Για να είμαι ειλικρινής, δε συνηθίζω (κακώς) να παρακολουθώ live από συγκροτήματα με τα οποία δεν έχω κάποια εξοικείωση. Πόσο μάλλον όταν το είδος με το οποίο ασχολούνται είναι το gypsy jazz. Πείτε με προκατειλημμένο, αλλά όντας φαν της κλασικής – σκληρής ροκ, σπάνια δίνω περιθώρια σε άλλα είδη να με προσελκύσουν.
Όλα βέβαια άλλαξαν, όταν, μετά από προτροπή καλού φίλου, τον ακολούθησα στο DjangoFest. Εκεί, όλα τα στερεότυπα που με κρατούσαν πίσω γκρεμίστηκαν πανηγυρικά. Το όνομα αυτών που τα κατέρριψαν? Sueños Gitanos.
Με μια ματιά στο βιογραφικό που έχει αναρτηθεί στην ομώνυμη σελίδα τους στο Facebook, βλέπουμε ότι οι Sueños Gitanos είναι ακόμη σε «βρεφική” ηλικία, καθώς συστάθηκαν το Μάρτιο του 2014. Τα ιδρυτικά μέλη τους είναι τρεις νέοι και ορεξάτοι κιθαρίστες, ο Βασίλης Αντωνόπουλος, ο Γιώργος Πατσιώτης και ο Γιώργος Μουρίκης, ο οποίος θα μας ανοίξει την καρδιά του στις επόμενες γραμμές.
-Γιώργο, αρχικά έχω μια απορία. Πώς προέκυψε το όνομα Sueños Gitanos?
Κατ’ αρχήν να σε ευχαριστήσω για την πρόσκλησή σου και για την ευκαιρία να συμμετέχω σε αυτή την όμορφη συζήτηση. Το όνομα Sueños Gitanos, στα ισπανικά σημαίνει «Όνειρα Τσιγγάνων». Ο ορχηστρικός κορμός της μπάντας είναι τρεις τσιγγάνικες ακουστικές κιθάρες. Η μουσική που παίζουμε είναι κυρίως βασισμένη στο γαλλικό swing , αλλά και τις συνθέσεις του μεγάλου τσιγγάνου κιθαρίστα Django Reinhardt. Το σχήμα προέκυψε από την αγάπη μας για αυτή τη μουσική, παράλληλα με τα «όνειρά» μας να προσπαθήσουμε να διαδώσουμε αυτό το ύφος εκείνης της εποχής.
-Ο περισσότερος κόσμος, δυστυχώς, δεν έχει ασχοληθεί αρκετά με μουσικά είδη όπως η gypsy jazz. Από που ανέκυψε η μεγάλη σας αγάπη για αυτή και τι την καθιστά τόσο ιδιαίτερη?
Όταν ήρθαμε σε επαφή με την gypsy jazz, μας κατέκτησε γιατί είναι ένα αυτοσχεδιαστικό είδος στο οποίο μπορείς να καταθέσεις την καρδιά σου επειδή έχεις ελευθερία μουσικής έκφρασης. Είναι επίσης ένα είδος μουσικής με μεγάλη έμφαση στην δεξιοτεχνία. Επίπλέον, παίζεται με ακουστικά όργανα χωρίς άλλες ηχητικές παρεμβάσεις, αλλά και χωρίς ντραμς. Είναι λοιπόν πρόκληση για τον κιθαρίστα γιατί η κιθάρα αναλαμβάνει τον ρόλο των κρουστών.
-Ασχολείστε όμως και με το swing, τη bossa nova, τα βαλς αλλά και τη μουσική των Βαλκανίων. Θεωρείς πως είστε μια «ευέλικτη” μπάντα, με άνεση σε διαφορετικά είδη μουσικής?
Οι τρεις μας προερχόμαστε από διαφορετικά backgrounds, και στα χρόνια που εργαζόμαστε ως επαγγελματίες μουσικοί, ήρθαμε σε επαφή με διαφορετικά είδη και στυλ μουσικής. Αυτό που συμβαίνει στο συγκεκριμένο project είναι η ελευθερία που μας δίνεται να κινηθούμε σε όποιο στυλ μας αρέσει. Είτε βρίσκεται στις βάσεις της gypsy jazz, όπως το musette, και το balkan, είτε στο swing που είναι και ο «κορμός» του ιδιώματος, πιστεύουμε πως μας ταιριάζουν οι εναλλαγές, προσαρμοσμένες πάντα στις δυνατότητες που έχουν τρεις κιθάρες.
