Σχόλιο | Page 3 of 4

Είναι θέμα δημοκρατίας

Κάτι έχουν εκεί στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα, με την πιθανότητα να δοθεί ο λόγος, πολύ δε περισσότερο να κληθεί να αποφασίσει ή να αποφανθεί αυθεντικά ο ελληνικός λαός εκτός από την «παραχώρηση» της έκφρασής του στις ανά τετραετία (τρόπος του λέγειν) εκλογές.

Δεν είναι, που έχουν ανέβει στα κάγκελα τώρα με την επιστολή του Γ. Παπανδρέου προς τον Ε. Βενιζέλο, με την οποία ζητάει συνέδριο και εκλογή προέδρου του ΠΑΣΟΚ από τη βάση, είναι, που, όπως δείχνει, έχει μια «εμμονή» με την προσφυγή στον λαό και με την έκφραση της λαϊκής βούλησης, έστω κι αν αυτό δεν συμβαίνει πάντα στην σωστή ή την κρίσιμη στιγμή.

Θυμόμαστε, πως διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους στο εξωτερικό αλλά και εδώ στο εσωτερικό, όταν, τέλος Οκτώβρη του 2011, ο Γ. Παπανδρέου τόλμησε (αργά είναι η αλήθεια, πολύ αργά) να προτείνει τη διενέργεια δημοψηφίσματος, ώστε να αποφανθούν οι Έλληνες, αν θα συναινούσαν ή όχι στη νέα δανειακή σύμβαση και στο νέο δάνειο των 120 δισεκατομμυρίων Ευρώ, το οποίο είχε συμφωνηθεί στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε στις 26 Οκτωβρίου. Οι Μερκοζί, που έφριτταν στην ιδέα και μόνο να μιλήσει και κυρίως ν΄ακουστεί ένας ευρωπαϊκός λαός και μάλιστα πτωχευμένος, διατύπωσαν το εκβιαστικό δίλημμα «μέσα ή έξω από το Ευρώ», κάτι που έκανε και τους εγχώριους όλου του πολιτικού φάσματος να φρίξουν μαζί τους. Ο υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος και τότε της ελληνικής κυβέρνησης , όπως μάθαμε πρόσφατα, ανέλαβε να εκτελέσει την εντολή του διευντηρίου των Βρυξελλών και να «σκοτώσει» το δημοψήφισμα, αχάραγο, στο αεροδρόμιο του Ελ. Βενιζέλος και, φυσκά, ερήμην του τότε πρωθυπουργού της χώρας.
Τί κι αν αρθρογραφούσε υπέρ της ιδέας του δημοψηφίσματος ο τελευταίος, ίσως, εν ζωή κορυφαίος ευρωπαίος φιλόσοφος και στοχαστής, ο Γιούργκεν Χάμπερμας, με το περίφημο πλέον άρθρο του «Σώστε την αξιοπρέπεια της δημοκρατίας».«Η προσφορά του Παπανδρέου», σημείωνε, «έγκειται στο ότι για μια και μόνο τρομακτική στιγμή επανέφερε αυτή τη διένεξη στο φως της αρένας, εκεί όπου οι παθητικά θιγόμενοι μπορούν να μετατραπούν σε ενεργητικά ενεχόμενους. Ειδικά μάλιστα, όταν έχει να επιλέξει κανείς, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, η απόφαση δεν επιτρέπεται να ληφθεί ερήμην του λαού. Γιατί δεν είναι μόνο ζήτημα δημοκρατίας, εδώ διακυβεύεται και η αξιοπρέπεια».

Στο ίδιο πνεύμα και ο εκ των μεγαλυτέρων στοχαστών, ο αμερικανός καθηγητής, Νόαμ Τσόμσκι, υπογράμμιζε ότι «αυτή ήταν και η τελευταία φορά, που ένας Ευρωπαίος πολιτικός ζήτησε τη γνώμη του λαού χωρίς «άνωθεν» εντολές».

Και συμπλήρωνε ο γερμανός διανοητής: «Ο Παπανδρέου εγκατέλειψε την ιδέα ενός δημοψηφίσματος μόλις ο επί των Οικονομικών υπουργός του (σ.σ ο Ε. Βενιζέλος) μετετράπη πριν προλάβει να έρθει η χαραυγή σε Βρούτο… Ήταν η μεταστροφή του Παπανδρέου, που αποκάλυψε το κυνικό περιεχόμενο αυτού του ελληνικού δράματος: λιγότερη δημοκρατία είναι καλύτερο για τις αγορές».

Ήταν τότε, και εξακολουθεί να είναι και σήμερα, ζήτημα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ σ΄ένα παγκόσμιο περιβάλλον, στο οποίο η πολιτική είχε και έχει χάσει τρομακτικά πολύ έδαφος και ένα δημοψήφισμα στην Ελλάδα θα ήταν κατά κάποιον τρόπο η επιστροφή της πολιτικής σε μια Ευρώπη, όπου είχε και έχει επιβληθεί και έχει επικρατήσει εν πολλοίς η τεχνοκρατική αντίληψη και η ανεξέλεγκτη και, εν τέλει, ανομιμοποίητη εξουσία των αγορών.

Ακούγεται, τουλάχιστον, σαν υπεκφυγή και σαν προσπάθεια εκφοβισμού η επίκληση της σταθερότητας, που τάχα θα διασαλεφθεί, αν πάει το ένα εκ των συγκυβερνώντων κομμάτων σε συνέδριο.

Είναι κατ΄αναλογίαν και σήμερα ζήτημα Δημοκρατίας, γενικώς για τη χώρα και τους θεσμούς της, και ειδικώς για την εσωτερική λειτουργία των κομμάτων, η προσφυγή στην κομματική τους βάση (εν προκειμένω σε όποια βάση έχει απομείνει στο ΠΑΣΟΚ και δεν έχει αναζητήσει αλλού στέγη) και η έκφρασή της μέσω των αντιπροσώπων της σ΄ένα συνέδριο ακόμα και για την ηγεσία του κόμματος.
Ακούγεται, τουλάχιστον, σαν υπεκφυγή και σαν προσπάθεια εκφοβισμού η επίκληση της σταθερότητας, που τάχα θα διασαλεφθεί, αν πάει το ένα εκ των συγκυβερνώντων κομμάτων σε συνέδριο. Λες και δεν πάνε όλα από το κακό στο χειρότερο την ώρα, που μας έταζαν επιτυχές,ανάκαμψη και έξοδο από τον βραχνά των μνημονίων ως το τέλος αυτού του χρόνου!

Ακούγεται, τουλάχιστον, βαθιά αντιδημοκρατική η επίκληση της κομματικής εσωστρέφειας, που τάχα θα επέλθει με την συζήτηση περί συνεδρίου και εκλογής νέου προέδρου, λες και το, πάλαι ποτέ κραταιό, κίνημα καλπάζει σε κυβερνητικό, συνδικαλιστικό ή δημοσκοπικό επίπεδο!

Δεν αντιλαμβάνονται άραγε, εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη, ότι η απήχησή τους στην ελληνική κοινωνία έχει πιάσει πάτο; Ότι το κόμμα τους έχει συρρικνωθεί; Ότι «δεν αρέσει» πια, όπως έλεγε και η αείμνηστη Μελίνα;

Δεν αντιλαμβάνονται άραγε, εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη, ότι η απήχησή τους στην ελληνική κοινωνία έχει πιάσει πάτο; Ότι το κόμμα τους έχει συρρικνωθεί; Ότι «δεν αρέσει» πιά, όπως έλεγε και η αείμνηστη Μελίνα;

Δεν αναρωτιούνται άραγε, μήπως είναι απολύτως δική τους ευθύνη και δικό τους έργο η καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ, αφού ο ίδιος ο πρόεδρος και το ηγετικό επιτελείο του είναι εκείνοι που έχουν επιλέξει και προωθούν την στατηγική της αυτοδιάλυσης και της αυτοκατάργησής του δια της απορρόφησής του πότε στην «Ελιά» και πότε στην λεγόμενη «Δημοκρατική Παράταξη»;

Όπως και να ΄χει, εκείνο που είναι βέβαιο, είναι ότι με την επιστολή του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος βεβαίως δεν είναι καθόλου άμοιρος ευθυνών για την κατάντια του κόμματος, του οποίου ηγήθηκε επί επτά χρόνια, άνοιξε η συζήτηση για το αύριο του ΠΑΣΟΚ (αν υπάρχει αύριο), αλλά και μια νέα φάση της αναμέτρησης μεταξύ του πρώην και του τωρινού αρχηγού του, η οποία αναμένεται να εξελιχθεί σε πολλά επίπεδα και να είναι αναμφιβόλως πολύ σκληρή, σκληρότερη, ίσως, από εκείνη του 2007.

Όσο για την έκβασή της είναι, μάλλον, νωρίς ακόμα να στοιχηματίσουμε παρ’ όλο που τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για ευνόητους λόγους, ήδη έχουν πάρει θέση και κάμποσοι, φαίνεται, πως έχουν αναλάβει εργολαβικά την υπεράσπιση του ενός και τον ενταφιασμό του άλλου…

Χέρι-χέρι με τη διαφθορά

Να λοιπόν, που χρειάστηκε να φτάσουμε κοντά στο τέλος του 2014 για να δούμε άλλον ένα μύθο να καταρρέει. Αυτόν που έλεγε, ότι τάχα η διαφθορά στη χώρα μας φυτρώνει, ανθίζει και καρπίζει στους κήπους των κομμάτων που έχουν ασκήσει εξουσία!

Χρειάστηκε να προχωρήσει η δικαστική έρευνα για την προμήθεια των ελικοπτέρων super puma και να αποκαλυφθεί, ότι ύποπτο έμβασμα 1,6 εκατ. Ευρώ είχε καταλήξει σε εταιρεία offshore, που ανήκει στον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, Γιώργο Καρατζαφέρη. Στον ίδιο πολιτικό, που τον Μάϊο του 2010 ξιφουλκούσε (και ταυτοχρόνως εκλιπαρούσε), στη Βουλή, κατά της κυβέρνησης Παπανδρέου που είχε καταθέσει νόμο με δρακόντειες διατάξεις και αυστηρότατες ποινές για τους πολιτικούς-ιδιοκτήτες offshore. «Πρέπει λοιπόν να προστατεύσουμε λίγο τον πολιτικό. Ο καθένας θα αρχίσει από αύριο το πρωί να λέει για τον τάδε “έχει τρεις offshore…»» Από τότε το έβλεπε να έρχεται ο πρόεδρος «χέρι χέρι»! Ταυτοχρόνως, η Δικαιοσύνη ερευνά και για την υπόλοιπη περιουσία του, η οποία υπολογίζεται στα 20 εκατομ. Ευρώ, ενώ σε λογαριασμούς του στο εξωτερικό εντοπίστηκαν άλλα 6 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς να υπάρχει μέχρι στιγμής καμία απάντηση από τον ίδιο τον Γ. Καρατζαφέρη για την προέλευση όλων αυτών των χρημάτων.

Εφ’ όσον επαληθευτούν τα στοιχεία της δικαστικής έρευνας, ο Γ. Καρατζαφέρης αναμένεται να βρεθεί αντιμέτωπος με τα κακουργήματα του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, της παράβασης του νόμου για τις offshore και της υποβολής αναληθούς δήλωσης «πόθεν έσχες».

