα περισσότερο φιλικό και ελεγχόμενο περιβάλλον στην περιοχή για τις ίδιες και την προώθηση της ατζέντας τους για τον πλήρη έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, είναι φανερό ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει από τον έλεγχο του οποιουδήποτε.Στη Συρία, αυτή τη στιγμή η κατάσταση βαίνει προς μια άτυπη ομοσπονδιοποίηση με μεγάλο κερδισμένο τον Άσαντ που κατά πάσα πιθανότητα θα έχει ενεργό ρόλο στην επόμενη μέρα της χώρας (μιας και αποδείχθηκε πολύ σκληρότερο καρύδι από τον Καντάφι). Στο Ιράκ μετά την τελική διάλυση του Ισλαμικού Κράτους (αν μπορούμε να κάνουμε μια ριψοκίνδυνη υπόθεση εργασίας ότι τελικώς θα εξαλειφθεί γιατί δεν συμφέρει κανέναν μεγάλο παίχτη η ύπαρξη του στην περιοχή-ή τουλάχιστον η μακροπρόθεσμη ύπαρξη του), είναι πολύ πιθανή επίσης η ομοσπονδιοποίηση του κράτους με πολύ πιο αδύναμη όμως κεντρική εξουσία σε σχέση με την αντίστοιχη της Συρίας.Η Τουρκία, επίσης, αποτελεί πλέον ένα αστάθμητο παράγοντα στην περιοχή και πλέον δεν μπορεί να υπολογίζεται σε καμιά περίπτωση ως δύναμη σταθερότητας στην περιοχή.Παράλληλα, μελλοντικά στο παιχνίδι ενδέχεται να μπουν και τα Βαλκάνια.Αυτή τη στιγμή την πιο σοβαρή απειλή για τη σταθερότητα στην περιοχή αποτελούν ο ολοένα αυξανόμενος αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός και οι πυρήνες ισλαμικής επιρροής που δημιουργούνται στην περιοχή και φιλοδοξούν στη δημιουργία ενός ισλαμικού τόξου.Φορέας αυτού του βαλκάνιου τόξου θα παίξει μια νέα Τουρκία ή μια Μεγάλη Αλβανία;

Μπροστά σε αυτό το χαώδες γεωπολιτικό σκηνικό ποιες δυνάμεις είναι εκείνες οι οποίες θα μπορέσουν να αναδειχθούν σε εγγυήτριες ενός νέου status quo;Οι μόνοι παίχτες που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε είναι δυο παλιοί και ένας καινούριος.Οι δυο παλιοί είναι οι δυο περιφερειακές δυνάμεις που ασκούν και τώρα επιρροή.Πρόκειται για το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία.Ο διπολισμός σιιτισμού-σουνιτισμού θα εξακολουθήσει να υπάρχει.Ο νέος παίχτης, όμως που θα έχει τεράστια πολιτική, οικονομική και γεωστρατηγική βαρύτητα στην περιοχή και δείχνει με σταθερά και αποφασιστικά βήματα να αναδύεται με τις ευχές και των Μ. Δυνάμεων είναι ένα ενωμένο και συμπαγές Κουρδιστάν.Αυτή τη στιγμή το <<project Κουρδιστάν>> δείχνει να εκπληρώνεται κατά τα 2/4.Ιρακινό και Συριακό Κουρδιστάν έχουν δημιουργηθεί de facto και απομένουν τα επόμενα και πιο δύσκολα κομμάτια του παζλ: Τουρκία και Ιράν.

Συμπεράσματα

Mε αφορμή το τρομοκρατικό κτύπημα της 10ης Οκτώβριου στην Άγκυρα, αναλύσαμε συνοπτικά το εξαιρετικά ασταθές τοπίο που διαμορφώνεται κυρίως στην περιοχή της Μέσης Ανατολής με δυνατότητα κλιμάκωσης και σε άλλες περιοχές του πλανήτη με ανυπολόγιστες αυτή τη στιγμή συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη.Το πείραμα της ομοσπονδιοποίησης, το οποίο φαίνεται να προωθείται για διάφορες χώρες της περιοχής ως αντίβαρο στο σημερινό χαώδες σκηνικό που έχει επιβληθεί, δεν μπορεί να αποτελέσει βιώσιμη λύση τουλάχιστον με τον τρόπο που δείχνει να πραγματοποιείται.Οι εξελίξεις αυτές θα πρέπει να απασχολήσουν και την πολιτική ηγεσία της χώρας μας, καθώς η κρίση στη Συρία δεν παράγει μόνο το πρόβλημα του προσφυγικού αλλά είναι πολύ πιθανό να αποσταθεροποιήσει την γειτονική μας Τουρκία.Η πιθανότητα αυτή δεν είναι και τόσο απίθανη, αν μάλιστα το συνδυάσουμε και με το γεωπολιτικό δόγμα της γειτονικής χώρας που τις έχει δημιουργήσει πονοκεφάλους και στο μέτωπο της εξωτερικής της πολιτικής σε σχέση με τους γείτονες της (και όχι μόνο) αλλά και στο εσωτερικό μέτωπο.Μια εξαγωγή της κρίσης από την γειτονική χώρα δεν θα αποσταθεροποιήσει μόνο την Ελλάδα και τα Βαλκάνια αλλά μπορεί να έχει σημαντικότατες βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα

Φτηνό χρήμα από τους BRICS ή φύκια στα… Bricks;

Σα να μην έφτανε η «πόρτα» από τη Ρωσία και την Κίνα, ακόμα και από το Ιράν(!!!), τις τελευταίες μέρες η κυβέρνησή μας μάς σερβίρει το νέο «όραμα» για φτηνή χρηματοδότηση της χώρας «χωρίς μνημόνια και υφεσιακές απαιτήσεις» από την Τράπεζα των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότιος Αφρική).

Μάλιστα στη πρόταση της Μόσχας για συμμετοχή της Ελλάδας στην εν λόγω Τράπεζα, το Μέγαρο Μαξίμου έσπευσε να ανακοινώσει πανηγυρικά τον ορισμό υπευθύνου για τις διαπραγματεύσεις!

Από κοντά και διάφορα κυβερνητικά στελέχη να προπαγανδίζουν τη «σωτήρια λύση», με πιό ενθουσιώδη τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, που δήλωνε: «Αν χρειαστεί να ζητήσουμε χρηματοδότηση και μας τη δώσουν με ευνοϊκούς όρους και χωρίς μνημόνια και χωρίς όρους υποταγής της πατρίδας μας και μας δανείσουν, όπως δανείζεται μία κανονική χώρα, γιατί πρέπει να το αποκλείσουμε;»

Έλα ντε, γιατί να το αποκλείσουμε;

Του κυρίου υπουργού, της κυβέρνησης συνολικά, αλλά και του επικοινωνιακού μηχανισμού της κυβέρνησης φαίνεται πως τους διέφυγε η …ασήμαντη λεπτομέρεια, ότι για να μπορείς να δανειστείς από την Τράπεζα των BRICS, θα πρέπει πρώτα να έχεις συμμετάσχει με ίδια κεφάλαια αρκετών δισεκατομμυρίων στο ιδρυτικό και στο αποθεματικό της κεφάλαιο! Επιπλέον υποχρεούσαι σε συνδρομή, όπως συμβαίνει άλλωστε με το ΔΝΤ ή την Παγκόσμια Τράπεζα.

Και ρωτώ, η αφελής: την ώρα, που τα δημόσια ταμεία έχουν αδειάσει, οι εσωτερικές πληρωμές έχουν παγώσει, τα διαθέσιμα των ΟΤΑ, ΔΕΚΟ, Οργανισμών έχουν δεσμευτεί, όπως πλέον και των Πρεσβειών και Προξενείων μας. Την ώρα, που προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι για να πληρωθούν οι δόσεις στο ΔΝΤ, είναι δυνατόν να εξετάζεται σοβαρά το ενδεχόμενο να διατεθούν ( αν ποτέ βρεθούν) καμιά δεκαριά δισεκατομμύρια στην Τράπεζα των BRICS;

Φαίνεται, όμως, πως τους διέφυγε άλλη μιά …ασήμαντη λεπτομέρεια: ότι δηλαδή η Τράπεζα των BRICS ΔΕΝ υπάρχει! ΔΕΝ έχει ιδρυθεί ακόμα!

Βέβαια, οι πέντε αναπτυσσόμενες χώρες, που συγκροτούν την ομάδα BRICS, έλαβαν το Καλοκαίρι του 2014, στη Fortaleza της Βραζιλίας, την απόφαση να ιδρύσουν την «Τράπεζα των Φτωχών» ως αντίβαρο στο ΔΝΤ και στην Παγκόσμια Τράπεζα. Όρισαν, μάλιστα, το αρχικό κεφάλαιο συμμετοχής κάθε μιάς από τις ιδρύτριες χώρες.

