Κατηγορία: Μουσική

«Prodigy»: Η απόλυτη έκσταση στις 4 Ιουλίου στην σκηνή του Rockwave

Πριν από 4 χρόνια, το Rockwave festival είχε φιλοξενήσει πολύ τρανταχτά ονόματα της μουσικής σκηνής, όπως τους Editors, τον τραγουδιστή των Madrugada, Sivert Hoyem, τους Stranglers, τον πάντα ανατρεπτικό Γιάννη Αγγελάκα, αλλά και τους πρωτεργάτες της stoner μουσικής, Monster Magnet. Έτσι κι εγώ είχα πάρει ένα τριήμερο εισιτήριο και κατευθείαν ξεχώρισε στα μάτια μου ένα όνομα που υπήρχε την τρίτη μέρα: The Prodigy. Η φήμη για τις ζωντανές εμφανίσεις τους είναι τόσο ευρεία που παρατήρησα ότι τότε, όπως και τώρα υποθέτω, είχαν έρθει χιλιάδες άτομα από τις γύρω χώρες όπως η Ιταλία κι η Βουλγαρία, αλλά και από την μακρινή για μας Ολλανδία. Και δικαιώθηκε αυτή φήμη περίτρανα. Τόσο πολύ, που ήρθαν και την επόμενη χρονιά, το 2012, με τους Iggy and the Stooges. Το ελληνικό κοινό ανυπομονούσε για την επόμενη εμφάνιση τους και να που αυτή θα πραγματοποιηθεί 3 χρόνια μετά, στα πλαίσια των 20 χρόνων του Rockwave, το οποίο τους έφερε το 1999 για δεύτερη φορά στην χώρα μας κι εκείνοι συνεργάστηκαν πάνω στην σκηνή με τους ελπιδοφόρους τότε Έλληνες της progressive hip hop σκηνής, Terror X Crew. Ας θυμηθούμε λοιπόν, από που ξεκίνησαν οι Prodigy και πως κατέληξαν στο σήμερα, όπου αποτελούν την πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για είδη μουσικής όπως η dubstep, η drum n’ bass, η electronic φυσικά αλλά κι η πάλι ανερχόμενη στα μουσικά δρώμενα, rave .

Οι Prodigy ιδρύθηκαν στο Braintree του Essex από τον βασικό συνθέτη των κομματιών του συγκροτήματος, τον μουσικό παραγωγό Liam Paris Howlett και αποτελούνται από τον ίδιο, τον Keith Charles Flint, ή όπως τον αποκαλούν κάποιοι «ξανθό διάολο της σκηνής» στα φωνητικά και τον «μασκοφόρο» Keith Palmer ή Maxim, επίσης στη φωνή και στο beatboxing ορισμένες φορές. Το όνομα του γκρουπ επιλέχθηκε από τον Liam, σαν φόρος τιμής στο πρώτο του αναλογικό synthe που ονομαζόταν Moog Prodigy. Όλα άρχισαν σε ένα μπαρ του Λονδίνου, καθώς όλοι τους είναι Βρετανοί κι από εκείνη τη στιγμή του 1990 καθιερώθηκαν στην rave σκηνή. καθώς τα γεμάτα ενέργεια τραγούδια τους έσπρωχνα όλους τους θαμώνες των μαγαζιών που εμφανίζονταν ζωντανά, να χορέψουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Εκείνη την περίοδο κυκλοφορούν κι ένα single με τον τίτλο «Charly», το οποίο γνωρίζει τεράστια επιτυχία και αναρριχάται στο νούμερο 3 των βρετανικών charts. Η κριτική όμως, για την ιδέα τους να χρησιμοποιήσουν ήχους ηλεκτρονικών παιχνιδιών για βάση των κομματιών τους, γεγονός πρωτοποριακό για την εποχή, είναι δριμεία και οι κριτικοί μουσικής χαρακτηρίζουν το είδος μουσικής που παράγουν ως «toytown techno».

Τον επόμενο χρόνο θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ με τίτλο «Experience», το οποίο θα περιέχει το ιστορικό κι ένα από τα τραγούδια που δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει χορέψει, το «Out of Space». Το άλμπουμ αυτό θα στεφθεί με μεγάλη εμπορική επιτυχία στην Μεγάλη Βρετανία και θα γίνει πλατινένιο, αλλά η αλλαγή του στυλ του συγκροτήματος, ώστε να φύγει από πάνω τους η ταμπέλα του «kiddie rave» σε πιο σκληροπυρηνικές μουσικές θα φέρει την αντίδραση μιας επιτροπής του βρετανικού κοινοβουλίου, η οποία θα απαγορεύσει την μουσικής τους και γενικά την rave, διότι ωθεί τους νέους σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, σύμφωνα με τα λεγόμενα της. Κι εδώ μπορούμε να καταλάβουμε πόσο τρελοί είναι αυτοί οι τύποι, αφού η απάντηση τους σε αυτή την απαγόρευση θα είναι το τραγούδι «Their Law».

Το 1994 , θα ακολουθήσει η κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους με τίτλο «Music for the Jilted Generation», το οποίο θα καταφέρει να ανέλθει στην κορυφή των βρετανικών charts και να αποσπάσει πολύ καλές κριτικές. Αυτός ο δίσκος σηματοδότησε ουσιαστικά την αλλαγή του ήχου των Prodigy, καθώς εισήγαγαν στην μουσική τους ηλεκτρονικά στοιχεία αλλά και break-beat βάσεις, οι οποίες χαρακτήρισαν τις μετέπειτα δισκογραφικές δουλειές τους, αλλά κι ένα αναπτυσσόμενο είδος εκείνη την εποχή, την dubstep.

Τρία χρόνια αργότερα, θα βγάλουν τον τρίτο τους δίσκο με τίτλο «The Fat of the Land», ο οποίος θα περιέχει δυο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος ακόμα και σήμερα, το «Firestarter» και το «Smack my Bitch up», δυο τραγούδια που θα ξεχωρίσουν για πολύ διαφορετικούς λόγους το καθένα. Το μεν πρώτο, θα βγει ως single έναν χρόνο πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ και θα βοηθήσει το project των Prodigy να διαδοθεί και πέραν του Ηνωμένου Βασιλείου, όπου θα καταλάβει ξανά την πρώτη θέση των βρετανικών ταμπλόιντ, και να κερδίσει τη θέση των headliners σε ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ παγκοσμίως, το Lollapalooza Festival. Εκτός όλων των παραπάνω, θα είναι κι η πρώτη φορά που ο Keith Flint θα προσθέσει σε κομμάτι τα πανκ και ψυχεδελικά φωνητικά του αλλάζοντας και την εμφάνιση του, έτσι όπως τον ξέρουμε σήμερα. Αντίθετα, το «Smack my Bitch up», θα κερδίσει τις εντυπώσεις τόσο με τους στίχους, όσο και με το βιντεοκλίπ του και τις αρνητικές κριτικές που δέχτηκαν αμφότερα. Η Παγκόσμια Οργάνωση Γυναικών θα κατηγορήσει το συγκρότημα και τον δημιουργό του κομματιού, Liam Howlett, ότι ωθεί με τους στίχους του σε επιθετική και βίαιη συμπεριφορά έναντι των γυναικών και στη χορήγηση ναρκωτικών σε άλλα άτομα, μέσω της λέξης “smack”. Ο Liam θα απαντήσει ότι
“Απλά ωθεί εμάς, αλλά και το κοινό μας στην εκδήλωση της μανιώδους ενέργειας που δημιουργείται στα live μας”, με τον πόλεμο για το συγκεκριμένο κομμάτι να μην τελειώνει εδώ. Στο βιντεοκλίπ, που θα κυκλοφορήσει αργότερα και θα σκηνοθετήσει ο Jonas Akerlund, θα δούμε ένα άτομο να κάνει χρήση ναρκωτικών, να καταναλώνει υπερβολικές ποσότητες αλκοόλ, να εμπλέκεται σε άγριους καυγάδες, να ασκεί βία σε ανυποψίαστους ανθρώπους, να κλέβει ένα αμάξι, να κάνει απόπειρες βιασμού κάποιων γυναικών, να ερωτοτροπεί με μια πόρνη και στο τέλος να βλέπει το είδωλο του στον καθρέφτη, αντικρίζοντας κι αυτό κι εμείς μια ξανθιά νέα γυναικά. Το τελευταίο αυτό γεγονός θα προκαλέσει για άλλη μια φορά την αντίδραση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Γυναικών και τον περιορισμό της προβολής του βιντεοκλίπ σε μεταμεσονύχτιες ώρες αρχικά και την απαγόρευση της προβολής του τελικά. Οι Prodigy θα αντιδράσουν σε όλο αυτόν τον πουριτανισμό, παίζοντας συνεχώς το κομμάτι στις συναυλίες τους και μη δεχόμενοι υποδείξεις από τα συγκροτήματα που εμφανίζονταν μαζί τους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την απαγόρευση των Beastie Boys, προς σεβασμό στα άτομα που υφίστανται βία στο σπίτι, με τους Prodigy να παίζουν τελικά το κομμάτι και τον Maxim να λέει “Δεν θέλουνε να παίξουμε αυτό το αναθεματισμένο κομμάτι. Αλλά ο τρόπος που έχουμε μάθει να λειτουργούμε είναι να κάνουμε ό,τι θέλουμε”.

eikona

Το 2000 όμως, έρχεται η φυγή του Leeroy Thornhill, ο οποίος παίζει πλήκτρα στο συγκρότημα κι αποτελεί πολύ σημαντικό μέλος, λόγω των γνώσεων στο είδος που υπηρετούσαν με μεγάλη επιτυχία τότε οι Prodigy, την ηλεκτρονική μουσική. Το συγκρότημα διαλύεται κι διαδικτυακή σελίδα τους θα μαυρίσει, γράφοντας μόνο ένα μήνυμα στο κέντρο της, “We will be back…”. Μετά από 2 χρόνια ανεπιτυχούς σόλο πορείας των τριών εναπομεινάντων μελών, οι Prodigy θα επανενωθούν και θα κυκλοφορήσουν ένα single με τίτλο «Baby ‘s got a Temper» το οποίο θα προκαλέσει ξανά αντιδράσεις με τους στίχους του, καθώς αναφέρει το “ναρκωτικό του βιασμού” Rohypnol ή Roofies, αλλά και με το βιντεοκλίπ του το οποίο θα απεικονίζει ημίγυμνες γυναίκες να αρμέγουν αγελάδες με ταχύτατοyς ρυθμούς, ενώ ξυλοκοπούνται. Εδώ αξίζει να ομολογήσω ότι πρέπει να δείτε τα βιντεοκλίπ αυτά, που προκάλεσαν τόσο ακραίες αντιδράσεις αλλά ανέδειξαν κάποιες μεγάλες αλήθειες για την υποκριτική κοινωνία της Μεγάλης Βρετανίας και τις συμπεριφορές της νεολαίας της. Παρ’ όλα αυτά, την ίδια χρονιά, το περιοδικό Q κατέταξε τους Prodigy στις “50 μπάντες που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις”.

Στα επόμενα 3 χρόνια, θα δώσουν την ευχαρίστηση 2 δισκογραφικών δουλειών στο κοινό τους, του τέταρτου άλμπουμ τους με τίτλο «Always Outnumbered, Never Outgunned» και μιας συλλογής όλων των παρελθοντικών singles τους με τίτλο «Their Law: The Singles 1990 – 2005». Και τα δυο γνώρισαν τεράστια επιτυχία, με το πρώτο να περιέχει ένα από τα πιο πετυχημένα κομμάτια τους που έχει βγει σε single, το «Memphis Bells»και το δεύτερο να περιλαμβάνει το remix των Pendulum στο «Voodoo People», ένα από τα πιο παιγμένα τραγούδια της ηλεκτρονικής και dubstep μουσικής παγκοσμίως.

Το 2009, θα κυκλοφορήσει ο πέμπτος δίσκος τους με τίτλο «Invaders must Die», το οποίο έμελλε να αποτελέσει το πιο πετυχημένο άλμπουμ του συγκροτήματος, με πάνω από 97000 αντίτυπα να πωλούνται στην Μεγάλη Βρετανία, μια εβδομάδα μετά την κυκλοφορία του. Όσον αφορά τα charts, βρέθηκε στην πρώτη θέση στο Ηνωμένο Βασίλειο, στο τοπ 5 στην Γερμανία και την Αυστραλία και στο τοπ 10 στην Νορβηγία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Άλλα γεγονότα που αξίζει να σημειωθούν σε σχέση με αυτόν τον δίσκο, είναι η συμμετοχή και των τριών μελών του συγκροτήματος σε όλα τα τραγούδια του άλμπουμ μετά το 1997 και το «The Fat of the Land», καθώς κι η επένδυση της ταινίας «Smokin’ Aces» και του βιντεοπαιχνιδιού «Need for Speed : Undercover» με κομμάτια του δίσκου . Σε αυτήν την δισκογραφική δουλειά τους, θα συμμετέχουν κι άλλα μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας, όπως ο πρώην ντράμερ των Nirvana και πλέον frontman των Foo Fighters, Dave Grohl , παίζοντας ντραμς στο «Run with the Wolves». Η μπάντα θα υποστηρίξει, ότι με αυτό το άλμπουμ επέστρεψε στο ένδοξο παρελθόν της, ενώ ο Howlett θα πει ότι το άλμπουμ “Αποτελεί κάτι παραπάνω από μια γιορτή. Επανερχόμαστε όλοι μαζί και μας αρέσει. Ναι! Είμαστε εδώ, είμαστε πιο καυτοί από ποτέ”.

Τα επόμενα χρόνια, θα περιοδεύσουν σε όλο τον κόσμο και θα συμμετέχουν στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του πλανήτη, συνήθως ως headliners. Μάλιστα, το 2011, θα κυκλοφορήσουν και μια ταινία με τίτλο «World ‘s on fire», που θα περιέχει εικόνες από το Warrior’s Dance Festival, ενώ ο Liam θα ανακοινώσει, έναν χρόνο πριν, ότι με το πέρας της περιοδείας τους στην Αμερική με τους Linkin Park, θα μπουν στο στούντιο για την ηχογράφηση νέου υλικού. Το αποτέλεσμα αυτής της ηχογράφησης θα είναι ο δίσκος «Day is the Enemy», που θα περιέχει κομμάτια που μας θυμίζουν τους παλιούς Prodigy, όπως το «Nasty» και το «Destroy», αλλά και τραγούδια που εισάγουν πιο psychedelic rock στοιχεία, όπως το ομώνυμο του δίσκου αλλά και το απίστευτης δυναμικότητας «Wall of Death». Η διαφορά αυτού του άλμπουμ είναι σαφώς ο πιο θυμωμένος και βίαιος ήχος, αλλά κυρίως ότι για πρώτη φορά ο Howlett έγραψε μαζί με τους Flint και Maxim τα τραγούδια, χωρίς οι 2 φωνές να ηχογραφήσουν απλά πάνω στην έτοιμη μουσική. Ο Flint, για το συγκεκριμένο γεγονός, υποστήριξε  ότι χρειάστηκαν πολλές αλλαγές σε στούντιο και σε μίξεις, ώστε να καταφέρουν να βγάλουν έναν δίσκο, ο οποίος θα καταφέρει να θυμίζει περισσότερο από όλους τους προηγούμενους “συγκρότημα”, στόχος που είχαν θέσει όταν έκατσαν στο τραπέζι για να συζητήσουν για το επόμενο άλμπουμ τους και που η υλοποίηση του διήρκησε περίπου έξι χρόνια.

Το ερχόμενο Σάββατο λοιπόν, οι Prodigy θα εμφανιστούν για πέμπτη φορά σε ανοιχτό χώρο στην Ελλάδα, έχοντας μαζί τους και δυο αξιόλογους μουσικούς, οι οποίοι τους συνοδεύουν στις ζωντανές εμφανίσεις τους τα τελευταία χρόνια, τον Leo Crabtree στα ντραμς και στα κρουστά γενικότερα και τον Rob Holliday στην κιθάρα και στο μπάσο. Πριν από αυτούς όμως, θα έχουμε τη χαρά να απολαύσουμε κι άλλους απίστευτους και γεμάτους εμπειρίες καλλιτέχνες, με αποκορύφωμα τους Black Rebel Motorcycle Club . Τι να πρωτοπείς για αυτό το συγκρότημα… Κατάφεραν να γίνουν παγκοσμίως γνωστοί και να παίξουν στα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ του κόσμου, χωρίς την μεσολάβηση καμίας δισκογραφικής παρά μόνο με δικές τους παραγωγές στα άλμπουμ τους. Η μουσική που δημιουργούν κι ερμηνεύουν είναι απολύτως άρτια και γεμάτη με πρωτοτυπίες, τόσο στο  μελωδικό όσο και στο τεχνικό κομμάτι, με την κιθάρα και το μπάσο να κάνει θαύματα στα χέρια των Peter Hayes και Robert Levon Been αντίστοιχα. Κατά την γνώμη μου λοιπόν, αποτελούν ένα παράδειγμα και πρότυπο για τους απανταχού στον κόσμο μουσικούς, για το πως μπορείς να γίνεις σημαντικό κεφάλαιο στην μουσική με πολλή δουλειά, προσωπική και συλλογική, και μεθοδικότητα στις κινήσεις σου, όσον αφορά την δισκογραφία σου και τις εμφανίσεις σου.