Ναι, ναι, ο τιμητής των πάντων, ο «θυμόσοφος» πολιτικός, που είχε βήμα σε όποιο ΜΜΕ ήθελε, εδώ και είκοσι χρόνια είχε πάψει να δηλώνει στο Πόθεν Έσχες του τις υπεράκτιες εταιρείες, στις οποίες εμφανίζεται ως δικαιούχος. Μαζί του αναμένεται να καθίσουν στο σκαμνί, πάντα αν επαληθευτούν τα στοιχεία της δικαστικής έρευνας, άλλοι πέντε ύποπτοι, ανάμεσά τους και απόστρατοι, ενώ παραιτήθηκε ήδη από την θέση του αντιπεριφερειάρχη Στερεάς Ελλάδος ο απόστρατος, Γιάννης Ράμμος, που φέρεται να εμπλέκεται στην υπόθεση.

Άκουγα προ ημερών τον Γεωργιάδη να δηλώνει: «ξέραμε, πως ο Καρατζαφέρης είναι πλούσιος άνθρωπος». Πλούσιος; Ωραία! Πώς πλούτισε, όμως; Αυτό είναι το ερώτημα!

Από τις βιντεοκασέτες κατά του Τόμπρα, που πούλαγε στη δεκαετία του 80; Από το TeleCity, την ΑΡΤ TV και το Τηλε Άστυ; Ή μήπως από την βουλευτική αποζημίωση; Ο ίδιος ο Γ. Καρατζαφέρης τηρεί αιδήμονα σιωπή για την ουσία της υπόθεσης, μιλάει για σκευωρία (οποία πρωτοτυπία!) και παρά την αρχική του δήλωση, που άφηνε να εννοηθεί, ότι σκόπευε να παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματός του, στη συνέχεια υπαναχώρησε. Όσον αφορά, δε, το τάϊμινγκ των αποκαλύψεων σπεύδει να το συνδέσει με την δημοσκοπική άνοδο (!) του ΛΑΟΣ στο 2,69% από το 1,58% που είχε πιάσει στις εκλογές του Ιουνίου του 2012.

Βέβαια, η στιγμή που γίνονται οι αποκαλύψεις αυτές γεννά κάποια ερωτήματα δεδομένου ότι το τελευταίο δάστημα ο Γ. Καρατζαφέρης αφ’ ενός απολάμβανε ευρεία δημοσιότητα και αφ’ ετέρου, όπως όλα έδειχναν, βρισκόταν σε εξέλιξη επιχείρηση επανένταξής του στη Ν.Δ, στο πλαίσιο του προσκλητηρίου του Α. Σαμαρά. Μιά επιχείρηση, όμως, που προσέκρουε στην αντίδραση ΝεοΔημοκρατών βουλευτών, όπως μεταξύ άλλων ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φ.Πιπιλή, που είχε μιλήσει για «σούργελα» που «δεν τα θέλουμε στη ΝΔ». Κάτι πήγε στραβά. Τι; Μπορεί να το μάθουμε εν καιρώ! Όπως και να ‘χει, και πάντα με σεβασμό στο τεκμήριο της αθωώτητας, φαίνεται πως τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα και ο κλοιός στενεύει γύρω από τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, ο οποίος, σημειωτέον, δεν καλύπτεται από κανενός είδους ασυλία. Ας θυμηθούμε εδώ άλλη μια πρόσφατη και απόλύτως κατηγορηματική δήλωση του πάλαι ποτέ πουλέν του, του Α. Γεωργιάδη: «αν αποδειχθούν όσα έρχονται στη δημοσιότητα, (ο Καρατζαφέρης) θα πάει φυλακή»! Και είναι πολλά αυτά που έρχονται στη δημοσιότητα με πρώτα και βαρύτερα την παραβίαση του νόμου για τις offshore και για την «παράλειψή» του να δηλώσει στο Πόθεν Έσχες τις υπεράκτιες εταιρείες, των οποίων φέρεται να είναι ιδιοκτήτης. Και, μην ξεχνάμε, πως η πρώτη δίωξη, που οδήγησε τον Τσοχατζόπουλο στην φυλακή, αφορούσε την «παράλειψή» του να δηλώσει στο Πόθεν Έσχες του το ακίνητο απέναντι από την Ακρόπολη…

Υ.Γ.: Ο Γ. Καρατζαφέρης άσκησε τρόπον τινά εξουσία συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Παπαδήμου,όμως όσα του καταμαρτυρούνται τώρα, είχαν συμβεί πολύ πριν από την περίοδοδο της συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ.

Η μόδα και η ταμπέλα είναι εθνικό μας χόμπι

Ο Όττο Βίσμαρκ, αναφερόμενος στα ταραγμένα γεγονότα της εποχής του, είπε κάποτε πως: «Εάν πρόκειται να ξαναρχίσει πόλεμος στην Ευρώπη, θα είναι επειδή θα έχει γίνει κάποια μαλακία στα Βαλκάνια».

Είναι αληθές πως η περιοχή αυτή των Βαλκανίων, φημίζεται για τις όχι και τόσο καλές, έως εχθρικές σχέσεις των γειτονικών χωρών της. Μα, κάθε τι που υφίσταται, τραγουδά τη διέλευση του λόγου ύπαρξής του. Έτσι λοιπόν, η κακή σχέση Σέρβων και Αλβανών δεν συνιστά απόκομμα της φαντασίας, μα θλιβερή ιστορία που μετρά τη γέννηση της πολλά χρόνια πριν. Αντιστοίχως, η όποια απευκταία σχέση υφίσταται ανάμεσα και στην Ελλάδα με κάποιους γείτονές της, δεν αποτελεί μυθιστόρημα, ούτε την έπλασε μια εχθρική ή ρατσιστική στάση της χώρας –η οποία ιστορικά ουδέποτε έχει προκαλέσει γείτονα χώρα με τον οποιονδήποτε τρόπο– αλλά πραγματικότητα, που διαθέτει σαν αυθεντία δεκάδες στοιχεία προκλήσεων ή και όχι και τόσο φιλικών συμπεριφορών, από τους γείτονές της. Και δεν απαντά. Και το ότι δεν απαντά, είναι στοιχείο πολιτισμού και υπέροχο το ότι το διαθέτει.

Εκείνος ο πασίγνωστος πλέον, ποδοσφαιρικός αγώνας που πραγματοποιήθηκε σχετικά πρόσφατα, μεταξύ Σερβίας και Αλβανίας, μετέφερε μια αύρα ξεχασμένου μίσους και εκτός των θυρών του γηπέδου, η οποία δείχνει να συνεχίζεται και σήμερα. Η προγραμματισμένη επίσκεψη του πρωθυπουργού της Αλβανίας στη Σερβία, αναβλήθηκε λόγω των οξύτατων δηλώσεων και από τις δύο πλευρές καθώς και της έντασης που έχει προκληθεί ανάμεσα στις δύο χώρες. Το καζάνι στα δυτικά Βαλκάνια βράζει με την ίδια φωτιά που έχει βράσει και στο παρελθόν.

Το παράδοξο είναι, πως ύστερα από τη γνωστοποίηση των Αλβανών οπαδών στη Σερβία, για τις προθέσεις τους πάνω στις εθνικές διεκδικήσεις, –με το γνωστό γεγονός της σημαίας της μεγάλης Αλβανίας στο τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι κατά τη διάρκεια του αγώνα, το οποίο οι Σέρβοι ποδοσφαιριστές έριξαν κάτω και ακολούθησε η οργή των Σέρβων παρευρισκόμενων– ο πρωθυπουργός της Αλβανίας κατηγόρησε τη Σερβία για «θρασεία έκρηξη εθνικού ρατσισμού»(!), συμπληρώνοντας πως η «εθνικιστική καταιγίδα» των Σέρβων αντιμετωπίστηκε με «τυφλότητα» από τα μέσα ενημέρωσης διεθνώς. Πώς μπορεί κάποιος, που διεκδικεί τη χώρα σου, να σε κατηγορεί για ρατσισμό απέναντί του;

Αντίστοιχα γεγονότα έχουμε γνωρίσει και στην Ελλάδα, με τον αλβανικής καταγωγής παίκτη του Ολυμπιακού, Κασάμι να πανηγυρίζει ένα γκολ του σχηματίζοντας με τα χέρια του έναν αετό. Ο άνθρωπος αυτός δεν πανηγύρισε δείχνοντας μέσω του «αετού» αυτού το πόσο περήφανος είναι για την καταγωγή του, αλλά δεδομένου ότι ο αετός αυτός είναι συγκεκριμένο σύμβολο, αυτό της «μεγάλης Αλβανίας», το ότι συμφωνεί με τις διεκδικήσεις ορισμένων συμπατριωτών του. Στη πράξη αυτή, ελληνική ποδοσφαιρική εφημερίδα, απάντησε «απελάστε τον» και κατηγορήθηκε για ρατσισμό. Άραγε, εάν ο Κατίδης παίζοντας για σκοπιανή ομάδα (παραδείγματος χάριν), πανηγύριζε κάποιο γκολ του με ναζιστικό χαιρετισμό, θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε τα Σκόπια για ρατσισμό απέναντί του;

Υπάρχει κόσμος που, περνώντας από ότι κοντινότερο σε κόλαση έχει να δείξει η γη, φτάνει στην πατρίδα μας για να μπορέσει να ζήσει επιθυμώντας να εργαστεί και φυσικά και είναι ευπρόσδεκτος. Εκείνον όμως που ζώντας στην Ελλάδα καταλήγει να τη διεκδικεί σαν εδαφική κατάκτηση, πώς πρέπει να τον αντιμετωπίσει η κοινωνία της χώρας; Αναλογιστείτε, πως σε νομικό πλαίσιο, εάν κανείς απειλεί κάποιον, εκείνος μπορεί να αναφερθεί στις αρχές και να λάβει τα σχετικά μέτρα εναντίων του. Σε διακρατικές σχέσεις όμως ποιος επεμβαίνει;

Στην Ελλάδα βέβαια τούτα τα θέματα χαρακτηρίζονται ως θέματα «ταμπού» από μια μερίδα Ελλήνων. Ίσως δεν έχουν άδικο. Σήμερα, σε μια εθνική επέτειο υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν το φόβο της ντροπής, στο να «βγάλουν» μια ελληνική σημαία στο μπαλκόνι, διότι κάποιοι τους χαρακτηρίζουν -αβάσιμα- ως φασίστες ή εθνικιστές. Ενώ παιδιά αποφεύγουν να πηγαίνουν στις παρελάσεις για τους ίδιους λόγους. Γιατί η «ταμπέλα» είναι το εθνικό μας χόμπι. Το καλύτερο παράδειγμα που θέλει την Ελλάδα να ζει μέσα στον αμνιακό σάκο των στερεοτύπων. Να εκπνέει αερολογίες.

Ο φασισμός σήμερα είναι «της μόδας» και ο κάθε καιροσκόπος ασχολείται αποκλειστικά με αυτόν, ακριβώς επειδή «πουλάει». Όταν αντίστοιχα «πουλούσε» η αναρχία, γεγονότα, όπως ότι καίγεται η τράπεζα της MARFIN ή το Σύνταγμα, από μέλη αναρχικών κύκλων, κοσμούσαν τα ειδησεογραφικά πρωτοσέλιδα για μέρες.

Σήμερα λοιπόν, είναι της μόδας το ότι βρίσκονται όπλα στα σπίτια των μελών της Χρυσής Αυγής, ενώ το ότι στην ΑΣΟΕΕ η παράταξη των «αναρχικών» διέθετε μολότοφ κρυμμένες στις αίθουσές τους εκμεταλλευόμενοι το φοιτητικό άσυλο, δεν απασχόλησε ιδιαίτερα τον δημοσιογραφικό κόσμο. Διότι είναι ταμπού, ενώ και οι δύο θα έπρεπε να είναι το ίδιο κατακριτέοι, οι μεν είναι της μόδας για αυτό και «τραβούν» δημοσιότητα ενώ οι δε, δεν συγκινούν για την ώρα και για αυτό περνούν αδιάφοροι.