Όρισαν επίσης τη Σανγκάη ως έδρα της και το ότι ο πρώτος Διοικητής της θα είναι Ινδός. Ως εκεί, όμως! Αφού το δυτικό εμπάργκο στη Ρωσία λόγω των γεγονότων στην Ουκρανία, βύθισε τη Μόσχα σε οικονομική κρίση με αποτέλεσμα το εγχείρημα της Τράπεζας των BRICS να μην έχει προχωρήσει.

Αλήθεια τους διέφυγαν όλα αυτά, εκεί στο Μαξίμου και στο επικοινωνιακό επιτελείο ή μήπως μας θεωρούν τους Έλληνες… bricks;

Τα επτά πράγματα που πρέπει να ξέρετε για τις εκλογές στη Βρετανία

Ουδείς γνωρίζει με βεβαιότητα αν ο Ντέιβιντ Κάμερον ή ο Εντ Μίλιμπαντ θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της Βρετανίας. Και όποιος λέει ότι ξέρει, μάλλον τα βγάζει από το μυαλό του.

Στις 7 Μαΐου στη Μ. Βρετανία θα γίνει μια από τις πλέον οριακές εκλογικές αναμετρήσεις σε μια γενιά. Με λίγο χρόνο να απομένει για τις προεκλογικές εκστρατείες, το Συντηρητικό Κόμμα του Κάμερον και το Εργατικό του Μίλιμπαντ ισοβαθμούν στις δημοσκοπήσεις, στο 33%.

Με αυτό κατά νου, υπάρχουν 7 πράγματα που όλοι θα έπρεπε να κατανοήσουν για την εκστρατεία και τη νύχτα των εκλογών.

Θα χάσουν όλοι

Ο παραδοσιακός «νικητής» των βρετανικών γενικών εκλογών είναι το κόμμα, Εργατικό ή Συντηρητικό, που εξασφαλίζει την πλειοψηφία, 326 από τους 650 βουλευτές, στη Βουλή των Κοινοτήτων. Αλλά αν οι δημοσκοπήσεις στέκουν, δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο. Παρά τους μη πειστικούς ισχυρισμούς ότι μια πλειοψηφία είναι εφικτή, ο Κάμερον και ο Μίλιμπαντ οδεύουν με αστάθεια προς την γραμμή τερματισμού, και φαίνεται ότι δεν θα πετύχουν τον στόχο τους.

Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι οι εκλογές του 2015 δεν είναι μια ευθεία μονομαχία μεταξύ των Εργατικών και των Συντηρητικών. Αντ’αυτού, είναι ένα πολύπλοκο ψηφιδωτό τοπικών εκστρατειών που περιλαμβάνουν επίσης του Φιλελεύθερους Δημοκράτες, το UKIP, τους Πράσινους και, ίσως το σημαντικότερο, το SNP (Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα). Η πολυπλοκότητα της αναμέτρησης είναι τέτοια, που τα συνήθως εντυπωσιακά ακριβή exit poll που αναμένεται να βγουν στις 10 το βράδυ της Πέμπτης, όταν κλείσουν οι κάλπες, θα μπορούσαν να κάνουν λάθος.

Σε μια τέτοια βουλή, αυτός που θα γίνει πρωθυπουργός θα είναι εκείνος που θα μπορεί να κλείσει συμφωνία με ένα ή παραπάνω από τα μικρότερα κόμματα για να αυξήσει τον αριθμό των βουλευτών που θα τον στηρίξουν σε σημαντικές ψηφοφορίες. Για τον Κάμερον, ο πιο προφανής δρόμος πίσω στην εξουσία είναι μια δεύτερη επίσημη κυβέρνηση συνασπισμού με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Ο Μίλιμπαντ, εν αντιθέσει, φαίνεται αποφασισμένος να απορρίψει μια επίσημη συμμαχία. Αντ’αυτού, θα δοκιμάσει πιθανώς να κυβερνήσει ως επικεφαλής μιας κυβέρνησης μειοψηφίας των Εργατικών, με την χαλαρή υποστήριξη, ψηφοφορία ανά ψηφοφορία, από το SNP της Νίκολα Στέρτζον.

«Αjockalypse Now»: Το SNP σαρώνει τους Σκωτσέζους Εργατικούς

Η αναμέτρηση είναι πολύ οριακή. Και ο λόγος είναι η Σκωτία. Από τις 650 έδρες στη Βουλή των Κοινοτήτων, οι 59 είναι σκωτσέζικες. Οι Εργατικοί αυτή τη στιγμή κατέχουν 41 από αυτές. Ωστόσο, το περσινό δημοψήφισμα έχει μεταμορφώσει το πολιτικό τοπίο βόρεια των αγγλικών συνόρων. Αν και το SNP έχασε την ευκαιρία του να διασπάσει το Ηνωμένο Βασίλειο, το κόμμα φαίνεται αποφασισμένο να μετατρέψει αυτή την ήττα σε μια μεγάλη νίκη στις 7 Μαΐου. Μία δημοσκόπηση έφτασε στο σημείο να δείξει ότι το SNP θα μπορούσε να κερδίσει κάθε σκωτσέζικη περιφέρεια. Αυτή τη στιγμή έχει μόνο έξι. Αυτό έχει βαφτιστεί, εν είδει λογοπαιγνίου, «ajockalypse».

Χωρίς μεγάλη ομάδα βουλευτών από τη Σκωτία, είναι δύσκολο να δει κανείς πώς οι Εργατικοί θα μπορούσαν πιθανώς κερδίσουν πλειοψηφία. Ο Μίλιμπαντ, παραδέχτηκε στενός του σύμμαχος, θα κέρδιζε «εύκολα» αν δεν είχε υπάρξει κατάρρευση της υποστήριξης στο κόμμα του στη Σκωτία. Όπως είπε άλλο ανώτερο στέλεχος των Εργατικών, πολλοί από τους βουλευτές του κόμματος στη Σκωτία, άνετοι μετά από χρόνια μη απειλούμενης κατοχής αξιώματος, έχουν γίνει «καταραμένα τεμπέληδες» (bloody lazy).

Το UKIP «σπάει» τις ψήφους της κεντροδεξιάς

Μέχρι την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού στη Σκωτία από το SNP, ο «μπαλαντέρ» των εκλογών του 2015 ήταν ο Νάιτζελ Φάραντζ του UKIP. Ο αυτοανακηρυχθείς «στρατός του λαού», που θέλει να βγει η Βρετανία από την Ε.Ε. έχει υπονομεύσει σημαντικά τη δυνατότητα του Κάμερον να κερδίσει δύσκολους αγώνες στην Αγγλία. Το κόμμα, που συνεχίζει να αναγκάζεται να αποσύρει υποψηφίους για ρατσιστικά, ομοφοβικά και σεξιστικά σχόλια, κέρδισε τις ευρωεκλογές του 2014.

Παρά τον ντόρο, το ίδιο το UKIP μάλλον θα καταλήξει με μόνο μια χούφτα βουλευτές. Η πραγματική ζημιά που έγινε από το UKIP στους Συντηρητικούς είναι το «σπάσιμο» των κεντροδεξιών ψήφων σε περιθωριακές/ οριακές έδρες, επιτρέποντας σε Φιλελεύθερους Δημοκρατικούς ή Εργατικούς Υποψηφίους να «περάσουν». Μεγάλο μέρος της καμπάνιας των Συντηρητικών, και το πώς ο Κάμερον κυβέρνησε τα τελευταία δύο χρόνια, έχει επικεντρωθεί στο να ξανακερδηθούν ψηφοφόροι του UKIP που είναι δυσαρεστημένοι από την πιο φιλελεύθερη προσέγγισή του στον συντηρητισμό, που περιελάμβανε νομοθεσία υπέρ του γάμου των γκέι.

Κέντρο υπό πίεση: Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες

Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες (Liberal Democrats) του Νικ Κλεγκ έχουν για μεγάλο χρονικό διάστημα αποτελέσει το τρίτο κόμμα της βρετανικής πολιτικής. Το 2010 το κόμμα ανέβηκε στην εξουσία για πρώτη φορά, ως τμήμα συνασπισμού με τους Συντηρητικούς. Σε ένα σημείο κατά την εκστρατεία εκείνη ο ηγέτης των «Lib Dems» ήταν πιο δημοφιλής από τον Ουΐνστον Τσώρτσιλ. Η «Cleggmania» ήταν πραγματικότητα.

Πώς όμως καταλήγουν οι άλλοτε ισχυροί. Τα τελευταία πέντε χρόνια ήταν δύσκολα για τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Το κόμμα έχει δει την, σε μεγάλο βαθμό αριστερή, βάση του να δυσαρεστείται από την απόφαση της ηγεσίας του κόμματος να εισέλθει σε κυβέρνηση με τον Κάμερον, να το εγκαταλείπει για τους Εργατικούς. Μεταξύ τους, βουλευτές των Φιλελεύθερων Δημοκρατών συμφωνούν ότι το να κρατήσουν 30 από τις 57 έδρες τους θα ήταν κάτι παραπάνω από μια καλή εξέλιξη για το κόμμα. Μία πηγή περιέγραψε τα αποτελέσματα εσωτερικών δημοσκοπήσεων για κάποιες έδρες ως τίποτα λιγότερο από «τρομακτικά».