Οι υπόλοιποι που θα εμφανιστούν μαζί με τους Prodigy και τους BRMC είναι οι Electric Litany, οι οποίοι είναι Έλληνες κι είμαι σίγουρος ότι θα μας μαγεύσουν με μουσική τους, η οποία θυμίζει κάτι από Cure με τα ψυχεδελικά στοιχεία να επικρατούν και κάποια τζαζ και μπλουζ στοιχεία να υποβόσκουν και να φωνάζουν ορισμένες στιγμές “Είμαστε κι εμείς εδώ!”. Ο έτερος μουσικός, που θα εμφανιστεί στις 4 Ιουλίου στο Terra Stage του Rockwave Festival , είναι ο μεγάλος δάσκαλος της stoner / heavy / desert rock και πρώην frontman των τεράστιων Kyuss, John Garcia, ο οποίος θα μας περιπλανήσει στα μονοπάτια αυτών των ειδών μουσικής και θα μας δείξει ότι ακόμα κι αν τα μέλη αυτής της ιστορικής μπάντας δεν έχουν καλές επαφές μεταξύ τους τη δεδομένη χρονική περίοδο, η αίγλη της φωνής του και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί στο άκουσμα της δεν θα χαθούν και δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ.

Εύχομαι λοιπόν, να γίνει χαμός σε αυτή την συναυλία από κόσμο και διάθεση αλλά κι οι καλλιτέχνες που θα εμφανιστούν να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό μπροστά σε ένα κοινό που αδημονεί για την εμφάνιση τους. Θα τελειώσω αυτό το άρθρο με μια κομματάρα από τους Black Rebel Motorcycle Club και με ένα remix του «Smack my bitch up» από τους απίστευτους Noisia, προτρέποντας με τον χορό μας το Σάββατο να βρωντοφωνάξουμε “Smack our Europe Up” !!!!!!!

Info

Τιμές Εισιτηρίων

Τα εισιτήρια κοστίζουν 42 ευρώ αυτή τη χρονική στιγμή, όπου έχει αρχίσει η τελική φάση της προπώλησης

Σημεία Προπώλησης

Αθήνα

Ticket House , Πανεπιστημίου 42 (εντός στοάς), τηλ. 210 3608366

Metal Era , Εμμανουήλ Μπενάκη 22, τηλ. 210 3304133

Καταστήματα Γερμανός (Σε όλη την Ελλάδα)

Καταστήματα ΟΤΕ (Σε όλη την Ελλάδα)

Θεσσαλονίκη

Ticket House, Πλ. Αριστοτέλους 5

Online Sales ή αγορές με πιστωτική κάρτα

 

www.ticketpro.gr / www.tickethouse.gr

Για την αγορά μέσω ίντερνετ ή μέσω πιστωτικής κάρτας, υπάρχει επιβάρυνση 10 % στην τιμή του εισιτηρίου.

10+1 τραγούδια των «Pearl Jam» που πρέπει να ακούσετε

Οι Pearl Jam είναι ένα από τα δημοφιλέστερα μουσικά σχήματα όλων των εποχών. Μετρώντας 25 σχεδόν χρόνια καριέρας στη μουσική βιομηχανία, μαζί με τους Nirvana, Soundgarden και Alice in Chains ήταν οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι της Grunge σκηνής και ταυτόχρονα οι μακροβιότεροι. Πρόκειται για ένα συνολικό ταλέντο, χωρίς να υπάρχει μονοπώλιο. Όντας ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, αποφάσισα να σας παρουσιάσω  10+1 προτάσεις τραγουδιών των Pearl Jam, τα οποία και πρέπει να ακούσετε. (Χρονολογική σειρά):

  1. «Alive» (Ten)

Γιατί με τους στίχους γι’ αυτό το τραγούδι μπήκε στο συγκρότημα ο τραγουδιστής Eddie Vedder.

http://https://www.youtube.com/watch?v=wGiTPgvKktM

  1. «Black» (Ten)

Γιατί είναι μια από τις καλύτερες και πικρότερες μπαλάντες χωρισμού.

  1. «Jeremy» (Ten)

Γιατί αντιτάχθηκε στο bulling πριν απ’ όλους, απλά και μόνο μ’ ένα βίντεο.

  1. «Release» (Ten)

Για την ηρεμία που εκπέμπει μέσα από την χροιά της φωνής του Vedder.

  1. «Breath and a Scream» (Demo)

Για λίγο sexy, rock καταστάσεις.

https://www.youtube.com/watch?v=R6HXj7yzF1Y

  1. «Daughter» (Vs.)

Για την υπέροχη κιθάρα του Stone Grossard.

  1. «Elderly Woman behind the Counter of a Small Town» (Vs.)

Για τους υπέροχους στίχους του, αν δώσεις προσοχή.

  1. «Rearviewmirror» (Vs.)

Γιατί ο Vedder μπορεί να συνθέσει και αυτός καλή κιθάρα.

  1. «Better Man» (Vitalogy)

Γιατί είναι ένα πραγματικά μελωδικό κομμάτι για όλους.

  1. «Sirens» (Lightning Bolt)

Γιατί η συγκίνηση που δημιουργεί είναι ατελείωτη.

+1.  «Hunger Strike» (Temple of the Dog) 

Γιατί είναι η βασική σύσταση των Pearl Jam, απλά στα φωνητικά συμμετέχει και ο Chris Cornel των Soundgarden, πολύ καλύτερα από τον Vedder.

 

«Black keys»: Για πρώτη φορά στην Ελλάδα το συγκρότημα που επανέφερε το rock ‘n’ roll στη ζωή μας

Κάποιες φορές μετράς πόσες εμπειρίες έχεις αποκομίσει στη ζωή σου, τις οποίες θα ήθελες να ζήσεις ξανά και ξανά, αν μπορούσες. Έτσι, σου έρχονται στο μυαλό κάποιες στιγμές, στις οποίες γνώρισες άτομα, που άλλαξαν τον τρόπο που σκέφτεσαι και ζεις, αλλά κι άλλες στις οποίες ένιωσες σε πληθώρα τα συναισθήματα σου να διαχέονται χάρη σε ένα κομμάτι ή σε έναν χορό. Αυτού του είδους τις στιγμές είναι έτοιμοι να προσφέρουν οι Black Keys, ανεβαίνοντας στη σκηνή του Terra Vibe, στα πλαίσια των γενεθλίων του Rockwave Music Festival για τα 20 χρόνια ύπαρξης του. Εφοδιασμένοι λοιπόν, με τους ηλεκτρικούς blues και soul ήχους τους αλλά και τη διάθεση τους να ικανοποιήσουν το ελληνικό κοινό που τους λατρεύει, έρχονται στις 30 Μαΐου για να μας ξεσηκώσουν και να μας γεμίσουν την ψυχή και το μυαλό με τη μουσική τους μέχρι την επόμενη φορά που θα μας επισκεφτούν. Με αφορμή το live τους στην Ελλάδα, ας δούμε την πορεία των Black keys στην μουσική αλλά και στη ζωή από το γκαράζ στο οποίο άρχισαν να παίζουν τις πρώτες διασκευές το 2000 μέχρι σήμερα.

Τα «Μαύρα Κλειδιά» δημιουργήθηκαν από τους Dan Auerbach και Patrick Carney, οι οποίοι αποτελούν και τον βασικό κορμό του συγκροτήματος, ηχογραφώντας αποκλειστικά οι δυο τους στους δίσκους τους. Στην χώρα μας θα τους πλαισιώσουν ο Richard Swift στο μπάσο και στα φωνητικά κι ο πολυπράγμων John Clement Wood στα πλήκτρα, στην κιθάρα, στα φωνητικά και στο ντέφι. Ο Dan κι ο Patrick γνωρίστηκαν στην ηλικία των 9 χρόνων περίπου, όντας στην ίδια γειτονιά του Άκρον στο Οχάϊο κι αμέσως ήρθαν κοντά, λόγω του ότι κι οι δυο είχαν μουσικές καταβολές από την οικογένεια τους, με τον Auerbach να είναι ξάδερφος του κιθαρίστα Robert Quine, ο οποίος υπήρξε βετεράνος της Νεοϋορκέζικης πειραματικής ρόκ σκηνής. Από την άλλη, ο Patrick είναι ανιψιός του σαξοφωνίστα Ralph Carney, ο οποίος έχει παίξει σε μερικά άλμπουμ του Tom Waits. Έγιναν φίλοι κατά τη διάρκεια της μαθητείας τους στο Highstone High School κι ενώ είχαν απομακρυνθεί για λίγο, λόγω διαφορετικής σχολικής καθημερινότητας, μέσω ενός κοινού φίλου ξανασυναντήθηκαν και άρχισαν να τζαμάρουν μαζί το 1996. Στη συνέχεια παρακολούθησαν το τοπικό πανεπιστήμιο, αλλά μέσα σε μικρό διάστημα το παράτησαν για να ασχοληθούν με τη μουσική.

Οι 2 φίλοι θα ξαναβρεθούν στις αρχές του 2001 όπου ο Auerbach, ο οποίος ασχολείται πλέον επαγγελματικά με τη μουσική , θα ζητήσει τη βοήθεια του Carney για να φτιάξει ένα ντέμο με τραγούδια του, καθώς κανένα μπαρ δεν τον δεχόταν αν δεν άκουγε δουλειά του κι είχε σοβαρά βιοποριστικά προβλήματα εκείνον τον καιρό. Ο Patrick θα δεχτεί να τον βοηθήσει, δανείζοντάς του τον εξοπλισμό του και το γκαράζ του, με την προϋπόθεση να φέρει τους μουσικούς του. Την μέρα της ηχογράφησης όμως, οι μουσικoί του Dan δεν πάνε ποτέ στο γκαράζ του Patrick κι έτσι οι μετέπειτα Black Keys θα ηχογραφήσουν μόνοι τους ένα ντέμο έξι κομματιών στα μέσα του 2001, το οποίο θα στείλουν σε διάφορες δισκογραφικές. Έναν χρόνο μετά, θα δεχτούν μια πρόταση από την «Alive», μια μικρή εταιρία που ασχολούταν με την indie μουσική, η οποία ήταν σύμφωνα με το συγκρότημα, Η μόνη δισκογραφική που δέχτηκε να υπογράψει μαζί τους χωρίς να τους δει πρώτα.

Το όνομα του συγκροτήματος θα το εμπνευστούν από έναν σχιζοφρενή καλλιτέχνη ονόματι Alfred McMoore, ο οποίος θα αποκαλεί τους πατέρες τους  «black keys» σε μηνύματα που αφήνει στους τηλεφωνητές τους, όταν είναι θυμωμένος μαζί τους. Στην πρώτη τους live εμφάνιση, θα έχουν κοινό 8 ατόμων (πού να ήξεραν τι έβλεπαν αυτοί οι 8 άνθρωποι;!), ενώ στη συνέχεια θα κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο , «The Big Come Up», ο οποίος θα περιέχει  8 δικά τους κομμάτια και 5 διασκευές μπλουζ κομματιών, εκτελεσμένα με μεγάλο σεβασμό αλλά και καινοτομία, εκπέμποντας ένα πιο σκληρό μπλουζ-ρόκ ύφος . Χαρακτηριστικό αυτού και των επόμενων τεσσάρων δίσκων των Black Keys θα είναι, ότι οι ηχογραφήσεις τους θα συμβούν σε εξωτερικούς χώρους, με την πλειοψηφία αυτών να πραγματοποιούνται στο υπόγειο του Carney. Παρόλο που ο δίσκος τους δεν θα έχει τρελές πωλήσεις, το γκρουπ θα υπογράψει συμβόλαιο με την Fat Possum Records. Με την νέα τους δισκογραφική εταιρία λοιπόν, θα κυκλοφορήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους με τον τίτλο «Thickfreakness», το οποίο θα γράψουν μέσα σε 14 ώρες στο υπόγειο του Patrick, καθώς είχαν ξοδέψει όλη την προκαταβολή για τον δίσκο τους από την Fat Possum στο νοίκι. Τον Μάρτιο του 200 , θα συμμετέχουν στο πρώτο τους φεστιβάλ, το South by Southwest, που πραγματοποιήθηκε στο Όστιν του Τέξας, οδηγώντας περίπου 24 ώρες από το Άκρον για να φτάσουν. Το περιοδικό Time λίγο αργότερα, θα αναδείξει το «Thickfreakness» ως το τρίτο καλύτερο άλμπουμ για το 2003 ενώ την ίδια εποχή, το ντουέτο θα δεχτεί πρόταση 200,000 αγγλικών λιρών για την άδεια ενός τραγουδιού τους για διαφημιστική καμπάνια αγγλικής εταιρίας που εμπορεύεται μαγιονέζες, την οποία θα αρνηθούν για να μην αλλοιώσουν τον χαρακτήρα και το κοινό της μπάντας. Τέλος, εκείνη την περίοδο, εξαιτίας της εξάντλησης τους από την περιοδεία σε όλη την επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, θα ακυρώσουν τις εμφανίσεις που είχαν προγραμματίσει σε ορισμένες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

eikona1

Το συγκρότημα δεν κατάφερνε καλές πωλήσεις στους δίσκους του και τα ραδιόφωνα δεν έπαιζαν αρκετά τραγούδια τους με αποτέλεσμα να μην έχουν λεφτά να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Έτσι, αποφάσισαν να αρχίσουν να δίνουν την άδεια χρήσης των τραγουδιών τους σε διαφημίσεις, τηλεοπτικές σειρές και σόου, ταινίες και βιντεοπαιχνίδια, ξεπερνώντας τις 300 εμφανίσεις και τοποθετήσεις τραγουδιών σε τέτοιου είδους εγχειρήματα μέχρι σήμερα. Χαρακτηριστικό είναι ότι τραγούδια τους ακούστηκαν σε μια από τις δημοφιλέστερες σειρές της τελευταίας πενταετίας στον κόσμο, το «Sons of Anarchy», δίνοντας τους μεγάλη δημοφιλία και σε ένα κοινό που μέχρι τότε άκουγε βασικά stoner rock. Με τα λεφτά που θα καταφέρουν να βγάλουν με την αδειοδότηση των τραγουδιών τους, θα πάνε σε κάποια από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ του κόσμου ανάμεσα στα οποία βρίσκονται το Coachella και το Bonnaroo. Στη συνέχεια, θα ηχογραφήσουν τον τρίτο δίσκο τους, με τίτλο «Rubber Factory», σε έναν νέο χώρο, αλλά με τα ίδια χαρακτηριστικά που είχε το γκαράζ του Carney, ώστε να μην έχουν αλλοίωση στον σκληρό μπλουζ τους ήχο. Αυτός ο χώρος θα είναι ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στο Άκρον και θα οδηγήσει σε έναν ήχο, που θα οδηγήσει το άλμπουμ στο νούμερο 143 του US Billboard 200 και θα κερδίσει διθυραμβικές κριτικές από αρκετά μουσικά περιοδικά της Αμερικής. Τα επόμενα 2 χρόνια θα βγάλουν το πρώτο τους live άλμπουμ, που θα ηχογραφηθεί στο Metro Theatre του Σύδνεϋ, θα παίξουν στο ιστορικό μουσικό φεστιβάλ Lollapalooza και θα επιστρέψουν στο υπόγειο του Patrick για τον τέταρτο δίσκο τους , «Magic Potion», ο οποίος θα είναι ο πρώτος που θα περιέχει μόνο δικά τους τραγούδια κι όχι μπλουζ διασκευές .