Στη χώρα μας το δίκαιο δεν βρίσκεται στη μέση και ακόμα χειρότερα δεν βρίσκεται στο κέντρο, -με την έννοια του πυρήνα που τούτη η λέξη εγκολπώνεται. Εδώ, στον τρίτο κόσμο, εάν δεν είσαι δεξιός, πρέπει να είσαι αριστερός. Εάν δεν έχεις πρόβλημα με την παράνομη μετανάστευση, είσαι κομμουνιστής ή ψηφίζεις ΣΥΡΙΖΑ. Και εάν κράζεις την Ελλάδα και το σύστημα, τότε είσαι της μόδας.

Το μόνο βέβαιο είναι πως «η αριστερά», για όλους αυτούς τους καιροσκόπους και λαϊκιστές, που εντάσσονται με πάθος στα όσα πρεσβεύει, είναι προσιτή και «δίκαια». Με μόνο παράδοξο ότι χάνει αυτούς τους υποστηρικτές της, μόλις οι ίδιοι –με τον έναν ή τον άλλον τρόπο– πλουτίσουν. Ίσως λοιπόν, το να δηλώνεις αριστερός σήμερα να είναι της μόδας ακριβώς επειδή βιώνουμε οικονομική κρίση.

Lux Leaks: Φοροαποφυγή δισεκατομμυρίων με τις ευλογίες του Γιούνκερ

Κάτι σαν κοινό μυστικό ήταν εδώ και χρόνια στην Ευρώπη, το ότι το Δουκάτο του Λουξεμβούργου λειτουργούσε σαν φορολογικός παράδεισος. Την έκταση του «Παραδείσου», όμως, και το ότι οι φορομπίζνες γίνονταν με τις ευλογίες της κυβέρνησης, μάλλον δεν το υποπτευόταν κανείς, τουλάχιστον από τους ανυποψίαστους ή τους καλόπιστους.

Μέχρι που ήρθαν την περασμένη Πέμπτη οι αποκαλύψεις: Το Δουκάτο, λέει, είχε κάνει μυστική συμφωνία με εκατοντάδες επιχειρηματικούς κολοσσούς (ανάμεσά τους και ελληνικές επιχειρήσεις βεβαίως βεβαίως) και τους εξασφάλιζε φοροαποφυγή στις χώρες που δραστηριοποιούνται. Επί παραδείγματι: Μια επιχείρηση, ελληνική ας πούμε, με βάση την συμφωνία της με το Υπ.Οικ. του Λουξεμβούργου πληρώνει εκεί φόρους 3% για τα κέρδη της, ενώ εδώ στην Ελλάδα δεν πληρώνει τίποτα!

Ξέφευγαν, έτσι, συστηματικά, και προφανώς ξεφεύγουν ακόμα, δισεκατομμύρια Ευρώ από τις φορολογικές αρχές ευρωπαϊκών χωρών. Χάνονταν, δηλαδή, και χάνονται ακόμα, έσοδα για το κράτος, που αν εισπράττονταν, ίσως να μην έφθαναν ποτέ στην τραγική κατάσταση, που βρίσκονται σήμερα, χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία ή ακόμα και η Ιταλία ή η Γαλλία και να μην είχαν χρειαστεί τα μνημόνια ή οι δραστικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις ή στα κονδύλια για την Υγεία και την Παιδεία κ.λπ.

Μάλιστα, όπως προέκυψε από τις αποκαλύψεις (Lux Leaks), το καταπληκτικό είναι, ότι το Λουξεμβούργο όχι απλώς ανέχτηκε να κάνουν αυτές τις ύποτες μπίζνες τα χρηματοπιστωτικά του ιδρύματα, αλλά ήταν το ίδιο το Υπουργείο Οικονομικών του Δουκάτου, που προώθησε τις συμφωνίες με τις επιχειρήσεις!

Ποιός ήταν πρωθυπουργός την εποχή που συζητήθηκαν, προωθήθηκαν και εγκρίθηκαν οι συμφωνίες αυτές; Μα ο πολύ γνώριμός μας, φιλέλληνας λένε, ο φίλος του πρωθυπουργού μας, ο «the game is over with Greece», ο πολύς κύριος Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, ο σημερινός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής!

Ο άνθρωπος, που από τη θέση του προέδρου του Eurogroup δεν έχανε ευκαιρία να κατακεραυνώσει, όποια χώρα ξέφευγε από τους δημοσιονομικούς κανόνες. Δεν έχανε ευκαιρία να ζητάει και εν τέλει να επιβάλει μέτρα κι΄άλλα μέτρα λιτότητας…

Ο άνθρωπος, που από το σημερινό του πόστο, αυτό του προέδρου της Κομισιόν, επιστρέφει τα σχέδια των κρατικών προϋπολογισμών της Γαλλίας και της Ιταλίας, επειδή δεν είναι αρκετά σκληροί και επειδή δεν προέβλεπαν αρκετές περικοπές και μέτρα λιτότητας για τους πολίτες…

Άραγε, με ποιό ηθικό ανάστημα τα έκανε και τα κάνει όλα αυτά ο κύριος Γιούνκερ, αφού ήδη στην αρχή της θητείας του το κύρος και η αξιοπιστία του δέχονται ένα τέτοιο ισχυρό πλήγμα;

Άραγε, γιατί δεν έχει τεθεί ακόμα από κανέναν θέμα για την παραμονή του στο κορυφαίο αξίωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Τί είδους ανοχή και ασυλία είναι αυτή που παρέχουν στον κύριο Γιούνκερ 27 χώρες-μέλη της ΕΕ;

Οποία απογοήτευση, όμως, και για τους ευρωπαίους πολίτες, να βλέπουν τον πρόεδρο της Κομισιόν, τον οποίο για πρώτη φορά στην ιστορία της Ε.Ε υπέδειξαν οι ίδιοι με την ψήφο τους , να αποκαλύπτεται βουτηγμένος ως τον λαιμό σ΄ένα σκάνδαλο τεραστίων οικονομικών, αλλά κυρίως ηθικών διαστάσεων…

Το μετέωρο βήμα του Φώτη

Οπορτουνιστής ή καιροσκόπος ονομάζεται αυτός που δρα με βάση να επωφεληθεί των περιστάσεων αλλάζοντας «στρατόπεδα» αναλόγως τον νικητή.

Η ιστορία

Στις 10 Φεβρουαρίου του 2008 ο Αλέξης Τσίπρας μετά την αποχώρηση του Αλέκου Αλαβάνου εκλέγεται ως Πρόεδρος του Συνασπισμού. Εκλογικός αντίπαλος στην αναμέτρηση για την διαδοχή, ήταν ο Φώτης Κουβέλης. Ο Αλέξης Τσίπας έλαβε 840 ψήφους (70,41%) έναντι των 342 ψήφων (28,67%) του Φώτη Κουβέλη. Στις 5 Ιουνίου του ίδιου έτους ο Φώτης Κουβέλης ανακοινώνει στο Συνέδριο του Συνασπισμού την αποχώρηση του, ενώ πέντε μέρες αργότερα ανεξαρτητοποιήθηκε μαζί με τους Θανάση Λεβέντη, Γρηγόρη Ψαριανό και Νίκο Τσούκαλη. Η γέννηση της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ) έγινε στις 27 Ιουνίου του 2010 ενώ στις 10 Ιουλίου 2010 εξελέγει αρχηγός, χωρίς να υπάρχει άλλος υποψήφιος. Ο Φώτης Κουβέλης είναι μέχρι σήμερα ο Πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, παρά τις έντονες αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματος του και την δυσπιστία προς το πρόσωπο του και τις ικανότητες του.

Η ΔΗΜΑΡ αν και είχε αριστερές καταβολές και ήταν υποπροϊόν του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που δηλώνει «ριζοσπαστική αριστερά», δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να συμμετάσχει στο κυβερνητικό σχήμα που προέκυψε από τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου 2012 σε «κυβέρνηση συνεργασίας» με την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Η κίνηση αυτή χαρακτηρίστηκε από πολλούς αντικατάσταση ενός σταθεροποιητικού πόλου που μέχρι πριν είχε το ΛΑΟΣ. Η συνεργασία με τις δυνάμεις της εξουσίας συνεχίστηκε έως την 24^η Ιουνίου 2013 όπου η ΔΗΜΑΡ αποχώρισε.

«Κεφάλαιο κεντροαριστερά»

Μέχρι σήμερα έχει ανοίξει ένα debate σχετικά την «διασπασμένη κεντροαριστερά» και τις «προσπάθειες» ανασύνταξης της. Στον «αγώνα» αυτόν συμμετέχει το ΠΑΣΟΚ που είδε τα ποσοστά του να γκρεμίζονται και έχει πιάσει πλέον πάτο, η ΔΗΜΑΡ όπου δηλώνει εκφραστής της κεντροαριστεράς και πλέον το νέο σχήμα ενός πρώην «εμπειρικού» δημοσιογράφου, Το Ποτάμι.

Δεν έχω καταλάβει να πω την αλήθεια, τι συζητούν αλλά αν θα έπρεπε να το ορίσω είναι κάτι σαν ένα «group therapy» αποτυχημένων που έχασαν την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος από τους κακούς χειρισμούς ως κυβερνήσεις. Το Ποτάμι είναι μια άλλη συζήτηση, μιας και συμπεριφέρεται ως η σωσίβια λέμβος του ΠΑΣΟΚ που πρέπει να επιβιώσει με άλλο όνομα και με την προβολή του «Σταύρου», ενός καθαρού πολιτικά δημοσιογράφου, που στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές φλέρταρε με τους «σοσιαλιστές».

Όμως μια έκπληξη ήρθε να αλλάξει το σκυθρωπό κλίμα σε αυτό το «club». Στις 31 Οκτωβρίου 2014 η ΔΗΜΑΡ αποφασίζει: «Να μην προχωρήσει ο διάλογος, που ξεκίνησε τον περασμένο Ιούλιο, με το ΠΑΣΟΚ και τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, αλλά να συνεχιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ».

«Μαμά- Μπαμπά γύρισα, τι έχει να φάμε;»

Στροφή στις αυθεντικές αριστερές καταβολές ή αγνός οπορτουνισμός; Η απάντηση είναι εύκολη, αν συμμεριστεί κάποιος πως σε κάθε δημοσκόπηση ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα και μάλιστα με μεγάλες διαφορές, ενώ κάποιοι πιο φιλόδοξοι αναφέρουν και για ποσοστό που εξασφαλίζει αυτοδυναμία για τον ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές.

Εντελώς συμπτωματικά η Εκτελεστική Επιτροπή της ΔΗΜΑΡ επιλεγεί αυτή την περίοδο να γυρίσει πίσω στο κόμμα όπου ουσιαστικά πρόδωσε. Αν ακόμη συμμεριστούμε πως παρά τις αντιδράσεις και την αμφισβήτηση που έχει δεχτεί ο Φώτης Κουβέλης σαν πρόσωπο και παραμένει ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ, τότε καταλαβαίνουμε πως εκεί στην «Δημοκρατική Αριστερά» κάτι δεν είναι και τόσο δημοκρατικό ή μάλλον όλα γυρίζουν γύρω από τον ιδρυτή της και είναι ένα βαθιά προσωποκεντρικό κόμμα χωρίς δυναμικά στελέχη.

Αν βάλουμε και μια τρίτη συνθήκη στο συλλογισμό μας, αυτή όπου οι περισσότερες δημοσκοπήσεις θέλουν την ΔΗΜΑΡ να μην καταφέρνει να συγκεντρώσει το πολυπόθητο 3% και να μπει στην επομένη βουλή, τότε μιλάμε ξεκάθαρα για οπορτουνιστική προσέγγιση όπου με νύχια και με δόντια θέλει να επιβιώσει από αυτό που έρχεται.

