Κατηγορία: Arts

Την περασμένη άνοιξη, το Rockwave Festival υποδέχτηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τους Black Keys σε ένα από τα σημαντικότερα live του 2015. Εκτός λοιπόν, από τους Black Keys, που ήταν υπέρ του δέοντος μέτριοι και τους Black Angels, που είναι πολύ καλοί στο μουσικό είδος που υπηρετούν (psychedelic rock), αλλά η ακουστική του χώρου τους αδίκησε κατάφορα, εμφανίστηκαν στην σκηνή και 3 ελληνικά συγκροτήματα. Κι αν οι 1000mods είναι μια αρκετά αναγνωρισμένη μπάντα που μας εκπλήσσει κάθε φορά με τα live της, όπως το τελευταίο τους στο Piraeus Academy 117, οι Puta Volcano κι οι Big Noise Attack ήταν δυο συγκροτήματα που μας εξέπληξαν ευχάριστα με την παρουσία τους στο φεστιβάλ. Έτσι αποφάσισα να πάω να ακούσω τους Puta και σε ένα δικό τους live και να αποτυπώσω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου σχετικά με αυτά που άκουσα από τις μπάντες κι αφουγκράστηκα από τον κόσμο.

Οι πόρτες άνοιγαν 20.30 και εμείς βρεθήκαμε στο An club περίπου εκείνη την ώρα. Ο κόσμος ήταν ελάχιστος και 21.00 η ώρα θα έβγαιναν οι Angry Boy Jester, το supporting act της συναυλίας για το οποίο θα μιλήσουμε αναλυτικά παρακάτω. Η έλλειψη κοινού προκάλεσε μια μεγάλη καθυστέρηση, της έκτασης της 1 ώρας και 10 λεπτών μέχρι να βγει το συγκρότημα. Το ακόμα πιο εξοργιστικό ήταν ότι αν ο κόσμος που βρισκόταν έξω από το An κατά τις 21.30 έμπαινε μέσα εκείνη την στιγμή, το live πιθανότατα θα άρχιζε σε μερικά λεπτά. Το γεγονός αυτό έδειξε μια έλλειψη συναυλιακής συμπεριφοράς από το κοινό, όσον αφορά την τυπικότητα στο πρόγραμμα και μια γενικότερη νοοτροπία του στυλ “Κάτσε να πιούμε την μπύρα μας και μπαίνουμε”, που δεν είναι κακό αν συμβαίνει με 50 άτομα σε συναυλιακό χώρο χωρητικότητας 3000 ατόμων. αλλά είναι κάκιστο και τουλάχιστον αγενές για μουσική σκηνή που χωράει 600 άτομα το πολύ. Γενικά, η προσέλευση του κόσμου έφτασε τα 500 άτομα, νούμερο φυσιολογικό για μια συναυλία τέτοιου βεληνεκούς, αν κι ο ήχος που απόδωσαν οι δυο μπάντες άξιζε τον πενταπλάσιο κόσμο. Για το An, τα λόγια είναι περιττά καθώς αποτελεί την ιστορικότερη μουσική σκηνή της Αθήνας και ωθεί το κοινό σε υψηλά επίπεδα ενέργειας, με τον ήχο να είναι πληθωρικός και τα συγκροτήματα να βρίσκονται σε απόσταση μιας ανάσας από τον κόσμο.

Στις 22.10 λοιπόν, βγήκαν στην σκηνή οι Angry Boy Jester, μια μπάντα που κατάφερε να παίξει απίστευτα καλό rock ‘n’ roll για τα περίπου 40 λεπτά που διήρκησε το playlist τους. Θα ήθελα πάρα πολύ να σας πω με λεπτομέρειες για το κάθε κομμάτι που έπαιξαν, αλλά ήταν το παρθενικό τους live και τα κομμάτια τους δεν είχαν κάποιον οριστικό τίτλο παρά μόνο κάποια ονόματα που σκαρφίζονταν εκείνη την στιγμή τα μέλη του γκρουπ. O The Saint στα φωνητικά και την κιθάρα, όπως και το Rendezvous Boy μαζί με τους Sonic Waste στο μπάσο, τον Gus Boggar στην σολιστική κιθάρα και τον Nues στα τύμπανα ταρακούνησαν για τα καλά το An club, με τα riffs τους και τις grunge μελωδίες τους. Τα φωνητικά του The Saint ήταν πολύ ατμοσφαιρικά και ξεχωριστά για την χροιά τους, ενώ η ενέργεια κι ο χειρισμός του κοινού από όλα τα μέλη της μπάντας έδειξε ότι είχαν μεγάλη εμπειρία από live, επιβεβαιώνοντας εν μέρει με αυτόν τον τρόπο, ότι αποτελούν μέλη από διάφορες Αθηναϊκές μπάντες όπως οι Semen of the Sun, οι Yellow Devil Sauce κ.α. Η ροή του playlist τους ήταν απίστευτα καλή και κανείς δεν κατάλαβε πότε τέλειωσε το supporting act τους. Απέδωσαν γεμάτο ήχο, με τον Sonic Waste να είναι καθηλωτικός με τις μπασογραμμές του και το στύλ του που παρέπεμπε σε μέλος μπάντας της βόρειας Καλιφόρνιας και τον Nues να δίνει τον ρυθμό και να ξεσηκώνει το κοινό με τα σπασίματά του.