Το 2008, οι Black Keys θα κυκλοφορήσουν τον πέμπτο δίσκο τους με τίτλο «Attack and Release», στον οποίο θα καινοτομήσουν για άλλη μια φορά, ηχογραφώντας για πρώτη φορά σε επαγγελματικό στούντιο και με παραγωγό ένα άλλο άτομο, εκτός των δυο τους, επιλέγοντας τον Danger Mouse. Βέβαια, αυτή η επιλογή δεν ήταν τυχαία, καθώς το υλικό το οποίο περιέχει ο δίσκος, προέρχεται από μια ηχογράφηση που είχε κάνει το ντουέτο, έπειτα από πρόταση του Danger Mouse, για συμμετοχή σε ένα πρότζεκτ δημιουργίας δίσκου για τον Ike Turner, το οποίο τελικά απέτυχε κι ο Turner πέθανε τον Δεκέμβρη του 2007. Το άλμπουμ θα πλασαριστεί στο νούμερο 14 των αμερικάνικων charts, επιτυχία της οποίας μέρος θα έχει ο παραγωγός, καθώς θα στολίσει τα κομμάτια με περισσότερα όργανα, κάνοντας πιο μεστό τον ήχο του συγκροτήματος. Έναν χρόνο αργότερα, οι Black Keys θα διαλυθούν λόγω της συζύγου του Carney, την οποία ο Auerbach μισούσε και δεν μπορούσε να συνυπάρξει μαζί της ούτε στιγμή κατά δήλωση του, αλλά στο τέλος του ίδιου χρόνου κι αφού τα σόλο εγχειρήματα και των δυο θα κυμανθούν σε ρηχά νερά, θα δημιουργήσουν τον έκτο κι έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους, το «Blakroc». Σε αυτό το άλμπουμ, θα συνεργαστούν με πολλούς ράπερ, μεταξύ των οποίων θα είναι ο απίστευτος Mos Def, o Ludacris κι ο πάντα ανατρεπτικός Pharoane Monch, ενώ χρέη παραγωγού θα αναλάβει ο Demon Dash, ο επί χρόνια μάνατζερ και παραγωγός του Jay – Z. Ο Auerbach μάλιστα, είχε πει στην επίσημη ιστοσελίδα του δίσκου, ότι ‘’Ο Pat κι εγώ ετοιμαζόμασταν για αυτόν τον δίσκο από τα 16 μας’’.

Η συνέχεια για το ντουέτο μας θα είναι απογειωτική, με το έβδομο άλμπουμ τους με τίτλο «Brothers», να πουλάει 1,5 εκατομμύριο αντίτυπα παγκοσμίως και να γίνεται διπλά πλατινένιο στον Καναδά, πλατινένιο στις Η.Π.Α. και χρυσό στο Ηνωμένο Βασίλειο. Θα βρεθεί στο νούμερο 3 των αμερικάνικων charts και θα του απονεμηθούν τα βραβεία Grammy του καλύτερου ρόκ άλμπουμ και της καλύτερης παραγωγής, το οποίο πήρε προσωπικά ο Patrick Carney, ενώ το κομμάτι «Tighten Up», το οποίο θα ξεχωρίσει, θα κερδίσει βραβείο Grammy για την καλύτερη εμφάνιση γκρουπ ή ντουέτου στα φωνητικά και βραβείο MTV ως το ανατρεπτικό βιντεοκλίπ της χρονιάς. Το συγκρότημα θα συνεχίσει να κάνει εμφανίσεις στα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά θα ακυρώσει για δεύτερη φορά περιοδεία έξω από τα αμερικάνικα σύνορα, επικαλούμενοι ξανά εξάντληση, κάτι το οποίο θα αποδειχτεί απλά μια δικαιολογία, ώστε να ξαναμπούν στο στούντιο και να ηχογραφήσουν τον όγδοο δίσκο τους με τίτλο «El Camino», ο οποίος θα κινείται πλέον σε νέα μονοπάτια, σε αυτά του ξεσηκωτικού σκληρού rock ‘n’ roll. Η ηχογράφηση του νέου τους δίσκου θα τους πάρει 41 μέρες ανάμεσα στις περιοδείες τους και θα αποτελέσει την κορυφή της πορείας τους, στην οποία θα μείνουν και με τη συνέχεια τους. Σε αυτό το άλμπουμ, ο Demon Dash θα βάλει το όνομα του κι ως συνστιχουργός, εκτός από παραγωγός και των 11 κομματιών του δίσκου. Το «Lonely Boy», που θα είναι και το πρώτο κομμάτι του δίσκου θα γνωρίσει τρελή επιτυχία, χάρη στον απίστευτο ρυθμό και στο χαρακτηριστικό riff του, αλλά κι εξαιτίας ενός από τα πιο ανατρεπτικά και πρωτότυπα βιντεοκλίπ όλων των εποχών (δείτε το !!!!). Όλα αυτά τα στοιχεία θα το οδηγήσουν να γίνει εννιά φορές πλατινένιο στον Καναδά, τρείς φορές πλατινένιο στην Αυστραλία, πλατινένιο στην Νέα Ζηλανδία και χρυσό στην Δανία, ενώ στις Η.Π.Α., το άλμπουμ θα έχει 206,000 πωλήσεις και θα πλασαριστεί στο νούμερο 2 του Billboard 200 μόλις σε μια βδομάδα, καταφέρνοντας να γίνει ο δίσκος με τις μεγαλύτερες πωλήσεις και την υψηλότερη θέση στα αμερικανικά charts, που έχουν επιτευχθεί ποτέ στην χώρα . Το 2012 θα κάνουν την πρώτη τους περιοδεία ως πρώτο όνομα σε Ευρώπη κι Αμερική  και θα βρεθούν σε στάδια κατακλυσμένα από κόσμο, στις περισσότερες των περιπτώσεων. Δείγμα της κατάστασης που επικρατούσε με τη ζήτηση των εισιτήριων, είναι ότι για τη συναυλία τους στο Madison Square Garden, απαιτήθηκαν μόλις 15 λεπτά για την εξάντληση τους. Το άλμπουμ θα κερδίσει βραβείο Grammy, ως το καλύτερο ρόκ άλμπουμ της χρονιάς ενώ θα έχει υποψηφιότητα κι ως το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς γενικότερα. Επίσης το «Lonely Boy» κέρδισε το βραβείο για το καλύτερο ρόκ τραγούδι της χρονιάς, ενώ ο Dan Auerbach βραβεύτηκε ως ο καλύτερος παραγωγός της χρονιάς για το 2013. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο εξώφυλλο του δίσκου, απεικονίζεται ένα Chrysler βαν του ’94 με το οποίο πήγαιναν από πόλη σε πόλη για τις εμφανίσεις τους, στις αρχές της καριέρας τους και το ονόμαζαν «Gray Host», στο οποίο φαντάζομαι ότι είχαν περάσει στιγμές απίστευτης χαράς, αλλά και κούρασης κι απογοήτευσης, εκφράζοντας όλα τους τα συναισθήματα με την αμφιταλαντευόμενη σε πολλά είδη μουσική τους.

eikona2

Στην Ελλάδα λοιπόν, έρχονται στα πλαίσια της προώθησης του νέου τους δίσκου, o οποίος ανέβηκε με χαρακτηριστική άνεση στο νούμερο 1 του Billboard 200, με τίτλο «Turn Blue», ένας δίσκος αρκετά επηρεασμένος από ψυχεδελικά στοιχεία, κάτι το οποίο φαίνεται και στο εξώφυλλο του δίσκου. Αυτό το άλμπουμ , όμως είναι κι ολίγον καταθλιπτικό, γεγονός το οποίο οφείλεται στον χωρισμό του Auerbach από τη σύζυγο του κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Μπορώ να πω ότι σε αυτή τους τη δισκογραφική δουλειά ξεχωρίζει το ομώνυμο κομμάτι με τον τίτλο του δίσκου, αλλά και το άκρως funky και soul «Fever». Αυτή ήταν η ιστορία των «Μαύρων Κλειδιών» μέσα στην μουσική κι ένα συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω μετά από όλα αυτά, είναι ότι οι Black Keys αποτελούν την ζωντανή απόδειξη ότι με συστηματική δουλειά αλλά κι εκμεταλλευόμενος όλα τα μέσα που έχεις, ακόμα κι αν αλλοιώνουν τον χαρακτήρα που είχες φανταστεί αρχικά για τη μπάντα σου, μπορείς να φτάσεις ψηλά, να κατακτήσεις την κορυφή του μουσικού κόσμου και να εδραιωθείς στο πάνθεον της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.

Ας απολαύσουμε λοιπόν, την μουσική και το πάθος του Dan Auerbach και του Patrick Carney πάνω στη σκηνή σαν να μην υπάρχει αύριο κι ας δημιουργήσουμε ένα πάρτι για ένα συγκρότημα, που μας τιμά με την παρουσία του στο pick της καριέρας του.

Μαζί τους στην σκηνή του Rockwave Festival, θα βρεθούν οι Έλληνες stoners που μας κάνουν περήφανους ανά τον κόσμο με τις εμφανίσεις του και ακούν στο όνομα 1000 mods αλλά κι οι συνεχιστές τους στην stoner μουσική με λίγη παραπάνω ψυχεδέλεια  και σκληρότητα στην μουσική τους, οι Puta Volcano, βαδίζοντας εξίσου στα βήματα των Planet of Zeus (έχουμε ξαναμιλήσει για αυτούς και εδώ: http://hashmag.gr/33909-planet-of-zeus-mia-elliniki-banta-apo-allo-planiti/) και των Nightstalker.

Σαν πρόγευμα για τους Black Keys , θα ακούσουμε τους Big Nose Attack, με τον εναλλακτικό μπλουζ ρόκ ήχο τους να ξεσηκώνει και το «Yeah ! ( That Girl )» , να έχει κερδίσει όλους τους ραδιοφωνικούς κριτικούς και κριτικούς μουσικής της χώρας μας. Το μεγάλο support θα είναι φυσικά οι Black Angels, μια μπάντα για την οποία τα λόγια είναι περιττά αν αναλογιστείς ότι έχουν βγάλει 4 άλμπουμ, που έχουν καταλάβει αρκετά υψηλές θέσεις στα αμερικανικά charts και το ψυχεδελικό ρόκ τους έχει κερδίσει αρκετά μεγάλο κοινό, του οποίου η αποδοχή τους έχει οδηγήσει να παίξουν στα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ του κόσμου δίπλα σε ονόματα όπως οι Black Rebel Motorcycle Club, οι Queens of the Stone Age και φυσικά οι Black Keys.

Info

ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ:

Αθήνα
Ticket House, Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς), τηλ.210 3608366
Metal Era, Εμμανουήλ Μπενάκη 22, τηλ. 210 3304133

Θεσσαλονίκη
Τicket House, Πλ Αριστοτέλους 5,
Musicland, Μητροπόλεως 102, Τηλ. 2310 264880
Rover Bar, Σαλαμίνος 6 Λαδάδικα, Τηλ. 2310 544304

Online Sales ή αγορές με πιστωτική κάρτα, 24 ώρες/ωρο:
www.ticketpro.gr|  www.tickethouse.gr
Για την αγορά εισιτηρίων μέσω internet ή μέσω πιστωτικής κάρτας υπάρχει επιβάρυνση 10% στην τιμή του εισιτηρίου

Για περισσότερες πληροφορίες και πλήρη δημοσιογραφική ενημέρωση απευθυνθείτε στο: [email protected]

Τηλέφωνο: 210 8820426 (εσωτερικό 2)

Aκολουθώντας το παρακάτω link διαβάστε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με την πρόσβαση σας στο TerraVibe Park

http://www.rockwavefestival.gr/el/directions/leoforeia.html

Όλα έτοιμα για τον φετινό τελικό της Eurovision

Όλα είναι έτοιμα για το Μεγάλο Τελικό του 60ου Ευρωπαϊκού Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision!

60 χρόνια μετά από την καθιέρωσή του, οι Αυστριακοί επέλεξαν να επαναφέρουν στο προσκήνιο την ουσία της δημιουργίας του διαγωνισμού, που δεν είναι άλλος από την τότε ένωση των πληγωμένων, μεταπολεμικών κρατών της Ευρώπης. Για αυτό το λόγο, οι ίδιοι κι η EBU επέλεξαν το “Building Bridges” (Χτίζοντας Γέφυρες) ως το φετινό σλόγκαν.

Ενώνοντας τις ευρωπαϊκές χώρες, η EBU, επέλεξε να χτίσει και μια ακόμη γέφυρα, εκτός…ευρωπαϊκών συνόρων αυτή τη φορά. Ο λόγος για την πρόσκληση συμμετοχής στο κρατικό κανάλι της Αυστραλίας, η οποία δέχθηκε με χαρά -μπόλικη, διότι ολόκληρη η χώρα παρακολουθεί εδώ και χρόνια το διαγωνισμό- και τιμή να στείλει κι εκείνη τη συμμετοχή της και να ψηφίσει και στους 2 ημιτελικούς.

Τη γιορτινή διάθεση προς τιμήν των 60χρονων θα συμπληρώσει κι η φετινή 27άδα, καθώς σχεδόν όλα τα τραγούδια, με τα οποία εκπροσωπούνται οι χώρες που πέρασαν στον Τελικό, έχουν ανεβάσει κατακόρυφα το επίπεδο ποιότητας (κι ας είναι σε κάποιους βαρετές οι μπαλάντες και τα εναλλακτικά, βλέπε φετινή Λετονία) και είναι ζήτημα το να δούμε τρεις με τέσσερις το πολύ κιτς εμφανίσεις.

Δεκαέξι και δεκαεπτά χώρες διεκδίκησαν την πρόκριση για το Μεγάλο Τελικό του Σαββάτου, στον πρώτο και το δεύτερο ημιτελικό, αντίστοιχα.

Η Ελλάδα κι η Κύπρος κατάφεραν να πάρουν το χρυσό εισιτήριο και να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία για να παρουσιάσουν τα τραγούδια τους στην Ευρώπη απόψε.

Μεγάλα φαβορί των στοιχημάτων για νίκη είναι η Σουηδία, η Ρωσία, η Ιταλία, το Βέλγιο και η Αυστραλία, από τις οποίες θα ξεχωρίσουν, η Ιταλία, με την υπέροχη οπερετική ποπ μπαλάντα “Grande Amore” και το Βέλγιο, με το ρυθμικό, μινιμαλιστικό, ποπ τραγούδι “Rhythm Inside”.

Η Σουηδία και η Ρωσία με τα μηνύματα κατά του εκφοβισμού και της ένωσης του κόσμου μέσω της αγάπης και της ειρήνης, αντίστοιχα (παράδοση τα τραγούδια με μηνύματα τα τελευταία χρόνια), και τα τραγούδια “Heroes” και “A Million Voices”, ίσως καταφέρουν να συμπληρώσουν απλά την 5άδα…καλά, μπορεί και τη 10άδα.

Η Ελλάδα διαγωνίζεται στο 2ο μέρος του Τελικού, στη θέση 15 κι η Κύπρος στο 1ο μέρος, στην 11η θέση.

Ο Διαγωνισμός θα μεταδοθεί απευθείας από την αρένα Wiener Stadthalle στη Βιέννη, ζωντανά από τη ΝΕΡΙΤ και τη ΝΕΡΙΤ HD, στις 22:00.
Είθε το καλύτερο τραγούδι να νικήσει.

Καλή τύχη στην Ελλάδα και την Κύπρο!