Το να γλύφεις τον νικητή όμως δεν σου εξασφαλίζει την επιβίωση και αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Δεν είναι λίγες οι φορές που η ΔΗΜΑΡ έχει χαρακτηριστεί «κόμμα τραμπολίνο» με «ακροβάτη» αρχηγό, καθώς δεν έχει σταθερές απόψεις και αλλάζει θέσεις πιο εύκολα και από τον άνεμο. Έτσι υπό την δική μου οπτική δεν μπορώ να δεχτώ πως η ΔΗΜΑΡ καταστάλαξε πολιτικά τόσο απότομα και μετά από μια μεγάλη πορεία συστράτευσης με το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ, αποφάσισε πως πρέπει να δει τα πράγματα διαφορετικά. Είναι ακόμη σίγουρο πως η ΔΗΜΑΡ δεν πιστεύει στο «όραμα» του ΣΥΡΙΖΑ γιατί αν πίστευε δεν θα υπήρχε καθώς δεν θα γινόταν και η διάσπαση.

Η ξαφνική απόφαση να στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο άσχημη επιλογή για το ήθος του κόμματος και των προσώπων του μιας και αποδεικνύει ότι είναι μια κολεκτίβα αρπαχτικών καιροσκόπων που δεν σέβεται τον κόσμο που την στήριξε αλλά και την ήττα που θα πρέπει να δεχτεί όντας: «υπεύθυνη αριστερά». Αν από την αρχή είχε δηλώσει πως θα στήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά θα επιθυμούσε να ήταν ένα ανεξάρτητο κόμμα θα ήταν απολύτως σεβαστό όπως και αν έμενε πιστό σε άλλες δυνάμεις, όμως το να προδίδει τους παλιούς συμμάχους και να γυρίζει από εκεί που έφυγε, όχι με σκυμμένο κεφάλι αλλά ως αρωγός, λέει πολλά για το πως σκέπτονται κάποιοι Έλληνες πολιτικοί.

«Το όλα για την νίκη» δεν σώζει την ψυχή σου αν την έχεις πουλήσει. Ο θάνατος θα σε προλάβει και θα πρέπει να πληρώσεις το βαρύ τίμημα για την λιγοστή εξουσία για την οποία ξεπουλήθηκες πριν χρόνια χωρίς να υπολογίζεις τις συνέπειες αλλά και την τιμή της. Αυτό άλλωστε είναι και το αμάρτημα της ματαιότητας Φώτη…

Περί δημοσίου χώρου, ΑΕΙ και «τσαμπουκά»

Σκηνές απείρου κάλλους με εκατέρωθεν τσαμπουκάδες διαδραματίστηκαν και πάλι την Πέμπτη με πρωταγωνιστές από τη μία την Σύγκλητο και τον Πρύτανη του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και αφ ετέρου δυο-τρεις δεκάδες φοιτητών, αγνώστου ταυτότητας και νομιμοπολιτισμένος και ήρεμος διάλογος με επιχειρήματα, όπως θα άρμοζε σε πανεπιστημιακούς και ακαδημαϊκούς ποίησης.

Αλλά φαίνεται πως ο πολιτισμένος διάλογος στα ελληνικά Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακή κατάσταση, αν δεν είναι εντελώς αδύνατος.

Το «ντου» των φοιτητών με το «έτσι θέλω» στην αίθουσα της Συγκλήτου, ακύρωσε ουσιαστικά τα όποια (ενδεχομένως δίκαια) αιτήματά τους, ενώ και η οργίλη αντίδραση του Πρύτανη μπορεί να προκάλεσε ακριβώς την ίδια αρνητική εντύπωση στην κοινωνία, που παρακολουθεί άναυδη τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν κάθε τόσο στο πρώτο πανεπιστημιακό ίδρυμα της χώρας μας και, δυστυχώς, όχι μόνον σε αυτό.

Μικρές ομάδες που παρεμβαίνουν δυναμικά και με τσαμπουκά, όπου και όταν θέλουν, είναι μάλλον προφανές, πως δεν εκπροσωπούν και δεν εκφράζουν το σύνολο ή, έστω, την πλειονότητα των φοιτητών. Αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για μικρές ομάδες αλλά για μαζικό κίνημα, που θα εκφραζόταν αναλόγως.

Ο Πρύτανης και η Σύγκλητος μπορούν να επικαλούνται τον νόμο, ο οποίος δεν προβλέπει την συνδιοίκηση με τους φοιτητές. Αλλά και το φοιτητικό κίνημα, αν μπορεί να μιλάει πλέον κανείς για κάτι τέτοιο, δεν θα έπρεπε μετά από τόσες δεκαετίες να καταφέρει να εκλέξει τους εκπροσώπους του, που θα είχαν βήμα και ανοιχτή επικοινωνία με την διοίκηση των Πανεπιστημίων;

Πάντως, το όλο πρόβλημα της επικοινωνίας μεταξύ της Διοικήσης των ΑΕΙ και των φοιτητών του, της συμπεριφοράς αμφοτέρων στους χώρους τους αλλά και κυρίως της χρήσης τους, κατά τη γνώμη μου, έχει τη ρίζα του στην διαφορετική και κατά το δοκούν έννοια, που δίνει ο καθένας από τους εμπλεκόμενους στον όρο «δημόσιος χώρος».

Ο δρόμος, το πεζοδρόμιο, η πλατεία είναι αναμφιβόλως δημόσιοι χώροι με ανεμπόδιστη πρόσβαση και διαθέσιμοι για τον κάθε πολίτη. Όμως π.χ, το Πανεπιστήμιο, το Υπουργείο, η Εφορία είναι δημόσιοι χώροι, όπως οι προαναφερθέντες, ή είναι χώροι, στους οποίους ασκείται δημόσια λειτουργία και στους οποίους η πρόσβαση υπόκειται σε κανόνες;

Σκέφτομαι, πως αν καταφέρουν οι αρμόδιοι και οι εμπλεκόμενοι να ορίσουν από κοινού την έννοια του δημόσιου χώρου, τότε, ίσως, να μπορέσουν και να απαντήσουν σύνομα και πειστικά στο αν πρέπει και πώς να φυλάσσονται οι χώροι των Πανεπιστημίων.

Είναι η αναξιοπιστία σας, κύριοι!

Στους κυβερνητικούς παληκαρισμούς «βγαίνουμε από το μνημόνιο», «διώχνουμε το ΔΝΤ» και στους αντίστοιχους της αξιωματικής αντιπολίτευσης «καταγγέλουμε», «καταργούμε», «σκίζουμε» τα μνημόνια, ήρθαν να απαντήσουν ηχηρά και επώδυνα, την περασμένη εβδομάδα, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι παραλήπτες, δηλαδή, οι εταίροι-δανειστές και οι αγορές.

Το χαστούκι ήταν τόσο δυνατό, που προκάλεσε αφ΄ενός δραματική άνοδο των spreads και σχεδόν κατάρρευση του Χρηματιστηρίου Αθηνών και αφ΄ετέρου ταχύτατη αναδίπλωση της κυβέρνησης.

Δεν μιλάμε για διαζύγιο, ψέλισε ο υπουργός Οικονομικών,αλλά για «αλλαγή σχέσης». Πιο σαφής, όπως πρέπει και στον ρόλο της (!), η κυβερνητική εκπρόσωπος έσπευσε να καθησυχάσει αγορές και εταίρους, με συνένετευξη στην ιταλική La Republica παρακαλώ: «Αυτό που αποφασίσαμε, είναι να ξεκινήσουμε τη διαδικασία εξόδου από το Μνημόνιο, γεγονός που δεν πρόκειται να θέσει σε κίνδυνο την οικονομική κατάσταση ούτε το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Δε θα πρόκειται για ένα διαζύγιο, αλλά για μία διαδικασία, η οποία θα γίνει σε συμφωνία με τους εταίρους»!

Και όλη μαζί η κυβέρνηση και τα στηρίγματά της στα ΜΜΕ στάζουν ξαφνικά μέλι για την «προληπτική γραμμή πίστωσης», την οποία ξόρκιζαν μέχρι πρότινος!

Έτσι, και το μνημόνιο θα τηρηθεί μέχρι κεραίας και κάθε βηματάκι προς της κατεύθυνση της απεμπλοκής από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των δανειστών θα πρέπει να έχει την προέγγκριση της Τρόϊκας των δανειστών.

Από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση, που όσο ανεβαίνει δημοσκοπικά τόσο στρογγυλεύει τον λόγο και τις στοχεύσεις της, δείχνει πως ένοιωσε και η ίδια το χαστούκι των αγορών. Αλλιώς, πώς να ερμηνεύσει κανείς την αποστροφή του προέδρου Αλέξη «γνωρίζουμε, ότι οι αγορές θα είναι για μακρά περίοδο εχθρικές προς την Ελλάδα»;

Και εδώ τίθεται το ερώτημα, που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν το απάντησε: Πώς, δηλαδή, θα χρηματοδοτηθεί η χώρα στο διάστημα που οι αγορές δεν θα την δανείζουν; Από πού θα αντληθούν τα αναγκαία δισεκατομμύρια μόνο και μόνο για την λειτουργία του Δημοσίου, αφού το μνημόνιο θα το έχουμε σκίσει, και δεν θα υπάρχει ο Μηχανισμός Στήριξης (Ε.Ε, ΕΚΤ και ΔΝΤ);

Άραγε, μήπως πρόκειται να επανέλθει ο μύθος της βοήθειας από την ομόθρησκη Ρωσία, τον οποίο βίωσαν με τον τραγικότερο τρόπο οι Κύπριοι αδελφοί;

Με μισές αλήθεις και επικοινωνιακές ακροβασίες τα κόμματα του νέου δικομματισμού βαδίζουν προς τις προσεχείς εκλογές, αρνούμενα να πουν την πλήρη αλήθεια στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό, ενώ στα επιτελεία τους απορούν, τί είναι αυτό που εμποδίζει την ανάπτυξη μιάς πραγματικής κι ελπιδοφόρου δυναμικής νίκης.

Απλό! Είναι η αναξιοπιστία σας, κύριοι!

Βουτιά απο… τα χαμηλά

Δραματικές διαστάσεις λαμβάνει για τρίτη συνεχόμενη ημέρα η πτώση του Χρηματιστηρίου Αθηνών. Ο δείκτης του χρηματιστηρίου έκλεισε λίγο κάτω απο τις 870 μονάδες με απώλειες της τάξης του 7%, 10 μονάδες μάλιστα χαμηλότερος απο το χθεσινό κλείσιμο των 880 μονάδων, συνεχίζοντας το πτωτικό σπιράλ.

Δεδομένα τα οποία κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνουν τα σενάρια που ήθελαν την Ελλάδα να δανείζετε απο τις αγορές, αποκομμένη πλήρως απο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τα οποία μάλλον επιβεβαιώνουν πως η χώρα είναι ευάλωτη και οποιαδήποτε αρνητική αντίδραση των αγορών μπορεί να παρατείνει τελικά την ύφεση.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απο την αρχή. Η πτώση του δείκτη του χρηματιστηρίου δεν αποτελεί μεμονομένο γεγονός, αλλά τμήμα ένος μπαράζ αλλυσιδωτών αντιδράσεων οι οποίες οφείλονται σε τέσσερις διαφορετικούς παράγοντες. Η αναποτελεσματικότητα των μέτρων που εξείγγειλε εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ο Μάριο Ντράγκι, η αναθεώρηση ως προς το χείρω των προβλέψεων για την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας, η άνοδος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα, καθώς και η διαμάχη μεταξύ κυβέρνησης και Ε.Ε για την πρόωρη έξοδο της Ελλάδας απο το πρόγραμμα διάσωσης, συνέβαλαν στην απαρχή ενός οικονομικού ντόμινο.

screenshot — Δείκτης Χρηματιστηρίου Αθηνών 2009-2014 – Naftemporiki.gr

Μέσα σε λίγες ώρες, τα spreads των ελληνικών ομολόγων εκτινάχθηκαν στα ύψη, με το δεκαετές μάλιστα να αγγίζει το 8,9%, όταν το αμέσως υψηλότερο στην Ευρωζωνη σημειώνει η Πορτογαλία με το επιτόκιο δανεισμού να βρίσκεται στο 3,5%. Σε μια τέτοια κατάσταση και με μια σημαντική πτώση των δεικτών των χρηματιστηρίων πολλών ευρωπαϊκών χωρών αναβίωσε ακόμα και το σενάριο μιας νέας Ευρωπαϊκής κρίσης, με αποτέλεσμα μια έντονη αποεπένδυση και με σημαντικότερο αποδέκτη… την αδύναμη οικονομικά Ελλάδα.