Η προσέγγιση του Κλεγκ στους ψηφοφόρους αυτή τη φορά είναι ότι μόνο το κόμμα του κατέχει το «λογικό κέντρο». Θα είναι, υποστηρίζει, η «καρδιά» μιας «απάνθρωπης» Συντηρητικής κυβέρνησης ή ο «εγκέφαλος» μιας «οικονομικά αμόρφωτης» κυβέρνησης Εργατικών. Σε μια εποχή πολυκομματικής πολιτικής, πρόκειται για μια έξυπνη προσέγγιση. Ο κίνδυνος για τον Κλεγκ είναι ότι ουδείς τον ακούει πλέον.

Δεδομένης της απρόβλεπτης φύσης αυτών των εκλογών, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες θα μπορούσαν να βρεθούν εκτός εξουσίας, και να υποβιβαστούν στο τέταρτο μεγαλύτερο κόμμα πίσω από το SNP. Ή πίσω στην κυβέρνηση. Ή και τα δύο.

Ξενύχτια μέχρι τον Ιούνιο

Τα αποτελέσματα της κάθε εκλογικής περιφέρειας θα αρχίσουν να εισέρχονται τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ωστόσο, αν ούτε οι Εργατικοί ούτε οι Συντηρητικοί κερδίσουν πλειοψηφία, όπως αναμένεται, θα μπορούσε να περάσει σχεδόν ένας μήνας πριν ολοκληρωθεί η σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης.

Το 2010, ενώπιον της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπης, οι Συντηρητικοί και οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες χρειάστηκαν μόλις πέντε ημέρες για να φτάσουν σε συμφωνία. Ωστόσο, μπορεί τα πράγματα να μην είναι τόσο απλά ή γρήγορα αυτή τη φορά. Ακόμα και αν ο Κάμερον και ο Κλεγκ είναι πρόθυμοι και αριθμητικά ικανοί να επιτύχουν δεύτερη συμφωνία, οι βουλευτές τους θα θέλουν μεγαλύτερο λόγο στις διαδικασίες. Την τελευταία φορά δεν δόθηκε στους βουλευτές των Συντηρητικών να εγκρίνουν επίσημα τη συμφωνία συνασπισμού. Αυτή τη φορά θέλουν να έχουν λόγο. Παρομοίως, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες, έχοντας «καεί» από πέντε χρόνια στην εξουσία με τους «Tories», δεν θα δεχτούν και πάλι συμφωνία τόσο γρήγορα.

Ως νυν πρωθυπουργός, ο Κάμερον έχει την πρώτη ευκαιρία απόπειρας σχηματισμού κυβέρνησης. Ο Μίλιμπαντ ίσως να πρέπει να περιμένει για ημέρες, αν όχι εβδομάδες, πριν μπορέσει να καταψηφίσει επίσημα την προσπάθεια του Κάμερον να παραμείνει στην Ντάουνινγκ Στριτ.

Στιγμές που θα πρέπει να περιμένει κάποιος το βράδυ των εκλογών

Το σύμβολο της νίκης του Τόνι Μπλερ το 1997 ήταν η εικόνα του Μάικλ Πορτίλο, Συντηρητικού υπουργού Άμυνας, να χάνει την έδρα του από τους Εργατικούς. Ο εκλογικός αποκεφαλισμός ενός ανώτερου στελέχους του κόμματος έκτοτε είναι γνωστός ως «στιγμή Πορτίλο». Η Πέμπτη θα μπορούσε να φέρει κάποια τέτοια γεγονότα, με ανώτερα στελέχη από όλα τα κόμματα να έρχονται αντιμέτωπα με το «τσεκούρι».

Η πιο υψηλού προφίλ απώλεια θα μπορούσε να είναι ο Κλεγκ. Ο ηγέτης των Φιλελεύθερων Δημοκρατών έχει μια ισχυρή πλειοψηφία στην περιφέρειά του στο Σέφιλντ. Ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις έχουν δείξει ότι είναι κοντά με τον Εργατικό αντίπαλό του για την έδρα. Για τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, η απώλεια του αρχηγού τους στις εκλογές θα ήταν ντροπιατική. Το κόμμα επίσης αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της απώλειας του δεύτερου κορυφαίου υπουργού του, Ντάνι Αλεξάντερ, εξαιτίας του ανόδου του SNP στη Σκωτία.

Και το UKIP έχει πρόβλημα. Ο Φάραντζ αυτή τη στιγμή είναι ευρωβουλευτής στο Ευρωκοινοβούλιο όχι ως μέλος της βρετανικής Βουλής. Και παρά το ισχυρό προσωπικό εθνικό προφίλ του και την δυνατή στήριξη προς το UKIP σε όλη την Αγγλία, θα ήταν πιθανό να χάσει τη μάχη για την εκλογή του ως βουλευτή του Σάουθ Θάνετ στο Κεντ. Η αποτυχία αυτή θα του κόστιζε την ηγεσία του κόμματος.

Η εκστρατεία ήταν ανόητη

Η ίδια η προεκλογική καμπάνια ήταν μία από τις πιο σκηνοθετημένες/ «στημένες» του τελευταίου καιρού. Ηγέτες κομμάτων, φοβούμενοι μεμονωμένα «στραβοπατήματα», έχουν περιοριστεί σε ομιλίες και συγκεντρώσεις μακριά από τους ψηφοφόρους. Ωστόσο, και πάλι ήταν πραγματικά ανόητη.

Οι Εργατικοί έβαψαν ένα λεωφορείο ροζ για να προσεγγίσουν τις γυναίκες. Ο Μίλιμπαντ χάραξε τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, σαν τον Μωυσή, σε μία μεγάλη πέτρινη πλάκα. Ο Κάμερον απείλησε ότι θα χρησιμοποιήσει Ζίου Ζίτσου εναντίον του Φάρατζ σε τηλεμαχία και ξέχασε τι ομάδα υποστήριζε. Ο αρχηγός της εκστρατείας των Φιλελεύθερων Δημοκρατών είπε «μπάσταρδοι» πέντε φορές συνεχόμενα ζωντανά στην τηλεόραση. Η Sun, ελπίζοντας ότι ουδείς θα το πρόσεχε, επιδοκίμασε τους Συντηρητικούς στην Αγγλία και το SNP στη Σκωτία. Και το κανάλι του Ράσελ Μπραντ στο YouTube ήταν κυρίαρχο για δύο ημέρες προεκλογικής κάλυψης.

Εν ολίγοις. Χάος

Επίθεση Ερντογάν σε Ολάντ, Πούτιν, Γκάουκ, Ε.Ε. για τη γενοκτονία των Αρμενίων

Επικριτικός ενάντια στους ξένους ηγέτες που χαρακτήρισαν «γενοκτονία» τις σφαγές των Αρμενίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1915 εμφανίστηκε και πάλι ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Κατά τη διάρκεια διάσκεψης επιχειρηματιών στην Κωνσταντινούπολη, ο κ. Ερντογάν κατηγόρησε τους προέδρους της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ρωσίας, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τον όρο «γενοκτονία» κατά τις τελετές μνήμης, ότι «υποστηρίζουν τις θέσεις που βασίζονται στα αρμενικά ψέματα».

«Θα προτιμούσαμε να μην έχουν έρθει στην Αρμενία ούτε ο κ. Πούτιν, ούτε ο κ. Ολάντ», είπε ο κ. Ερντογάν, αναφερόμενος στην παρουσία των δύο προέδρων στην χθεσινή τελετή, κατά την οποία τόσο ο Ολάντ , όσο και ο Πούτιν κάλεσαν την Τουρκία να αναγνωρίσει την αρμενική γενοκτονία.

«Οι τελευταίες χώρες που μπορούν να μιλάνε για γενοκτονία είναι η Γερμανία, η Ρωσία και η Γαλλία», είπε ο Ερντογάν καλώντας τους «να καθαρίσουν τους λεκέδες της δικής τους ιστορίας».

Τις προηγούμενες ημέρες ο πρόεδρος της Τουρκίας εκτόξευσε «πυρά» κατά του προέδρου της Γερμανίας Γιοακίμ Γκάουκ και του Βλαντίμιρ Πούτιν για την χρησιμοποίηση εκ μέρους τους του όρου «γενοκτονία». Ήταν η πρώτη που φορά που Γερμανός πρόεδρος αναγνώρισε την αρμενική γενοκτονία.

Ο κ. Ερντογάν κατηγόρησε επίσης την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι «δεν λέει την αλήθεια», μετά την έκκληση που απηύθυνε το Ευρωκοινοβούλιο στις 15 Απριλίου προς την Τουρκία να αναγνωρίσει την αρμενική γενοκτονία.