-Το DjangoFest δεδομένα αποτέλεσε μια ξεχωριστή εμπειρία. Πώς αισθανθήκατε όταν ήρθε η ώρα να βγείτε στη σκηνή?
Τρομερή εμπειρία για εμάς, ήταν συγκλονιστικό να συνεργάζεσαι με όλους αυτούς τους υπέροχους μουσικούς από όλα τα σχήματα που συμμετείχαν και τους ευχαριστούμε που μας αγκάλιασαν και μας υποδέχτηκαν σε αυτή την όμορφη και ζεστή παρέα. Στη σκηνή ήταν όλα μαγευτικά, ήταν μεγάλη μας τιμή να είμαστε μέρος της διοργάνωσης, πραγματικά το απολαύσαμε και δεν θέλαμε να τελειώσει. Όταν ήρθε η ώρα να βγούμε σε αυτή, ήμασταν όλοι αγχωμένοι. Το αστείο όμως ήταν το κοκομπλόκο που είχε πάθει ο Γιώργος (Γιώργος Πατσιώτης) πριν ανέβουμε στην σκηνή. Είχε πλάκα γιατί γενικότερα δεν αγχώνεται ποτέ!(γέλια)
-Φαντάζομαι πως έχετε δέσει και σαν παρέα, φάνηκε άλλωστε από τη χημεία που υπάρχει μεταξύ σας. Ποια είναι τα μακροπρόθεσμα πλάνα αυτής της παρέας? Ένα άλμπουμ από δικά σας τραγούδια ίσως?
Όντως έχουμε δέσει σαν παρέα, και επειδή τα παιδιά εκτός από εξαιρετικοί χαρακτήρες είναι και αξιόλογοι μουσικοί, είναι τιμή μου που παίζω μαζί τους. Τα μελλοντικά σχέδια μας περιλαμβάνουν live εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Επίσης δικές μας συνθέσεις είναι στα σκαριά. Ήδη έχουμε έτοιμο ένα βαλς, μια bossa και ένα medium swing… Λίγο από όλα δηλαδή (γέλια).
-Από που όμως ξεκίνησε αυτό το μουσικό ταξίδι? Μίλησε μου για την πρώτη γνωριμία και τα παρελκόμενα της.
Γνωριστήκαμε στο περσινό DjangoFest, στην έκθεση των οργανοποιών. Εκεί τζαμάραμε, και μέσα σε ένα χρόνο έγιναν όλα. Φτιάξαμε το συγκρότημα, κάναμε πολλή δουλειά πάνω στην ενορχήστρωση των κομματιών, παίξαμε πολύ, δεθήκαμε ως άτομα, ως φίλοι, ταξιδέψαμε με τις κιθάρες, κάναμε σχέδια… Είναι λες και γνωριζόμαστε χρόνια. Όσοι μουσικοί και φίλοι μας γνώρισαν έχουν να λένε για το χαβαλέ που επικρατεί στα τζαμαρίσματα, τα λογοπαίγνια και τα αστεία που δημιουργούμε για να αλληλο-πειραζόμαστε. Στις πρόβες βέβαια τα πράγματα είναι πολύ «σφιχτά». Δίνουμε μεγάλη σημασία στην επεξεργασία των μουσικών θεμάτων, στο πώς μπορούν να αποδοθούν καλαίσθητα από τις τρεις κιθάρες, στην εξέλιξη της «μουσικής ιδέας», και σε πολλά άλλα. Μεγάλο ρόλο παίζει ο σεβασμός στις συνθέσεις του Django. Η μουσική του είναι θεόπνευστη και είμαστε πολύ προσεκτικοί στην αντιμετώπιση και την παρουσίαση του ύφους.
-Και πριν τους Sueños Gitanos, τι? Ποιο είναι το «αμαρτωλό” παρελθόν σας?
Α, τώρα μας βάζετε δύσκολα! Ο Γιώργος Πατσιώτης, απόφοιτος της σχολής Μουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ο αποκαλούμενος «μαέστρος της μπάντας», έχει παίξει πολλά διαφορετικά είδη μουσικής και σε πολλά διαφορετικά σχήματα και όχι μόνο ως κιθαρίστας. Το αστείο είναι ότι είναι ανθρώπινο jukebox γιατί υπολογίζω ότι έχει μια γκάμα τραγουδιών πάνω από 600 κομμάτια! (γέλια)
Ο Βασίλης Αντωνόπουλος, απόφοιτος της σχολής Πολιτικών Μηχανικών στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, μας την έκανε για να σπουδάσει ηχοληψία στην Αγγλία. Η περίπτωσή του είναι πολύ ιδιαίτερη, αν σκεφτεί κανείς πως όταν γνωριστήκαμε στο DjangoFest του ’13 έπαιζε μετά βίας πέντε gypsy τραγούδια. Μέσα σε ένα έτος και χωρίς πολύ χρόνο στη διάθεσή του, αφού υπηρετούσε τη μαμά πατρίδα (εξ ου και το παρατσούκλι φαντάρος), έβγαλε μια απίστευτη ποσότητα μουσικής και αυτή τη στιγμή είναι .. ο μελωδιστής μας!
