Το τελευταίο διάστημα τα εγχώρια αλλά και διεθνή μέσα καλύπτουν με υπερβάλλοντα ζήλο τη νέα αρχαιολογική ανακάλυψη του τύμβου της Αμφιπόλεως. Υπάρχουν διφορούμενες απόψεις σχετικά με το περιεχόμενο, και αυξημένο ενδιαφέρον από την πλειονότητα των πολιτών. Ωστόσο, μέσα από αυτή την ανακάλυψη εγείρονται -πέρα από τις ευκαιρίες που προκύπτουν- και πολλά ερωτήματα.
Σε μία χώρα οικονομικά και κοινωνικά κακοποιημένη, η ανασυγκρότηση και ο επαναπροσδιορισμός της στη διεθνή κοινότητα βασίζεται στη νοητική νεκρανάσταση του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μπορεί, άραγε, ένας τάφος να αναστήσει ένα ολόκληρο κράτος; Ηγετικές προσωπικότητες και πολίτες έχουν παραμερίσει προσωρινά την ανεργία, τους υψηλούς φόρους και τους χαμηλούς μισθούς και επικεντρώνονται στην εκμάθηση της ιστορίας της τρίτης δημοτικού, ούτως ώστε να μπορούν να εκφέρουν γνώμη σχετικά με τον τάφο, εάν και όταν βρεθεί ο Μέγας Αλέξανδρος.
Μέσα από τον τάφο αναδύονται παρομοίως η σάπια παιδεία και η ετεροχρονισμένη διαφθορά που διέπει την ελληνική κάστα. Οι κάτοικοι της περιοχής ανησυχούν όχι μόνο για το ποιο μυστικό κρύβει ο τύμβος, αλλά και για τα μυστικά που θα πλάσουν οι ιθύνοντες για να ξεπουλήσουν, να αμαυρώσουν ή να παρατήσουν επιμελώς την αρχαιολογική ανακάλυψη. Εάν όντως μέσα στον τάφο βρίσκεται ο βασιλιάς Αλέξανδρος, είναι σίγουρο πως θα τρίζουν τα κόκαλα του. Στον αντίποδα των δικών του φιλοδοξιών, η Ελλάδα του σήμερα υφίσταται ραγδαία σμίκρυνση λόγω κακοδιαχείρισης.
Παρόλα αυτά, μέσα από αυτή τη νέα ιστορία, υπάρχει η ελπίδα η Ελλάδα να καταφέρει να επαναπατρίσει ένα μέρος των φιλελλήνων που τελευταία άρχισε να φθίνει. Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από την αποκοπή του Έλληνα από τον ιμπεριαλιστικό και αλαζονικό γόρδιο δεσμό του πρόσφατου και μακρινού παρελθόντος. Το παρελθόν χρίζει ανασκόπησης μόνο για διδακτικούς λόγους και μόνο όταν πρόκειται για αρχαιολογικό μνημείο. Θα πρέπει καλώς ή κακώς να αποτινάξουμε τα μειονεκτήματα που κουβαλάμε στο ελληνικό μας DNA, για να μπορέσει οποιοδήποτε εύρημα να λειτουργήσει καταλυτικά στην ουσιαστική αναδιάρθρωση του κράτους σε όλους τους τομείς. Κι για όσους ισχυρίζονται πως δεν μπορούν να το κάνουν, ο Μέγας Αλέξανδρος προτείνει: Ό,τι δεν λύεται κόπτεται.
Σε μια επικείμενη επικοινωνιακή γκάφα φαίνεται πως οδεύει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α καθώς σύμφωνα με την εφημερίδα «Παραπολιτικά», το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέλεξε για την Β’ Αθηνών ένα πρόσωπο έκπληξη, τον Θεοδόσιο Πελεγρίνη, πρώην πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η είδηση έγινε γνωστή μόλις δυο μέρες μετά την δημοσίευση δημοσκόπησης που θέλει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α να προηγείται της Νέας Δημοκρατίας με 2,5 ποσοστιαίες μονάδες αναδεικνύοντας το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρώτο στο ερώτημα: «Αν είχαμε αύριο εκλογές, ποιο κόμμα θα ήταν πιθανότερο να ψηφίσετε;»
Η επιλογή του κυρίου Πελεγρίνη θεωρώ πως είναι μια κίνηση «αυτογκόλ» για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α μιας και είχε λάβει πολύ αρνητικές κριτικές ως Πρύτανης του μεγαλύτερου Πανεπιστημίου. Αρκετές φωνές προερχόμενες από τον ακαδημαϊκό χώρο με είτε με την ιδιότητα φοιτητών, είτε προσωπικού, είτε καθηγητών δυσανασχετούσαν με τις επιλογές του Θ. Πελεγρίνη γύρω από την διοίκηση.
Ας μην ξεχνάμε πως επί των ημερών του είχε να αντιμετωπίσει από τα δυσκολότερα θέματα και η εικόνα του ΕΚΠΑ ολίσθησε αρκετά σε εσωτερικό και εξωτερικό έχοντας ως άμεση συνέπεια και την ολίσθηση της εικόνα του ίδιου του Πρυτάνη. Έτσι λοιπόν, ένα άτομο που απέδειξε πως δεν τα καταφέρνει με την διοίκηση νομίζω είναι σφάλμα να προτείνεται ως υποψήφιος και μάλιστα για την μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας.
Οι διοικητικές γκάφες του Θ. Πελεγρίνη ήταν αρκετές, με αποκορύφωμα την απουσία του στο Παρίσι «με σκοπό την δημιουργία «υψηλής τέχνης» για μια εκλεκτή κάστα που κατάφερε να τον παρακολουθήσει στην θεατρική του παράσταση» την ίσως κρισιμότερη εβδομάδα που πέρασε το ΕΚΠΑ στην ιστορία του. Ο θεατρολάγνος πρώην Πρύτανης ενώ γνωρίζει πολύ καλά «Σημειωτική» και τι είναι συμβολισμός, όταν το Πανεπιστήμιο τον χρειαζόταν για να πολεμήσει από την θέση του, αυτός έπαιζε τα μονόπρακτα του στους ελίτ δείχνοντας παντελή αδιαφορία για τους φοιτητές και τους εργαζομένους που βρίσκονταν σε αδιέξοδο με την κυβέρνηση.