Κάποιες αλήθειες για το Μεταναστευτικό

Υπό το φως ακόμα μιας τραγωδίας στα νερά της Μεσογείου, ίσως της μεγαλύτερης των τελευταίων ετών, θα δούμε τις επόμενες μέρες να παρελαύνουν μπροστά μας άφθονες κριτικές, αφορισμοί και μαγικές λύσεις για το Μεταναστευτικό ζήτημα. Τα πραγματικά περιστατικά έχουν να κάνουν με πλοιάριο λαθρεμπόρων το οποίο βυθίστηκε στα ύδατα της Λιβύης 190 χιλιόμετρα νότια της ιταλικής Λαμπεντούζα, παίρνοντας μαζί του περί τις 700 ψυχές παράτυπων μεταναστών, ενώ επιχειρούσε να εισέλθει σε ιταλικό έδαφος. Αν όχι από τη συνειδητοποίηση ότι το Μεταναστευτικό αποτελεί σύνθετο διεθνές ζήτημα, τουλάχιστον από σεβασμό στους εκατοντάδες νεκρούς καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψη πως ούτε εύκολες εξηγήσεις, ούτε μαγικές λύσεις υφίστανται.

Οι συνδυασμένες δυνάμεις των ευρωπαϊκών κρατών πράττουν σε περιστατικά σαν αυτό οτιδήποτε περνά από το χέρι τους ώστε να διασώσουν τους ναυαγούς, με αποτέλεσμα μόνο μέσα στους τέσσερις μήνες του 2015 να έχουν διασωθεί περίπου 10.000 άνθρωποι. Οι ευρωπαϊκές λιμενικές δυνάμεις καλούνται καθημερινά να διακινδυνεύουν προκειμένου να διασώσουν καραβιές παράτυπων μεταναστών οι οποίες έχουν αφεθεί στην τύχη τους από τους λαθρεμπόρους με μόνη οδηγία «εκεί είναι τα φώτα, άντε και καλή τύχη», ωστόσο είναι αδύνατο να ασκούν αποτελεσματικό έλεγχο στο σύνολο της Μεσογείου Θάλασσας, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για περιπτώσεις εκτός των χωρικών τους υδάτων.

Οποιεσδήποτε «πονηρές» σκέψεις για υποτιθέμενη αδιαφορία των ευρωπαϊκών δυνάμεων όχι μόνο διαψεύδονται από τα στοιχεία των διασωθέντων, αλλά αποτελούν και προσβολή στον χαρακτήρα των λιμενικών αρχών. Ως κατεξοχήν ναυτικός λαός, οι Έλληνες γνωρίζουμε ότι μέσα στη θάλασσα η αλληλεγγύη αποτελεί τη μόνη επιλογή.

Τις πταίει λοιπόν για τραγωδίες όπως αυτή; Ατυχήματα συμβαίνουν, τα  βαθύτερα αίτιά τους είναι όμως αυτά που έχουν σημασία. Το μερίδιο ευθύνης των δυτικών κρατών για την αποσταθεροποίηση κρατών της Μέσης Ανατολής είναι βεβαίως αδιαμφισβήτητο και διαχρονικό. Όταν οι (όποιες) δομές μιας κοινωνίας καταρρέουν, η έξοδος αποτελεί αυτοσκοπό. Η μαζική όμως μετανάστευση δεν είναι ένα φαινόμενο της τελευταίας πενταετίας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους προορισμούς μετανάστευσης κάθε είδους εξαιτίας του φιλελευθερισμού και του επιπέδου διαβίωσης που ακόμη κι εντός της κρίσης διατηρεί. Όσο υπάρχουν ανισότητες αυτό δε θα μεταβληθεί, και μάλλον το φαινόμενο θα εντείνεται μέσω των δικτύων που αναπτύσσουν οι μετανάστες που έχουν εγκατασταθεί ήδη στη Γηραιά Ήπειρο.

Οτιδήποτε κι αν συμφωνηθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τους μηχανισμούς ελέγχου και τις διαδικασίες διάσωσης, ακόμα κι αν ενισχυθούν σημαντικά τα κονδύλια προς Ισπανία, Μάλτα, Γαλλία, Ιταλία, Κύπρο και Ελλάδα το βασικό ζήτημα θα παραμένει. Εκατομμύρια άνθρωποι, πρόσφυγες ή παράτυποι μετανάστες, θα επιχειρούν με ανορθόδοξους κι επικίνδυνους τρόπους να φτάσουν στην Ε.Ε, κυρίως δε σε Γερμανία και Σουηδία που αποτελούν αντιστοίχως το 24% και το 19% των συνολικών αιτήσεων ασύλου (στην Ελλάδα αντιστοιχεί το 1%, βλ. Υ.Γ). Η αποστολή οικονομικής βοήθειας στις χώρες αφετηρίας με σκοπό την άνοδο του εκεί βιοτικού επιπέδου μετράει ήδη δεκαετίες με αρνητικά αποτελέσματα.

Μακροπρόθεσμα, οι μόνες πραγματικές λύσεις φαντάζουν απίθανες. Κάποιο μέρος της αλυσίδας πρέπει να σπάσει. Για να σταματήσουν οι χώρες της περιφέρειας να εξάγουν ανθρώπους θα πρέπει οι ίδιες, κατά κύριο λόγο με τις δικές τους δυνάμεις, να οικοδομήσουν δομές, θεσμούς και οικονομίες ώστε να αφαιρέσουν το κίνητρο της μετακίνησης από τους πολίτες τους. Εάν όμως κάτι τέτοιο ήταν δυνατό, δε θα είχε ήδη γίνει πράξη;

Από την άλλη, για να σταματήσει η Ευρώπη να μετράει νεκρούς στις ακτές της είτε θα πρέπει να «ισοφαρίσει» σε θελκτικότητα κράτη όπως η Σαουδική Αραβία, η Κίνα ή η Ινδία, θυσιάζοντας την ίδια της την ταυτότητα, είτε να αποδεχθεί εκατομμύρια μεταναστών με νόμιμο και «ελεγχόμενο» τρόπο, ‘θυσιάζοντας την ίδια της την ταυτότητα’. Μόνη εναλλακτική σε αυτά τα σενάρια είναι η πραγματικότητα, ίσως με κάποια ενίσχυση του διασυνοριακού ελέγχου, δηλαδή η προσπάθεια αποτροπής εισόδου, η οποία όμως συχνά αποδεικνύεται αναποτελεσματική κι ανεπαρκής. Οι πρώτες δυο επιλογές φαντάζουν απίθανες και θα σήμαναν κοινωνική και πολιτισμική επανάσταση. Αυτή που ισχύει σήμερα δεν λύνει το πρόβλημα επ’ ουδενί, έχει ως αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς κι ακόμη περισσότερους εγκλωβισμένους, ενώ εύκολα μπορεί να χαρακτηρισθεί ανεπαρκής και υποκριτική. Δεν ανοίγει όμως θέματα που καμία κοινωνία δε θα ήθελε να ανοιχθούν.

Υ.Γ Παρότι η Ιταλία με την Ελλάδα λόγω γεωγραφικής θέσης αποτελούν τους πρώτους προορισμούς των παράτυπων μεταναστών, εκείνοι ακόμα και στην περίπτωση που δικαιούνται άσυλο (π.χ Σύριοι) συνήθως δεν το αιτούνται. Ο λόγος για αυτό δεν είναι άλλος από το γεγονός πως εφόσον το λάβουν πρέπει να παραμείνουν εντός της επικράτειας. Δεν δύνανται να μεταναστεύσουν στη συνέχεια στα κράτη που αποτελούν τον πραγματικό, τελικό προορισμό τους που είναι συνήθως η Γερμανία και η Σουηδία.

Υ.Γ 2 Προς αποσαφήνιση κι ενημέρωση: Οι όροι παράτυπος μετανάστης και πρόσφυγας δεν είναι ταυτόσημοι. Στην Ελλάδα και την Ευρώπη εισέρχονται δεκάδες χιλιάδες παράτυποι μετανάστες, πολλοί εκ των οποίων κατόπιν ελέγχου αποδεικνύεται πως κινδυνεύουν ή διώκονται στην πατρίδα τους και επομένως εφόσον βρεθούν σε ευρωπαϊκό έδαφος, δύνανται να αιτηθούν άσυλο το οποίο κατά κανόνα τους δίνεται (π.χ Σύριοι, Λίβυοι, Σομαλοί).

Ταυτόχρονα, ένα μεγάλο ποσοστό προέρχεται από κράτη όπως το Μπανγκλαντές, η Νιγηρία και το Πακιστάν. Τέτοιου είδους μετανάστες είναι παράτυποι, κατά κανόνα δεν φανερώνουν τα στοιχεία τους καθώς γνωρίζουν πως δεν δικαιούνται άσυλο, με στόχο να βρουν ένα εισόδημα που θα τους εξασφαλίσει τη μετέπειτα μετάβασή τους προς τον Ευρωπαϊκό Βορρά.