Το δικό μου αμαρτωλό παρελθόν… Μακριά μαλλιά, επτάχορδες κιθάρες, πολλές μπάντες, μέχρι που τελείωσα το Musicians Institute (MI) στο Los Angeles και… από τότε παίζω με ακουστικό όργανο.
-Προτιμάτε να απευθύνεστε σε ένα κοινό που σας ακολουθεί φανατικά, ή σε ένα πιο κριτικό κοινό που θα σας επισημάνει και την παραμικρή λεπτομέρεια που του κακοφάνηκε?
Φανατικό κοινό έχουμε ήδη (γέλια)! Στο DjangoFest, οι φίλοι μας, έφτιαξαν μπλουζάκια με το όνομα της μπάντας. Ηταν μια πολυ ωραία έκπληξη και τους ευχαριστούμε πολύ! Γενικά, το κοινό συνήθως μας αντιμετωπίζει καλοπροαίρετα, είτε πρόκειται για επαγγελματίες μουσικούς, είτε όχι. Οπωσδήποτε, κάθε καλή ή κακή κριτική είναι ευπρόσδεκτη, αρκεί να έχει κάποια βάση, για να μπορέσει να βοηθήσει ουσιαστικά.
-Πιστεύεις πως το ελληνικό κοινό είναι έτοιμο να δεχθεί μια ιδιάζουσα μορφή μουσικής όπως η gypsy jazz?
Η μουσική αυτή δεν είναι πολύ μακριά από τα δικά μας ακούσματα. Από τα χασάπικα του Τσιτσάνη («Ότι κι αν πω δε σε ξεχνώ», «Αραμπάς περνά», κ.α), τα swing του Γούναρη («Ποια να ‘σαι εσύ») τη jazz του Αττίκ («Ζητάτε να σας πω») και το μεγαλύτερο μέρος του συνθετικού έργου του Μανώλη Χιώτη, τα στοιχεία είναι φανερό ότι ενυπάρχουν. Η gypsy jazz δεν είναι μακριά από το ρεμπέτικο ή από το ελληνικό «ρετρό». Πρέπει απλά να έχεις τη διάθεση και τη φαντασία σαν ακροατής να βρεις τις «γέφυρες» που τα ενώνουν. Βλέπουμε ότι ενώ ο κόσμος δεν είναι μυημένος στη gypsy jazz, αισθάνεται μια παράξενη οικειότητα με αυτό το είδος της μουσικής.
-Γιώργο μιας και έχουμε εσένα μαζί μας, ας μη χάσουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε επί προσωπικού. Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τη μουσική επαγγελματικά?
Α, να αρχίσω από την αρχή; (γέλια). Όλα άρχισαν όταν έγινε ένα κλικ μέσα μου, σε ηλικία 8 χρονών, βλέποντας live μια ερασιτεχνική μπάντα να παίζει rock μουσική. Ψάχνοντας τον ήχο που είχα ήδη ερωτευτεί, ανακάλυψα ότι έβγαινε από την ηλεκτρική κιθάρα. Από τότε είπα ότι θα γίνω κιθαρίστας. Παρόλο που πέρασα στο Γεωλογικό τμήμα στο Πανεπιστήμιο Αθήνας, έκανα το χόμπι μου επάγγελμα αναζητώντας το όνειρό μου στη Αμερική.
-Υπάρχει κάποιος κιθαρίστας που έχεις ως πρότυπο? Εγώ έχω αδυναμία στον Angus Young πάντως, με την αφίσα του να είναι το πρώτο πράγμα που βλέπω κάθε πρωί.
Όπως ίσως διαφαίνεται από το παρελθόν στο οποίο προαναφέρθηκα, όταν ήμουν μικρός η αγία τριάδα ήταν Petrucci, Vai, Satriani. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να «γνωρίσω» τον Django, που, όπως έχεις κι εσύ αντίστοιχα εμμονή με τον Angus, είναι το πρώτο πράγμα που ακούω κάθε πρωί.