Το μόνο αρνητικό της όλης τους εμφάνισης ήταν η τόσο μεγάλη καθυστέρηση της, καθώς δεν φάνηκε να θέλουν να παίξουν για τους τυπικούς θεατές τους, γεγονός κατανοητό, αφού καμία μπάντα δεν θέλει να κάνει live μπροστά σε 50 άτομα. Περιμένουμε την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά το ερχόμενο φθινόπωρο εκτός απρόοπτου και την επόμενη εμφάνιση τους για να τα σπάσουμε μαζί τους.

Κι αν η πρόγευση της βραδιάς ήταν οι τόσο δυναμικοί Angry Boy Jester, τι να πούμε για τους Puta Volcano; Εντυπωσιακά καλοί στο psychedelic stoner με desert και folk επιρροές, ξεσηκωτικοί και σαν σύνολο και σαν μουσικοί, με την συνολική σκηνική τους παρουσία να σε παρασέρνει, γεγονός που σπάνια συνέβη στην συναυλία του Σαββάτου και με οδηγεί σταδιακά σε ένα συμπέρασμα για το κοινό της συγκεκριμένης συναυλίας. (Δεν θα πω κάτι ακόμα γιατί μπορεί να το μετανιώσω!). Η αρχή έγινε με το «Zombie» κι ο Alex P. άρχισε να παίζει το ύπουλο riff του κομματιού και να μας προϊδεάζει για μια προσωπικά πολύ καλή δική του μέρα, αφού το σόλο του ήταν συγκλονιστικά ίδιο με αυτό της ηχογράφησης του κομματιού και το άλλαξε λίγο προς το καλύτερο.

Η συνέχεια δόθηκε σε λίγο πιο folk μονοπάτια με τον Stephen S. να δίνει τον rock ‘n’ roll ρυθμό και την Luna να ξεστομίζει τις πρώτες λέξεις από το «Rockability», ενώ ακολούθησε, όπως και στο πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του συγκροτήματος, το psychedelic «Burn The Rest», με το κοινό να αρχίζει να ζεσταίνεται και την μπάντα να ξεπερνά το αρχικό μούδιασμα, που έχει κάθε σχετικά καινούργιο μουσικό σχήμα στις πρώτες του νότες μπροστά στον κόσμο. Αφού λοιπόν, μεσολάβησε το «Black sand», δείχνοντας σε όλους μας ότι οι Puta Volcano μπορούν να παίξουν rock ‘n’ roll stoner με την ίδια ευκολία που πειραματίζονται στο desert rock (ο Μπάμπης από τους Planet of Zeus, που βρισκόταν στο κοινό, πρέπει να ήταν αρκετά υπερήφανος για την stoner γενιά που ακολουθεί), η μπάντα έπαιξε ένα κομμάτι από αυτά που θα περιέχονται στο δεύτερο άλμπουμ τους και έγινε κατανοητό από το σύνολο των θεατών – ακροατών ότι το γκρουπ ετοιμάζει πολύ ωραία πράγματα στην νέα του δισκογραφική δουλειά.

Κάπου εδώ, θα αλλάξω παράγραφο, διότι συνέβηκε η μια από τις δυο καλύτερες στιγμές της βραδιάς, καθώς οι Puta Volcano απένειμαν φόρο τιμής στον δάσκαλο της metal rock σκηνής, τον υπερμέγιστο Lemmy Kilmister, παίζοντας το «Ace of Spades» σε μια καινοτόμο εκτέλεση που ήταν πολύ λιτή, αλλά κι αρκετά ξεσηκωτική για το κοινό. Στην εμφάνιση του συγκροτήματος σε αυτό το κομμάτι, εντύπωση προκάλεσε ότι η Luna διάβαζε τα λόγια από το χαρτί, γεγονός το οποίο δεν νομίζω να ξενέρωσε κανέναν, διότι οι Puta σπάνια παίζουν διασκευές κι ίσως αποφάσισαν να παίξουν το μουσικό σήμα – κατατεθέν των Motorhead την τελευταία στιγμή, μαθαίνοντας ότι το βράδυ του Σαββάτου θα γινόταν η κηδεία του Lemmy. Στην συνέχεια μεσολάβησαν τα κομμάτια «Indri», «Await» και «Indigos and Vulgars», τα οποία ερμηνεύτηκαν εξαιρετικά από την Luna, με τα φωνητικά της να θυμίζουν κάτι από Ινδιάνικες και Κέλτικες μουσικές και χροιές ενώ εκτελέστηκαν από τους υπόλοιπους μουσικούς σχεδόν αλάνθαστα.