 

CNBC: Η Φινλανδία «καταλύτης» για ένα Grexit

Η σκληρή στάση της Φινλανδίας έναντι των προγραμμάτων διάσωσης χωρών της Ευρωζώνης μπορεί να γίνει ακόμη σκληρότερη, μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής και ενδεχομένως να σπρώξει την Ελλάδα ένα βήμα πιο κοντά στη χρεοκοπία και στο Grexit, σημειώνεται σε άρθρο στον ιστότοπο του αμερικανικού δικτύου CNBC.

Στις φινλανδικές βουλευτικές εκλογές επικράτησε το Kόμμα του Κέντρου, με επικεφαλής του τον Γιούχα Σιπίλα.

Το φιλελεύθερο κεντρώο κόμμα πιθανόν να χρειαστεί την υποστήριξη του δεξιού, ευρωσκεπτικιστικού Κόμματος των Φινλανδών για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Το τελευταίο τοποθετείται εναντίον των προγραμμάτων διάσωσης και καλεί τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης να επιβάλουν στην Ελλάδα έξοδο από τη ζώνη του ευρώ.

«Η Φινλανδία βρισκόταν ήδη στο στρατόπεδο των αντιπάλων των προγραμμάτων διάσωσης και πλέον αναμένεται να σταθεί ακόμη πιο σκληρά ενάντια στην Ελλάδα», σημείωσε ο αναλυτής Νίκολας Σπίρο, μιλώντας στο αμερικανικό δίκτυο.

EURONEWS

Φινλανδία: Αλλαγή πολιτικού σκηνικού με νίκη του Κεντρώου Κόμματος στις εκλογές
Το Κόμμα του Κέντρου έχει λάβει 49 έδρες από τις 200 του φινλανδικού κοινοβουλίου, ενώ το Κόμμα των Φινλανδών 38.

«Με τους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να μην φοβούνται πλέον να συζητούν ανοικτά τα επακόλουθα μιας ελληνικής χρεοκοπίας και την προοπτική συμφωνίας με την Ελλάδα στην επόμενη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης να εμφανίζεται όλο και μικρότερη, η πιθανότητα μιας χρεοκοπίας της Ελλάδας εντός των επόμενων εβδομάδων αυξάνεται», σημειώνει από την πλευρά του ο Μάικλ Χιούσον, οικονομικός αναλυτής της CMC Markets.

Έκτακτη σύνοδο κορυφής της ΕΕ με θέμα τη μετανάστευση, ζητά ο Μ. Ρέντσι

Ο ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι ζήτησε από τους άλλους ηγέτες της ΕΕ να πραγματοποιήσουν αυτή την εβδομάδα έκτακτη σύνοδο με θέμα τη μετανάστευση, μετά το σημερινό ναυάγιο στη Μεσόγειο, στο οποίο εκφράζονται φόβοι ότι έχασαν τη ζωή τους 700 μετανάστες, ενώ ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι τόνισε πως διακυβεύεται η «αξιοπιστία» της Ευρώπης, η οποία είναι καιρός να «δράσει». Σε επαφές που είχε σήμερα με ηγέτες της ΕΕ, ο Ρέντσι ζήτησε να πραγματοποιηθεί αυτή την εβδομάδα μια έκτακτη σύνοδος κορυφής για να συζητηθεί η εντεινόμενη κρίση με τους μετανάστες, δήλωσε προς το Ρόιτερς ο εκπρόσωπος του Ρέντσι. Ο ιταλός πρωθυπουργός πρόκειται να προεδρεύσει αργότερα σήμερα συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου και να δώσει συνέντευξη Τύπου στις 19:00 (ώρα Ελλάδας).

Στο μεταξύ, ο συντηρητικός πρωθυπουργός της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι υπογράμμισε σήμερα στη διάρκεια προεκλογικής ομιλίας του στο Αλικάντε, στη νοτιοανατολική Ισπανία, πως «καμιά χώρα στον κόσμο, όσο ισχυρή κι αν είναι και όποια κι αν είναι τα μέσα που διαθέτει, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη τέτοια γεγονότα», τα οποία χαρακτήρισε «καθημερινές τραγωδίες». «Η απάντηση πρέπει να έρθει από την Ευρώπη και οι λέξεις πλέον δεν αρκούν. Πρέπει να δράσουμε. Εμείς οι Ευρωπαίοι, διακινδυνεύουμε την αξιοπιστία μας, αν δεν είμαστε ικανοί να αποτρέπουμε αυτές τις δραματικές καταστάσεις που συμβαίνουν καθημερινά», πρόσθεσε ο ισπανός πρωθυπουργός. Η Ισπανία αντιμετωπίζει επίσης συρροή μεταναστών οι οποίοι διαφεύγουν από τον πόλεμο ή τη φτώχεια και συγκεντρώνονται εδώ και χρόνια στους ισπανικούς θυλάκους της Θέουτα και της Μελίγια στο Μαρόκο.

Μεταξύ Ρωσίας-ΗΠΑ

Δεν ξέρω αν είδατε την συνάντηση Τσίπρα-Πούτιν την περασμένη εβδομάδα. Ήταν σύντομη, μεστή και σε καλό κλίμα (το καλό κλίμα ήταν μόνο για τις δύο χώρες).

Και τα δύο μέρη φάνηκε να ενδιαφέρονται να διερευνήσουν την πιθανότητα κατασκευής ελληνικού αγωγού για μεταφορά φυσικού αερίου, να επιτευχθεί η επέκταση στις εξαγωγές στη Ρωσία και να συνεργαστούν οι δύο χώρες στον τουρισμό. Σχετικά με τις περιβόητες κυρώσεις και στο εμπάργκο των αγροτικών προϊόντων, από την Ευρωπαϊκή Ένωση στην Ρωσία, έγινε νύξη πως πρέπει «να αφήσουμε πίσω μας τις αδιέξοδες αυτές κυρώσεις». Στη συνέχεια έγινε λόγος για την ανάγκη δίκαιης και βιώσιμης λύσης στο Κυπριακό στη βάση του Διεθνούς Δικαίου.

Στο τέλος υπήρξαν εξαγγελίες για την αρχή μίας ουσιαστικής «άνοιξης» στις διμερείς σχέσεις των δύο χωρών.

«Η Ελλάδα είναι μία κυρίαρχη χώρα, με αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα της να ασκεί πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική και να αξιοποιεί το γεωπολιτικό της ρόλο ως ευρωπαϊκή, μεσογειακή και βαλκανική χώρα, χώρα της ευρύτερης παρευξείνιας γειτονιάς» ανέφερε ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη Τύπου  και τόνισε πως  «Σεβόμαστε απόλυτα τις δεσμεύσεις μας σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς όπου συμμετέχουμε και ταυτόχρονα αξιοποιούμε όλες τις δυνατότητες σε διεθνές επίπεδο για την προώθηση αμοιβαία επωφελών συνεργασιών με στόχο πάντοτε την προάσπιση των συμφερόντων του ελληνικού λαού».

Από την πλευρά του, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Π.Καμμένος σε συνέντευξη του ανέφερε ότι η κυβέρνηση και ο υπουργός Οικονομικών, δεν έχουν συμφωνήσει ή υπογράψει οτιδήποτε δεσμευτικό για τη χώρα, και  σε περίπτωση ρήξης, (και ενώ η Ελλάδα δεν επιθυμεί Grexit), θα συναφθούν συμφωνίες με όσους περισσοτέρους γίνεται, εκτός των δανειστών, ενώ ως παραδείγματα έφερε χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και χώρες της Μ. Ανατολής.

Επιφυλάξεις (με μέτρο) διατυπώθηκαν από την ευρωπαϊκή πλευρά για αυτή την ξαφνική «διεθνή στροφή».

«Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος να πιστεύουμε ότι η θέση της Ελλάδας έχει μεταβληθεί…μέχρι στιγμής η Ελλάδα έχει υποστηρίξει όλες τις αποφάσεις που συνδέονται με κυρώσεις και ελπίζουμε ότι αυτό θα συνεχίσει να ισχύει» δήλωσε η Σαουάν Σέμπλι, Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας κατά την ενημέρωση δημοσιογράφων.

Πάμε στη γκρίνια τώρα.

Το ότι η Ελλάδα είναι κυρίαρχη χώρα, αυτό είναι ένα δεδομένο, δεν σημαίνει πως μπορεί να αψηφά τις καταστάσεις ∙ η χώρα ως ανεξάρτητη πολιτική δύναμη όπως και να το κάνουμε δεν εμπνέει μεγάλη αξιοπιστία ούτε μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «υπεύθυνη». Φλερτάροντας ειδικά αυτή την περίοδο που δεν έχουμε καταλήξει σε συγκεκριμένη συμφωνία με τους θεσμούς ( ας του πούμε έτσι τώρα) με Ρωσία και ΗΠΑ δεν δείχνει δήθεν «γενναιότητα» ή ενέργεια ή πως δεν υπολογίζουμε κανέναν, δείχνει πως η Ελλάδα  ερευνά άλλους δρόμους και εναλλακτικές καθώς φοβάται πιθανή έξοδο της από τη ζώνη του ευρώ.