«Θανάσης Παπακωνσταντίνου»: Στις 3 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων για μια πολυαναμενόμενη συναυλία

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κι οι εμφανίσεις του στο Θέατρο Βράχων σημαίνουν κάθε χρονιά την έναρξη του καλοκαιριού, καθώς ο μεγάλος αυτός συνθέτης και ερμηνευτής δίνει τον καλύτερο του εαυτό πάνω στη σκηνή, παρασύροντας μαζί του το κοινό, το οποίο στο τέλος σχεδιάζει την επόμενη φορά που θα τον δουν, όπου κι αν παίξει. Φέτος βέβαια, το καλοκαίρι μας θα αρχίσει με την συναυλία των Black Keys στις 30 Μαΐου (έρχεται και για αυτούς σύντομα η σειρά τους να γραφτεί άρθρο), αλλά πάντα μια συναυλία του Θανάση είναι πολυαναμενόμενη, αφού είσαι σίγουρος ότι θα φύγεις γεμάτος συναισθήματα και καινούργιες εμπειρίες. Με αφορμή λοιπόν, το live του στον Βύρωνα, θα πούμε μερικά πράγματα για τη ζωή του και την συνεισφορά του στα μουσικά δρώμενα του τόπου μας.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στον Τύρναβο του Νομού Λαρίσης στις 26 Απριλίου του 1959. Έμπνευσή του ακόμα και σήμερα για τη σύνθεση των κομματιών του αποτελούν τα παραδοσιακά τραγούδια που τραγουδούσαν οι γονείς του στα χωράφια στα οποία εργάζονταν. Σπούδασε μηχανολόγος – μηχανικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μετά τον στρατό ασχολήθηκε με την κατασκευή παραδοσιακών μουσικών οργάνων, αλλά και με την εργολαβία δημοσίων έργων  τα επόμενα χρόνια. Σήμερα ασχολείται αποκλειστικά με την μουσική του σταδιοδρομία, η οποία άρχισε το 1978, όταν και έδωσε κάποιους στίχους του στον Μάνο Λοΐζο οι οποίοι δεν μελοποιήθηκαν ποτέ, καθώς ο Μάνος έφυγε νωρίς, μόλις στα 44 του χρόνια, το 1982. Η πρώτη του παρουσία στον χώρο πραγματοποιείται τελικά με τη συμμετοχή του στον δίσκο «Κέρκυρα ’82 – Αγώνες ελληνικού τραγουδιού – Τα 25 τραγούδια», που αφορούσε τους Μουσικούς Αγώνες Κέρκυρας, που διοργάνωνε ο Μάνος Χατζιδάκις, στους οποίους συμμετείχε με το τραγούδι «Χελώνα», το οποίο ερμήνευσε ο Πάνος Τσαπάρας και ο Χατζιδάκις το χαρακτήρισε περίεργον λαϊκόν, ένας χαρακτηρισμός που αν το σκεφτείτε καλύτερα, χαρακτηρίζει όλες τις μετέπειτα δημιουργίες του Θανάση, αφού συνδυάζουν το ροκ με την λαϊκή μουσική και το τζαζ με την παραδοσιακή ελληνική και περσική μουσική.

fwto1

Στη συνέχεια  ο Παπακωνσταντίνου γίνεται ένας από τους συντελεστές του δίσκου «Διαίρεση» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, γράφοντας τους στίχους για τον «Λεγεωνάριο», αλλά και για ένα από τα γνωστότερα τραγούδια του Βασίλη, το «Μαύρο γάτο», κάτι το οποίο ομολογώ, ότι ούτε εγώ το ήξερα μέχρι να γράψω αυτό το άρθρο. Τον Απρίλιο του 1993, αρχίζει η κυκλοφορία της προσωπικής του δισκογραφίας με το άλμπουμ «Αγία Νοσταλγία»  σε παραγωγή Νίκου Παπάζογλου, όπου ο Θανάσης μελοποιεί ένα ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου και τέσσερα ρουμπαγιάτ του Πέρση ποιητή Ομάρ Καγιάμ, εκτός από τους δικούς του στίχους. Τον Μάιο του 1995, βγάζει τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Στην Ανδρομέδα και στη γη» στον οποίο συμμετέχουν ο Σωκράτης Μάλαμας και η Μελίνα Κανά, η οποία θα αποτελέσει και την κύρια ερμηνεύτρια του επόμενου δίσκου του Θανάση Παπακωνσταντίνου έναν χρόνο αργότερα, με τον τίτλο «Της αγάπης γερακάρης». Στα επόμενα χρόνια θα γράψει στίχους σε δουλειές της Λιζέτας Καλημέρη και θα βγάλει την τέταρτη προσωπική του δουλειά, τα «Λάφυρα», όπου θα ξανασυνεργαστεί με την Μελίνα Κανά αλλά και με το συγκρότημα Ashkhabad από το Τουρκμενιστάν, σε μια από τις πρώτες συνεργασίες Έλληνα καλλιτέχνη με μουσικούς από την ανατολική πλευρά του πλανήτη μας.

Κατά τη γνώμη μου, η δισκογραφική δουλειά που θα κυκλοφορήσει το 2000 είναι αυτή που θα απογειώσει την μουσική του διαδρομή και θα τον καταξιώσει ως έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες δημιουργούς και ερμηνευτές της νεότερης ελληνικής μουσικής. Ο «Βραχνός Προφήτης» θα  λειτουργήσει ανατρεπτικά με τα τραγούδια που περιέχει, αλλά και με τους συντελεστές τους οποίους περιλαμβάνει, στους οποίους ανάμεσα βρίσκονται ο Μπάμπης Παπαδόπουλος και ο Γιάννης Αγγελάκας από τις Τρύπες, μα κι η αδικοχαμένη Kora Michaelian. Την ίδια εποχή ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου γράφει για τον Σωκράτη Μάλαμα το «Χαμένο ρούχο», ένα τραγούδι που ο ίδιος ο Σωκράτης εκτιμά ότι ήταν δώρο Θανάση στη ζωή του. Δυο χρόνια αργότερα θα βγάλει την «Αγρυπνία», στην οποία θα συμμετάσχει με τη φωνή του για πρώτη φορά σε δίσκο του Θανάση, ο  Νίκος Παπάζογλου και θα περιλαμβάνει 14 τραγούδια, μεταξύ των οποίων το ομώνυμο του δίσκου, οι στίχοι του οποίου βασίζονται σε ποίηση του Γάλλου ποιητή Tristan Corbiere και το «Rua da bella vista», το οποίο είναι εμπνευσμένο από το «Βιβλίο της Ανησυχίας» του Πορτογάλου συγγραφέα Fernando Pessoa.

Τον Ιούνιο του 2004 θα κυκλοφορήσει «Τα ζωντανά» του από το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, το Θέατρο Χώρα και το Gagarin, ενώ το 2006 θα ανατρέψει αυτά που ξέραμε μέχρι τότε για τις μουσικές του, με τον δίσκο «Η Βροχή από κάτω», ο οποίος θα είναι γεμάτος πειραματισμούς και πάντρεμα αρκετά διαφορετικών ειδών μουσικής μεταξύ τους. Αξίζει να σημειωθεί, ότι αυτός ο δίσκος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, μια καταπληκτική διασκευή του πολύ γνωστού ποιήματος του Federico Garcia Lorca, «Άυπνη πόλη».

Στη συνέχεια  θα ακολουθήσουν δυο από τους καλύτερους και πιο αξιόλογους ποιοτικά δίσκους, που έχουν κυκλοφορήσει στην ελληνική δισκογραφία. Ο «Διάφανος» και ο «Σαμάνος». Στο πρώτο άλμπουμ από τα προαναφερθέντα, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα μιλήσει για την ξενιτιά, αλλά και για την φλόγα της ελληνικής ψυχής και του ελληνικού πολιτισμού, ακόμα κι αν βρίσκεται μακριά από τα εδάφη τους, ενώ ακόμα θα εκφράσει την προσμονή και τη νοσταλγία του ανθρώπου που βρίσκεται μακριά από την πατρίδα του για τις ρίζες του και για τα ιερά του χώματα. Μια καινοτομία που θα πραγματοποιήσει ο Θανάσης στο «Διάφανο» είναι να ηχογραφήσει όλα τα τραγούδια στο Μεταξοχώρι Αγιάς, με σύμπραξη όλων των μουσικών και μερικών ερμηνευτών κι όχι ηχογραφώντας κάθε όργανο και τις φωνές ξεχωριστά, γεγονός το οποίο προσέδωσε ένα πιο ζεστό και συναυλιακό κλίμα στον δίσκο . Στο «Σαμάνο» όμως, ο Θανάσης θα συνεργαστεί και θα έχει ως κύριο ερμηνευτή του δίσκου του έναν θρύλο της ελληνικής μουσικής και από τους λίγους επαναστάτες της, το Διονύση Σαββόπουλο. Αυτή η δισκογραφική δουλειά θα μας ταξιδέψει από το Ασπρομόντε των Ελλήνων της Κάτω Ιταλίας, στον Φορτίνο Σαμάνο, τον υπαρχηγό του Εμίλιο Ζαπάτα στο Νέο Μεξικό, ο οποίος θα μας μιλήσει τόσο ο ίδιος, όσο και το τσιγάρο του για την επανάσταση που αρχίζει από μέσα μας και θα μας φέρει πίσω στην «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Βασίλη Τσιτσάνη και στις εποχές όπου οι μουσικές έλεγαν για πόνο, αλλά και για προσευχή για μια καλύτερη μέρα. Μάλιστα, σε αυτό το άλμπουμ θα πραγματοποιηθεί κι η πρώτη συμμετοχή του Γιάννη Χαρούλη σε δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, στο τραγούδι «Ο Μεθυστής».

fwto2

Μετά από ένα διάλειμμα 2,5 χρόνων, θα κυκλοφορήσει το 2011 τον δίσκο «Ο Ελάχιστος Εαυτός», μετά από πολλές αναβολές κι αλλαγή δισκογραφικής εταιρίας, ο οποίος θα χαρακτηριστεί και θα ξεχωρίσει από το γεγονός ότι ο Θανάσης θα είναι μετά από πολλά χρόνια βασικός ερμηνευτής σε δίσκο του, αλλά και από το ότι ο δίσκος θα περιέχει πολλά jazz και progressive στοιχεία, αφήνοντας πίσω για λίγο το παραδοσιακό στοιχείο και φέρνοντας στο προσκήνιο την ατμοσφαιρικότητα στην μουσική του. Τρία χρόνια αργότερα, θα κυκλοφορήσει την τελευταία του και δέκατη τρίτη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου». Σε αυτόν τον δίσκο θα είναι η πρώτη φορά, που θα περιλαμβάνεται σε δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, η αγαπημένη του φωνή και κατά κάποιον τρόπο μούσα του, η συγκλονιστική Ματούλα Ζαμάνη, βάζοντας την φωνή της στο απίστευτο στιχουργικά κι ενορχηστρωτικά «Μήδεια – μα».

Μια από τις ιδιαιτερότητες του Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι ότι – μεταξύ άλλων – έχει προσφέρει τη μουσική του σε πολλές θεατρικές παραστάσεις όπως «Το ημερολόγιο της άμμου», άλλα και σε πολυάριθμες ταινίες, μεταξύ των οποίων βρίσκεται «Ο Βασιλιάς» του Νίκου Γραμματικού και το «Είναι ο Θεός μάγειρας;» του Στέργιου Νιζήρη . Άλλο ιδιαίτερο στοιχείο, το οποίο εμφανίζεται σε πολλούς από τους δίσκους του και φαίνεται να αποτελεί ένα είδος γούρι για αυτόν, είναι η ερμηνευτική συμμετοχή μελών της οικογενείας του κι ειδικά των δίδυμων γιών του .

Ένα γεγονός, το οποίο δεν ξέρω αν παρατηρήσατε κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του κειμένου, είναι ότι δεν έχω γράψει για κανέναν δίσκο του Θανάση κομμάτια τα οποία ξεχώρισαν. Η αιτία είναι ότι όλα είναι ξεχωριστά, όχι μόνο μουσικά κι ερμηνευτικά, αλλά και νοηματικά, διότι κάθε τραγούδι σε κάνει να στοχάζεσαι για ένα διαφορετικό ζήτημα, το οποίο μπορεί να είναι είτε ερωτικό, είτε νοσταλγίας ενός ανθρώπου ή ενός τόπου, ή ακόμα και πολιτικό, μιλώντας για τις ελευθερίες του ανθρώπου στις εποχές που ζούμε. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου καταφέρνει να μιλάει με τους στίχους και τη μουσική του κατευθείαν στην ψυχή των θεατών του κι αυτός είναι κι ο λόγος που για κάθε συναυλία του έχεις και μια ανάμνηση και έναν αναστεναγμό ψιθυρίζοντας «Ήμουν κι εγώ εκεί …».

Οι μουσικοί και συνοδοιπόροι σε αυτή τη μουσική διαδρομή με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου θα είναι η Ματούλα Ζαμάνη στο τραγούδι, ο Δημήτρης Μυστακίδης στην κιθάρα, στο λαούτο και στη φωνή, ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος στην τρομπέτα και το φλικόρνο, ο Σωτήρης Ντούβας στα τύμπανα, ο Κώστας Παντελής στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Κωστής Χριστοδούλου στα πλήκτρα, ο Αντώνης Μαράτος στο μπάσο, ο Γιάννης Αντωνιάδης στο κλαρίνο κι ο Αλέξανδρος Κτιστάκης στην κιθάρα και στο τραγούδι. Μαζί τους θα είναι κι η Ιταλίδα ερμηνεύτρια, μουσικός και συνθέτρια Mila Trani, η οποία θα μας μαγέψει με τις αυτοσχεδιαστικές μουσικές της, οι οποίες πηγάζουν και εκτείνονται από τα τζαζ μονοπάτια της Νέας Ορλεάνης μέχρι τις παραδοσιακές μουσικές της Αφρικής και της Νότιας Μεσογείου.

INFO

Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00

Έναρξη στις 21:00

Τιμές εισιτηρίων

Προπώληση: 10 ευρώ

Ταμείο: 12 ευρώ

Αγορά ηλεκτρονικά: www.ticketservice.gr

 Αγορά τηλεφωνικά: 210 – 7234567

Σημεία προπώλησης

* MUSIC CORNER
Πανεπιστημίου 56, τηλ. 210.3304000

* TICKET SERVICES
Πανεπιστημίου 39 Στοά Πεσμαζόγλου, τηλ. 210.7234567

* ΘΕΣΣΑΛΟΣ
Μελενίκου 2 Βοτανικός, τηλ. 2130222335

* ΑΛΟΥΣΤΙΝΕΣ Café
Ηρακλειδών 5 Θησείο, τηλ. 6947688227

* ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Ανδρέα Παπανδρέου 11 Χαλάνδρι, τηλ. 210 6800644-6

* MUSICSHOP
Λ. Κηφισιάς 37α, Εμπορικό Κέντρο Golden Hall, τηλ. 210.6844570

* ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΒΥΡΩΝΑ & ΔΑΦΝΗΣ ΥΜΗΤΤΟΥ
Ευαγγελικής Σχολής 26, 6ος ορ. Βύρωνας
Δευτέρα έως Παρασκευή 9.00 π.μ. – 2.30 μ.μ.
Τηλ.: 210 7609340 – 210 7609350

* ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΔΑΦΝΗΣ
Έλλης 16 & Κανάρη, Δάφνη 1ος ορ.
Δευτέρα έως Παρασκευή 9.00 π.μ. – 12.00

* ΔΗΜΑΡΧΕΟ ΥΜΗΤΤΟΥ
Πλ. Ηρώων Πολυτεχνείου 1, Υμηττός
Δευτέρα έως Παρασκευή 8.00 π.μ. – 12.00

* ΤΑΜΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟΥ ΒΡΑΧΩΝ
Καθημερινά 6.00 μ.μ. – 10.00 μ.μ.

Πληροφορίες για την προπώληση μπορείτε να μάθετε από το Διαδημοτικό Δίκτυο Πολιτισμού Βύρωνα και Δάφνης – Υμηττού : τηλ. 210 – 7609340 και 210 – 7609350 site: www.festivalvraxon.gr

 

 

 

 

Λεωνίδας Μπαλάφας: Ο καλλιτέχνης που μας τραγουδά ότι η ζωή είναι ένα πάρτι

Επιτέλους έφτασε η στιγμή να γράψω για αυτόν τον τύπο, που έχει φέρει τα πάνω – κάτω στην ελληνική μουσική σκηνή με τη μοναδικά χροιά του και με τον ξεχωριστό τρόπο του να ξεδιπλώνει το ταλέντο του πάνω στη σκηνή. Ο Λεωνίδας Μπαλάφας επιστρέφει μετά από περίπου έναν χρόνο στον τόπο του εγκλήματος, στο Passport του Πειραιά, για 2 εμφανίσεις αύριο και το άλλο Σάββατο. Και θα ρωτήσει τώρα κάποιος, «Και γιατί παρακαλώ τόπος του εγκλήματος;». Για να απαντήσω, δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αλλιώς την συγκεκριμένη μουσική σκηνή, όπου ο Λεωνίδας πέρυσι έκανε πράματα και θάματα, πραγματοποιώντας ένα live διάρκειας περίπου 6 ωρών (άρχισε 22.00 το βράδυ και κατέβηκε από τη σκηνή περίπου στις 3.30 τα ξημερώματα με το ζόρι). Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να γράψω για τον Μπαλάφα, όταν θα κατέβαινε για τις «πειραιώτικες» εμφανίσεις του διότι αξίζει προβολή κι ο χώρος στον οποίο θα γίνουν. Το Passport, το οποίο έχει δημιουργήσει τη δική του ιστορία φέρνοντας τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες, αλλά και κάποια σπουδαία ονόματα της παγκόσμιας σκηνής, όπως οι Kadebostany. Όλα αυτά σε μόλις 5 χρόνια από την έναρξη λειτουργίας του. Με αφορμή λοιπόν, τα δυο αυτά πάρτι, που προμηνύεται να πραγματοποιηθούν, ας πούμε λίγα λόγια για τον Λεωνίδα Μπαλάφα και το πως έχει καταφέρει να παντρέψει όλα τα μουσικά είδη μεταξύ τους, από παραδοσιακά μέχρι soul και funky στοιχεία.