Τα συμπεράσματα και τα μηνύματα που καλείτε να λάβει κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, πολλά. Το σημαντικότερο είναι, πως παρά την πίεση που δέχεται η ελληνική κυβέρνηση για πρόωρη έξοδο απο το Μνημόνιο λόγω της αυξανόμενης δημοτικότητας του αντιμνημονιακού αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ, η οικονομική κατάσταση δεν πείθει ότι η Ελλάδα μπορεί να στηρίξει τον εαυτό της. Η τρόικα, δρα για τους επενδυτές ως παράγοντας σταθερότητας, αφού εξασφαλίζει, πως η Ελλάδα θα πραγματοποιήσει τις αναγκαίες εκείνες μεταρρυθμίσεις για να ανακάμψει.

Η αξιωματική αντιπολίτευση σαφώς δεν διαθέτει ένα πειστικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης. Αυτό ήταν ήδη γνωστό στις ομάδες συμφερόντων. Οι λαϊκολογίες μπορεί να πείθουν σε εθνικό επίπεδο, μια κυβέρνηση οφείλει όμως να πείσει τόσο τους Ευρωπαϊκους εταίρους όσο και τις « δύστροπες » αγορές. Ποίος είναι άλλωστε αυτός που επιλέγει να διακόψει κάθε συναλλαγή με τα άλλα κράτη και να ζήσει απομονωμένος;

Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης οφείλει να είναι προσεκτικότερος στις δηλώσεις του και να υπηρετεί το εθνικό και όχι το κομματικό συμφέρον. Στη συγκεκριμένη μάλιστα περίπτωση, ο συνήθης εχθρός του ΣΥΡΙΖΑ – η τρόικα δηλαδή – λειτουργεί ως μια « ασπίδα προστασίας » απο τις αγορές, δανείζοντας στην Ελλάδα με επιτόκιο της τάξης του 3,8%, σαφώς ελκυστικότερο απο το 9% των αγορών.

Σημαντικό είναι επίσης η κυβέρνηση να εστιάσει στην σταθεροποίηση της οικονομίας και στη πραγματοποίηση επουσιωδών μεταρρυθμίσεων αντί της έντονης αντιπαράθεσης με την αξιωματική αντιπολίτευση, τέσσερις ολόκληρους μήνες μάλιστα πριν την εκλογή ΠτΔ. Οφείλει επίσης να αφήσει στην άκρη τα σενάρια καταστροφολογίας και να επιδιώξει και το μέγιστο συμφέρον για τη δημοκρατία και το έθνος.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, πως η διαδικασία την εκλογών είναι δεν είναι ένα ιδιαίτερο τοπικό « έθιμο », αλλά εφαρμόζεται σε όλα τα δημοκρατικά κράτη ως η αποκορύφωση και το απαύγασμα της δημοκρατίας. Φυσικά πολλές φορές μπορεί να γεννά αρνητικές επιπτώσεις και πολιτική αστάθεια. Το τίμημα όμως είναι δίκαιο. Ποιός άλλωστε είπε πως η Δημοκρατία είναι ένα φθηνό αγαθό;

Και βουλιάξαμε και δεν αλλάξαμε!

Η κυβέρνηση με αναπτερωμένο το ηθικό της (έστω και προσωρινά) μετά την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης από τους βουλευτές της, και η αξιωματκή αντιπολίτευση με τη σιγουριά, ότι δεν διαφαίνεται πιθανότητα εξασφάλισης 180 ψήφων στην παρούσα βουλή για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, διαγκωνίζονται στο ρινγκ των εντυπώσεων και με διαφιλονικούμενο την έξοδο από τα μνημόνια και το ΔΝΤ η πρώτη, τη διαγραφή του χρέους η δεύτερη.

Στο επίκεντρο βρίσκεται τα τελευταία 24ωρα η επιδίωξη της κυβέρνησης για πρόωρο τερματισμό του προγράμματος στήριξης και το πολυδιαφημιζόμενο βελούδινο διαζύγιο με το ΔΝΤ, παρά τις επιφυλάξεις του ίδιου του Ταμείου, αλλά και των ευρωπαίων εταίρων, που τρέμουν στην ιδέα, ότι οι Έλληνες μόλις χαλαρώσουν τα λουριά θα επιδοθούν στον γνωστό τους τρόπο διακυβέρνησης με τις πελατειακές σχέσεις, τις δημοσιονομικές σπατάλες, την πολυνομία, τη γραφειοκρατία και το αναχρονιστικό κράτος με όλες του τις γνωστές παθογένειες. Η ίδια ανησυχία υπάρχει, έστω κι΄αν δεν διατυπώνεται ευθέως, και σε εγχώριους κύκλους της πολιτικής και της οικονομίας.

Ταυτόχρονα επισημαίνεται το δημοσιονομικό κενό στην χρηματοδότηση της Ελλάδας για την επόμενη διετία και τον κατά πάσαν πιθανότητα υψηλότοκο δανεισμό της από τις αγορές, που κανείς δεν μπορεί ακόμα να προβλέψει, πώς θα αντιδράσουν στην περίπτωση της πρόωρης, κι΄εν τέλει μονομερούς, λήξης του Προγράμματος, ενώ δεν θεωρείται μικρότερης σημασίας το αν οι ελληνικές τράπεζες θα περάσουν με επιτυχία τα stress test.

Η Αθήνα, και ειδικότερα το Μαξίμου διανύοντας μια νέα φάση του αντιμνημονιακού του οίστρου, παρουσιάζει ως μέγα επίτευγμα την λήξη του μνημονίου «νωρίτερα από το αναμενόμενο» και την «απεμπλοκή από το ΔΝΤ ενάμισυ χρόνο νωρίτερα» με όπλο της την ασθενική ανάπτυξη της τάξεως του 0,38% το δεύτερο τρίμηνο του τρέχοντος έτους και, κυρίως, το πρωτογενές πλεόνασμα. Δεν λέει, βέβαια, πως το πλεόνασμα αυτό, αν δεν είναι λογιστικό, θα πάψει να υφίσταται έτσι και υποχρεωθεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της απέναντι στους πολίτες π.χ με την επιστροφή του ΦΠΑ ή του φόρου εισοδήματος στους τυχερούς φορολογούμενους.

Επίσης αποφεύγει να πει, ότι το ΔΝΤ δεν ήρθε μόνο του στην Ελλάδα, αλλά ως τρίτο μέρος του Μηχανισμού Στήριξης, του EFSF, με απόφαση της συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Μάρτιο του 2010, και μετά από απαίτηση της Γερμανίας. Για να φύγει, λοιπόν, το ΔΝΤ από την Ελλάδα ή θα πρέπει να υπάρξει νέα απόφαση για την διάλυση του EFSF ή η χώρα μας να αποχωρήσει συνολικά από το πρόγραμμα προσαρμογής παραιτούμενη από το υπόλοιπο του δανείου των 130 δισεκατομμυρίων Ευρώ.

Από την άλλη και η αξιωματική αντιπολίτευση διατυμπανίζει «για να ακούσουν και οι Βρυξέλλες», πως δεν δεσμεύεται από καμία απόφαση, στην οποία δεν έχει συναινέσει (ωσάν το κράτος να μην έχει συνέχεια), υπόσχεται διαπραγμάτευση για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, προτίθεται να ζητήσει την παραίτηση του πρωθυπουργού, αν υπάρξει συνάντησή του με τον Τσίπρα και γενικώς δεν βλέπει την ώρα να γίνουν εκλογές, να σχηματίσει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και να γίνουν όλα όμορφα κι΄ωραία, όπως ήσαν στην προμνημονιακή εποχή!

Κάτι παρόμοιο, φαίνεται, πως οραματίζεται και ο Σαμαράς, όταν μιλάει για επιστροφή «στην κανονικότητα». Στην κανονικότητα της μίζας, της ρεμούλας, της διαπλοκής…

Σα να μην διδάχτηκε τίποτα το πολιτικό μας σύστημα από τα θυελλώδη χρόνια των μνημονίων, εμφανίζεται έτοιμο να παίξει στη ρουλέτα της μικροπολιτικής του επιβίωσης τις θυσίες, στις οποίες εξαναγκάστηκε ο ελληνικός λαός και η ελληνική οικονομία.

Για να παραφράσω ένα σύνθημα του 2009: Και βουλιάξαμε και δεν αλλάξαμε!

Είναι αυτή η τηλεόραση που θέλουμε;

Χτες έφτασε, δυστυχώς, και σε εμένα το viral του Feel Fantastic από το Mega Κύπρου. Το Feel Fantastic είναι από αυτά τα φανταχτερά σκουπίδια-παραγωγές talent reality show που απελπισμένοι και ψώνια πάνε με σκοπό να ανακαλύψει κάποιος το «ταλέντο» τους και να βρουν μια δουλειά με λίγη περισσότερη αξιοπρέπεια.

Στο εν λόγω viral βλέπουμε την Νάταλι Ριαρ να αποδεικνύει πως ο άνθρωπος δεν έχει κοινό πρόγονο με τον πίθηκο. Τα πρωτεύοντα θηλαστικά παρουσιάζουν μεγαλύτερη ευφυΐα από την αμοιβάδα Νάταλι (ζητώ συγγνώμη από τους μονοκύτταρους οργανισμούς).

Παρακολουθήστε και θα καταλάβετε:

http://www.youtube.com/watch?v=rudUQRoxxkM

Ναι λοιπόν, συγχαρητήρια σε όλους τους οροθετικούς. Συγχαρητήρια και στις οροθετικές εκδιδόμενες που διαπόμπευσε ο «κύριος» Λοβέρδος εδώ στο Ελλαδιστάν, η δημοσιότητα ήταν το δώρο που ήταν φορείς του ιού HIV.

Όπως καταλαβαίνετε, η τηλεόραση με τέτοια show μάλλον θα γίνει μια πολύ όμορφη γλάστρα. Αναρωτιέμαι όμως, είναι τελικά αυτή η τηλεόραση που θέλουμε ή που μας αξίζει;

Και αν όχι τότε γιατί καταναλώνουμε κάθε τελευταίο πρόγραμμα; Ναι το cult είναι ένα είδος αισθητικής, δημοφιλές κυρίως για τη χαμηλή ποιότητα που προκαλεί γέλιο. Στην προκειμένη περίπτωση όμως τα talent show με τους μελλοντικούς τηλεμαϊντανούς μόνο λύπη μπορούν να προκαλέσουν για την άγνοια και την πορεία που έχει πάρει η νέα γενιά.