Το τέλος έφτανε σιγά – σιγά και είχε έρθει η σειρά των δυο πιο γνωστών κι ίσως καλύτερων κομματιών να ακουστούν , του «Raindance» και του «The Sun». Ο “χορός της βροχής” έδωσε φτερά στον κόσμο, ο οποίος χοροπηδούσε ασταμάτητα, χωρίς βέβαια να εκπέμπει την αναμενόμενη ενέργεια που έδινε το κομμάτι, κάτι το οποίο συνέβη με τον επακόλουθο “χορό του ήλιου”, που δεν γίνεται να μην σε συνεπάρει. Στο τέλος του «The Sun» ο μπασίστας της μπάντας , Bookies έσπασε μαζί με τον Stephen S. το drum set, αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στο συγκρότημα στο να κάνει ένα μικρό encore, παίζοντας το «Fou» όταν το κοινό ζητούσε με μια φωνή κι άλλο, κι άλλο…!!

Συνολικά, οι Puta Volcano δικαίωσαν τις προσδοκίες εμού και όλου του υπόλοιπου κόσμου για ένα από τα πιο δυνατά live τους, πριν μπουν στο στούντιο για την ηχογράφηση της δεύτερης δισκογραφικής δουλειάς τους. ενώ ξεχωριστά η Luna ήταν καθηλωτική, έχοντας τα καλύτερα γυναικεία φωνητικά που έχω ακούσει ποτέ σε ελληνική κι ίσως ευρωπαϊκή μπάντα, ενώ ο Alex P. έδωσε τον καλύτερο του εαυτό σε αυτό το live, σε σχέση με όσα έχω δει ή έχω ακούσει, εκτελώντας άψογα τα μέρη του και σολάροντας πληθωρικά, όπως ξαναείπα και πλουραλιστικά, όσον αφορά τα effects και τις τεχνικές παιξίματος του. Ο Bookies ήταν μια τρελή προσωπικότητα πάνω στην σκηνή με άπειρη ενέργεια και αντιπροσωπευτικές μπασογραμμές του stoner με τον Stephen S. να δημιουργεί με τον προαναφερόμενο ένα απόλυτα ταιριαστό ντουέτο, το οποίο βάζει τις βάσεις για την δυναμική της μπάντας και την αύρα που αποπνέει. Το μόνο αρνητικό του γκρουπ, αν εξαιρέσουμε κάποια προβλήματα στον ήχο που μόνο το συγκρότημα δεν φταίει, ήταν τα αδικαιολόγητα μεγάλα κενά ανάμεσα στα κομμάτια που προκαλούσαν αρκετή αμηχανία ανάμεσα στους Puta και το κοινό και δεν δικαιολογούνται για μια μπάντα που παίζει σε επαγγελματικό επίπεδο και θέλει να παρασύρει στην δίνη της μουσικής της το κοινό , μέσω της σειράς των κομματιών της.

Αν μπορούσα να κάνω μια σύνοψη για την συναυλία αυτή σε μια φράση θα ήταν ότι είδα δυο από τις καλύτερες εμφανίσεις συγκροτημάτων το τελευταίο διάστημα μπροστά σε ένα (ναι, θα το πω…) από τα χειρότερα μουσικά κοινά που έχω έρθει αντιμέτωπος ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, ήταν ένα πολύ αξιόλογο live και ένας ιδανικός τρόπος για να περάσεις ένα Σαββατόβραδο του νέου χρόνου. Γι’ αυτό, ψάξτε που είναι το επόμενο live των δυο μπαντών, εντός ή εκτός Αττικής, κι αν μπορείτε, προτείνω να πάτε χωρίς δεύτερη σκέψη!

* Η χρονιά που πέρασε τελείωσε με τον χειρότερο τρόπο καθώς, έφυγε για την γειτονιά των ρέμπελων της ρόκ ο Lemmy Kilmister, ο frontman των Motorhead και μια από τις μεγαλύτερες μορφές της μέταλ, όπως την ξέρουμε σήμερα και μας έμαθε ο ίδιος. Όμως, και το 2016 έκανε το ντεμπούτο του με έναν σοκαριστικό θάνατο, αυτόν του David Bowie, του ανθρώπου – πολυμηχάνημα στην μουσική, στην ηλικία των 69 ετών κι ενώ είχε κυκλοφορήσει την καινούργια του δισκογραφική δουλειά. Η μουσική κοινότητα πενθεί για τον χαμό αυτών των 2 μουσικών αλλά πάνω απ’ όλα ανθρώπους σαν κι εμάς, με τα πάθη τους , τις εξαρτήσεις τους από ουσίες και πρόσωπα, αλλά και με την ψυχή τους γεμάτη από ζωή, που θα τους κάνει πάντα να υπάρχουν γύρω μας. R.I.P Lemmy , R.I.P. David και νομίζω ότι ούτε ένας μήνας δεν θα είναι ίδιος χωρίς εσάς…