Όπως βλέπουμε η εικόνα του Θ. Πελεγρίνη είναι αρκετά επιβαρυμένη και συνοδεύεται υπό τη σκιά της παταγώδους αποτυχίας γύρω από την διοίκηση του πανεπιστήμιου. Ένα πρόσωπο που λαμβάνει τόσο εύκολα αρνητικές κριτικές δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στο ψηφοδέλτιο ενός κόμματος το οποίο στοχεύει πλέον ξεκάθαρα στην κατάκτηση της εξουσίας με σκοπό να αλλάξει τις βάρβαρες πολιτικές του σήμερα.
Η μόνη επιλογή του πρώην πρύτανη ίσως να έγινε με το σκεπτικό πως είναι ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο σε όλη την επικράτεια και ιδιαίτερα από τους νέους ψηφοφόρους που θα έδινε ένα προβάδισμα στην εκλογική αναμέτρηση. Η διαφορά είναι πως το αναγνωρίσιμο δεν συνοδεύεται πάντα και με το καλό, και όπως βλέπουμε η περίπτωση «Πελεγρίνη» έχει περισσότερα αρνητικά παρά θετικά. Ναι, μπορεί να είναι ένας εξαίρετος καθηγητής φιλοσοφίας, ένας ικανός και ευρηματικός ηθοποιός αλλά ένας κακός, αδιάφορος και αποτυχημένος πρύτανης. Δυστυχώς για άτομα σαν και αυτά, στην πολιτική αναζητούμε ικανούς και επιδέξιους διαχειριστές για να πάρουν σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον.
Ναι στους καλλιτέχνες που θέλουν να πολιτευτούν, όχι στους αδιάφορους όμως πολίτες σαν τον κύριο Πελεγρίνη που παραμέλησε το καθήκον του στο όνομα της προσωπικής φιλοδοξίας.
Φανταστείτε όχι έχετε ένα ακίνητο, ένα διαμέρισμα. Όχι κάτι πολύ μεγάλο, ας υποθέσουμε 50τμ. Ας πούμε ότι το νοικιάζετε έναντι 250 ευρώ το μήνα. Και πάλι μέτρια πράγματα, αν σκεφτεί κανείς και τις επενδύσεις που έχετε κάνει προκειμένου να το διατηρήσετε, καθώς ως γνωστόν, κάθε μισθωτής δεν αφήνει το μίσθιο στην καλύτερη κατάσταση. Οπότε βγάζετε περίπου τρεις χιλιάδες ευρώ από το διαμέρισμα σας. Για να δούμε τι κρατικές «χρεώσεις» έχετε για αυτό το μέτριο διαμέρισμα.
Πρέπει να πληρώσετε 10% στην εφορία, δηλαδή 300 ευρώ. Επιπρόσθετα πρέπει να πληρώσετε ΕΝΦΙΑ γύρω στα 200 ευρώ. Σύνολο 500 ευρώ χωρίς να υπολογίζουμε πως πρέπει να πληρώσετε και 3,6% χαρτόσημο επί του μισθώματος ή πάγια στο δήμο. Όταν έρθει η ώρα της φορολογικής δήλωσης εισοδήματος, είστε αναγκασμένοι να το δηλώσετε ώστε να προσμετρηθεί στο εισόδημα μας και να βρεθείτε να πρέπει να πληρώσετε τα αντίστοιχα φορολογικά σας για ένα ακίνητο για το οποίο έχετε δώσει τα δύο από τα δώδεκα νοίκια του χρόνου. Και θα θεωρούσασταν και τυχεροί αν νοικιάζατε αυτό το ακίνητο, γιατί τουλάχιστον θα κάλυπτε τα έξοδα του. Φανταστείτε τώρα να είναι ξενοίκιαστο, και να χρειάζεται να πληρώνετε πάγια σε δήμο (ΔΕΗ και νερό δεν βάζω, μιλάμε για «κρατικά» έξοδα). Ή ένα αγροτεμάχιο που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα, στο οποίο έχετε να πάτε χρόνια;
Και προσοχή, ο κράτος φορολογεί ξεχωριστά το μίσθωμα (το δικαίωμα της επικαρπίας), παράλληλα και ξεχωριστά την κατοχή (το δικαίωμα της κυριότητας) και ξεχωριστά το τεκμήριο στην δήλωση εισοδήματος σας! Μαγεία έτσι; Πότε θα μπορεί αυτό να θεωρηθεί διπλή φορολογία πια; Τι άλλα στοιχεία χρειάζονται; Πόση παράνοια πια να αντέξει κανείς;
Τέτοιες ώρες αναρωτιέμαι αν η κυβέρνηση έχει γνώση για τις Συνταγματικές φορολογικές διατάξεις που απαγορεύουν την διπλή φορολογία στην ίδια φορολογητέα ύλη ή τα άρθρα 9 και 17 που προστατεύουν την κατοικία και την ιδιοκτησία. Τέτοιες ώρες αναρωτιέμαι μήπως και οι φορείς της κυβέρνησης, μέσα στην αγωνία τους και την ευήθεια τους έχουν ξεκινήσει να πιστεύουν τα δικά τους μαγικά εφευρήματα!