Σκεφτείτε ποσά κοριτσάκια και αγοράκια προσπαθούν κάθε χρόνο να βγουν στο γυαλί για να «καταφέρουν» κάτι. Είναι το κοινό του αυτοαποκαλούμενου συναδέλφου David Avramidis. Είναι μια χαμένη γενιά λόγω κακής κουλτούρας, ημιμάθειας και χαμηλών προσδοκιών. Το κυνήγι του εύκολου χρήματος και αναγνωσιμότητας τους έκανε αυτό που είναι σήμερα. Είναι αυτοί που βλέπουμε να ποζάρουν περήφανοι με το iPhone (2-3 μισθοί) σε κάποιο τελευταίο μαγαζί ανάμεσα σε μπουκάλια με ποτά μπόμπα που απλά λαμβάνουν ευχαρίστηση όχι από το όλο σκηνικό και τις ουσίες αλλά από τον τίτλο που του βάζουν ή καλύτερα του έχουν αποδώσει κάποιοι άλλοι.

Η τελετουργία του χαμηλού πολιτισμού και των «ονομάτων» είναι αυτό που μας δίδαξε η τηλεόραση του Μαλέλη (και άλλων πολλών). Ας την απολαύσουμε διότι μας αξίζει και ίσως να την θέλαμε τελικά από τις επιλογές που κάναμε…

Εκείνος που αρνήθηκε να γονατίσει

«Γιατί αθλούμαι; Περπάτησα ξανά, έτρεξα ξανά, ως ένδειξη της ευγνωμοσύνης μου προς το Θεό. Πολύς κόσμος εκεί έξω τα έχει όλα και δεν αθλείται, δεν φροντίζει το σώμα του, δεν είναι ευγνώμων για αυτό που έχει. Κάθε φορά που τρέχω, αισθάνομαι ότι παλεύω για να ζήσω διατηρώντας μαχητική στάση απέναντι στα πράγματα. Έχουμε ήδη περάσει πολλά ώστε να επιδείξουμε αδυναμία τώρα και να αποτύχουμε. Αν πρέπει να δουλέψουμε για να βελτιώσουμε ακόμα περισσότερο το περιβάλλον στο οποίο ζούμε, θα το κάνουμε. Κι αν αυτό το βουνό θελήσει να μας τιμωρήσει ακόμα πιο πολύ, θα ξαναστυλώσουμε τα πόδια στη λάσπη και θα πούμε: Θα ζήσουμε.»

Ήταν η 5^η Αυγούστου του 2010, όταν η είδηση για την κατάρρευση του ορυχείου στη Χιλή μεταδιδόταν στις ηπείρους του κόσμου. Για πολλούς πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του αιώνα μας, ίσως και δίκαια, εάν αναλογιστεί κανείς τον παγκόσμιο αντίκτυπο του. Αποτέλεσε όμως και το έναυσμα για να γνωρίσει ο κόσμος, έναν σπάνιο άνθρωπο, τον Έντισον Πένια.

Το πιο ρεαλιστικό ενδεχόμενος, παράδειγμα θέλησης για ζωή, γεννήθηκε το 1976. Ο ίδιος μεγαλώνοντας λίγο πιο έξω από την περιοχή του Σαντιάγκο, άφησε σύντομα το σχολείο προς ενασχόληση της τέχνης του μηχανικού ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του.

Γυμνασμένος αθλητής και «γερό σκαρί», ο Έντισον αντιμετώπισε το βουνό που τον φυλάκισε με την κατολίσθησή του, με το δικό του τρόπο. Έτρεξε. Με τα πόδα του να έχουν ματώσει από τις σκληρές και άβολες μπότες εργασίας, ο γνωστότερος εκ των τριαντατριών μεταλλωρύχων, διέσχιζε τρέχοντας την τεράστια έκταση του ορυχείου κάθε μέρα που περνούσε.

Βέβαια το μόνο θαυμαστό δεν είναι ότι επέστρεψε ζωντανός από τα έγκατα της γης, αλλά και το ότι κατάφερε να εμπνεύσει. Αδιαμφισβήτητα αποτελεί την πιο γνωστή προσωπικότητα αυτού του γεγονότος. Κι όλα τα χρωστά στη θέλησή του. Όχι τόσο στην άρνησή του να πεθάνει, όσο στην άρνησή του να πάψει να παλεύει. Σε μια από τις επιστολές του προς την επιφάνεια είχε γράψει: «Σύρθηκα με τα γόνατα ως το σημείο που η κατολίσθηση κλείνει τη διέξοδό μας και, αντικρίζοντας το θέαμα, έγινα ράκος. Λες και το ορυχείο μας έλεγε «ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙΣ ΠΟΤΕ»… Θέλω το βουνό να βαρεθεί να με βλέπει να τρέχω. Δεν έχω ηττηθεί. Πολεμάω. Νιώθω ότι τρέχοντας παλεύω να κρατηθώ στη ζωή.»

Η ζωή δεν είναι πλασμένη από ρομαντικές ρήσεις και αποφθέγματα σπουδαίων λογοτεχνών. Αντίθετα αναδύεται μέσα από τη σκληρή πραγματικότητα. Αυτό έδειξε ο Έντισον και συνεχίζει να το πρεσβεύει.

Ο ίδιος λίγο καιρό μετά την ελευθέρωσή του από το ορυχείο, έλαβε μέρος στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης καταφέρνοντας να τερματίσει.

Όταν η θρησκεία ξαναγύρισε στη μόδα

Τον τελευταίο καιρό ενημερωνόμαστε όλο και συχνότερα για εκκλησιαστικά και θρησκευτικά ζητήματα που δεν αφορούν μόνο τον Ελλαδικό κόσμο, αλλά την παγκόσμια κοινότητα στο σύνολό της. Από τον ιερό πόλεμο που ξέσπασε στην Μέση Ανατολή μέχρι την συνέντευξη του Μητροπολίτη Άνθιμου σε ψυχαγωγική εκπομπή. Πέρα από τα γεγονότα που αναφέρονται στα μέσα υπάρχει ένας έντονος προβληματισμός για το αν τελικά η θρησκεία ξαναγύρισε στη μόδα.

Τα τελευταία χρόνια η θρησκεία και η πίστη βάλλονται προκαλώντας σωρεία προβλημάτων κυρίως ατομικού χαρακτήρα. Τα άτομα που δηλώνουν άθεοι συνεχώς αυξάνονται, μόνο που ως επί τω πλείστον υπάρχει άγνοια περί αθεϊσμού. Ο άθεος είναι αυτός που δεν πιστεύει σε τίποτα πέρα από τον εαυτό του, ενώ αντίθετα ο αγνωστικιστής είναι αυτός που αφενός αποδοκιμάζει τις θρησκείες αφετέρου συνεχίζει να πιστεύει σε μία ανώτερη δύναμη. Η συνεχής αύξηση των υλικών τις τελευταίες δεκαετίες άφησε πίσω την ανάγκη του ατόμου να πιστεύει σε οτιδήποτε αντικαθιστώντας την πίστη με την ύλη.

Σε μία οικονομικά και κοινωνικά παρακμάζουσα κοινωνία εν έτη 2014, ο κόσμος στρέφεται στην εκκλησία για να βρει καταφύγιο. Λαοί όπως ο Ελληνικός αναβιώνουν παλιές καλές εποχές όπου η θρησκεία ήταν στη μόδα και πια δε ντρέπονται να κάνουν τον σταυρό τους όταν περνάν έξω από εκκλησίες. Ενώ άλλοι, όπως αυτοί της Μέσης Ανατολής δεν διστάζουν να αποτινάξουν την υποδούλωση στο όνομα ενός ιερού πολέμου. Το να χρησιμοποιεί κανείς την θρησκεία για αγχολυτικούς λόγους ή για να καλύψει τις δολοφονικές του τάσεις είναι το άκρων άωτον της υποκρισίας, ιδιαίτερα για όσους πίστευαν ανέκαθεν και θα συνεχίσουν να πιστεύουν.

Η πίστη βασίζεται σε αρχέγονα συναισθήματα και σε μία οξύμωρη σχέση εμπιστοσύνης με το άγνωστο που ακολουθεί το κάθε άτομο ξεχωριστά. Αυτή η ουσιαστική πίστη δεν αποπροσανατολίζεται από προσωπικά συμφέροντα ή από την εκάστοτε μόδα που επιτάσσει η εποχή. Την πίστη την ενέχει το κάθε άτομο μέσα του και δεν κλυδωνίζεται ή ενισχύεται από κοινωνικούς παράγοντες που χρήζουν επίδειξης. Είναι σημαντική για τον καθένα ξεχωριστά ακόμα κι αν δεν υπόκεινται σε καθιερωμένες νόρμες. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε τίποτα παρουσιάζουν καταθλιπτικές τάσεις. Καλό είναι, λοιπόν, η θρησκεία και η πίστη να μην χρησιμοποιούνται ως mainstream καταστάσεις γιατί τα καλά και ωφέλιμα δεν είναι πάντα καλά ή δεν είναι πάντα ωφέλιμα.

365 μέρες μετά, στη χώρα του Παύλου

18 Σεπτεμβρίου 2013, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στη οδό Παναγή Τσαλδάρη του Κερατσινίου, κείτεται νεκρός ο Παύλος Φύσσας.

Μία είδηση για μαχαίρωμα νεαρού στο Κερατσίνι αρχίζει να γνωστοποιείται και διαδίδεται σχεδόν αμέσως μέσα από το διαδίκτυο, χωρίς πολλές ωστόσο πληροφορίες και διευκρινήσεις. Αρχικά, ο θάνατος του νεαρού που βρισκόταν αιμόφυρτος στην οδό Παναγή Τσαλδάρη δεν είχε επιβεβαιωθεί καθώς επίσης και οι λόγοι της επίθεσης παρέμεναν άγνωστοι, αφού αρχικά εικαζόταν ότι οφείλονταν σε διαφωνίες οπαδικού χαρακτήρα. Καθώς περνούσε, όμως, η ώρα ο τίτλος «νεκρός αντιφασίστας από χέρι φασίστα στο Κερατσίνι» άρχισε να κυριαρχεί. Ο θάνατος επιβεβαιώνεται και μέχρι τις 4 τα ξημερώματα, μαθαίνεται και το όνομα του νεκρού και το πώς εξελίχτηκε η δολοφονία. Παύλος Φύσσας, λοιπόν, γνωστός ράπερ και ως KillahP, μαχαιρωμένος στην καρδιά από τον Γιώργο Ρουπακιά, μέλος της Χρυσής Αυγής, υπό την παρουσία της αστυνομίας.

Ένα χρόνο αργότερα, κάνοντας μία συνολική ανασκόπηση, ένα γενικό και κάπως απογοητευτικό συμπέρασμα είναι ότι αυτό το σοκαριστικό γεγονός δεν ήταν τόσο σοκαριστικό τελικά, ώστε να αλλάξει τη στάση των Ελλήνων απέναντι στη Χρυσή Αυγή και σε ό,τι αυτή πρεσβεύει. Δυστυχώς, στους Έλληνες αρέσει να εθελοτυφλούν.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Στις 19 Σεπτεμβρίου 2013, μία μέρα μετά τη δολοφονία του Φύσσα, ο Υπουργός «Δημόσιας Τάξης» Νίκος Δένδιας έστειλε αναφορά στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου με 32 περιστατικά στα οποία εμπλέκονταν μέλη της Χρυσής Αυγής, κάνοντας αίτηση να εξεταστούν ως δράσεις εγκληματικής οργάνωσης. Δράσεις, ωστόσο, που λαμβάνουν χώρα περισσότερο από 20 χρόνια. Λίγες μέρες μετά, στις 28 Σεπτεμβρίου 2013, εκδίδονται εντάλματα σύλληψης εις βάρος 31 προσώπων, μεταξύ των οποίων οι βουλευτές Νίκος Μιχαλολιάκος, Ηλίας Κασιδιάρης, Ηλίας Παναγιώταρος, Ιωάννης Λαγός, Νίκος Μίχος και Χρήστος Παππάς. Η Ελλάδα, λοιπόν, ξύπνησε εκείνο το πρωί με την εικόνα των στελεχών του κόμματος να κατευθύνονται προφυλακιστέοι στη ΓΑΔΑ. Το βασικό αδίκημα για το οποίο κατηγορούνταν οι συλληφθέντες είναι η σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και άλλα δευτερεύοντα, ανάμεσα στα οποία απόπειρες δολοφονίας, ξυλοδαρμοί, εκβιασμοί και ξέπλυμα χρήματος. Παρόλα αυτά, τέσσερις μέρες αργότερα ο Ηλίας Κασιδιάρης, ο Ηλίας Παναγιώταρος και ο Νίκος Μίχος αφήνονται ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Παρόλο που αυτές οι ενέργειες έδειχναν ως κινήσεις εντυπωσιασμού από την κυβέρνηση έτσι ώστε να μην κατηγορηθεί για αδράνεια επί του θέματος, πολλοί ήταν αυτοί που πίστεψαν ότι η σύλληψη των προαναφερθέντων ήταν μία θετική κίνηση, μία κίνηση που ίσως θα έλυνε ως ένα σημείο το πρόβλημα των φασιστικών συμπεριφορών και θα περιόριζε τις δράσεις της Χρυσής Αυγής. Στις ευρωεκλογές που ακολούθησαν, όμως, το αποτέλεσμα έδειξε ακριβώς το αντίθετο.