Ο Λεωνίδας Μπαλάφας γεννήθηκε στις 12 Μαϊου του 1981 στην Αθήνα. αλλά κατάγεται από την Καρδίτσα. Αυτή του η καταγωγή λοιπόν, τον βοήθησε στο να βάλει στα κομμάτια του διάφορα στοιχεία από την ελληνική παραδοσιακή μουσική σε κομμάτια, όπως ο «Πλάτανος» κι η «Αναστασιά», να διηγηθεί καταστάσεις από τη ζωή στην επαρχία μέσα από τα τραγούδια του, όπως στη συνεργασία του με τον κύριο Κ., τον «Παύλο» και το «Θα σε κλέψω μια Βραδιά», αλλά και να ωθηθεί στο να μάθει παραδοσιακό κλαρίνο και να μαγεύει με τις μελωδίες, που σκαρφίζεται σε κάθε του ζωντανή εμφάνιση. Από τα δέκα του χρόνια ακολουθούσε τον γαμπρό του στους ραδιοφωνικούς σταθμούς που εργαζόταν και απλά «τζάμαρε» τραγουδώντας on air πάνω από τα τραγούδια που έπαιζαν. Στα 14, ήρθε στα χέρια του η πρώτη του κιθάρα και οι επιλογές του ήταν δυο: είτε να ασχοληθεί λίγο και μετά να την παρατήσει σε κάποια γωνιά του δωματίου του, είτε να την πιάσει και να μην την αφήσει ποτέ. Όπως φαίνεται, για καλό δικό μας και δικό του (ναι, απειλή ήταν αυτό!) , επέλεξε το δεύτερο κι όσο περνάνε τα χρόνια, μας δίνει όλο και καλύτερα και πιο άρτια μουσικά  κομμάτια.

Στη συνέχεια, κάπου το 1999 , κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε νυχτερινό μαγαζί, τον Σταυρό του Νότου, ένα μαγαζί που έχει αναδείξει τα μεγαλύτερα ταλέντα της μουσικής την τελευταία 20ετία, κι αργότερα τραγουδάει στην μπουάτ Απανεμιά στην Πλάκα. Το 2004 συμμετέχει στη ροκ σκηνή Όνομα του Ρόδου αλλά και στην Αρχιτεκτονική. Η περίοδος των επόμενων 2 χρόνων ( 2004-2006 ) τον βρίσκει να συμμετέχει σε δυο talent show, το All Star Fame και το Fame Story 4, στα οποία αμφότερα αναδεικνύεται νικητής χάρη στις απίστευτες φωνητικές του ικανότητες και το καλλιτεχνικό του υπόβαθρο.

pic

Ένα χρόνο μετά, το 2007, κυκλοφορεί τον πρώτο του single σε συνεργασία με τους Πότες, το «Ο Λεωνίδας και οι πότες» κι ύστερα από 2 χρόνια, καθώς ετοίμαζε κάτι μεγαλύτερο, βγάζει το δεύτερο άλμπουμ του με τίτλο «Ταξίδι για να σε βρω», με το ομώνυμο και τις «Τρείς ευχές» να ξεχωρίζουν. Το 2010 κυκλοφορεί άλλον έναν δίσκο, την «Ανοιξιάτικη Μέρα», όπου κανένα κομμάτι δεν ξεχωρίζει, καθώς όλα είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Αρχίζεις από το «Θα σε κλέψω μια βραδιά», πέφτεις πάνω στη  «Μάνα» και στο «Ρημαδιό» και καταλήγεις να ακούς στο repeat το «Έχω πια βαρεθεί» και τον «Πυροσβεστήρα», το κομμάτι που βοήθησε τον Λεωνίδα Μπαλάφα να γίνει γνωστός σε όλο το ελληνικό κοινό και να προσελκύσει περισσότερο κόσμο να έρθει μαζί του στο μουσικό ταξίδι, που μόλις τότε άρχιζε να δυναμώνει και να καινοτομεί, με soul και funky στοιχεία, στο επόμενο διπλό του άλμπουμ με τίτλο «Ας ρίχνει και χαλάζι».  Αυτός ο διπλός δίσκος είναι κι αυτός, στον οποίο παρατηρούμε μια εσωστρέφεια αλλά και μια επαναστατικότητα σε κάποια κομμάτια του, στοιχεία που σε συνδυασμό και με την ανέμελη εξωτερική του εμφάνιση, του έδωσαν από τότε το προσωνύμιο του σύγχρονου Νικόλα Άσιμου. Στη συνέχεια, το 2013 βγάζει την επόμενη μουσική δουλειά του, τον «Απηλιώτη» , ο οποίος βαδίζει σε παραδοσιακά και ρεμπέτικα μονοπάτια και περιλαμβάνει δυο από τα προσωπικά αγαπημένα μου τραγούδια, την «Προσευχή» και τη «Σιωπηλή», αλλά κι ένα από τα πιο επίκαιρα τραγούδια , τον «Καπιτάλα».

Τελικά, στα τέλη του 2014, ο Λεωνίδας Μπαλάφας βγάζει τον τελευταίο του ως τώρα δίσκο, την «Ανηφοριά», τον οποίο θα παρουσιάσει κιόλας για πρώτη φορά ζωντανά στο πειραιώτικο κοινό αλλά και σε όλους όσους βρεθούν στο Passport αύριο και το άλλο Σάββατο 25 Απριλίου. Πριν ακόμα το ακούσουμε live λοιπόν, έχουν ξεχωρίσει η «Άνοιξη» κι η «Κούπα» αλλά και το «Με το φανάρι του Διογένη», όπου κάνει σαφή αναφορά στο έργο του Νικόλα Άσιμου.

Ο Λεωνίδας Μπαλάφας λοιπόν, μας έμαθε ότι η ζωή είναι ένα πάρτι και μέσα από τα τραγούδια του μας συμβουλεύει διάφορα πράγματα που πρέπει να τηρούμε σίγουρα στη ζωή μας αλλά και στις συναυλίες του, τραγουδώντας τα, όπως να κάνουμε το καλό κι ας μην έχουμε αντάλλαγμα, να αφήνουμε να πάνε στην ευχή όσα πράγματα μας κατατρώνε, ό,τι αισθανόμαστε να το λέμε και να μην χάνουμε στιγμές απ’ τη ζωή μας αλλά και γενικά να γλεντάμε, έχοντας τον Λεωνίδα να φωνάζει «Κόσμε γλέντα»!! Γι ‘ αυτό όλοι Passport για να απολαύσουμε έναν τύπο να χορεύει, να γελάει, να λέει ανέκδοτα, να αυτοσχεδιάζει και πάνω απ’ όλα να περνάει καλά πάνω στη σκηνή όσο καλά περνάνε κι αυτοί που είναι από κάτω, τραγουδώντας δυνατά μαζί με το κοινό ότι «Αγάπη μόνο αρκεί, για να γυρίζει αυτή η γη κι όσο θα δυναμώνει, τούμπα θα σε φέρνει κόσμε σατράπη» …

Info

Τοποθεσία: Passport Live Stage (Πειραιάς, Καραίσκου 119, τηλ. 210 4296401)

Έναρξη: 22.30

Οι πόρτες ανοίγουν: 21.30

Τιμές: 12 ευρώ (στο bar με κρασί ή μπύρα) – Ανέργων: 10 ευρώ

15 ευρώ (στο τραπέζι με ποτό)

Προπώληση: Καταστήματα Public και στο Passport Cafe (Πειραιάς, Καραίσκου 117, τηλ. 210-4120117) ή με ηλεκτρονική αγορά στο viva.gr και στο public.gr

«Planet of Zeus»: Μια ελληνική μπάντα από άλλο πλανήτη

Στην Ελλάδα, το stoner είναι ένα είδος που όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο κοινό κερδίζει. Ένας από τους λόγους που οι Έλληνες φίλοι του συγκεκριμένου μουσικού είδους εμφανίζονται τόσο ενημερωμένοι και «ζυμωμένοι» πάνω σε αυτό, είναι μια μπάντα που δημιουργήθηκε το 2000 και από τότε δεν έφυγε ποτέ από το προσκήνιο, παρά μόνο όποτε το θέλησε εκείνη. Οι Planet of Zeus άρχισαν ως ένα συγκρότημα με βλέψεις στην καταξίωση εντός των ελληνικών συνόρων αλλά το ταλέντο τους κι η δυναμικότητα τους, τους πήγε υψηλότερα και αρκετά πιο γρήγορα απ’ ότι κι οι ίδιοι φαντάζονταν. Με αφορμή λοιπόν, τη συναυλία τους στην Ιερά οδό στις 4 Απριλίου, ας πούμε λίγα λόγια γι’ αυτά τα τρελά τυπάκια της stoner σκηνής.

Οι Planet αποτελούνται από τον Μπάμπη, μια από τις καλύτερες φωνές που έχω ακούσει live με τρελά brutal στοιχεία και τον παρακινητή του κοινού στην απόλυτη παράνοια στις συναυλίες τους, τον Yog στην ηλεκτρική κιθάρα, έναν απίστευτο μουσικό που έχει γράψει απίστευτα riffs για το γκρούπ, τον J.V. στο μπάσο, που προσδίδει ένα σκοτεινό στοιχείο και σε συνδυασμό με τον Σεραφείμ Γ. στα τύμπανα καταφέρνουν να σου προκαλούν ένα ρίγος, με το βάθος που δίνουν στον ήχο της μπάντας και τη δυναμικότητα που αποπνέουν πάνω στη σκηνή.

pic1'

Αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι λοιπόν, έχουν παίξει παντού στην Ελλάδα, από υπόγεια μπαρ, μέχρι στάδια. Αρκεί να πούμε ότι για τους 2 τελευταίους δίσκους τους περιόδευσαν σχεδόν σε όλη την χώρα με πάνω από 25 εμφανίσεις στις κύριες πόλεις. Βέβαια, οι Planet of Zeus έχουν παίξει πολύ περισσότερο στο εξωτερικό, παίρνοντας μέρος στα μεγαλύτερα stoner φεστιβάλ της Ευρώπης αλλά και της Αμερικής όπου βρέθηκαν να παίξουν δίπλα σε τεράστια ονόματα της συγκεκριμένης σκηνής όπως οι Hermano and Brant Bjork, Church of  Misery, Eyehategod. Επίσης, έχουν κάνει περιοδεία και με τους δικούς μας Nightstalker, άλλη μια ελληνική μπάντα με μεγάλη επιρροή στο stoner ελληνικό κοινό και η πρώτη που έφερε το συγκεκριμένο μουσικό είδος και βοήθησε με την μουσική της να το αγαπήσει ο κόσμος. Έχουν εμφανιστεί και με τους πρωτεργάτες του είδους και πρότυπη μπάντα για όλα τα ελληνικά stoner συγκροτήματα που δημιουργήθηκαν αργότερα, τους Monster Magnet.

Οι Planet έχουν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ, το «Eleven the Hardway» το 2008, το «Macho Libre» το 2011 και το «Vigilante» το 2014, με τα 2 τελευταία να σημειώνουν ιδιαίτερη επιτυχία, τόσο σε πωλήσεις, όσο και στις συναυλίες για την προώθηση αμφότερων, γεγονός που οφείλεται κυρίως στο ότι τα τραγούδια τους μιλούν στα συναισθήματα των Ελλήνων όσον αφορά την οικονομική κρίση, περιγράφοντας καταστάσεις απογοήτευσης, θυμού και θέλησης για εκδίκηση.

Σάββατο 4 Απριλίου λοιπόν, οι Planet of Zeus θα εμφανιστούν στην Ιερά Οδό, κλείνοντας έτσι έναν κύκλο εμφανίσεων σε Ελλάδα κι εξωτερικό για την προώθηση του τρίτου τους δίσκου, υποσχόμενοι ένα τελευταίο μεγάλο Vigilante πάρτι στην Αθήνα για μεγάλο χρονικό διάστημα, αφού μετά θα μπουν στο στούντιο και θα αφοσιωθούν στην προετοιμασία του τέταρτου άλμπουμ τους. Μαζί τους θα εμφανιστούν οι Wish Upon A Star, μια μελωδική πανκ ρόκ μπάντα με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια στο είδος της, περιοδεύοντας πολύ στην Ευρώπη, κι οι Tuber, οι οποίοι παίζουν μελωδικό instrumental – punk rock κι έχουν βγει στο προσκήνιο. Πάμε να τα σπάσουμε λοιπόν με αυτούς τους «hairy-assed stoners», όπως τους έχει χαρακτηρίσει ο Bruce Dickinson και να απολαύσουμε μια από τις πιο υποσχόμενες συναυλίες του 2015!!

Τιμές εισιτηρίων

Προπώληση : 10 ευρώ

Ταμείο : 14 ευρώ

Σημεία Προπώλησης

Σε όλα τα καταστήματα Public, Παπασωτηρίου, Ιανός και Seven Spots ενώ ηλεκτρονικά γίνεται στις ιστοσελίδες ticketarena.gr και viva.gr

«Opeth»:Ένα live που θα σε γεμίσει με «σκληρές» μελωδίες κι εμπειρίες

Οι Opeth αποτελούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες του σκληρού ήχου και τρέφουν μεγάλη συμπάθεια για τη χώρα μας καθώς συγκαταλέγονται στα πιο αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού. Οι Σουηδοί επιστρέφουν την Παρασκευή 20 Μαρτίου στο Gagarin 205 και το Σάββατο 21 Μαρτίου στο Principal Club Theater για 2 μοναδικές εμφανίσεις!

Δημιουργήθηκαν το 1990 στη Στοκχόλμη από τον τραγουδιστή Ντάβιντ Ισμπέργκ, δίνοντας τους αυτή την ονομασία από την φανταστική φοινικική πόλη Opeth, που σημαίνει η πόλη του φεγγαριού, από το μυθιστόρημα του Γουίλμπουρ Σμίθ «Το πουλί του Ήλιου». Τρία χρόνια πριν, ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Μίκαελ Όκερφελντ είχε δημιουργήσει τους Eruption, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να ξεχωρίσουν και μετά από κάποια χρόνια διαλύθηκαν. Ο Όκερφελντ εισχώρησε στους Opeth και μέσα σε 4 χρόνια κατάφερε να γίνει ο frontman του συγκροτήματος και μαζί με τον μπασίστα Γιόχαν ΝτεΦαρφαλά,τον κιθαρίστα Πέτερ Λίντγκρεν και τον ντράμερ Άντερς Νόρντιν, με τον οποίο είχε συνεργαστεί και στους Eruption, αποτέλεσαν την πρώτη σύσταση του γκρουπ που ηχογράφησε και το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο «Orchid», σε συνεργασία με τη βρετανική δισκογραφική εταιρία Candlelight Records.

Ο δεύτερος τους δίσκος με τίτλο «Morningrise» κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1996 και κατευθύνθηκε προς τον progressive metal χώρο, με το διάρκειας 20 λεπτών «Black Rose Immortal» να ξεχωρίζει σίγουρα! Εκείνη τη στιγμή συνέβη ένα γεγονός το οποίο άλλαξε το ρου του συγκροτήματος, καθώς μετά την περιοδεία του παραπάνω άλμπουμ σε Αγγλία κι Ευρώπη, οι ΝτεΦαρφαλά και Νόρντιν αποχωρούν με τον Μάρτιν Μέντεζ και τον Μάρτιν Λόπεζ να τους αντικαθιστούν. Τα επόμενα χρόνια, το συγκρότημα έχει άκρως ανοδική πορεία με τον δίσκο «Blackwater Park» να ξεχωρίζει, καθώς έλαβε ιδιαίτερα θετικές κριτικές και είχε ως παραγωγό τον τεράστιο Στίβεν Ουίλσον των Porcupine Tree. Στις αρχές του 2003, οι Opeth ,έχοντας στην πλάτη τους τις δισκογραφικές δουλειές «Deliverance» και «Damnation», συμμετείχαν στην περιοδεία «4 Absent Friends Tour», η οποία έλαβε χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μαζί με τους Paradise Lost και Tapping the Vein ενώ στις αρχές της επόμενης χρονιάς συμμετείχαν και στο «Lamentations Over America Tour 2004», όπου συνυπήρξαν πάνω στη σκηνή με τους Devildriver και τους Moonspell.

eikona1

Το 2005, το γκρουπ κυκλοφόρησε τον δίσκο «Ghost Reveries», του οποίου είχε προηγηθεί η μονιμοποίηση του κιμπορντίστα Πάρ Βίλμπεργκ. Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος τους, που μπήκε στο Top-10 των σουηδικών και φινλανδικών charts καθώς και στο Top-100 του Billboard στις Η.Π.Α., όπου πούλησε 15.000 αντίτυπα από την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Την ίδια χρονιά περιόδευσαν μαζί με τους Clutch, Chimaira, Unearth, Strapping Young Lad κ.α. στα πλαίσια του φεστιβάλ «Sounds of Underground» αλλά και με τους Dark Tranquillity και τον Ντέβιν Τάουνσεντ. Βέβαια, το σημαντικότερο γεγονός εκείνη την περίοδο ήταν η αντικατάσταση του Μάρτιν Λόπεζ από τον Μάρτιν Άξενροτ στα τύμπανα, λόγω των προβλημάτων υγείας και των κρίσεων πανικού που αντιμετώπιζε ο πρώτος.