Το κράτος δεν θα πρέπει να είναι εξοντωτικό ούτε εκδικητικό προς τους πολίτες του. Ιδίως αυτούς που, λόγω της κρίσης που προκλήθηκε από την κακή διαχείριση και λειτουργία των κρατικών παραγόντων, έχουν πέσει στα ελάχιστα εισοδήματα τους και πάσχουν, ζουν στην άγνοια για το πώς θα εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Ακόμη και εάν ήθελε υποτεθεί ότι οι φορολογικές αρχές έχουν δίκιο και ότι όντως πρέπει να «τιμωρήσουν» με αυτή την εξοντωτική ποινή τους πολίτες, στις περισσότερες περιπτώσεις δε μπορούν να το κάνουν, καθώς υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας. Δεν μπορούν δηλαδή να μπουν σπίτι σου και να ψάχνουν για χρήματα. Εντάξει, μπορούν να το κάνουν αλλά θα είναι παράνομο..ή όχι; Ήδη ακούσαμε πως με νέα διάταξη εφοριακοί θα μπορούν να κάνουν έφοδο σε σπίτια χωρίς την παρουσία της δικαστικής αρχής και να αναζητούν χρήματα ή να διάγουν φορολογικούς ελέγχους, κατά ξεκάθαρη παράβαση του άρθρου 9.
Ήδη το ζήτημα βρίσκεται στον Άρειο Πάγο, και ευελπιστούμε σε μια λογική απόφαση, που θα κρατήσει την κεκρόπορτα κλειστή για λίγο ακόμα. Πρόσφατα με απόφαση-σόκ το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους σε ερώτηση του Υπουργείο Οικονομικών έδωσε το «πράσινο φως» στις αρχές να κάνουν «εφόδους» ακόμη και σε σπίτια ή επαγγελματικούς χώρους προκειμένου να ελέγχουν για φορολογικές και άλλες παραβάσεις.
Σε αυτό το σημείο ό,τι άλλο θα μπορούσα να πω για παραβάσεις, για νόμους ή για κοινή λογική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γραφικό. Δεν μπορώ να αντιληφθώ την αντιφατική λογική της κυβέρνησης, από την μια να καταδικάζει γενιές ολόκληρες σε αναγκαστική φτώχεια, με παράλογες-παράνομες τακτικές και από την άλλη να προσπαθεί να κρατήσει ένα «κοινωνικό» προφίλ πετώντας ψίχουλα από κοινωνικό μέρισμα ή προγράμματα ΕΣΠΑ και κάρτες ανεργίας. Θα μπορούσε να ήταν ένας ψυχολογικός πόλεμος, που από την μια ανακοινώνονται απαραδέκτως παράνομα σχέδια, και από την άλλη «ηπιοποιούνται» ώστε οι πολίτες να είναι χαρούμενοι(!) που δεν αναγκάστηκαν να επωμισθούν το πλήρες βάρος της αρχικής ανακοίνωσης, αλλά και η κυβέρνηση να μπορεί να προβάλει το «ανθρωπιστικό» της προφίλ.
1478. Είναι ο αριθμός των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών που έχουν χάσει τη ζωή τους από της έναρξη της επιχείρησης “Protective Edge” του Ισραήλ. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ, το 70-75% των 1.437 νεκρών Παλαιστινίων ήταν άμαχοι.
Από τις 8 Ιουλίου, που άνοιξε αυτός ο νέος κύκλος αίματος στη Μέση Ανατολή, 276 παιδιά έχασαν τη ζωή τους και άλλα 1500 νοσηλεύονται σοβαρά τραυματισμένα. Είναι οι παράπλευρες απώλειες μιας διχόνοιας που κρατά σχεδόν 70 χρόνια τώρα. Μέχρι στιγμής έχουν βομβαρδιστεί δύο σχολεία-καταφύγια του ΟΗΕ και το μόνο που έκανε ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ήταν να βγει και να καταδικάσει το γεγονός.
Κι ενώ οι δύο πλευρές συμφώνησαν σε εκεχειρία 72 ωρών, 264.000 Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να αναζητούν στέγη και προστασία στα καταφύγια της Παλαιστινιακής Αρχής και του ΟΗΕ. Εκτιμάται πως ανά καταφύγιο ζουν πάνω από 3.000 Παλαιστίνιοι.
Εμείς ως πολιτισμένη δύση, τάχα, δεν θα έπρεπε να έχουμε κάνει κάτι για αυτό; Δεν θα έπρεπε να έχουμε βρει λύση; Ή μήπως δεν μας συμφέρει να βρούμε λύση; Κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Ως δύση, επεμβαίνουμε μόνο όταν μας συμφέρει. Έπρεπε να πέσει ο Σαντάμ, τον ρίξαμε. Έπρεπε να πέσει ο Καντάφι, τον ρίξαμε. Μας πείραξε η Αλ-Κάιντα, κάναμε γης μαδιάμ το Αφγανιστάν.
Εντελώς συμπτωματικά, φυσικά (;), όλες αυτές οι χώρες έχουν κοιτάσματα πετρελαίου. Άκου κάτι συμπτώσεις… Τρία χρόνια τώρα ο εμφύλιος στη Συρία μαίνεται, μόκο. «Είναι ο Πούτιν στη μέση, θα μας διαλύσει».
Εβδομήντα χρόνια Άραβες και Ισραηλινοί σφαγιάζονται, τουμπεκί. «Είναι το Ισραήλ στη μέση. Χρειάζονται σύμμαχο στην περιοχή οι Αμερικανοί». Ειδικά, για το Μεσανατολικό, η δύση έχει παίξει ένα αισχρό διπλωματικό παιχνίδι στις πλάτες δύο λαών για δικά της οφέλη.
Το παρασκήνιο
απώλεια γης των Παλαιστινίων από το 1946 μέχρι σήμερα, με τη μεσολάβιση τεσσάρων εχθροπραξιών μεταξύ Εβραίων και Αράβων (κλικ για μεγέθυνση)
Στο παραπάνω γράφημα, που ετοίμασε ο Θοδωρής Κανακόπουλος, βλέπετε τα σύνορα της Μέσης Ανατολής, όπως αυτά έχουν αλλάξει τα τελευταία 70 χρόνια.