Το Φεβρουάριο του 2014 ο Ηλίας Κασιδιάρης ως εκπρόσωπος τύπου της Χρυσής Αυγής ανακοίνωσε την ίδρυση νέου κόμματος με το όνομα «Εθνική Αυγή» για να πάρει μέρος στις ευρωεκλογές, στην περίπτωση που η Χρυσή Αυγή θα θέτονταν εκτός νόμου. Τελικά, Ο Άρειος Πάγος ενέκρινε την συμμετοχή της στις Ευρωεκλογές του 2014, με το όνομα «Εθνική Αυγή», στις οποίες όχι μόνο δεν έπεσαν τα ποσοστά της, αλλά αναδείχθηκε τρίτο κόμμα με ποσοστό 9,40%. Πληροφοριακά, στις ευρωεκλογές του 2009 το κόμμα είχε πάρει ποσοστό 0,49%, είχε 0 έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ενώ φέτος κατέκτησε 3. Φυσικά, ένα πράγμα που βοήθησε στη διαμόρφωση αυτών των εκλογικών αποτελεσμάτων, ήταν ότι η Χρυσή Αυγή φέτος δεν σταμάτησε να προβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης και να συζητιέται στα δελτία των 8, καθώς όπως λένε και οι Αμερικάνοι «there is no such thing as bad publicity».

Από την άλλη πλευρά και από μια πιο αισιόδοξη ματιά, ο θάνατος του Παύλου κατάφερε να συσπειρώσει λίγο περισσότερο τον κόσμο που τάσσεται κατά του ρατσισμού και του φασισμού. Την ίδια κιόλας μέρα της δολοφονίας, αφού ξημέρωσε κανονικά η 18η Σεπτεμβρίου, ανακοινώθηκε αντιφασιστική διαδήλωση στην Αμφιάλη. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν άμεση και η συμμετοχή του τεράστια. Από λυκειόπαιδα μέχρι ηλικιωμένους, όλοι βρίσκονταν εκεί. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν, την επόμενη μέρα πραγματοποιήθηκε δεύτερη αντιφασιστική πορεία στην Νίκαια, η οποία είχε πάλι μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου που πέρασε, διοργανώθηκαν πολλές αντιφασιστικές διαδηλώσεις και συναυλίες, τόσο μικρές όσο και μεγάλες, σε κεντρικά σημεία της πόλης και σε γειτονιές. Η δολοφονία έγινε γνωστή και στο εξωτερικό, όπου έγιναν αντιφασιστικές συγκεντρώσεις στη μνήμη του Παύλου σε πάρα πολλές χώρες, ιδιαίτερα της Ευρώπης, με μεγαλύτερη απήχηση στην Γαλλία, στην οποία είχε γίνει ένα παρόμοιο περιστατικό την ίδια περίοδο, η δολοφονία του Clement Meric. Επιπλέον, η δολοφονία του Killah P έδωσε το έναυσμα για να ενωθεί ξανά μετά από πολλά χρόνια η χιπ χοπ κοινότητα. Μεγάλα ονόματα της χιπ χοπ και της Low Bap σκηνής, ανάμεσά τους ο B.D. Foxmoor των Active Member, ο Νικήτας Κλιντ, ο Ευθύμης των Terror X Crew, το Θηρίο και άλλοι, συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί σε μία συνέντευξη τύπου στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, όπου εξέπεμψαν μήνυμα κατά του φασισμού, του ναζισμού και των διακρίσεων.

Αυτό το μήνυμα συνεχίζεται μέχρι σήμερα και γι’ αυτό το λόγο έχουν ανακοινωθεί πολλές αντιφασιστικές συγκεντρώσεις, στις 18 Σεπτεμβρίου στη μνήμη του Παύλου Φύσσα σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Στην Αθήνα θα πραγματοποιηθεί διήμερο μνήμης στις 18 και 19 Σεπτεμβρίου. Συγκεντρώσεις οργανώνονται επίσης και στην Ισπανία, στην Κροατία, στη Δανία, στην Σουηδία, στην Ιρλανδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στο Λονδίνο, συγκεκριμένα, διοργανώνεται στις 21 του μήνα συναυλία στη μνήμη του με κεντρικό σύνθημα «Pavlos Lives».

365 μέρες μετά, στη χώρα του Παύλου δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Ο άδικος θάνατος του ανθρώπου που μιλούσε μέσα από τη μουσική του για όνειρα, για μαγκιά, για ισότητα, δεν κατάφερε να περάσει τις αξίες αυτές στη συνείδηση ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας. Κατάφερε όμως να ενώσει ανθρώπους από διάφορες γωνιές του κόσμου που μάχονται κατά του ρατσισμού και να ενισχύσει το αίσθημα της αλληλεγγύης.

Σκωτσέζικο… ντους για την Ευρώπη

Η σημερινή ημέρα κρίνεται ιδιαίτερα σημαντική για το μέλλον της Ευρώπης. Όχι όμως μόνο για τους λόγους που φαντάζεστε. Στις 10 το βράδυ, ημέρα Πέμπτη (μεσάνυχτα ώρα Ελλάδος), θα κλείσουν οι κάλπες του δημοψηφίσματος της Σκωτίας. 4.285.323 οι ψηφοφόροι που έχουν δικαίωμα συμμετοχής, πολλοί εκ των οποίων δεν έχουν συμμετάσχει ποτέ σε διαδικασία εκλογών στο παρελθόν. Το δίλημμα: « ΝΑΙ » ή « ΟΧΙ » στην αποκόλληση της Σκωτίας απο το Ηνωμένο Βασίλειο.

Πάμε να δούμε τι έχει συμβεί έως τώρα.

Η « Πράξη της Ένωσης » Σκωτίας και Αγγλίας υπεγράφει το 1707, σχηματίζοντας το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. 307 χρόνια αργότερα, και οι Σκωτσέζοι δεν σταμάτησαν ποτέ να διεκδικούν επίμονα μα ειρηνικά την αναγνώριση της διαφορετικότητας τους. Γεγονός που επιβεβαιώθηκε μάλιστα με το δημοψήφισμα του 1979 – το πρώτο που αφορούσε το σχίσμα Σκωτίας & Αγγλίας – και το οποίο απέτυχε. Και υπήρχε λόγος γι αυτό. Η δημιουργία ενός γνήσιου ομοσπονδιακού συστήματος κρατών, κατά το οποίο Αγγλία και Σκωτία θα απολάμβαναν ευρείας αυτονομίας και αυτοδιοίκησης, μα θα δρούσαν ως μια χώρα κοινού συμφέροντος, δεν επετεύχθει ποτέ. Στον αντίποδα, ο τρόπος που χειρίστηκε το « Σκωτσέζικο » η Μάργκαρετ Θάτσερ (διατήρηση παγιωμένης κατάστασης, επιβολή κεφαλικού φόρου κλπ.) πλήγωναν συνεχώς τα ιδιαίτερα πατριωτικά αισθήματα των Σκωτσέζων.

Κάπως έτσι ήρθαμε στο σήμερα. Απο την ανακοίνωση του, το δημοψήφισμα δεν αντιμετωπίστηκε με τη δέουσα σοβαρότητα απο τις ομάδες συμφερόντων, πράγμα που εκνεύρισε τους Σκωτσέζους ακόμα περισσότερο. Καθρέφτης του γεγονότος αυτού οι αγορές, οι οποίες οδήγησαν σε μια σημαντική υποτίμηση τη στερλίνα, μόνο μετά τα πρώτα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, τα οποία και έδειξαν το « ΝΑΙ » να κερδίζει απειλητικά έδαφος. Φυσικά, υπαίτιος για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος – ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος και θα χρεωθεί στο 100% το αποτέλεσμα αυτού. Πολλοί βέβαια θεωρούν, πως ο αρχηγός του συντηρητικού κόμματος θα κριθεί απο την ιστορία ως υπαίτιος για την έκβαση των πραγμάτων – σαν άλλος αποδιοπομπαίος τράγος – όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Βέβαια αυτό είναι κάτι το οποίο δε θα αναλύσουμε εδώ. Έχει όμως μια λογική.

Αυτός φαίνεται να είναι ο λόγος, για τον οποίο ο Βρετανός πρωθυπουργός προβαίνει συνεχώς – μέχρι τελευταίας στιγμής – σε δηλώσεις υπέρ της διατήρησης της ένωσης, τάζοντας στους Σκωτσέζους μια διαφορετική αντιμετώπιση στο εγγύς μέλλον. Είναι όμως αυτός ο σωστός τρόπος να προσεγγίσεις ένα τόσο ιδιαίτερο λαό;

Αυτό – που τουλάχιστον εγώ – βιώνω σαν πραγματικότητα, είναι οι μάλλον καθυστερημένες κραυγές ενός πρωθυπουργού, ο οποίος σπεύδει να προστατεύσει τα συμφέροντα του έθνους του. Και καλά κάνει. Αυτά περιλαμβάνουν την διατήρηση της σταθερότητας (πολιτικής, οικονομικής, νομισματικής) μέχρι τουλάχιστον το 2017 (όπου θα πραγματοποιηθεί το δημοψήφισμα της Βρετανίας για την παραμονή ή όχι στη Ευρωπαϊκή Ένωση), τα οικονομικά και στρατηγικά οφέλη απο την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων στη Βόρεια Θάλλασα (ανήκουν στη Σκωτία), καθώς τέλος η διατήρηση των πολυσυζητημένων βρετανικών πυρηνικών υποβρύχιών, στις βάσεις της Σκωτίας.

Απο την άλλη, η Σκωτία έχει ήδη δώσει απάντηση σε κάποια απο τα καίρια ζητήματα που αφορούν τις ομάδες συμφερόντων, εάν φυσικά οι πολίτες ψηφίσουν υπέρ της ανεξαρτησίας:

Νέο Σύνταγμα με την Βασίλισσα επικεφαλής του κράτους.
Διατήρηση της στερλίνας ως επίσημο νόμισμα του κράτους.
Παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Καμία αύξηση στους φόρους.
Απομάκρυνση των πυρηνικών υποβρυχίων.
Επανακρατικοποίηση των Royal Mail (ταχυδρομεία).
Νέα αμυντική δύναμη 15 χιλιάδων αξιωματικών και νέα υπηρεσία πληροφοριών.
Εγγυημένη αύξηση του κατώτατου μισθού με βάση τον πληθωρισμό.
Μείωση των εταιρικών φόρων κατά 3% και του φόρου αερομεταφορών κατά 50%.
Επέκταση της δωρεάν φροντίδας παιδιών με τη δημιουργία 35 χιλ νέων θέσεων εργασίας.
Νέος Σκωτσέζικος Ραδιοτηλεοπτικός Φορέας που θα αντικαταστήσει το BBC.