Οι επόμενες 2 χρονιές αποτέλεσαν κομβικό σημείο στην μετέπειτα πορεία του συγκροτήματος, καθώς συμμετείχαν σε 2 από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ μέταλ- ροκ μουσικής, το «Download festival», μαζί με ονόματα όπως οι Metallica κι οι Korn και το «Gigantour», μαζί με τους Megadeth, Lamb of God κ.α. Τον Μάιο όμως του 2007, ο Πέτερ Λίντγκρεν αποχωρεί ξαφνικά, γεγονός που αποτέλεσε σημαντικό πλήγμα για τους Opeth, αλλά όχι και για την πορεία τους προς την κορυφή, αφού αντικαθιστώντας τον με τον Φρέντρικ Όκεσον, θα ηχογραφήσουν το άλμπουμ «Watershed» το οποίο θα φτάσει στην κορυφή των charts στην Φινλανδία αλλά και στο Top-10 σε Αυστραλία, Σουηδία και Νορβηγία. Ακολούθησε το «Heritage» το 2011 και τον Αύγουστο του 2014 κυκλοφόρησε το «Pale Communion», το οποίο έφτασε στην κορυφή στην Φινλανδία, στο Top-10 σε Σουηδία, Νορβηγία και Γερμανία και στο Top-20 σε Μεγάλη Βρετανία κι Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό είναι και το άλμπουμ, του οποίου αναμένουμε να ακούσουμε την live παρουσίαση στη χώρα μας.

Οι Opeth λοιπόν, έρχονται για άλλη μια φορά στην Ελλάδα με καινούρια δουλειά, με πολλή όρεξη και έτοιμοι να μας παρασύρουν σε progressive ρυθμούς μέσα σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη με ψυχεδέλεια γεμάτη από 70’s. Δαιδαλώδεις αριστοτεχνικές συνθέσεις, όπου βρυχηθμοί εναλλάσσονται με κοφτερά riffs, δημιουργώντας μελαγχολικά ηχοτόπια και το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αφεθείτε σε αυτό τον συνδυασμό ήχων μέχρι τελικής πτώσεως. Εύχομαι να εμφανιστούν με τη δυναμική που τους χαρακτηρίζει και να πραγματοποιήσουν μια μεστή εμφάνιση, αντίθετα με τους Paradise Lost, την αμέσως προηγούμενη μπάντα με παρόμοιο ήχο που είχε εμφανιστεί τελευταία στη χώρα μας κι έμοιαζε να κάνει αγγαρεία πάνω στη σκηνή. Δεν υπάρχουν άλλα λόγια για να περιγράψω τι συμβαίνει σε κάθε live των Opeth παρά μόνο θα πω ότι δεν θα βγείτε στεγνοί…

Προπώληση
Τα πρώτα εισιτήρια κοστίζουν 22 €
Μετά την εξάντληση τους η τιμή θα διαμορφωθεί στα 24€

Ταμείο: 26 €

Η προπώληση αρχίζει την Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015.

Σημεία προπώλησης
Αθήνα
Ticket House, Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς),Τηλ.: 210 3608366
Metal Era, Εμμανουήλ Μπενάκη 22, τηλ. 210 3304133

Θεσσαλονίκη
Τicket House, Πλ. Αριστοτέλους 5
Musicland, Μητροπόλεως 102, Τηλ. 2310 264880
Rover Bar, Σαλαμίνος 6 Λαδάδικα, Τηλ. 2310 544304

Online Sales ή αγορές με πιστωτική κάρτα, 24 ώρες/ωρο:
www.ticketpro.gr | www.tickethouse.gr

«Chinese man»: Μια ξεχωριστή συναυλία για ερωτευμένους και μη

Η μουσική κολεκτίβα «Chinese man» απο τη Γαλλία, σχεδόν 2 χρόνια μετά το πρώτο τους live στην χώρα μας, επιστρέφουν στον «τόπο του εγκλήματος» για μια ομολογουμένως πολυαναμενόμενη εμφάνιση την μέρα των ερωτευμένων, στις 14 Φεβρουαρίου.

Πρόκειται για μια μπάντα, η οποία με τις μουσικές της σε dub, funk, reggae και jazz ρυθμούς, σκοπεύει να μας παρασύρει σε έναν ατελείωτο χορό και να δημιουργήσει μια άνευ προηγουμένου ερωτική ατμόσφαιρα, εφάμιλλη της ημέρας. Οι «Chinese man» αποτελούνται από τους High Ku, Sly και Ze Mateo, που αποτελούν και την κινητήριο δύναμη και για τη δισκογραφική τους εταιρία Chinese Man Records. Το μουσικό αυτό τρίο πλαισιώνουν οι beatmakes Leo the Bug και Yan, οι οποίοι όμως δεν θα βρίσκονται μαζί τους σε αυτή την live εμφάνιση.

11002138_10204695189412367_1684167186_o

Παρ’ όλο που δημιουργήθηκαν το 2004, έχουν προλάβει να ηχογραφήσουν πάνω από 10 album και single, με τα Groove Sessions να ξεχωρίζουν, κι ειδικά το τελευταίο του 2014 να είναι αυτό που περιμένουν όλοι οι θαυμαστές τους να ακούσουν live το Σάββατο. Επίσης, έχουν δημιουργήσει κι έναν δίσκο με remix των κομματιών του album τους «Racing with the Sun», στον οποίο έχουν συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα της hip hop και r n’ b σκηνής, όπως ο Jeru the Damaja, o Lilyboy, o Chali 2Na αλλά κι οι Scratch Bandits Crew, με τους οποίους μίξαραν το κομμάτι «Down», που χρησιμοποιήθηκε ως soundtrack για τους τίτλους αρχής της στήλης «Le Before», του μεγαλύτερου κι ενός εκ των παλαιοτέρων απογευματινών σόου της Γαλλίας, το «Le Grand Journal» του Canal+.

Οι «Chinese man» όμως, έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό τους παγκοσμίως από το τραγούδι τους «I‘ve got that tune», το οποίο επιλέχθηκε από την μεγαλύτερη ίσως σε πωλήσεις αυτοκινητοβιομηχανία, την  Mercedes – Benz,  για την καμπάνια προώθησης της. Τότε ήταν η στιγμή, όπου το συγκεκριμένο κομμάτι εκτοξεύτηκε στα charts και συμπαρέσυρε μαζί του και το ίδιο το trap – hip hop τρίο.

Ετοιμαστείτε λοιπόν, να χορέψετε πολύ και να ερωτευτείτε ακόμα περισσότερο με τους «Chinese man», οι οποίοι αποτελούν μια ευκαιρία να βγείτε το Σάββατο και να μην βρεθείτε αντιμέτωποι με αρκουδάκια και καρδούλες!! Τρέξτε λοιπόν να πάρετε εισιτήρια για το Votanikos Live Stage και βρεθείτε «αντιμέτωποι» με ένα από τα καλύτερα και άκρως προσδοκώμενα live για φέτος στη χώρα μας!!

 

INFO

Βοτανικός Live Stage / Chinese man / 14 Φεβρουαρίου 2015 , 21:30

Opening Act: Proleter Live

Τιμή εισιτηρίων: Περιορισμένος αριθμός 18 €, Προπώληση 23 €, Ταμείο 28 €

 Σημεία Προπώλησης: Viva,gr, 11876, Public, Παπασωτηρίου, Seven Spots, Ιανός, Reload

Παραγωγή: Stereomatic Productions

Monster Magnet: Οι βασιλιάδες και πρωτεργάτες του stoner στην Ελλάδα

‘Ε-έ-έρχονται!! Μια συναυλία «που μαγνητίζει» τα βλέμματα του κόσμου και λόγω ονόματος (βλ. Monster Magnet) αλλά και λόγω της ιστορίας που έχουν στον χώρο της stoner rock μουσικής. Να σας πω την αλήθεια μου,  δεν τους ήξερα πριν από κάποιους μήνες αλλά όταν άκουσα τη μουσική τους και κάποια από τα γνωστότερα κομμάτια τους, όπως το «Space Lord», το «Unbroken» αλλά και το φρέσκο σχετικά κι αγαπημένο μου «Mindless Ones», εντυπωσιάστηκα από την απίστευτη δυναμική των κομματιών τους και κατανόησα για ποιόν λόγο αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και πρότυπο δημιουργίας στη μουσική για τις γνωστότερες ελληνικές stoner μπάντες όπως οι Nightstalker, οι Planet of Zeus, οι 1000 mods κι άλλοι.

Με αρκετά album και singles  στο παλμαρέ τους κι ερχόμενοι με ένα album το οποίο βγήκε μόλις πριν από δυο μήνες , είναι έτοιμοι , σύμφωνα με το δελτίο τύπου τους για τις 2 συναυλίες στη χώρα μας, να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό και να τα «σπάσουν» με τους χιλιάδες θαυμαστές τους που θα συρρεύσουν στο Gazi Music Hall στην Αθήνα και στο Fix Factory of Sound στη Θεσσαλονίκη, στις 30 και 31 Ιανουαρίου αντίστοιχα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι για την συναυλία στην Αθήνα, υπήρξε αλλαγή του συναυλιακού χώρου, η οποία είχε αρχικά προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί στο Περιστύλιο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, ένα φαινόμενο που παρατηρείται γενικά συχνά τώρα τελευταία και δημιουργεί μια σύγχυση στο ενεργό μουσικό κοινό.

Μέλη της μπάντας είναι ο Dave Wyndorf στα φωνητικά και στην κιθάρα, οι Phil Caivano και Garrett Sweeny στις κιθάρες, με τον Sweeny να έχει καταφέρει να «γεμίσει» τα παπούτσια ιστορικού Ed Mundell, έχοντας προσδώσει στο παίξιμο του στη θέση της lead guitar και κάποια psychedelic rock στοιχεία. Οι υπόλοιποι είναι ο Chris Kosnik στο μπάσο, αντικαθιστώντας μόλις το 2013 τον επί χρόνια μπασίστα του συγκροτήματος Jim Baglino κι η «ήρεμη δύναμη» του συγκροτήματος, όσο μπορεί να είναι στο συγκεκριμένο πόστο , ο Bob Pantella στα τύμπανα. Ο Kosnik κι ο Pantella συνεργάζονται παράλληλα και στους Atomic Bitchwax που αποτελούν άλλη μια stoner μπάντα, εξίσου ιστορική και δυνατή στο είδος της.

Τραγούδια τους έχουν ακουστεί σε πολλές σειρές της αμερικανικής τηλεόρασης, με πιο πρόσφατη όλων το Sons of Anarchy (προφανώς!!…) από την οποία ξεχώρισε το «100 Million Miles» στην τρίτη σεζόν, στο επεισόδιο 12. Έχουν συμμετάσχει μάλιστα και σε πολλά soundtrack ταινιών με χαρακτηριστικότερα το «Matrix» και το «The Crow: Salvation».

10939470_10204553885919868_1980866355_o

Την συναυλία θα ανοίξουν οι Half Gramme of Soma και οι Solarmonkeys στην Αθήνα και οι SiXforNine στο Fix Factory of Sound στην Θεσσαλονίκη, το Σάββατο 31 Ιανουαρίου.

Οι Half Gramme of Soma, μετρώντας τέσσερα χρόνια στη μουσική σκηνή της χώρας, έχουν ήδη προκαλέσει αίσθηση στο ελληνικό κοινό με τον τρόπο που συνδυάζουν την heavy rock με τις υπόλοιπες επιρροές τους, ενώ ήδη έχει κυκλοφορήσει το πρώτο ομότιτλο album τους και το ποιο φρέσκο EP «Marche Au Noir».
Οι Solarmonkeys επηρεασμένοι από τη μουσική σκηνή του Seattle, χαρακτηρίζουν τη μουσική τους «riff base rock ‘n’ roll» και τραγούδια από τον πρώτο τους και αυτοχρηματοδοτούμενο δίσκο, «Payblack» έχουν ήδη ακουστεί σε πολλές συναυλίες ανά την Ελλάδα.
Στη Θεσσαλονίκη, τη συναυλία των Monster Magnet θα ανοίξουν οι SixforNine. Η prog-rock μπάντα που έχει ήδη μοιραστεί την σκηνή με τους Spiritual Beggars, Fates Warning, Jamiroquai και Nightstalker υπόσχεται μία εμφάνιση που θα προετοιμάσει κατάλληλα το έδαφος για την εμφάνιση των πρωτοπόρων της stoner rock, Monster Magnet.

Ετοιμαζόμαστε λοιπόν, για ένα live που θα «ταράξει» τα νερά της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας και θα μας θυμίσει λίγο από που άρχισε το stoner rock και πως εξελίχθηκε μέσα από τους ίδιους τους «πατέρες» του. Τα λόγια είναι περιττά, το μόνο που έχω να πω είναι να ακολουθήσετε τους Monster Magnet στους ρυθμούς τους και να αφήσετε τον εαυτό σας να παρασυρθεί σε ένα ατελείωτο head banging. Σπάστε τα!

 

 

Τιμές εισιτηρίων
Τα πρώτα εισιτήρια κοστίζουν 24€
Μετά την εξάντληση τους η τιμή θα διαμορφωθεί στα 26€
Στην τελική φάση της προπώλησης η τιμή θα διαμορφωθεί στα 28€

Σημεία Προπώλησης
Αθήνα
Ticket House, Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς), τηλ.210 3608366
Metal Era, Εμμανουήλ Μπενάκη 22, τηλ. 210 3304133

Θεσσαλονίκη
Τicket House, Πλ Αριστοτέλους 5
Musicland, Μητροπόλεως 102, Τηλ. 2310 264880
Rover Bar, Σαλαμίνος 6 Λαδάδικα, Τηλ. 2310 544304
Online Sales ή αγορές με πιστωτική κάρτα, 24 ώρες/ωρο:
www.ticketpro.gr | www.tickethouse.gr
Για την αγορά εισιτηρίων μέσω internet ή μέσω πιστωτικής κάρτας υπάρχει επιβάρυνση 10% στην τιμή του εισιτηρίου.

Η γέννηση ενός «βασιλιά» πριν από 80 χρόνια

Καθόμουν χθες και έψαχνα να βρω το θέμα για το επόμενο άρθρο μου κι όπως πάντα σχεδόν,  άκουγα ταυτόχρονα διάφορες αγαπημένες μου μουσικές επιλογές που τις έχω κατεβάσει για να τις έχω εύκαιρες. Ξαφνικά, πέφτει το αυτί μου σε μια σειρά 5-6 κομματιών του υπέρτατου Elvis Presley και αναρωτιέμαι «Γιατί σχεδόν όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες να πεθαίνουν τόσο νέοι και να μην προλαβαίνουν να προσφέρουν όσα θα μπορούσαν στον χώρο της παγκόσμιας μουσικής;».

Παίρνω λοιπόν την απόφαση να ψάξω λίγο στο διαδίκτυο για αυτόν τον τεράστιο καλλιτέχνη κι η πρώτη φράση που διαβάζω είναι: «O Elvis Aaron Presley γεννήθηκε στο Τουπέλο του Μισσισσιππή  στις 8 Ιανουαρίου του 1935 και πέθανε στις 16 Αυγούστου του 1977». Εκείνη τη στιγμή είπα «Εδώ είμαστε!». Τόσα χρόνια δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλα τα άρθρα γράφονται ως επετειακά για τον θάνατο των μεγάλων καλλιτεχνών κι όχι για τη γέννηση τους, η οποία αποδείχθηκε, εκ των υστέρων, ένα χαρμόσυνο και ξεχωριστό γεγονός για την ανθρωπότητα. Ας πούμε λοιπόν λίγα λόγια για τον βασιλιά της rock ‘n roll σκηνής.