Μέχρι το 1948, όλη την έκταση καταλάμβανε η Βρετανική Εντολή της Παλαιστίνης. Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί Εβραίοι επιθυμούσαν να επιστρέψουν στη γη που θεωρούσαν πατρίδα τους. Οι σχέσεις Βρετανίας και Εβραίων ήταν εκείνη την περίοδο αρκετά τεταμένες, διότι οι Εβραίοι ουσιαστικά παραβίαζαν τα σύνορα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας εισερχόμενοι στην Παλαιστίνη.
Το Κράτος του Ισραήλ ιδρύεται τελικώς το 1948, μία μέρα πριν αποχωρήσει επίσημα από την περιοχή η Βρετανία. Τα σύνορά του δεν είναι ξεκάθαρα, αφού το κράτος ιδρύεται στην περιοχή του “Eretz Israel”, που είναι ένας βιβλικός όρος για την ευρύτερη περιοχή.
Την επόμενη μέρα, εισέρχεται στην περιοχή στρατός τεσσάρων αραβικών χωρών, της Αιγύπτου, της Συρίας, της Ιορδανίας και του Ιράκ, ξεκινώντας τον πόλεμο Ισραήλ-Αράβων του 1948.
Μετά από έναν χρόνο εχθροπραξιών, με την κατάπαυση του πυρός, ορίζεται η Πράσινη Γραμμή (εικόνα 2) ως το σύνορο μεταξύ της Εβραϊκής και της Αραβικής Γης.
Η Ιορδανία πήρε στην κυριότητά της την Δυτική Όχθη και η Αίγυπτος τη Λωρίδα της Γάζας. Πάνω από 700.000 Παλαιστίνιοι έφυγαν από την περιοχή, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Υπό την ηγεσία των Ζιωνιστών (ή και Σιωνιστών), τίθεται σε εφαρμογή το «Σχέδιο του Ενός Εκατομμυρίου«, που είχε ως στόχο τον επαναπατρισμό ενός εκατομμυρίου Εβραίων στην περιοχή. Μέχρι το 1958 ο πληθυσμός του Ισραήλ ξεπερνούσε τα 2.000.000. Πολλοί ζούσαν σε προσωρινές πόλεις-αντίσκηνα –τα Ma’abarot-, έχοντας έρθει από πολλές χώρες, χωρίς ρούχα και χωρίς να έχουν κάπου να μείνουν.
Οι πρώτες εχθροπραξίες μεταξύ Γάζας και Ισραήλ ξεκινούν τη δεκαετία του ’50, με την Αιγυπτιακή ηγεσία της Γάζας να εξαπολύει επιθέσεις και το Ισραήλ να απαντά.
Η κρίση κορυφώνεται το 1967με τον πόλεμο των Έξι Ημερών μεταξύ Ισραήλ και Αράβων. Η συντριπτική νίκη του Ισραήλ, φέρνει υπό την κατοχή του την χερσόνησο του Σινά και τη Λωρίδα της Γάζας, που ανήκαν στην Αίγυπτο, την Πεδιάδα του Γκολάν, που ανήκε στη Συρία και τη Δυτική Όχθη, που ανήκε στην Ιορδανία. Στο μεταξύ έχει ιδρυθεί η PLO, η Οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Με το τέλος του πολέμου, ο ΟΗΕ ομόφωνα εγκρίνει το ψήφισμα 242, που τονίζει πως το Ισραήλ πρέπει να επιστρέψει όλη τη γη που κατέκτησε στις πρόσφατες εχθροπραξίες, κάτι που ωστόσο δεν κάνει.
To 1973 ανοίγει νέος κύκλος εχθροπραξιών με τον Πόλεμο του Γιομ-Κιπούρ, ενώ η Χερσόνησος του Σινά επιστρέφεται στην Αίγυπτο το 1979. Μέχρι σήμερα, το Ισραήλ κατέχει παράνομα την Πεδιάδα του Γκολάν, και εκτάσεις στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη.
Το 1987 ξεσπά η Πρώτη Ιντιφάντα, ο πόλεμος των Παλαιστινίων κατά των Ισραηλινών κατακτητών τους, που οδήγησε στην Συμφωνία του Όσλο το 1993, όπου το Ισραήλ αναγνωρίζει την Παλαιστινιακή Αρχή και δεσμεύεται να απομακρύνει στρατεύματα από τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη.
To 2000 και αφού δεν έχουν γίνει και πολλά θετικά βήματα προς την υιοθέτηση της Συμφωνίας του Όσλο, ξεσπά η Δεύτερη Ιντιφάντα που κρατά πέντε χρόνια. Στην πενταετή αυτή σύγκρουση πεθαίνουν πάνω από 1.000 Ισραηλινοί και περίπου 3.500 Παλαιστίνιοι, ενώ γύρω από τη Δυτική Όχθη χτίζεται τείχος, το οποίο διαρκώς και μετακινείται, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερο παλαιστινιακό έδαφος, στο οποίο έχουν χτιστεί παράνομα Ισραηλινά οικήματα.
Το Σήμερα
Πιστεύω όσα σας παρέθεσα να είναι αρκετά πειστικά. Οι Παλαιστίνιοι είναι, λοιπόν, ένα έθνος το οποίο δεν έχει υπάρξει ποτέ, στην ουσία, ανεξάρτητο. Ανάμεσά τους υπάρχουν, πράγματι, εξτρεμιστές, οι οποίοι δεν βοηθούν την κατάσταση με τις επιθέσεις κατά του Ισραήλ, ωστόσο το Ισραήλ σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να το “παίξει θύμα”, όταν από τα εδάφη της Δυτικής Όχθης, όπως αυτά καθορίστηκαν το 1949, οι Παλαιστίνιοι ελέγχουν μόνο το 12% και οι Ισραηλινοί το υπόλοιπο.
Θέλετε να σας απλοποιήσω το παράδειγμα; Ο Κωστάκης και ο Γιαννάκης παίζουν. Ο Κωστάκης κλέβει το παιχνίδι του Γιαννάκη. Ο Γιαννάκης τον χτυπά. Ο Κωστάκης σαπίζει στο ξύλο τον Γιαννάκη και λέει σε όλη τη γειτονιά ότι φταίει ο Γιαννάκης επειδή τον χτύπησε.