Αυτό το μήνυμα (ακόμα και αν είναι ψευδές ή έχει ερμηνευτεί λαθεμένα) υπονομεύει την αξιοπιστία της Ελλάδας, όχι μόνο σαν διαπραγματευτικό μέρος και πολιτική οντότητα αλλά σαν σύνολο.

Σε κάθε περίπτωση, το ότι είσαι κυρίαρχος, θα πάρω το θάρρος και θα πω σημαίνει ότι είσαι υπεύθυνος για τον εαυτό σου ως χώρα ∙ δεν σημαίνει ότι δεν έχεις σταθερότητα και πας όπου φυσάει ο άνεμος. Είναι αναγκαίο να έχεις σταθερές απόψεις, να είσαι σοβαρός και να μην εμφανίζεσαι ως ένα «πασπαρτού», που θα μπορούσες να κολλήσεις όπου σε «βολέψουν» οι καταστάσεις.

Είναι απίστευτο να μην έχεις ιδέα τι πραγματικά γίνεται και να προβάλεις ξανά και ξανά την υπερφιαλότητα σου. Αυτό δεν είναι πολιτικά ανορθόδοξο, είναι παράλογο. Δεν θα αλλάξουν ξαφνικά τα πράγματα στην Ευρώπη επειδή βγήκε αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα και έδωσε δύο-τρείς θεωρητικές προσεγγίσεις.

Ο ‘Bibi-sitter’ νίκησε. Το Ισραήλ;

Στις εθνικές εκλογές που έλαβαν χώρα πριν λίγα 24ωρα στο Ισραήλ το κόμμα Licud του Μπενζαμίν Νετανιάχου διατήρησε τα πρωτεία και έλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Ο “King Bibi” έκανε και πάλι το θαύμα του διαψεύδοντας δημοσκόπους και αναλυτές, δυσαρεστώντας τον Λευκό Οίκο που προσέβλεπε σε μια αλλαγή σκυτάλης, κι οδεύει ολοταχώς στο να σπάσει το ρεκόρ της 13ετούς θητείας του Ben Gurion. Το αν η νίκη του Νετανιάχου οφείλεται στην αποτυχία των αντιπάλων του να εμπνεύσουν ή σε αμφιλεγόμενες διαφημίσεις του κόμματος του όπου κάνουν την εμφάνισή τους μαχητές του ISIS…

ή ακόμα και ο ίδιος σε ρόλο baby-sitter, το γνωρίζει μόνο το ισραηλινό εκλογικό σώμα.

Αυτό που δε γνωρίζει με σιγουριά, όπως και η διεθνής κοινότητα, είναι τα σχέδια του Προέδρου Νετανιάχου για την επόμενη μέρα του Παλαιστινιακού ζητήματος.

Ο βασικός λόγος γι’ αυτό είναι η διαχρονική αμφισημία των δηλώσεων του Νετανιάχου, ο οποίος πριν από την εκλογή του το 1996 υποστήριζε πως ένα Παλαιστινιακό κράτος, σε οποιαδήποτε μορφή, θα απειλούσε την ύπαρξη του Ισραήλ. Το 2009 δήλωνε ότι θα επιθυμούσε τη δημιουργία ενός αποστρατικοποιημένου κράτους της Παλαιστίνης. Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης εκλογικής περιόδου υπογράμμιζε πως ένα Παλαιστινιακό κράτος θα αποτελούσε πηγή επιθέσεων κατά του Ισραήλ από εξτρεμιστικές δυνάμεις, ενώ παράλληλα θα οδηγούσε στην αύξηση της επιρροής του ISIS.

Παρά την συντηρητική ρητορεία, η Ισραηλινή κυβέρνηση έχει μπροστά της δυο σκοπέλους που δεν είναι δυνατό να συνεχίσουν να αγνοούνται. Ο ένας είναι η σταδιακή αποσύνθεση των συμμαχικών σχέσεων με τις ΗΠΑ, η οποία έχει επιταχυνθεί από την προσωπική αντιπάθεια του Προέδρου Ομπάμα προς το πρόσωπο του Νετανιάχου. Ο δεύτερος παράγοντας έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία μεσοπρόθεσμα, έχοντας να κάνει με τη δημογραφική σύνθεση δυτικά του Ιορδάνη.

Η πραγματικότητα θέλει τα έξι εκατομμύρια Ισραηλινών να αποτελούν σύντομα την μειοψηφία, καθώς ο αραβικός πληθυσμός της Δυτικής Όχθης υπολείπεται αυτή τη στιγμή μόλις κατά 400.000 με έντονα αυξητικές τάσεις. Απανταχού της Γης, οι Μουσουλμάνοι δημιουργούν πολυπληθέστερες οικογένειες. Η ανάδυση του φαινομένου στην συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί από τους βασικότερους παράγοντες που οδηγούν ολοένα και περισσότερα δυτικά κράτη, όπως η Σουηδία ή το Ηνωμένο Βασίλειο, στην αναγνώριση των Παλαιστινιακών θέσεων, αλλά και τον Νετανιάχου στο κάλεσμα παλιννόστησης των Ισραηλινών της διασποράς στην πατρογονική τους εστία.

Με το πέρασμα του χρόνου η «λύση των δυο κρατών», Ισραήλ και Παλαιστίνης, θα ανταποκρίνεται όλο και περισσότερο σε μια δημογραφική πραγματικότητα που οι Ισραηλινές κυβερνήσεις δε θα μπορούν να αγνοήσουν ή να αποκρύψουν. Η ‘λύση’ ενός και μόνο Ισραηλινού, δημοκρατικού κράτους με ολοένα και μεγαλύτερη ποσόστωση αραβικών πληθυσμών είναι κάτι που σταδιακά θα διαψευσθεί de facto. Το εάν η Ισραηλινή ηγεσία θα το αποδεχθεί εγκαίρως θα κάνει και τη διαφορά για την υστεροφημία του ‘King Bibi’.

Νέα αρχαιολογική θηριωδία από τους τζιχαντιστές

Αίσθηση απογοήτευσης έχει κατακλύσει τον κόσμο για δεύτερη συνεχόμενη φορά μέσα σε λίγες μέρες, καθώς βγήκε στη δημοσιότητα η είδηση πως οι τζιχαντιστές άρχισαν να κατεδαφίζουν την αρχαία ιρακινή πόλη Νιμρούντ (Nimrud).

Αξίζει να σημειωθεί, ότι πριν μία εβδομάδα, οι τρομοκράτες του Ισλαμικού κράτους είχαν εισβάλλει στο Αρχαιολογικό μουσείο της Μοσούλης και είχαν επιδοθεί σε τρομερές καταστροφές αρχαιοτήτων. Η αρχαία πόλη Νιμρούντ βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τη Μοσούλη στο βόρειο Ιράκ, και στην αρχαιότητα ήταν η πρωτεύουσα της Ασσυριακής αυτοκρατορίας δίπλα στον ποταμό Τίγρη. Χρονολογείται ότι είναι πάνω από 3.000 χρόνια και θεωρείται ένα από τα ιστορικά και αρχαιολογικά κοσμήματα και σήματα κατατεθέν της αρχαίας ιστορίας και πολιτιστικής συνέχειας του Ιράκ.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι τζιχαντιστές αφού λεηλάτησαν την πόλη από κάθε τι πολύτιμο που μπορούσαν να αποσπάσουν επέστρεψαν με μπουλντόζες και βαριά μηχανήματα για να ισοπεδώσουν την περιοχή. Όπως και στην περίπτωση της καταστροφής των αγαλμάτων στην Μοσούλη, έτσι και στην Νιμρούντ, οι τζιχαντιστές θεωρούν όλα τα αγάλματα και πολιτιστικά αγαθά ως αντικείμενα μεγάλης βλασφημίας και αντιμετωπίζονται ως ειδωλολατρικές απεικονίσεις, που στο όνομα του αληθινού Θεού του Ισλάμ για αυτούς, θα πρέπει να μετατραπούν σε χώμα.