Ήταν τραγουδιστής, μουσικός αλλά και ηθοποιός και θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες των τελευταίων 60 ετών.

Γονείς του ήταν οι Vernon Presley και Gladys Love Smith, οι οποίοι, όπως πολλοί περιγράφουν, ήταν πολύ προστατευτικοί προς αυτόν, ενώ ο ίδιος είχε μια ασυνήθιστα στενή σχέση με τη μητέρα του. Ο δίδυμος αδερφός του, Jesse Garon, πέθανε κατά τη γέννα, αφήνοντας έτσι τον Elvis να ζήσει σαν μοναχοπαίδι. Ο ίδιος, στη μνήμη του πρόωρα χαμένου αδελφού του, χρησιμοποιούσε σαν μεσαίο όνομα το Aron αντί του Aaron που ήταν και το κανονικό. Όντας στην εφηβική ηλικία, πηγαίνει συχνά στις Συνάξεις του Θεού κι επηρεάζεται ιδιαίτερα από τη blues καθώς κι από την gospel. Αφού ολοκληρώνει τις σπουδές του το 1953, αρχίζει και κάνει διάφορες δουλειές όπως οδηγός φορτηγού αλλά και μηχανικός σε συνεργείο.

photo 1

Ξεκίνησε τραγουδώντας μουσική rockabilly για την εταιρεία Sun Studios, με πολλά κομμάτια ρυθμικής blues, gospel και country, ενώ ο συνδυασμός όλων αυτών των οδήγησε προς την καθαρή μουσική Rock ‘n Roll. Ειδική μνεία αξίζει το γεγονός ότι για τον πρώτο του δίσκο , που περιείχε τα τραγούδια «My Happiness» και το «That’s when your Heartaches Begin», πλήρωσε ένα μικρό χρηματικό ποσό και τον έκανε δώρο στη μητέρα του για τα γενέθλια της. Επιτυχία γνώρισε όμως και με μπαλάντες αλλά και με κομμάτια country, blues, pop, folk, αγγίζοντας κάποιες στιγμές ακόμη και τη jazz. Μπορούσε να ερμηνεύσει πολλά είδη μουσικής, πάντα με την ίδια επιτυχία, χάρη στην ευέλικτη φωνή του.

Ο Elvis Presley κυκλοφόρησε 75 άλμπουμ από το 1956 ως το 1977. Η καριέρα του αρχίζει να παίρνει εθνικές διαστάσεις, όταν στις 28 Ιανουαρίου 1956 μαζί με τους Scotty Moor, Bill Black και D.J. Fontana έκαναν την πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση στην εκπομπή Stage Show, σε μια σειρά οκτώ παραστάσεων. Υπολογίζεται πως μέχρι σήμερα έχουν πουληθεί πάνω από 1 δισεκατομμύριο αντίτυπα, περισσότερα από κάθε άλλο καλλιτέχνη. Πολλά από αυτά έγιναν χρυσά ή πλατινένια, ακόμη και περισσότερες από μια φορές. Εκτός αυτών, τιμήθηκε με 14 υποψηφιότητες για βραβείο Grammy, εκ των οποίων 3 φορές ήταν νικητής. Στην ηλικία των 36 ετών τιμήθηκε με το Grammy Lifetime Achievement Award για το σύνολο της καριέρας του.

Στις 20 Δεκεμβρίου 1957 ο Presley λαμβάνει το φύλλο πορείας του για την υποχρεωτική θητεία του στον Αμερικανικό στρατό. Αυτό ήταν και το γεγονός το οποίο έριξε σε ένα τέλμα την καριέρα του μέχρι το 1969 όπου μια σειρά από ζωντανές εμφανίσεις αρχικά στο Las Vegas κι έπειτα σε όλη την έκταση των ΗΠΑ με αριθμό – ρεκόρ θεατών έφερε ξανά την επιτυχία αν και πολλοί άσκησαν κριτική στον Elvis λόγω του ότι απομακρύνθηκε από τις μουσικές ρίζες του, οι οποίες τότε είχαν παγιωθεί από τους κυρίαρχους της βρετανικής μουσικής σκηνής, τους Beatles και τους Rolling Stones. Αξίζει να σημειωθεί βέβαια, ότι την περίοδο της στρατιωτικής του θητείας στα γερμανικά εδάφη γνώρισε την 14χρονη Priscilla Beaulieu, την οποία αργότερα θα παντρευόταν.

Εκτός από την καριέρα του στη μουσική, εμφανίστηκε και σε 33 κινηματογραφικές ταινίες. Προς αυτή την κατεύθυνση τον ώθησε ένας από τους καλύτερους manager της τότε εποχής, ο Colonel Tom Parker. Αν και δεν είχαν κριτική επιτυχία, ήταν ιδιαίτερα κερδοφόρες και τον βοήθησαν να πάρει πλέον τον ρόλο του διασκεδαστή ολόκληρης της οικογένειας κι όχι μόνο των νεανικών μελών της. Ακόμη, ιστορικές έχουν μείνει οι τηλεοπτικές εμφανίσεις του και τα ειδικά αφιερώματα. Μετά από μια δεκαετία κινηματογραφικών εμπειριών, που τον βοήθησαν να γίνει πανλαϊκό είδωλο αλλά πήγαν πίσω τη μουσική του καριέρα επιστρέφει τη δεκαετία του ’70, αρχικά με το single «Kentucky Rain», το οποίο μόνο στις ΗΠΑ πούλησε πάνω από 500.000 αντίτυπα και στη συνέχεια με μια σειρά επιτυχημένων δίσκων και παραστάσεων, όπως τα «Elvis Country», «Love Letters», «That’s The Way It Is», κ.ά.

Χρονιά – ορόσημο για την καριέρα του αποτελεί το 1973 η οποία ξεκίνησε με δύο παραστάσεις στη Χαβάη, μια από τις οποίες μεταδόθηκε ζωντανά σε όλο το κόσμο μέσω δορυφόρου και την παρακολούθησαν πάνω από 1 δισεκατομμύριο τηλεθεατές. Κυκλοφόρησε και σε άλμπουμ με την ονομασία «Aloha from Hawaii via Satellite». Η συνέχεια, όμως της ίδιας χρονιάς τον βρίσκει να χωρίζει με την Priscilla, με την οποία είχε αποκτήσει και τη μοναχοκόρη του Lisa – Marie και τότε αρχίζει να γίνεται απόμακρος και να παίρνει συνεχώς βάρος ενώ έχει πληγεί από μια εξάρτηση σε συνταγογραφημένα φάρμακα, τα οποία τον επηρεάζουν φανερά στην εμφάνιση αλλά και στην απόδοση του πάνω στη μουσική . Αντιμέτωπος με την κάκιστη υγεία του, κάνει την τελευταία του ζωντανή εμφάνιση στην Indianapolis στις 26 Ιουνίου του 1977. Σε κάτι λιγότερο από δυο μήνες, του έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή.

photo2

Πέθανε πρόωρα το 1977 σε ηλικία 42 ετών από καρδιακή αρρυθμία, κυρίως λόγω της κακής διατροφής, των εξαντλητικών ωραρίων αλλά και των φαρμάκων που χρησιμοποιούσε σε μεγάλες ποσότητες, τα οποία λεγόταν ότι του τα χορηγούσε τους τελευταίους 8 μήνες ένας Ελληνοαμερικάνος γιατρός, ο Τζόρτζ Νικολόπουλος (10 χιλιάδες δόσεις αμφεταμίνης, ηρεμιστικών κι άλλων χαπιών). Παρόλα αυτά, μετά το θάνατο του, υπήρξε σύγχυση, ακόμη και φημολογία πως ο Presley ζει έως και σήμερα.

Ως τελευταίες πληροφορίες για αυτόν τον κολοσσό της μουσικής βιομηχανίας, θα ήθελα να παραθέσω δυο γεγονότα που δείχνουν ότι, όπως όλοι οι βασιλιάδες, έτσι κι αυτός είχε τις ιδιοτροπίες του. Μια φορά συναντήθηκε με τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Richard Nixon και του έδωσε αυτοπροσώπως μια επιστολή στην οποία εξέφραζε την αντίθεση του στον κομμουνισμό, τους μαύρους πάνθηρες, τους χίπηδες και τα ναρκωτικά, κάτι το οποίο μοιάζει ειρωνικό με βάση τη μετέπειτα πορεία της ζωής του. Μάλιστα ζήτησε να γίνει ομοσπονδιακός πράκτορας του FBI για να βοηθήσει στον πόλεμο έναντι όλων αυτών. Ο λόγος της συνάντησης όμως; Ο Elvis ήταν μανιακός συλλέκτης αστυνομικών σημάτων και ζήτησε από τον ίδιο τον Nixon το σήμα της υπηρεσίας δίωξης ναρκωτικών!

Ένα άλλο απίστευτο γεγονός ήταν αυτό που προέκυψε από την αυτοβιογραφία της συζύγου του, Priscilla, «Elvis and Me», όπου υποστήριξε ότι την πρώτη νύχτα του γάμου τους ήταν κι η πρώτη τους σεξουαλική επαφή, πράγμα το οποίο θα μπορούσε να εκπλήξει τον καθένα αφού ο Elvis ήταν ένας άντρας που προκαλούσε με τον πλούσιο καβάλο του και την πολυποίκιλη ερωτική ζωή του. Μάλιστα, στην αυτοβιογραφία της και πάλι , λέει ότι δεν την άφηνε να γνωριστεί με τους φίλους του, ακόμα και με αυτούς που ζούσαν μαζί τους στην Graceland κι ότι ζητούσε την άδεια του ακόμα και για να κουρευτεί καθώς θα μπορούσε να μην του είναι αρεστή και να μην τον ευχαριστεί οπτικά και σεξουαλικά με τη νέα της εμφάνιση.

Πριν 80 χρόνια λοιπόν, γεννήθηκε ένας άνθρωπος που άλλαξε τα πάντα στο μουσικό κόσμο, δημιουργώντας ένα νέο είδος μουσικής και που κατάφερε, παρά τη φτώχεια και τις δυσκολίες, να πραγματοποιήσει τα όνειρα του, εμπιστευόμενος κάποιους ανθρώπους που τον βοήθησαν, αλλά και άλλους που στο τέλος τον κατέστρεψαν. Αλλά γι’ αυτό ήταν «βασιλιάς». Γιατί όπως έλεγε «Δεν μπορούμε να χτίζουμε τα όνειρα μας πάνω σε ύποπτα μυαλά»…

 

Joe Cocker : «Έσβησε» για πάντα ο τρελός «υδραυλικός» της μουσικής

«’Αλλη μια κακόγουστη φάρσα του ίντερνετ». Αυτό είπα όταν διάβασα για πρώτη φορά την είδηση ότι ο John Robert (Joe) Cocker πέθανε μόλις στα 70 του χρόνια από καρκίνο στον πνεύμονα, μια αρρώστια η οποία τον ταλαιπωρούσε εδώ και πολλά χρόνια. Δυστυχώς, η είδηση είναι πραγματικότητα κι η φωνή του δεν θα ηχήσει ποτέ ξανά στα αυτιά μας σε κάποιο νέο και άκρως groovy κομμάτι, όπως αυτά που συνήθιζε να γράφει και να ερμηνεύει.

Ο Joe Cocker γεννήθηκε στις 20 Μαΐου του 1944 στη βιομηχανική πόλη του Σέφιλντ στη Βρετανία και από μικρός, παράλληλα με τη δουλειά του σε βενζινάδικο της γειτονιάς του, σπούδαζε σε τεχνική σχολή. Ο ιδιόρρυθμος αλλά ευφυής Cocker έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ένας από τους εξαιρετικότερους Βρετανούς τραγουδιστές που έχουν ποτέ παρουσιαστεί στο μουσικό στερέωμα.

Στα 14 χρόνια του ανακάλυψε τον Ray Charles, τη φωνή του οποίου προσπάθησε με επιτυχία -είναι η αλήθεια- να μιμηθεί στα επόμενα χρόνια. Η αρχή στη μουσική του πορεία έγινε όταν αγόρασε ένα σετ ντραμς για να συνοδεύει σε κομμάτια skiffle τους κιθαρίστες φίλους του. Όταν πέρασε αυτή η φάση του skiffle, ο Cocker στράφηκε στο ροκ και σε ονόματα όπως οι Little Richard και Gene Vincent, αλλά και στα μπλουζ του Muddy Waters, όπως και πολλοί άλλοι από τους μετέπειτα βρετανούς αστέρες του ρόκ.

Στα 15 του συμμετέχει ως ντράμερ στο πρώτο του συγκρότημα, που είχαν το όνομα The Cavaliers. Δύο χρόνια αργότερα το συγκρότημα αλλάζει το όνομά του σε Vance Arnold and the Avengers και ο Joe Cocker γίνεται ο τραγουδιστής τους και αρχίζουν τις περιοδείες συνοδεύοντας συγκροτήματα όπως οι Hollies και οι Rolling Stones. Το όνομα Vance ήταν μία παραλλαγή του Vince (Everett), όνομα που χρησιμοποιούσε ο Elvis Presley στον ρόλο του στην ταινία Jailhouse rock, που ο Cocker δεν το είχε ακούσει σωστά, και του τραγουδιστή της μουσικής κάντρι Eddy Arnold.

Μετά από μια εμπορική αποτυχία του single που έβγαλε μαζί με τους V.A.A., παίρνει την απόφαση και κάνει στροφή σε solo καριέρα, ερμηνεύοντας το πρώτο του τραγούδι «I’ll cry instead» των Beatles, στο οποίο παίζει κιθάρα ο απίστευτος Jimmy Page. Αυτή η εκτέλεση του κομματιού θα είναι μια σκέτη αποτυχία κι ο Cocker θα επιστρέψει στο βενζινάδικο.

10884768_10204297093020206_654699523_n

 

Η νέα του προσπάθεια στη μουσική θα είναι η δημιουργία των Grease Band , με τους οποίους θα παίξει βρετανικό φανκ και διασκευές σε τραγούδια της Motown και θα περιοδεύσει σε όλη τη βόρεια Βρετανία, αφήνοντας καλές εντυπώσεις. Η εμφάνιση της μπάντας στο φεστιβάλ τζάζ και μπλούζ του Winsdor θα προκαλέσει ένα παραπάνω ενδιαφέρον στο κοινό και ο Joe Cocker θα ξαναδοκιμάσει την τύχη του κυκλοφορώντας άλλο ένα τραγούδι των Beatles, το «With a little help from my friends», που θα γίνει Νο. 1 και θα τον καθιερώσει οριστικά. Στο άλμπουμ, που θα έχει ως τίτλο την πρώτη μεγάλη επιτυχία του, θα συμμετάσχουν ονόματα όπως οι Stevie Winwood, Albert Lee και Jimmy Page, που αποδεικνύουν την εκτίμηση που του είχαν οι μουσικοί της εποχής. Μάλιστα, την ίδια χρονιά, θα βγάλει και δεύτερο άλμπουμ στο οποίο θα γράψουν τραγούδια και τρία από τα μέλη των Beatles , το Something o George Harrison και τα κομμάτια «Let it be» και «She came in through the bathroom window» ο Paul McCartney κι ο John Lennon. Το αποκορύφωμα για τη χρονιά αυτή, το 1969, ήταν η άκρως εκθαμβωτική εμφάνιση του στο Woodstock.

Η δεκαετία του ’70 ξεκίνησε για τον Cocker με μία περιοδεία όπου παρουσίασε τον δίσκο του «Mad Dogs And Englishmen», που πήρε αυτό το όνομα από το τραγούδι του Noel Coward, και το υλικό που θα προκύψει από αυτήν θα γίνει διπλό άλμπουμ και κινηματογραφική ταινία. Από εκείνη τη στιγμή και πέρα άρχισαν για τον Cocker τα προβλήματα αλκοολισμού τα οποία τον οδηγούσαν στο να βγαίνει πολλές φορές μεθυσμένος πάνω στη σκηνή. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζει τις πετυχημένες περιοδείες και καταφέρνει και μαγεύει με τις ηχογραφημένες δουλειές του σε διασκευές γνωστών κομματιών του παρελθόντος όπως το «You ‘re so beautiful» του Billy Preston. Όμως η κατρακύλα της προσωπικής του ζωής δεν έχει τελειωμό και το 1972 θα συλληφθεί στην Αυστραλία για κατοχή μαριχουάνας και θα απελαθεί κατά τη διάρκεια της τότε περιοδείας του. Από ‘κει και πέρα θα κάνει κάποιες δισκογραφικές δουλειές αλλά το όνομα του θα εξαφανιστεί από τα μουσικά δρώμενα.