Είναι λοιπόν τουλάχιστον προκλητική, αν όχι άνανδρη και υποκριτική, η στάση του Ισραήλ, που “υπερασπίζεται τους πολίτες του”, έχοντας ξεκληρίσει ανά τις δεκαετίες τους Παλαιστινίους και ενώ συνεχίζει να καταλαμβάνει παλαιστινιακά εδάφη. Λες και δεν είναι αρκετό που έχουν καταλάβει τη Δυτική Όχθη, επιτίθενται ανελέητα και χωρίς ντροπή ή δείγμα ανθρωπιάς και στη Λωρίδα της Γάζας. Εκείνοι δέχτηκαν μετά χαράς να αναγνωριστούν ως ανεξάρτητο κράτος το 1949, γιατί δεν πράττουν το ίδιο και για τους Παλαιστίνιους; Ίσως γιατί δεν χρειάζεται… Το Ισραήλ δεν είναι τίποτα παρά ένας «τζάμπα μάγκας» που κρύβεται κάτω από τα φουστάνια των ΗΠΑ.
Η Ιστορία είναι μεγάλη δασκάλα… Μας διδάσκει πολλά, ένα είναι όμως είναι αυτό που μας έμαθε από πολύ παλιά και δυστυχώς ισχύει μέχρι και σήμερα: Δεν έχει σημασία αν έχεις δίκιο ή άδικο, μπορείς να κάνεις ό,τι γουστάρεις αρκεί να έχεις ισχυρούς φίλους.
Υ.Γ.: Η Ελλάδα, ως γνήσια δημοκρατική χώρα, δεν έχει αναγνωρίσει ως ανεξάρτητο κράτος την Παλαιστίνη…
Στην υποψηφιότητα του Δημήτρη Αβραμόπουλου φαίνεται να κατέληξε η κυβέρνηση για τη θέση του Έλληνα επιτρόπου στην Κομισιόν, ενώ η υποψηφιότητα έχει ήδη – απο την Κυριακή το μεσημέρι – ανακοινωθεί στο νέο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jean-Claude Juncker.
Η υποψηφιότητα του υπουργού Εθνικής Άμυνας, υπερίσχυσε απέναντι σε άλλες εξίσου σοβαρές υποψηφιότητες, όπως αυτή της Ντόρας Μπακογιάννη, της μέχρι σήμερα επιτρόπου Θαλασσίων Υποθέσεων, Νήσων & Αλιείας, Μαρίας Δαμανάκη, της Άννας Διαμαντοπούλου και του πρώην υπουργού Ανάπτυξης, Κωστή Χατζηδάκη.
H επιλογή του Δ. Αβραμόπουλου, φαίνεται να ικανοποίησε τον Jean-Claude Junker, ο οποίος είχε ήδη εκφράσει την επιθυμία του ο Έλληνας επίτροπος να προέρχεται πολιτικά απο τον Κεντροδεξιό χώρο, γεγονός άλλωστε που θα επιβεβαιωθεί με την ποιότητα του χαρτοφυλακίου που θα ανατεθεί στον υπουργό Εθνικής Άμυνας . Να σημειωθεί πως καθόλου παράλογο δεν θα ήταν να του ανατεθεί το αναβαθμισμένο χαρτοφυλάκιο της Μετανάστευσης, λόγο της προηγούμενης εμπειρίας του.
Το βιογραφικό του υποψήφιου Έλληνα επιτρόπου, θα βρείτε εδώ.
Λίγα λόγια για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποτελεί ένα απο τα σημαντικότερα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και όχι άδικα. Με έδρα της Βρυξέλλες, σκοπός της επιτροπής είναι η εκπροσώπηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η διαπραγμάτευση διεθνών συμφωνιών. Στις αρμοδιότητες της επιτροπής εντάσσεται επίσης η αντιμετώπιση προβλημάτων, είτε μέσω υποβολής προτάσεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο & Συμβούλιο, είτε ως εκτελεστικό όργανο, αρμόδιο για την εφαρμογή & τήρηση των ευρωπαϊκών πολιτικών & νομοθεσιών απο τα κράτη – μέλη. Σε περίπτωση μάλιστα μη εφαρμογής της ισχύουσας ευρωπαϊκής νομοθεσίας, η Επιτροπή έχει δικαίωμα να προσφύγει στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, για την επιβολή ποινών στο κράτος – μέλος που παραβιάζει την ισχύουσα ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Τα μέλη της ονομάζονται επίτροποι, ενώ κάθε κράτος – μέλος εκπροσωπείτε απο έναν επίτροπο, σε καθε έναν απο τους οποίους και ανατίθεται ένα απο τα 27 χαρτοφυλάκια με την αρχή της θητείας του. Ο τρόπος εκλογής των επιτρόπων, παρουσιάζεται και παρακάτω:
Τα χαρτοφυλάκια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι τα εξής:
Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας
Δικαιοσύνης, Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και Ιθαγένειας
Ανταγωνισμού
Μεταφορών
Ψηφιακών Τεχνολογιών
Βιομηχανίας και Επιχειρηματικότητας
Διοργανικών Σχέσεων και Διοίκησης
Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων και του Ευρώ
Περιβάλλοντος
Ανάπτυξης
Εσωτερικής Αγοράς και Υπηρεσιών
Εκπαίδευσης, Πολιτισμού, Πολυγλωσσίας και Νεολαίας
Φορολογίας, Τελωνείων, Στατιστικών, Εσωτερικού Ελέγχου και Καταπολέμησης της Απάτης
Εμπορίου
Έρευνας, Καινοτομίας και Επιστήμης
Δημοσιονομικού Προγραμματισμού και Προϋπολογισμού
Θαλάσσιας Πολιτικής και Αλιείας
Διεθνούς Συνεργασίας, Ανθρωπιστικής Βοήθειας και Αντιμετώπισης Κρίσεων
Ενέργειας
Περιφερειακής Πολιτικής
Δράσης για το Κλίμα
Διεύρυνσης και Πολιτικής Γειτονίας
Απασχόλησης, Κοινωνικών Υποθέσεων και Κοινωνικής Ένταξης
Είναι αναμενόμενο το τελευταίο περιστατικό -με την πτώση (ή κατάρριψη;) της πτήσης 17 της Malaysia Airlines και τον θάνατο 295 ανθρώπων στην Ανατολική Ουκρανία- να εγείρονται ανησυχίες για την ασφάλεια των αερομεταφορών, όπως γίνεται άλλωστε μετά από κάθε αεροπορικό ατύχημα ή δυστύχημα. Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι προσωπικά όπου μπορώ -και αν το επιτρέπει και η τσέπη μου φυσικά- χρησιμοποιώ τα αεροπλάνα για τις μετακινήσεις μου.
Οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι έχουν την τάση να μεγαλοποιούν κάθε συμβάν που περιλαμβάνει αεροσκάφος. Πρόσφατα περιστατικά; Το σκασμένο λάστιχο αεροσκάφους της Aegean στα Γιάννενα που μεταδόθηκε ως «τρόμος για τους επιβάτες» και φυσικά η «λαχτάρα των επιβατών» όταν δύο αεροσκαφών τα φτερά ακούμπησαν το ένα το άλλο στο αεροδρόμιο της Μυκόνου. Αυτός είναι και ο λόγος που αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο: για να αποκαταστήσω -όσο μπορώ τουλάχιστον- την αλήθεια γύρω από τις αερομεταφορές και για να υπενθυμίσω σε συναδέλφους και μη πως, παρά τα πρόσφατα περιστατικά, το αεροπλάνο είναι αποδεδειγμένο το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς στο κόσμο. Και ιδού οι λόγοι:
Χαμηλά ποσοστά θνησιμότητας
Το αεροπλάνο είναι το μέσο με τα μικρότερα ποσοστά θνησιμότητας. Και δεν το λέω εγώ ή οι αεροπορικές εταιρίες, αλλά τα στατιστικά στοιχεία. Συγκεκριμένα, έρευνα του 2008 έδειξε ότι η πιθανότητα να πεθάνεις σε αεροπορικό δυστύχημα είναι 1.27 στα 100 εκατομμύρια.
Έλεγχος της εναέριας κυκλοφορίας
Όταν οδηγούμε, είμαστε μόνοι μας. Οι πιλότοι, αντίθετα, όχι. Έχουν τους συντονιστές της εναέριας κυκλοφορίας να τους καθοδηγούν, να τους ενημερώνουν και να τους προειδοποιούν για τυχόν κινδύνους.
Αυστηρή Εκπαίδευση
Ένας υποψήφιος οδηγός πρέπει να αποδείξει ότι είναι σε θέση να οδηγήσει με ασφάλεια και να μπορεί να χειριστεί το αυτοκίνητο, εκτός αν είσαι στην Ελλάδα, οπότε “λαδώνεις” και τέλειωσες. Στην αεροπορία, δεν υπάρχει λάδωμα. Δεν υπάρχουν άρπα-κόλλα εκπαιδεύσεις. Εν αντιθέσει λοιπόν με τους οδηγούς αυτοκινήτων, οι πιλότοι περνούν εξαντλητική και αυστηρότατη εκπαίδευση πριν τους επιτραπεί να εισέλθουν σε αεροσκάφος, πόσο μάλλον να το κυβερνήσουν.
Τεχνολογία
Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω τεχνολογικά το αυτοκίνητό σας, πρέπει να παραδεχτείτε ότι τα αεροσκάφη είναι λίγο -αν όχι χιλιόμετρα- μπροστά τεχνολογικά. Μπορεί για το αυτοκίνητο να θεωρείται τεχνολογικό επίτευγμα το GPS, τα αεροσκάφη όμως έχουν, μεταξύ άλλων, όργανα που μετρούν την υγρασία, την κίνηση των ανέμων και που ανιχνεύουν το ενδεχόμενο αναταράξεων και την σοβαρότητά τους. Με την αυξημένη τεχνολογία, ο πιλότος είναι “απαραίτητος” μόνο κατά την προσγείωση και την απογείωση.
Έλλειψη Απερισκεψίας
Πολλοί οδηγοί οδηγούν απερίσκεπτα κυρίως γιατί θεωρούν την οδήγηση κάτι συνηθισμένο και ίσως βαρετό. Δεν βάζουν την ζώνη τους, δεν ανάβουν φλας, στέλνουν μηνύματα, μιλούν στο κινητό… Αντίθετα, πριν κατά την διάρκεια και μετά από κάθε πτήση υπάρχει πρωτόκολλο για την κάθε ενέργεια του πιλότου, ενώ και να θέλει να στείλει μήνυμα, εκεί πάνω δεν έχει σήμα!
Τότε γιατί μας φοβίζει τόσο το αεροπλάνο;
Την λύση ίσως να έχουν οι ψυχολόγοι. Ο ανθρώπινος νους πιστεύει ότι το αεροπορικό ταξίδι είναι το πιο επικίνδυνο λόγω της ‘Ευρετικής της διαθεσιμότητας’. Με απλά λόγια, βγάζουμε συμπεράσματα βασιζόμενοι στα πιο ζωντανά παραδείγματα και όχι στο σύνολο των γεγονότων που γνωρίζουμε. Σε αυτό έρχονται η τηλεόραση και οι ταινίες και βοηθούν. Ποιος θα ξεχάσει τον “Ναυαγό” Τομ Χάνκς ή την σειρά Lost; Ποιος θα ξεχάσει τις τρομακτικές εικόνες του Helios στο Γραμματικό ή του αεροσκάφους Airbus της Air France που κατά την παρθενική του πτήση έπεσε πάνω σε ένα δάσος; Αντίθετα, δεν μας έρχονται στο νου τροχαία ατυχήματα, διότι δεν τα βλέπουμε συχνά στα μέσα ενημέρωσης, ακριβώς επειδή είναι τόσο συνηθισμένα και δεν αποτελούν είδηση!