-Έχοντας σπουδάσει στην Αμερική και το Los Angeles, θεωρείς ότι σε επίπεδο μουσικής κουλτούρας και επιπέδου η Ελλάδα βρίσκεται σχετικά πίσω?
Θα στο πω απλά και εμφατικά, επειδή έχω ζήσει και στις δύο χώρες. Η απάντησή μου είναι ξεκάθαρα ΟΧΙ.
-Η ελληνική μουσική σκηνή έχει εμπορευματοποιηθεί σε αποκρουστικό βαθμό τα τελευταία χρόνια. Μπορεί ένα ποιοτικό gypsy jazz συγκρότημα να αναδυθεί σε αυτή χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα του?
Πιστεύω ότι μπορεί. Αισθανόμαστε ιδιαίτερα αισιόδοξοι σε ότι αφορά στην πορεία της μπάντας, αλλά και την εξέλιξη της μουσικής μας. Εντελώς ώριμα σκεπτόμενοι, και πολύ σίγουροι για αυτό που θέλουμε ως καλλιτέχνες, είμαστε «υπηρέτες» της Τέχνης που ονομάζεται «Μουσική» και δεν πρόκειται να κάνουμε καμία έκπτωση.
Γιώργο, εκ μέρους του hashmag.gr σε ευχαριστώ για την όμορφη κουβέντα που είχαμε και εύχομαι κάθε επιτυχία στους Sueños Gitanos , όπως και σε εσένα προσωπικά.
Κ.Β.: «Ήταν απίστευτη εμπειρία! Είμαστε πολύ λίγοι οι κωμικοί στην Ελλάδα. Ήμασταν 11 αυτοί που παίξαμε και να’ ναι άλλοι δέκα στη Θεσσαλονίκη, μερικοί στην Πάτρα και έρχεται και μία νέα τάξη κωμικών, που είναι καμιά εικοσαριά άτομα πορωμένα, που είναι πάρα πολύ καλό. Οπότε είμαστε πολλοί λίγοι και το να μαζευτούμε τόσοι πολλοί σε μια εκδήλωση, ήταν σαν κατασκήνωση Stand Up και για έναν καταπληκτικό σκοπό! Απ’ ότι κατάλαβα, με τα χρήματα που βγάλαμε, η Unicef εμβολίασε πλήρως 100 παιδιά. Φοβερά συγκινητικό! Πήγε τόσο καλά που θεσπίστηκε ως θεσμός και τώρα κάθε χρόνο θα γίνεται στο Ίδρυμα Κακογιάννη διήμερο, γιατί έγινε sold-out».
Κ.Β.: (σκέφτεται…) «Λονδίνο. Έχω την άνεση να έρχομαι εδώ όποτε θέλω, είναι πολύ εύκολη επιλογή το Λονδίνο. Μ’ αρέσει ως βάση, ταξιδεύεις πιο εύκολα και πιο φθηνά από εκεί, η κωμωδία -αν και υπερκορεσμένο είδος στην Αγγλία- έχει πάρα πολλές ευκαιρίες να παίζεις, παίζω κάθε βράδυ, μερικές φορές και δύο φορές. Μπορώ να δοκιμάσω εύκολα καινούργιο υλικό, τώρα έγραψα το καινούργιο μου σόου και δεν έχω που να το δοκιμάσω. Αλλά το Λονδίνο πλέον έχει ακριβύνει πάρα πολύ, τα νοίκια είναι πανάκριβα. Αν μείνεις μόνο θες £2000. Χρειάζεσαι συγκάτοικο οπωσδήποτε. Αλλά και πάλι, χιλιάρικο ο καθένας; Ως πόλη, όμως, λειτουργεί πολύ καλά και πάρα πολύ φίλοι μου είναι εκεί. Αυτό που σιχαίνομαι στην Αγγλία είναι που κάνεις φίλους ξένους. Είχα μια φίλη Τεξανή. Έφυγε πήγε στο Τέξας. Είχα φίλους Ινδούς, πήγαν στην Ινδία, είχα φίλους Έλληνες, γύρισαν εδώ. Και καταλήγεις να χάνεις φίλους, γιατί στο Λονδίνο δεν υπάρχει μονιμότητα. Επίσης οι αποστάσεις μεταξύ φίλων είναι μεγάλες, γιατί ζούμε στα περίχωρα. Παίζει δηλαδή αυτό στο Facebook να λες: «παιδιά είμαι κέντρο, θέλει κανείς ποτάκι;». Αλλά μετά έρχεται αυτός που δεν πήγαινες πολύ…».