Και ξαφνικά γίνεται το μπαμ! Ντουέτο με την Jennifer Warnes για το βασικό τραγούδι της ταινίας  «An officer and a gentleman» και Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού καθώς και Grammy . Αυτό τον επαναφέρει στα βρετανικά charts μετά από πολλά χρόνια απουσίας και το 1986 κυκλοφορεί το άλμπουμ του με τον τίτλο «Cocker» το οποίο περιλαμβάνει και το τραγούδι «You can leave your hat on» το οποίο χρησιμοποιήθηκε αργότερα στην ταινία «9 1/2 weeks» κι είναι μέχρι σήμερα το πιο γνωστό τραγούδι striptease όλων των εποχών. Ένα χρόνο αργότερα ο Cocker ξαναχτύπησε με το «Unchain My Heart». Το ομώνυμο τραγούδι που πρώτος είχε ερμηνεύσει ο έμπιστος σύμβουλός του Cocker, ο Ray Charles, βγήκε σαν single αλλά η επιτυχία που γνώρισε ήταν μεγάλη αποσπώντας μάλιστα και μια υποψηφιότητα για βραβείο Grammy.

Αυτό ήταν! Η καριέρα του Joe Cocker στη συνέχεια ακολούθησε μια αύξουσα πορεία γεμάτη με επιτυχημένες περιοδείες κι άκρως επιτυχημένα κι άψογα δουλεμένα άλμπουμ.

Τελευταία του δισκογραφική δουλειά είναι το album «Fire it up» του 2012 από το οποίο ξεχώρισε το ομώνυμο κομμάτι και το εξαίρετο, κατ’ εμέ, «I come in peace».

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι το ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να τον απολαύσει 2 φορές. Η πρώτη ήταν το μακρινό 1995 στο γήπεδο του Παναθηναϊκού κι η δεύτερη φορά ήταν στις 18 Ιουνίου του 2007 στα πλαίσια του πρώτου Scorpions Festival στο οποίο πολλοί είχαν πάει μόνο για εκείνον.

Στις 17 Σεπτεμβρίου του 2014 ο φίλος του και συνεργάτης του σε μια μεγάλη συναυλία που δόθηκε στην Madison Square Garden, Billy Joel δήλωσε από την σκηνή πως ο Joe Cocker δεν είναι πλέον πολύ καλά στην υγεία του και πως θα έπρεπε πλέον να εξεταστεί η ένταξή του στο Rock & Roll Hall of Fame για την συνολική προσφορά του στην μουσική.

Ήταν μια από τις καλύτερες φωνές της rock και soul σκηνής και από τους μόνους που κατάφερε και ξεπέρασε τις όποιες δυσκολίες, τόσο στο ξεκίνημα όσο και κατά τη διάρκεια της καριέρας του, όντας ένας άνθρωπος με υψηλούς στόχους και φιλοδοξίες.

R.I.P  Joe κι ίσως τώρα είσαι καλύτερα που «η καρδιά σου ελευθερώθηκε από τα δεσμά της ζωής», όπως λέει και το τραγούδι σου…

(Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν από το tralala.gr)

Kovacs: Η σκοτεινή φωνή της αγάπης και του έρωτα

Πρίν από περίπου 2 μήνες, έσκασε η είδηση πως η Sharon Kovacs θα πραγματοποιήσει 2 μοναδικές συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στο Gagarin 205 και στο Principal Club Theater αντίστοιχα. Η συναυλία στην Αθήνα θα γίνει στις 7 Φεβρουαρίου και περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία την live παρουσίαση του νέου της αλμπουμ, το οποίο αποτελεί και το πρώτο της ως καλλιτέχνιδα. Για την ολοκλήρωση αυτού του άλμπουμ, χρειάστηκε να αναβάλει την προγραμματισμένη για τις 17 Οκτωβρίου συναυλία της στον ίδιο χώρο, κάτι το οποίο αρχικά απογοήτευσε πολύ κόσμο αλλά παρέτεινε κι άλλο την αγωνία του για το τι θα επακολουθήσει επί σκηνής, στις 7 Φλεβάρη αυτή τη φορά.

Ένα άλλο εξίσου καλό νέο είναι ότι αυτή η αναβολη της συναυλίας στην Αθήνα είχε ως αποτέλεσμα να δοθεί η ευκαιρία και στο κοινό της στη Θεσσαλονίκη να τη δει απο κοντά στις 6 Φεβρουαρίου σε έναν χώρο καταπληκτικό, in my opinion, ο οποίος μπορεί να φιλοξενήσει και να “χωρέσει“ την γεμάτη αισθησιασμό και ένταση φωνή της.

Η Sharon Kovacs είναι μια γυναίκα η οποία σε γοητεύει με την πρώτη ματιά καθώς μπορείς να διακρίνεις αμέσως στο πρόσωπο της ένα δαιμόνιο το οποίο ομολογουμένως την κυριεύει και on stage. Κι όλα αυτά χωρίς καν να αρχίσεις να ακούς τη πλουραλιστική και συνάμα γεμάτη ωμότητα φωνή της. Καταφέρνει, λοιπόν , να εκφράζει αισθήματα όπως ο έρωτας,η αγάπη κι ο πόνος, όχι με τον συνηθισμένο “γλυκανάλατο“ τρόπο αλλά με ένα μέταλλο φωνής και με μια σκοτεινή διάθεση το οποίο την έχει βοηθήσει να δημιουργήσει ένα δικό της στύλ που την κάνει να ξεχωρίζει.

Αξίζει να αναφερθεί ότι opening act στην Αθήνα θα πραγματοποιήσει η Katerine Duska, γνωστή από το κομμάτι της “What are the chances“, το οποίο αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες ραδιοφωνικές επιτυχίες της χρονιάς που μας πέρασε και την βοήθησε να αναδειχτεί Jumping Fish artist για τον μήνα Ιούνιο του 2013!

Γι’ αυτό, μην χάσετε την ευκαιρία και δείτε την Sharon Kovacs να γκρουβάρει, να τζαζάρει και να βγάζει όλο της το είναι πάνω στη σκηνή, όπως κάθε φορά εξάλλου. Σπεύσατε!!

Τιμές εισιτηρίων:

Τα πρώτα εισιτήρια των 15 ευρώ έχουν εξαντληθεί κι η τιμή προπώλησης έχει διαμορφωθεί στα 18 ευρώ. Στο ταμείο, την ημέρα της συναυλίας, η τιμή του εισιτηρίου θα είναι 23 ευρώ.

Σημεία προπώλησης:

Ticket House, Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς), τηλ.: 210 3608 366

Reload Stores, Πανεπιστημίου 54, τηλ.: 210 3801 464

Online sales ή αγορές με πιστωτική κάρτα, 24 ώρες /ωρο:

www.ticketpro.gr / www.tickethouse.gr

Λαμπερή πρεμιέρα για Λιδάκη-Κότσιρα

Με δυνατό και θερμό χειροκρότημα, συγκίνηση, και τραγουδιστική συνοδεία από το κοινό στα περισσότερα μέρη του προγράμματος, έγινε η έναρξη των φετινών κοινών εμφανίσεων, δύο σπουδαίων ερμηνευτών: του Μανώλη Λιδάκη και του Γιάννη Κότσιρα, σε ένα νέο χώρο στην Ιερά Οδό, το Levare Music Theatre.

Οι δύο ερμηνευτές συναντιούνται φέτος το χειμώνα, για πρώτη φορά στην κοινή τους πορεία, σε μια σειρά εμφανίσεων, που τα τραγούδια τους δένουν αρμονικά με κλασικές στιγμές των Μ. Χατζιδάκι, Α. Πάνου, Μ. Πλέσσα και πολλών άλλων δημιουργών, σχηματίζοντας ένα πολύπλευρο μουσικό πρόγραμμα, που αναδεικνύει την τραγουδιστική τους κλάση και συναρπάζει στις κοινές τους ερμηνείες επί σκηνής.

Μια νέα ξεχωριστή φωνή βρίσκεται δίπλα τους, η Χριστίνα Παπατριανταφύλλου.

Οι εμφανίσεις τους θα συνεχιστούν και τα επόμενα Σαββατοκύριακα του Νοεμβρίου, κάθε Σάββατο βράδυ αλλά και τα πολύ «ζεστά» Κυριακάτικα μεσημέρια, όπου υπάρχει και η δυνατότητα φαγητού.

Ειδικά την Κυριακή το Levare ανοίγει τις πόρτες του στις 2 και μισή το μεσημέρι, και έχει διαμορφωθεί ειδικό μενού (με φαγητό και δωρεάν κρασί) για όσους θέλουν να ζήσουν την ωραία ατμόσφαιρα των κυριακάτικων μεσημεριανών, με τραγούδι και κρασί.

Παίζουν οι μουσικοί Άκης Γαβαλάς (τύμπανα), Γιάννης Άννινος (μπάσο), Κώστας Μιχαλός και Σπύρος Δέλτα (κιθάρες), Βασίλης Ραψανιώτης: (Βιολί), Γιώργος Σπηλιόπουλος και Βαγγέλης Μαχαίρας (μπουζούκι), Άκης Κατσουπάκης: (πιάνο – πλήκτρα – ενορχηστρώσεις), Νίκος Παπαναστασίου: (πλήκτρα – ακορντεόν – ενορχηστρώσεις)

Ώρα έναρξης

Σάββατο στις 22.30 και Κυριακή στις 14.30

Τιμές:

Είσοδος: 12 ευρώ με μπύρα ή κρασί  στο μπαρ | 15 ευρώ με ποτό, τιμή φιάλης: 120 ευρώ, κρασί 60 ευρώ. Τις Κυριακές: οι ισχύουσες τιμές για ποτό – πλήρες μενού και απεριόριστο κρασί με 30 & 35 ευρώ/ άτομο

Πληροφορίες και Κρατήσεις:

LEVARE Music Theater
Ιερά Οδός 76 & Σπύρου Πάτση (είσοδος από Κασσάνδρας 23)
Τηλ.: 210 3412 622 | 6974 488 403
www.levare.gr

Τα 20 καλύτερα Soundtracks ταινιών

Το soundtrack μιας ταινίας είναι ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της. Είναι αυτό που σου μένει στο μυαλό στο τέλος κάθε ταινίας και μουρμουρίζεις το ρυθμό για μέρες, αυτό που όταν το ξανακούσεις μετά από καιρό θυμάσαι τόσο έντονα τις σκηνές λες και ήσουν μέρος τους. Ως μεγάλη, λοιπόν, λάτρης τόσο της έβδομης τέχνης όσο και της μουσικής δεν χρειάστηκα και πολύ χρόνο για να συγκεντρώσω τα 20 καλύτερα soundtracks της μεγάλης οθόνης.

  1. Στο νούμερο 1 δεν θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο από το soundtrack της ταινίας-ορόσημο για τον κινηματογράφο, του «The Godfather». Τα εύσημα για την απίστευτη αυτή μουσική στον Ιταλό συνθέτη Nino Rota.                                https://www.youtube.com/watch?v=Nykr1p_W_PY
  2. Συνεχίζοντας με κλασσικές ταινίες, το soundtrack του «Psycho» αποτελεί μία από τις πιο τρομαχτικές μελωδίες του κινηματογράφου. Ιδιαίτερα η μουσική της σκηνής στο μπάνιο, σε κάνει να νομίζεις ότι ο δολοφόνος βρίσκεται πίσω σου κάθε φορά που την ακούς.
  3. Από τονAlfred Hitchcock πάμε στον Quentin Tarantino και στην old-time classic ταινία του, «Pulp fiction». Η ταινία περιλαμβάνει κομμάτια όπως η ελληνική «Μισιρλού», το «Son of a Preacher Man» και το «Girl you will be a woman soon». 
  1. Συνέχεια σε άσχετο στυλ, μία «επική» ταινία με ένα soundtrack που χαίρεσαι όταν το ακούς. Το «Indiana Jones: Raiders of the Lost Ark», μία ταινία του Steven Spielberg έχει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά soundtrack ταινιών ever.

5. Στο νούμερο 5 το soundtrack της ταινίας «Ο τελευταίος των Μοϊκανών» γιατί απλά έχει φανταστική μουσική. Συνθέτες της ,επικής στην κυριολεξία, μελωδίας οι Trevor Jones and Randy Edelman.

6. Μια σειρά ταινιών που άφησε, επίσης, εποχή στον κινηματογράφο είναι τα «Matrix». Οι ταινίες εκτός του ότι ήταν πολύ μπροστά για την εποχή τους είχαν και πολύ πρωτοποριακή μουσική επένδυση με χαρακτηριστικό το κομμάτι «Clubbed to death».

7. Συνεχίζοντας, έχουμε τις ταινίες «Star Wars». Τι να σχολιάσει κάποιος για τα «Star Wars» και για τη μουσική τους όμως; Απλά βάζεις το soundtrack να παίζει και μετά κάνεις μαραθώνιο με τις ταινίες.

8. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών». Και οι τρεις ταινίες έχουν από τα πιο μαγευτικά soundtrack που έχουν υπάρξει ποτέ, χάρη στον Καναδό συνθέτη Howard Shore.

 

  1. Πολύ χαρακτηριστικό είναι και το soundtrack των ταινιών «Harry Potter». Παρόλο που έχουν κυκλοφορήσει 8 ταινίες, η κάθε μία με διαφορετικό συνθέτη, η μουσική της πρώτης ταινίας θα είναι για πάντα το σήμα κατατεθέν που θα ακούμε και θα ονειρευόμαστε ότι μας ήρθε γράμμα για το Hogwarts.https://www.youtube.com/watch?v=YzmNUSThPJQ
  2. Και μιας και μιλάμε για όνειρα, κάθε φορά που ακούω το soundtrack από τους «Πειρατές της Καραϊβικής» εύχομαι να ήμουν στο Βlack Pearl παρέα με τον Jack Sparrow.
  3. Η λίστα συνεχίζεται με soundtrack ταινίας που έχει συνθέσει ο Hans Zimmer. Πέραν του πόσο ταινιάρα είναι το «The Dark Knight», έχει και από τις πιο επιβλητικές μουσικές υποκρούσεις.https://www.youtube.com/watch?v=vLqKSv1F42A
  4. Από τη μία ταινιάρα πάμε στην άλλη, στο «Fight Club». Το αριστούργημα του David Fincher, πέρα από τα κοινωνικά μηνύματα που περνάει και τους προβληματισμούς που προκαλεί, περιλαμβάνει στο soundtrack της την κομματάρα των Pixies, «Where is my mind?».
  5. Από τον Fincher στον Guy Ritchie, ο οποίος φημίζεται για τις πολύ ωραίες μουσικές του επιλογές σε όλες τις ταινίες του. Μία από αυτές το «RocknRolla» που περιλαμβάνει το «Rock & Roll Queen» των Subways και το «I am a man» από Black Strobe.
  6. Πάμε πάλι σε ταινία του Tarantino γιατί οκ, Tarantino είναι αυτός. Το «Reservoir Dogs» αυτή τη φορά με το πολύ χαρακτηριστικό τραγούδι «Little green bag».
  7. Στο 15 μία αγαπημένη ταινία του Danny Boyle, το «Trainspotting». Χαρακτηριστική η πρώτη σκηνή με τον Ewan McGregor να τρέχει και να μονολογεί να «διαλέξουμε ζωή» ακούγοντας το «Lust for life» του Iggy Pop.
  8. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές και αξιομνημόνευτες μουσικές σε ταινία, είναι το soundtrack του «Requiem for a dream». Η δυναμική και σκληρή ταινία του Darren Aronofsky έχει ένα εξίσου δυναμικό soundtrack που μένει χαραγμένο στη μνήμη, όπως και η ταινία.
  9. Το «Good bye Lenin!» μία γερμανική ταινία του Wolfgang Becker περιλαμβάνει από τις πιο μελαγχολικές και όμορφες μελωδίες σε σύνθεση του Yann Tiersen.

    18. Συνεχίζοντας σε μελωδίες Yann Tiersen και κάτι πιο ρομαντικό στη λίστα, την «Amelie». Το soundtrack της γαλλικής ταινίας είναι τόσο γλυκό όσο και η ταινία.

    19. Επίσης ρομαντική ταινία που το soundtrack της σε συγκινεί όσο και αυτή είναι το «Forrest Gump». Τη μελωδική μουσική της ταινίας έχει συνθέσει ο Αμερικάνος Alan Silvestri.

    20. Last but not least, μία ταινία του Sam Mendes, το soundtrack της οποίας είναι τόσο χαρακτηριστικό και κλασσικό, το «American beauty».