Κλείνοντας σας παραθέτω μερικά ακόμη στοιχεία που επιβεβαιώνουν όσα ανέφερα παραπάνω:
– Το 2011 έχασαν την ζωή τους 1,239 άνθρωποι σε 2,300 σιδηροδρομικά δυστυχήματα μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
– Τo 2010, που ήταν μια “κακή χρονιά” για τις αερομεταφορές, σε ολόκληρο τον κόσμο σε αεροπορικά δυστυχήματα έχασαν τη ζωή τους 1115 συνάνθρωποί μας. Για το 2014 μέχρι στιγμής, αυτό ο αριθμός ανέρχεται σε 614, αν θεωρήσουμε νεκρούς και τους επιβάτες της εξαφανισμένης πτήσης MH370 των Μαλαισιανών Αερογραμμών.
– Το 2009, μόνο στην Ελλάδα έχασαν τη ζωή τους 976 άτομα από τροχαίο δυστύχημα, ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά πως 1.2 εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώνονται σε τροχαία δυστυχήματα κάθε χρόνο.
– Το μόνο μέσο το οποίο ίσως να είναι ανταγωνίζεται σε ασφάλεια το αεροπλάνο είναι το πλοίο. Φέτος μέχρι στιγμής έχουν χάσει τη ζωή τους σε ναυάγια 611 άνθρωποι παγκοσμίως.
– Το τελευταίο αεροπορικό δυστύχημα που σημειώθηκε στην Ελλάδα ήταν εκείνο της πτήσης 522 της Helios Airways, όταν το αεροσκάφος κατέπεσε στο όρος Γραμματικό.
Αν όμως ταξιδεύετε με ελληνικές αεροπορικές εταιρίες (Aegean, Olympic Air) θα πρέπει να ανησυχείτε ακόμη λιγότερο, αφού το τελευταίο δυστύχημα σημειώθηκε το 1976.
Είναι Μάρτιος του 2005. Ο υπεύθυνος ανάπτυξης δικτύου της Vodafone Ελλάδος, Κώστας Τσαλικίδης βρίσκεται νεκρός στο σπίτι του στον Κολωνό. Όλα δείχνουν πως πρόκειται για αυτοκτονία. Τα δεδομένα δεν αργούν να αλλάξουν, όταν την ακριβώς επόμενη ημέρα, ο δ/νων σύμβουλος της Vodafone Γιώργος Κορωνιάς επιθυμεί να συναντήσει τον πρωθυπουργό για να συζητήσουν για θέματα εθνικής ασφάλειας. Του εξηγεί πως άγνωστοι έχουν παρέμβει στα συστήματα της Vodafone και έχουν εγκαταστήσει λογισμικό παρακολούθησης, μέσα από το οποίο παρακολουθείται το κινητό τηλέφωνο του πρωθυπουργού, των συγγενών του, των περισσοτέρων υπουργών, της -τότε δημάρχου Αθηναίων- Ντόρας Μπακογιάννη και άλλων. Στο σύνολο, παρακολουθούνται 105 τηλεφωνικές συνδέσεις. Η κοινή γνώμη ενημερώνεται για τα γεγονότα σχεδόν έναν χρόνο μετά. Οι υπεύθυνοι για αυτές τις υποκλοπές δεν θα βρεθούν ποτέ, αφού ο δ/νων σύμβουλος της Vodafone, αντί να ενημερώσει τις αστυνομικές αρχές για τις παρακολουθήσεις, “κλείνει” το σύστημα, σβήνοντας κάθε ίχνος των υποκλοπέων. Η Vodafone πληρώνει πρόστιμα συνολικού ύψους 91 εκατ. ευρώ και η υπόθεση κλείνει και μπαίνει στο αρχείο.
Ερχόμαστε στο σήμερα. Ανάμεσα στο μουντιάλ και στις εξελίξεις με τη μικρή ΔΕΗ, πέρασαν λίγο στο “ντούκου” οι καταγγελίες του Πάνου Σκουρλέτη για παρακολούθηση του τηλεφώνου του, αλλά και του τηλεφώνου του Αλέξη Τσίπρα, ενώ την ίδια στιγμή ο ΣΚΑΪ, έφερε την προηγούμενη εβδομάδα στο φως το δικαστικό έγγραφο το οποίο εμπλέκει τον πρόεδρο της ΠΑΕ Ολυμπιακός Βαγγέλη Μαρινάκη στα στημένα παιχνίδια ποδοσφαίρου, στο οποίο αναφέρονται αναλυτικές συνομιλίες, προφανώς αποτέλεσμα -νόμιμης, έστω- παρακολούθησης.
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος είπε κάποτε: «Όποιος δίνει λίγη από την ελευθερία του για την ασφάλειά του, δεν αξίζει κανένα από τα δύο». Και έχει απόλυτο δίκιο. Γι’ αυτό ίσως και να μην μας έκαναν εντύπωση οι υπαινιγμοί για υποκλοπές. «Έλα μωρέ, σιγά το ξέρουμε ότι παρακολουθούνται κάποιοι». Πώς θα σας φαινόταν όμως αν σας έλεγα ότι κατά πάσα πιθανότητα παρακολουθείστε κι εσείς χωρίς να το ξέρετε;
Να σας συστήσω το “three hop analysis”, ή “Ανάλυση τριών μεταπηδήσεων” αν το θέλετε στα ελληνικά. Είναι η κύρια μέθοδος παρακολούθησης που χρησιμοποιείται από τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές μυστικές υπηρεσίες. Η μέθοδος αυτή λειτουργεί με τον εξής απλό τρόπο: Παρακολουθείται -νόμιμα- ο Γιώργος, φερ ειπείν. Όταν ο Γιώργος καλέσει τον Νίκο, παρακολουθείται και αυτός (πρώτη μεταπήδηση). Όταν ο Νίκος καλέσει τον Κώστα, παρακολουθείται με τη σειρά του και αυτός (δεύτερη μεταπήδηση). Τέλος, όταν ο Κώστας καλέσει τη Μαρία, παρακολουθείται και εκείνη (τρίτη μεταπήδηση).