σκωτια — Ψηφοφόροι σε εκλογικό κέντρο στη Σκωτία (Πηγή: IBNLive)

Είναι όμως τα πράγματα τόσο απλά;

Πέρα απο τις επικοινωνιακές τακτικές, είναι δεδομένο πως η Αγγλία θα επιβιώσει στην επίτευξη ενός αρνητικού αποτελέσματος. Θα υποστεί σοβαρά πολιτικά και οικονομικά πλήγματα, μα θα επιβιώσει. Το ίδιο ισχύει και για την Σκωτία. Είναι πιθανό να διχαστεί, να βυθιστεί στο χάος – έως ότου αναδειχθεί η πρώτη επίσημη ηγεσία του κράτους – όμως θα επιβιώσει . To ζήτημα είναι πως; Πιθανών εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ένα μάλλον καινούργιο νόμισμα, στο οποίο θα πρέπει να προσαρμοστεί ταυτόχρονα με δεδάδες άλλες απαιτητικές μεταρρυθμίσεις, και με μια σοβαρή άνοδο των άκρων, δίχως μάλιστα την ύπαρξη σημαντικών θεσμών.

Σε μια περίοδο όπου προωθείτε όσο ποτέ άλλοτε μια ενοποιημένη Ευρώπη, ένα τέτοιο συμβάν θα πλήξει σημαντικά – το ήδη « λαβωμένο » απο την οικονομική κρίση – ευρωπαϊκό όραμα. Η θέση της Αγγλίας στο παγκόσμιο χάρτη θα αμφισβητηθεί, συμπαρασύροντας και αυτή της Ευρώπης, ενισχύοντας παρ’ όλα αυτα την ήδη πλεονεκτική θέση της Γερμανίας. Θα ακολουθήσει άνοδος των ακροδεξιών στοιχείων σε κάθε σημείο του ευρωπαϊκού χάρτη, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την θέση του « ευρωσκεπτικισμού ». Το ερώτημα είναι: « Πόσο ακόμα ευρωσκεπτικισμό μπορεί να αντέξει μια ενωμένη Ευρώπη; ».

Το αυριανό αποτέλεσμα είναι σημαντικό, γιατί εκτός άλλων ενδέχεται να αποτελέσει την απαρχή του « σταδιακού ξηλώματος » της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και πάλι. Ακόμα και αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, ο κίνδυνος δεν εξαφανίζεται. Το δίλημμα θα επανέλθει εάν η Αγγλία δεν επανεξετάσει τη στάση της απέναντι στη Σκωτία, και δεν προβεί σε ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις. Με τον ίδιο τρόπο οφείλει να κινηθεί και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις για την δημιουργία ισσοροπίας, και θέσπιση θεσμών για την διασφάλιση της. Μόνο έτσι θα θυμίσει στους πολίτες της, γιατί η ομοσπονδία κρατών είναι απαραίτητη για τη εξασφάλιση της δημοκρατίας και την επιβίωση σε μια τόσο ανταγωνιστική αγορά. Τη λύση άλλωστε έχει δώσει ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jean-Claude Juncker ήδη απο το 2004. “We must go back to teach Europeans to love Europe”.

Η «φίμωση» της ΝΕΡΙΤ, το αλά-καρτ μποϊκοτάζ του ΣΥΡΙΖΑ και οι σικέ παραιτήσεις

Σάλος λέει από την προκλητική φίμωση του Αλέξη Τσίπρα από τη ΝΕΡΙΤ που αρνείται να μεταδώσει την ομιλία του από τη ΔΕΘ. Μέχρι και διευθυντάδες παραιτήθηκαν. Και μετά ξυπνάμε κι ερχόμαστε στην πραγματικότητα.

Γνωρίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να μεταδοθούν δύο εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΔΕΘ: Τη συνέντευξη τύπου και η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα. Ξέρουμε ότι ο κ. Σκουρλέτης επικοινώνησε με τον υπεύθυνο για τέτοια ζητήματα, Δ/ντη Περιεχομένου, Βασίλη Θωμόπουλο και του ζήτησε να μεταδοθούν και οι δύο εκδηλώσεις. Ο κος Θωμόπουλος τον ενημέρωσε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό, αφού η ΝΕΡΙΤ μεταδίδει μόνον μία εκδήλωση για τον κάθε πολιτικό αρχηγό, όπως έχει ήδη κάνει με τις ομιλίες Σαμαρά-Βενιζέλου και όπως είχε κάνει πέρυσι η Δημόσια Τηλεόραση (ΔΤ). Εν συνεχεία ο κ. Σκουρλέτης επικοινώνησε με τον Πρόεδρο της ΝΕΡΙΤ, Αντώνη Μακρυδημήτρη για να του εκφράσει τα παράπονά του. Ο κ. Μακρυδημήτρης παρέθεσε τη δική του άποψη η οποία ήταν πως πρέπει να μεταδοθούν και οι δύο εκδηλώσεις. Ακολούθησε η παραίτηση του κ. Μακρυδημήτρη και του κ. Μορώνη για αδιευκρίνιστους λόγους.

Αμέσως τα “έξυπνα” μυαλά μας βάζουν μπροστά τον μηχανισμό της συνωμοσίας και λέμε πως «ένα κι ένα κάνουν δύο. Η ΝΔ έκοψε τον Τσίπρα. Γι’ αυτό έφυγαν». Ισχύει όμως κάτι τέτοιο;

Δεν γνωρίζουμε αν όντως τηλεφώνησε η κ. Βούλτεψη στον κ. Θωμόπουλο γι’ αυτό το θέμα. Προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν γνώριζε κάτι για την όλη υπόθεση. Αλλά έστω ότι γνώριζε την εσωτερική επικοινωνία Σκουρλέτη-Θωμόπουλου και Σκουρλέτη-Μακρυδημήτρη. Ποιος μας λέει ότι τηλεφώνησε στον Δ/ντη Περιεχομένου; Ας είμαστε ειλικρινείς, ο χαρακτήρας της και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί συνηγορούν ότι μάλλον το σήκωσε το ακουστικό. Αλλά και πάλι. Ακόμη και αν του τηλεφώνησε, του ζήτησε κάτι για το οποίο ο ίδιος είχε ήδη πάρει απόφαση; Αποτελεί φυσικά λάθος χειρισμό της, όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε, να βγει και να κάνει δήλωση εκ μέρους της ΝΕΡΙΤ. Πας να πείσεις ότι δεν έχεις ανάμειξη και βγαίνεις και μου εξηγείς γιατί η ΝΕΡΙΤ θα παίξει μία μόνο δήλωση; Η ΝΕΡΙΤ δεν μπορεί να βγάλει ανακοίνωση; Επίσης, δεν γνωρίζουμε το ακριβές περιεχόμενο της συνομιλίας Θωμόπουλου-Σκουρλέτη. Δεν μπορούμε συνεπώς να βγάλουμε σαφή συμπεράσματα.

Αυτό το οποίο είναι δεδομένο είναι αυτό που είπε η κ. Βούλτεψη -και πιστέψτε με, πονάει το να συμφωνώ μαζί της-: Δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ από την μία να μποϊκοτάρει τη ΝΕΡΙΤ ως «κυβερνητικό μόρφωμα» και μετά να κλαίγεται επειδή δεν του κάνει όλα τα χατίρια. Όπως επίσης δεν μπορείς από τη μία να υποστηρίζεις ότι θα ανοίξεις την ΕΡΤ και από την άλλη να ζητάς την ίδια ΔΤ-ΝΕΡΙΤ που καταγγέλλεις να σε καλύπτει τηλεοπτικά και να σου στέλνει τηλεοπτικά βανάκια όπου πας.

Όσον αφορά τις παραιτήσεις των διευθυντών Μακρυδημήτρη-Μορώνη, επιτρέψτε μου να γνωρίζω πως ουδεμία σχέση έχουν με τον Τσίπρα στη ΔΕΘ. Η θητεία και των δύο έληγε χτες ούτως ή άλλως. Το σκηνικό αυτό τους ήρθε ως μάνα εξ ουρανού για να κάνουν μια “ηρωϊκή έξοδο” από τη ΝΕΡΙΤ, μιας και όλα δείχνουν πως δεν θα επανέρχονταν στις θέσεις τους. Μια οι λανθασμένες τους επιλογές -on και off air-, μια τα όσα προγραμμάτιζαν να κάνουν μέσα στο Σεπτέμβρη, μια η πλήρης έλλειψη γνώσεων τηλεοπτικού management του κ. Μακρυδημήτρη που πέρασε την τηλεόραση για… πανεπιστήμιο, μια που τέσσερις μήνες μετά την απομάκρυνση Προκοπάκη δεν έχει προχωρήσει το παραμικρό εκ μέρους τους, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος. Η προχθεσινή τους παραίτηση ήταν ο εύκολος τρόπος να απεμπλακούν, εκθειαζούμενοι μάλιστα.

Όταν απομακρύνθηκε από τη ΝΕΡΙΤ ο κ. Προκοπάκης, οι “αντίπαλοί” του είπαν πως «δεν έκανε τίποτα από τη δημιουργία της ΝΕΡΙΤ». Πώς να κάνει δουλειά, όταν οι γενικοί διευθυντές ανακοινώθηκαν τα μέσα Μάρτη και οι τελικές λίστες πρόσληψης βγήκαν από στις 16 Αυγούστου (!); Όταν του επιτρεπόταν από τις συνθήκες, λειτουργούσε όπως κάθε καλός μάνατζερ: άφηνε αυτούς που ήξεραν από τηλεόραση να κάνουν δουλειά. Από την τοποθέτηση των Διευθυντών, η ΝΕΡΙΤ είχε βγει στον αέρα σε έναν μήνα και ο σχεδιασμός για το νέο Δημόσιο Ραδιοτηλεοπτικό Φορέα πήγαινε καλά. Στην μετά-Προκοπάκη εποχή, η ΝΕΡΙΤ ακόμη δεν έχει δικό της προσωπικό, το διοικητικό χάος δεν έχει λυθεί, ο φορέας δεν έχει αναγνώριση εντός Ελλάδος, ενώ με την πρόσφατη τροπολογία της κυβέρνησης, ούτε η EBU δέχεται τη ΝΕΡΙΤ ως άμεσα ελεγχόμενη από την κυβέρνηση.

Κλείνοντας, θα ήθελα να προσφέρω την ταπεινή μου γνώμη προς όλους τους εμπλεκόμενους:

Κε Σκουρλέτη, αφού υποστηρίζετε ότι σας φιμώνουν μεταδίδοντας μόνο μία εκδήλωση για να μην ακούσει ο λαός τις προγραμματικές σας δηλώσεις, γιατί δεν τις ανακοινώνετε σε αυτήν που θα προβληθεί από τη ΝΕΡΙΤ;

Κα Βούλτεψη, αν σηκώσατε το τηλέφωνο και όντως καλέσατε έναν αριθμό που αρχίζει από 210606, σας παρακαλώ μην το ξανακάνετε. Και δικαιώματα δίνετε και κυρίως δεν είναι αυτή η δουλειά σας.

Κε Θωμόπουλε, για να αποφύγετε τέτοια περιστατικά στο μέλλον, μάλλον πρέπει να αλλάξετε τηλεφωνικό αριθμό.

Κε Μακρυδημήτρη και Κε Μορώνη, καλή συνέχεια σε ό,τι κάνετε.