H UNESCO, δεν έμεινε σιωπηλή μπροστά σε αυτό το γεγονός και χαρακτήρισε την ισοπέδωση των αρχαιοτήτων, ως ένα έγκλημα πολέμου που δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητο και κάλεσε για διεθνή αποδοκιμασία σε αυτές τις πρακτικές που περιορίζουν δραματικά την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Μάλιστα, το γεγονός ότι συνεχίζονται εκτεταμένα με δραματικό ρυθμό οι απώλειες σε ανθρώπινες ψυχές και οι καταστροφές σε πολιτιστικά μνημεία ανάγκασε το Ιράκ να καταφύγει σε καταγγελία στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ. Φαίνεται από αυτές τις πράξεις ότι τον τελευταίο καιρό οι τζιχαντιστές δρουν βάσει σχεδίου και καταστρέφουν αρχαιολογικά σημεία χωρίς κανένα ενδοιασμό. Θεωρούν ότι ακολουθώντας μια αυστηρή και άσπλαχνη εκδοχή του Ιερού νόμου της Σαρίας συγκεντρώνουν περισσότερη δύναμη, εγκαθιδρύονται ως ανίκητοι-ήρωες πολεμιστές στα μάτια ενός φοβισμένου έθνους που αδυνατεί να αντιδράσει και συσσωρεύουν υποστηρικτές με το να σκοτώνουν όποιον εναντιώνεται στις απόψεις τους δημιουργώντας ένα γενικότερο κλίμα τρομοκρατίας , το οποίο σιωπηλά εξαπλώνεται και σε χώρες της Δύσης και πιο συγκεκριμένα και στην Ευρώπη. Η πολιτιστική εκκαθάριση της περιοχής από τα ειδωλολατρικά δαιμόνια ακολουθείται ένθερμα από τους τζιχαντιστές για να προφυλάξει το ψευδοκράτος τους από την αμαρτία και για να επιτύχουν όπως πιστεύουν οι ίδιοι μια ευνοϊκή αντιμετώπιση από το Θεό. Οι αντιλήψεις αυτές αποτελούν ακραίο παράδειγμα του σκοταδισμού και του θρησκευτικού φανατισμού που έχει αναπτυχθεί στην περιοχή.

Συμπερασματικά, θέλω να παραθέσω μία φράση από τον Arnold J. Toynbee, έναν Βρετανό ιστορικό, ο οποίος είχε πει ότι «οι πολιτισμοί, όταν χάνονται, είναι θύματα αυτοκτονίας, όχι δολοφονίας». Ο πολιτισμός αποτελεί την ταυτότητα ενός έθνους είτε είναι υλικός (αρχαία μνημεία, αρχαιολογικά ευρήματα) είτε είναι άυλος (ήθη, έθιμα, παραμύθια, ιστορίες). Οι τζιχαντιστές καταστρέφοντας όλα αυτά τα αρχαία μνημεία, συγχρόνως καταστρέφουν και ένα έθνος, στο οποίο ανήκουν. Τις περισσότερες φορές όμως το παρελθόν είναι αυτό που καθορίζει πως θα εξελιχτεί το μέλλον. Ο βανδαλισμός ως προς τις αρχαιότητες, έχει ως απόρροια, να καταστρέφεται εξίσου, η ταυτότητα του ανθρώπου. Ο ιρακινός πολιτισμός που πλήττεται από την τρομοκρατία, είναι παγκόσμιας σημασίας και έτσι αποσαθρώνεται η παγκόσμια ανθρωπιστική ταυτότητα.

Τα αγάλματα, ο νέος εχθρός των Τζιχαντιστών

Σοκαρισμένη είναι η παγκόσμια κοινή γνώμη, βλέποντας ένα προπαγανδιστικό βίντεο που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, όπου απεικονίζεται μια ομάδα από τζιχαντιστές να επιδίδονται σε βανδαλισμούς μέσα στο αρχαιολογικό μουσείο της πόλης Μοσούλη στο Ιράκ. Η πόλη βρίσκεται στα χέρια τους από τον περασμένο Ιούνιο και δεν προβλήθηκε καμία αντίσταση σε αυτό που ακολούθησε.

Οι εξτρεμιστές εμφανίζονται να κρατούν βαριοπούλες, καθώς και σφυριά και να τσακίζουν σε αμέτρητα κομμάτια τα αρχαία εκθέματα. Με απερίγραπτη βαναυσότητα ρίχνουν τα αγάλματα από τις βάσεις τους , ενώ στα πιο ογκώδη συνεργάζονται ώστε να τα αναποδογυρίσουν. Στα ακόμα μεγαλύτερα δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν αυτοσχέδιες σκαλωσιές και να τα κομματιάσουν με ηλεκτρικά τρυπάνια για να είναι πιο εύκολη η καταστροφή τους, όταν είναι σε μικρότερα κομμάτια.  Πολλά από αυτά χρονολογούνται από το 7ο αιώνα π.Χ και αποτελούν αντιπροσωπευτικά δείγματα της τέχνης των Χαλδαίων και του Ασσυριακού πολιτισμού που ανθούσε στην αρχαιότητα στην περιοχή. Η αρχαιολογική και πολιτιστική τους σημασία είναι τόσο μεγάλη που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Παράλληλα, στο βίντεο ένας από τους τζιχαντιστές εμφανίζεται να λέει πως επιδόθηκαν σε αυτή τη καταστροφή, καθώς τους οδήγησε ο Αλλάχ και είναι για αυτούς πολύ ευκολότερο τώρα που έχουν τη θεϊκή καθοδήγηση. Τα αντικείμενα που καταστράφηκαν, θεωρούνται για τους μουσουλμάνους τζιχαντιστές είδωλα και για αυτό πρέπει να διαλυθούν και να χαθούν, ώστε να μην ‘’μολύνουν’’ με το μικρόβιο της ειδωλολατρίας.  Σύμφωνα με ξένα δημοσιεύματα, ο εξορισμένος κυβερνήτης της πόλης δήλωσε μετά το περιστατικό ότι κάποια από τα αντικείμενα ήταν αντίγραφα. Αυτό όμως δεν μετριάζει την πολιτιστική καταστροφή που συντελέστηκε. Το τελευταίο χρονικό διάστημα οι τζιχαντιστές έχουν εξαπολύσει μία άνευ προηγουμένου επίθεση προς τον πολιτισμό σε οποιαδήποτε μορφή αυτός εμφανίζεται.  Πριν λίγες ημέρες ανατίναξαν την Βιβλιοθήκη της Μοσούλης και παρέδωσαν σε δημόσιες φωτιές σπάνια βιβλία, χειρόγραφα και παπύρους που υπολογίζεται να ξεπερνούν τις 100.000. Τα περισσότερα από αυτά συγκαταλέγονταν ως σπάνια στους καταλόγους της UNESCO. Η Βιβλιοθήκη αυτή αποτελούσε σύμβολο εθνικής ενότητας, καθώς χτίστηκε το 1921, χρονιά ιδρύσεως του σύγχρονου κράτους του Ιράκ. Καλλιεργώντας τον φόβο και την θρησκευτική μισαλλοδοξία, δεν διστάζουν οι εκφραστές του Ισλαμικού Κράτους να επιτεθούν σε αρχαιολογικούς χώρους, χριστιανικούς τόπους λατρείας αλλά και σε μουσουλμανικά τεμένη που εναντιώνονται στην δική τους ερμηνεία της Σαρίας, δηλαδή του ιερού Νόμου.

Αυτή η ‘τρομοκρατική’ επίθεση που ως στόχο είχε να πλήξει τον πολιτισμό, που αποτελεί κολώνα θεμελίωσης τόσο της δημοκρατίας όσο και του ανθρώπινου μεγαλείου που εκφράζεται μέσα από την καλλιτεχνική αποτύπωση και κατά συνέπεια να στραγγαλίσει την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα που έχουν πλήρως καταλυθεί στις περιοχές που ελέγχονται από τους τζιχαντιστές, φέρνει στο μυαλό παρόμοιες εικόνες από το παρελθόν με δράστες πάλι μουσουλμάνους τρομοκράτες που καταστρέφουν στο όνομα της θρησκείας με θύμα πάλι τον πολιτισμό.  Το Μάρτιο του 2001 στο Αφγανιστάν, δύο κολοσσιαία αγάλματα του Βούδα 1,700 ετών λαξευμένα στην πλαγιά ενός βουνού μέσα στο βράχο ανατινάχτηκαν από Ταλιμπάν με δυναμίτη με την γνωστή δικαιολογία ότι αποτελούν είδωλα.

Είναι θλιβερό το γεγονός ότι στην περίπτωση του μουσείου και στην περίπτωση των αγαλμάτων του Βούδα, ενώ ο χρόνος έχει φερθεί μεγαλόψυχα, ορισμένοι χωρίς παιδεία και βασισμένοι στην ωμή βία να τα καταστρέφουν χωρίς κανένα ενδοιασμό.

Προσωπικά νιώθω αποστροφή και θλίψη για τέτοιου είδους πράξεις, όχι μόνο για το ανελέητο σφυροκόπημα του πολιτισμού που πρέπει να διασφαλιστεί, αλλά και για τις τόσες ανθρώπινες ψυχές που έχουν χαθεί εξαιτίας των τζιχαντιστών μα και για όλα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή και ίσως να μην βλέπουν το φως της δημοσιότητας πάντα. Συμπερασματικά, ο πολιτισμός πρέπει να μείνει ως φάρος που οδηγεί στο καλύτερο την ανθρώπινη κοινωνία και να τύχει καλύτερης αντιμετώπισης όχι μόνο στις χώρες που δοκιμάζεται από πολέμους ή θρησκευτικό φανατισμό  και αιμορραγεί αλλά και στις χώρες  που δεν αντιμετωπίζουν τέτοια επεισόδια βάρβαρης συμπεριφοράς, όπου όμως ο πολιτισμός παραμένει παραγκωνισμένος και αφημένος στην τύχη του να σαπίζει σαν κάτι άψυχο που δεν μπορεί να προσφέρει. Ο πολιτισμός είναι κάτι πολύ ανώτερο και συνώνυμο αυτού είναι η αέναη κίνηση του κόσμου και του ανθρώπου.