Ας πιάσουμε τώρα ένα απλό παράδειγμα: ο Βαγγέλης Μαρινάκης παρακολουθείται νόμιμα. Συνομιλεί για θέματα εκλογών με άλλον υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο στο δήμο Πειραιά (πρώτη μεταπήδηση). Εκείνος, μιλά με ένα από τα άτομα της εκλογικής του καμπάνιας που μοιράζει φυλλάδια (δεύτερη μεταπήδηση). Εκείνος ο άνθρωπος, που τυγχάνει να είναι φίλος, συνομιλεί με εμένα για, άσχετο με τις εκλογές, θέμα (τρίτη μεταπήδηση). Χωρίς λοιπόν να έχω κάνει τίποτα, ή να υπάρχει ένταλμα ή εντολή παρακολούθησής μου, ίσως και να παρακολουθούμαι!
Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι ντε και καλά αυτό συμβαίνει. Τονίζω απλά το γεγονός ότι μπορεί και να συμβαίνει. Ίσως την επόμενη φορά που μιλήσετε στο τηλέφωνο, ή στείλετε email, sms ή μήνυμα στο facebook να είστε πιο προσεκτικοί στο τι θα πείτε…
Hashmag. Hash όπως η δίεση. Όχι η μαθηματική! Η άλλη. Η μουσική ντε! Αυτή που μπαίνει μπροστά απο τη νότα και την ανυψώνει κατά ένα ημιτόνιο. Ά γεια σου! Αυτή!
Και μετά; Και μετά Mag. Mag όπως το magazino. Αυθεντικό, φινετσάτο, νεανικό. Το νεανικό δεν το χρησιμοποιώ τυχαία. Έχω λόγο. Είναι αμφιλεγόμενη λέξη. Γι’ αυτό. Το αυθεντικό και το φινετσάτο δεν το αναλύω. Θα το δεις μονάχος-η σου. Εξάλλου εδώ τριγύρω θα είμαστε.
Αυτά είναι τα βασικά. Κατάλαβες τώρα τι πρόκειτε να κάνουμε! Έχεις όρεξη; Αν έχεις διάβασε μια ιστορία παρακάτω. Εάν δεν έχεις πήγαινε κατευθείαν στην τελευταία παράγραφο. Η μάλλον άστο. Μην πας. Κάντην. Διάβασε κάτι άλλο. Εμείς εδώ με όρεξη ξυπνάμε και κοιμόμαστε!
Εσύ δεσποινiς, ορίστε η ιστορία που σου έταξα! Και εσύ μάγκα! Απλά οι δεσποινήδες πάντα πρώτες! Είπαμε. Φινέτσα.
Πήγε κάμποσος καιρός απο όταν 5-10 νέοι είχαν όρεξη. Πολύ όρεξη όμως. Δεν μπορώ να στην μετρήσω. Αν ήταν θερμοκρασία, θα σου έλεγα πως με τόσα Fahrenheit, θα μπορούσαν να τηγανίσουν καμια ντουζίνα αυγά. Ο καθένας τους!
Δεν τηγάνισαν όμως. Ούτε ένα. Παραμόνο προσπάθησαν να ανάψουν μια φωτιά. Άλλος είχε ξύλα, άλλος σπίρτα, άλλος ήξερε να τα παντρεύει. Καταλαβαίνεις πως πάνε αυτά.
Θα φαντάζεσαι τώρα πως ανάψαν καμιά φωτιά τεράστια εε; Όχι δεν έγινε έτσι. Σόρρυ που σε ξενερώνω. Τα πήγαν καλά όμως!
Ανάψαν δυο μικρές φωτίτσες και έλαψε ο τόπος! Καλοί φίλοι σαν ήταν όλοι μαζί, είπαν να τις ενώσουν να κάνουν μια μεγαλύτερη. Να, τούτη εδώ που στέκεσαι πλάι της τώρα. Όχι πως έγινε τώρα τεράστια, έχει προοπτικές όμως. Έχει καλά παιδιά. Αυθεντικά. Και καλούς στη δουλειά τους.
Αυτά τα παιδιά θα σε ενημερώνουν εδώ λοιπόν. Θα σου λένε για πολιτική, οικονομία, ιστορία, μπάλα, μαγειρική, μόδα και καμια δεκαριά ακόμα πράγματα.
Τι; Χάθηκες; Σε μπέρδεψα;
Που να δεις τι έχει να γίνει, εάν αρχίζεις να διαβάζεις! Όχι μόνο εμάς βέβαια! Γενικά! Αλλά σε μας μετά θα γράψεις και δυο γραμμές μετά. Κονκλιουζόν.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά μήπως και βοηθήσεις καναν άλλον να μελετήσει. Να μας γράψεις καμία ιστορία, γνώμη ή γεγονός τελοσπάντων.
Όλοι έτσι ξεκινάνε. Πρέπει να ξεκινήσεις όμως. Να μπεις στον κόπο! Να δεις και να μας γράψεις για το αντικείμενο σου. Ή και όχι. Μπορεί να ασχοληθείς με κάτι για πρώτη φορά! Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για πρώτη φορά; Θυμάσαι;
Εμείς θυμόμαστε. Σήμερα!
Και για να σε προιδεάσω σου λέω αυτό: Εάν είχες τίποτα περίεργες συνήθειες να μπαίνεις και να διαβάζεις εδώ ή εδώ, καλύτερα να τις κόψεις. Θα μας βρεις και τους δύο εδώ. Στο καινούργιο μας σπίτι. Και σε λίγο να περιμένεις κι άλλα.