Ο Ιωάννης-Νικόλαος Γρηγορίου είναι φοιτητής του τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

Banksters τα στελέχη της HSBC

Η HSBC Holdings plc είναι μια βρετανική πολυεθνική εταιρεία τραπεζικών και χρηματοοικονομικών υπηρεσιών που εδρεύει στο Λονδίνο. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα του κόσμου και η οργάνωση της περιγράφεται μέσα σε τέσσερις επιχειρηματικούς πυλώνες :  α) Εμπορική Τραπεζική β) Διεθνείς Τραπεζικές Συναλλαγές και Αγορές (επενδυτική τραπεζική) γ) Λιανικής Τραπεζικής και Διαχείρισης Πλούτου και δ) Παγκόσμια και Private Banking.

Μάλιστα ο τομέας της Λιανικής Τραπεζικής (Retail Banking & Wealth Management) απέσπασε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία «Κεφάλαια και Διαχείριση Πλούτου» (Asset & Wealth Management) για το 2014 στο πλαίσιο των ετήσιων επιχειρηματικών βραβείων του περιοδικού Χρήμα «Γεώργιος Ουζούνης». 

Φαίνεται πως οι τέσσερις αυτοί πυλώνες είχαν μεγαλύτερες ατζέντες από αυτές που θα περίμενε κανείς.

Σύμφωνα με τη διεθνή δημοσιογραφική έρευνα επονόματι SwissLeaks, δισεκατομμύρια δολάρια ήρθαν και πέρασαν από την εν λόγω τράπεζα, με σκοπό τη φοροδιαφυγή ή το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος μέσω εικονικών εταιρειών. Αυτά τα νέα φορολογικά εγκλήματα φαίνεται να αποδομούν την τράπεζα, φθείροντας την αξιοπιστία της. Τα στοιχεία που έφερε και φέρνει στη δημοσιότητα το Διεθνές Κέντρο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας (ICIJ), είναι η συνέχεια της Λίστας Φαλτσιάνι, γνωστής στην Ελλάδα, ως Λίστα Λαγκάρντ. Η εν λόγω Λίστα χρησίμευσε  (και χρησιμεύει) ως πολύτιμο εργαλείο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Όχι όμως μόνο στην Ελλάδα καθώς και στην  Γαλλία έγινε δυνατόν να βρεθούν 252,6 εκατομμύρια ευρώ «διαφεύγοντες φόροι», στην Ισπανία, 295,6 εκατομμύρια ευρώ και στην Αγγλία μέχρι στιγμής 181,4 εκατομμύρια ευρώ, εξαναγκάζοντας κάθε φορά τους φοροφυγάδες να πληρώσουν πρόστιμα ή να έρθουν σε κάποιου είδους συμβιβασμό με τις φορολογικές αρχές.

Μάλιστα,  η  βρετανική κυβέρνηση βρίσκεται στο εδώλιο της απολογίας, για τον διορισμό του Στήβεν Γκριν, του πρώην επικεφαλής της HSBC, στη θέση του Υπουργού Εμπορίου και Επενδύσεων. Στο Βέλγιο, έχουν απαγγελθεί κατηγορίες στην HSBC, για φοροδιαφυγή αλλά  και ξέπλυμα χρήματος, ενώ μάλιστα οι αρμόδιες αρχές εξετάζουν το ενδεχόμενο να εκδοθεί διεθνές ένταλμα για τους διευθυντές της HSBC, επειδή είτε δυσκολεύουν τις έρευνες των αρχών είτε δεν συνεργάζονται. Τον Αύγουστο του 2014, το αντίστοιχο ΣΔΟΕ της Αργεντινής εισέβαλε στα γραφεία της HSBC στο Μπουένος Άιρες και ο επικεφαλής υπάλληλος της υπηρεσίας κατήγγειλε πως η τράπεζα είχε δημιουργήσει μια πλατφόρμα που διευκόλυνε την απάτη. Στα πλαίσια της λίστας και της ποινικής δίωξης που εκκρεμεί, η ελβετική αστυνομία διεξήγαγε μεγάλο έλεγχο με παρουσία εισαγγελέων το πρωί της περασμένης Τετάρτης στα γραφεία της HSBC Private Bank στη Γενεύη, για διακεκριμένο ξέπλυμα χρήματος.

Συγκεκριμένα σε ανακοινώσεις της  η γενική εισαγγελία της Ελβετίας αναφέρει για την ποινική δίωξη και το διακεκριμένο ξέπλυμα χρήματος πως «Έπειτα από τις πρόσφατες αποκαλύψεις, τις σχετικές με την HSBC Private Bank (και της Ελβετίας), άρχισε έρευνα κατά της τράπεζας και κατ΄αγνώστων».

Φαίνεται πολύ πιθανό η έρευνα να επεκταθεί σε στελέχη της τράπεζας, αλλά και σε λίστα ιδιωτών.

Οι αποκαλύψεις για τις «μεθόδους» της HSBC ανάγκασε την τράπεζα να ζητήσει συγγνώμη με πληρωμένες καταχωρήσεις στον Τύπο διαφόρων χωρών. Τραγικό.

Από ό,τι φαίνεται όμως μια συγγνώμη δεν  είναι αρκετή για να αποκαταστήσει την κατάσταση αφού οι αποκαλύψεις κάνουν λόγο για φόρους άνω των 108 δισεκατομμυρίων που  αποκρύβονταν διασπαρμένα  σε 200 χώρες  (όλες τις χώρες) με οικονομικά τρικ και σωρεία άλλων εγκλημάτων.

Για τις αιματοβαμμένες πένες

Στα μαύρα ντύθηκε η Δημοκρατία! Στα μαύρα ντύθηκε ο Τύπος και η υποτιθέμενη ελευθερία του!

Μια εφημερίδα αποκεφαλίσθηκε.

12 άνθρωποι δεν αναπνέουν πια ύστερα από την τρομοκρατική επίθεση ισλαμιστών εναντίον των γραφείων της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo.  Χρειάστηκαν μόνο 5  λεπτά για την ανατριχιαστική αιματοχυσία που είχε χαρακτήρα εκτέλεσης.

8 εξ’ αυτών ήταν δημοσιογράφοι και σκιτσογράφοι.  Άνθρωποι που επειδή είχαν την ελευθερία να γράφουν δημόσια, έπεσαν θύματα μιας ανείπωτης βαρβαρότητας.  Είχαν το «θράσος» να δημοσιοποιούν τις σκέψεις τους και να αποκαλύπτουν την γύμνια των δραστών τους και το πλήρωσαν ακριβά!  Πολύ ακριβά!  Με τίμημα τη ζωή τους…

Βρέθηκαν στο έλεος ανθρώπων που δεν έχουν σχέση με τη λογική αλλά με τα χαμηλά ένστικτα εκείνων που υπηρετούν τον ολοκληρωτισμό και την τρομοκρατία. Φανατισμένοι ισλαμιστές που φοβούνταν τη σάτιρα και για αυτό μίσησαν τους δημιουργούς της.

Έχει γίνει τόσο σοβαρός ο κόσμος που το χιούμορ αποτελεί πλέον επικίνδυνο επάγγελμα -Bernardo Elrich

Δεν ήταν μια οποιαδήποτε ημέρα. Ηταν η μέρα που διεξαγόταν σύσκεψη του δημοσιογραφικού επιτελείου και σ’ αυτή συμμετείχαν όλοι οι συντάκτες, κάτι που προφανώς γνώριζαν και οι δολοφόνοι, γι αυτό και έδρασαν προμελετημένα.  Ανήμερα της τρομοκρατικής επίθεσης, το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας κοσμούσε μια καρικατούρα του βραβευμένου αιρετικού συγγραφέα Μισέλ Ουέλμπεκ να λέει πως «το 2022 θα κάνω ραμαζάνι».

Δεν ήταν όμως ούτε μια οποιαδήποτε εφημερίδα.  Είναι μια εφημερίδα που φιλοξενεί τα σκίτσα των πιο διάσημων Γάλλων σκιτσογράφων, έχει περιεχόμενο ανατρεπτικό, σκωπτικό, αντικομφορμιστικό και σκληρή αντιθρησκευτική στάση.

Ένα έγκλημα ενάντια στον ορθό λόγο, που υψώνεται ενάντια στο σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία.  Μια δολοφονική επίθεση που προσβάλει τις αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που κατοχυρώθηκαν με πολύχρονους αγώνες.

Μπορεί για τις πένες αυτές το μελάνι τους να τελείωσε χθες, όμως για τις υπόλοιπες δε θα σταματήσει ποτέ!